spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

Αν ξεκινήσουμε την ημέρα μας ως παρατηρητές της ζωής μας, στη γειτονιά μας, στο λεωφορείο, στην εργασία, στις κοινωνικές συναναστροφές κλπ θα ακούσουμε τον εαυτό μας να κραυγάζει με αγανάκτηση κάμποσες φορές μέχρι το βράδυ. Φωνάζουμε με το παραμικρό και ορκιζόμαστε ότι εμείς ποτέ δεν φταίμε. Μας λείπει η υπομονή να αντιμετωπίσουμε με ηρεμία και πραότητα, με σύνεση και ρεαλισμό, με οργάνωση τα απλά καθημερινά θέματα. Δεν μας μαθαίνει πια ούτε η μαμά μας, ούτε το σχολειό μας πώς να ζούμε με τους άλλους, αφού εδώ και χρόνια μας δίδαξαν πως η απόδοση σεβασμού στον συνάνθρωπο είναι εσωτερικευμένη τάση υποταγής ή αυταρχικότητας. Θυμηθείτε εκείνο το δοκίμιο του Τερζάκη «Τα παιδιά με τα κλωνάρια» που επί δύο δεκαετίες γινόταν σημαία στα μέτρια και συγχυσμένα μυαλά ασημαντοτήτων, που με κραυγές επετύγχαναν την «πλέρια ισότητα» και το «γκρέμισμα της αυθεντίας».  Πολλοί υποστηρίζουν ως αίτιο της σύγχρονης οικονομικής κρίσης τη διασπάθιση (και ό,τι άλλο) του δημοσίου χρήματος. Φωνάζουν, διαμαρτύρονται για τη λογιστική μορφή της κρίσης. Ήδη από την δεκαετία του 1980 κάποιοι αντιστέκονταν προβλέποντες και μιλούσαν για επερχόμενη ηθική κρίση. Οι καημένοι φαίνονταν τότε γραφικοί. Ενώ κάποιοι άλλοι, όντες  υπέρμαχοι μιας προκρούστειας λογικής της ισότητας (κόβουμε, ότι περισσεύει από τον καλό, έντιμο, έξυπνο κι εργατικό, ώστε να μη διακρίνεται η διαφορά του, να δείχνουμε όλοι ίδιοι), πρωτοστάτησαν στην αλλαγή της νοοτροπίας  επί τα χείρω. Και οι ίδιοι, σήμερα, θεωρούν τους εαυτούς τους μοναδικούς και αναντικατάστατους, σπάνιους στην κοινωνία των ειδών και αδικημένους που η δημοκρατία δεν τους στηρίζει. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί και αντέχει μια μερίδα ανθρώπων να παλεύει και να ανανεώνει τη μέσα της ουσία. Τη μαγιά για το ξεκίνημα. Για τη μετάβαση σε συμπεριφορά  μακριά από τη λογική της πολιτικής κραιπάλης και κοινωνικής αναλγησίας…  συνειδητοποιώντας ότι αυτός πρέπει να αντισταθεί στον ευνουχισμός του πνεύματος και της καρδιάς. Επειδή η κρίση είναι πρωτίστως κρίση αρχών και αξιών.
Ας ξεκινήσουμε από την αυτοκριτική μας: να πολεμήσουμε την ασυνέπεια, την διάθεση για επίδειξη, την έπαρση ότι ξέρουμε τα πάντα, την φιλαυτία, τον ναρκισσισμό, τον ατομικισμό, την ανεντιμότητα, την επιθυμία να καταχρώμεθα την καλοσύνη και την επιείκεια του άλλου, την διάθεση αισχροκέρδειας και το κυνήγι του συμφέροντος, τον κομματικό χαμαιλεοντισμό, την υποκριτική καλοσύνη και την ιδιοτελή μεγαθυμία, την ανοησία, την αμετροέπεια, την μωροσοφία.
Ας δοκιμάσουμε να δούμε τους εαυτούς μας. Καθένας από μας, «ενώπιος ενωπίω». Η παντοδυναμία μας, αν δεν έχει στέρεο υπόβαθρο αρχών είναι σαθρή. Η ζωή μας, για να είναι ενδιαφέρουσα και δημιουργική, χρειάζεται περισυλλογή, συγκέντρωση και αυτοκριτική. Χρειάζεται εσωτερική επανάσταση. Έπειτα έρχεται η λύτρωση και η ελπίδα γεννιέται κάθε πρωί. Κι αν αμφιβάλλετε, έως ότου πεισθείτε, διαβάστε τουλάχιστον Ελύτη (Μαρία Νεφέλη): «Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε … ».