ΚΒΘΕ, Σατυρικό δράμα Κύκλωπας
Μαθητής μου ο συντάκτης του ακόλουθου κειμένου, έρχεται από τη δεκαετία του ενενήντα, να μου θυμίσει «πράματα και θάμματα». Ζει πολλά χρόνια στην αλλοδαπή, αλλά ο νους του είναι στην πατρίδα. Συχνά γράφει και δημοσιεύει με «αγορατολμία» κατά τον προσφιλή νεολογισμό του κ. Π. Νούτσου. Ας ακολουθήσουμε τη σκέψη του:
«Τετάρτη, 2 Φεβρουαρίου 2011
Εμείς, οι ΄Αλλοι …
Toυ Κωνσταντίνου Σταματόπουλου
Θυμάμαι, μικρός, τριγύριζε ένα ανέκδοτο που μας έκανε να γελάμε και να ρίχνουμε ή αρχικά να τρώμε καμιά φάπα. Μια μεγάλη ομάδα γνωστών και αγνώστων σε πλησίαζε με «απειλητικές»διαθέσεις:
– «Εσύ με ποιους είσαι; Με εμάς ή με τους άλλους;»
– «Με εσάς, με εσάς ρε παιδιά!»
– «Εμείς είμαστε οι άλλοι!» και ξαφνικά οι φάπες γίνονταν ένα με τα γέλια..
Τα χρόνια πέρασαν, αλλά το ανέκδοτο το ακούω ακόμη … Δεν έχω συλλάβει, αν πολιτικά ή εγκεφαλικά μας αρέσει να είμαστε της … φάπας ή για γέλια, αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλοί ακόμη μεταξύ μας που έχουν ορατές τις γραμμές ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους… Είναι εκείνοι που διαιωνίζουν «παλιμπαιδίζοντας» το ΕΜΕΙΣ και οι ΑΛΛΟΙ διαιωνίζοντας καρπαζιές, ένθεν και ένθεν. Είναι συνήθως οι ίδιοι που μάχονται για την ανάγκη να αναγνωρίσουμε, ότι οι λαθρομετανάστες είναι κάποιοι σαν ΕΜΑΣ, αλλά όταν τους ζητάμε να μας αντιμετωπίσουν σαν να είμαστε ίσοι και να αναγνωρίσουν ότι διεκδικούμε σαν έλληνες ευλόγως δικαιώματα (γιατί εδώ και χρόνια μας θυμούνται μόνο σε υποχρεώσεις), μας έχουν ήδη εντάξει στην κατηγορία των ΑΛΛΩΝ με τέτοιο τρόπο που να καταριέσαι γιατί να είσαι Έλληνας και όχι λαθρομετανάστης. Είναι οι ίδιοι, που όταν έψαχνες για δουλειά σου ζητούσαν ένα χαρτί αν είσαι με «ΕΜΑΣ ή με τους ΑΛΛΟΥΣ», αναγκάζοντάς σε να μην ξέρεις, τι να απαντήσεις με κίνδυνο να γίνεις ο χαζός του δημοσίου από τις πολλές φάπες για τα “κοινωνικά” φρονήματά σου. Είναι οι ίδιοι που ακόμη και σήμερα αξιολογούν ανθρώπους με το ίδιο κριτήριο σε fora, σε κοινωνικές συζητήσεις, σε διαδικτυακά σχόλια, σε blogs. «Είσαι με τους ΑΛΛΟΥΣ … ΕΜΕΙΣ δεν είμαστε ποτέ σαν τους άλλους. Οι ΑΛΛΟΙ μας άφησαν αυτά τα χάλια» … Συνήθως δε, δεν μπορείς να καταλάβεις, πώς το ΕΜΕΙΣ τους είναι ικανό να συμπεριλάβει οποιονδήποτε ΑΛΛΟ μόνο και μόνο για να μην δουν το συνολικό ΕΜΕΙΣ, που εσύ τους προσφέρεις και που δεν έχει ΑΛΛΟΥΣ. Είναι οι ίδιοι, που ανάλογα με τον άνεμο, με το θέμα, αλλάζουν εικόνα και εμφανίζονται μια ως ΕΜΕΙΣ, μια ως οι ΑΛΛΟΙ, κάνοντας σε ή συμμέτοχο της φάπας ή συμπρωταγωνιστή θιάσου για γέλια. Είναι οι ίδιοι, που όταν τους μιλάς για ΕΜΑΣ τους ‘Ελληνες, σου λένε ότι δεν είσαι με τους ΑΛΛΟΥΣ τους Ευρωπαίους κάνοντας σε να αισθάνεσαι ηλίθιος χωριάτης ή μικροαστός, ενώ ταυτόχρονα όταν τους μιλάς για ευρωπαϊκά οράματα και προοπτική, σου λένε ότι «ΕΜΑΣ δεν μας αφορά τι κάνουν οι ΑΛΛΟΙ έξω, έχουμε να λύσουμε τα δικά ΜΑΣ». Είναι οι ίδιοι που, όταν ΕΜΕΙΣ ξεκινάμε μια συζήτηση σε διακόπτουν, γιατί οι ΑΛΛΟΙ δεν θέλουν να ακούσουν ή θέλουν να αποχωρήσουν. Είναι οι ίδιοι που, όταν οι ΑΛΛΟΙ μας ψάχνουν για να γίνουμε ένα απέναντί σε κάποιους ΑΛΛΟΥΣ που δεν θα ασχοληθούν πραγματικά με ΕΜΑΣ, σε αποκαλούν με χίλια δύο επίθετα γιατί θεωρείς τους ΑΛΛΟΥΣ κακόβουλους ή κακοπροαίρετους. Είναι οι ίδιοι που, κατά βάθος, δεν ξέρουν που ανήκουν, αλλά θέλουν να είναι απέναντί σου για να σου φωνάζουν για ΕΜΑΣ και τους ΑΛΛΟΥΣ. Παλεύοντας καθημερινά με «Κύκλωπες Μονόφθαλμους και Λαιστρυγόνες» διαπιστώνεις ότι ακόμη και το κύριο γνώρισμα του σύγχρονου Ελληνα, ο ωχαδερφισμός, γίνεται μπαλάκι σε ΕΜΑΣ και τους ΑΛΛΟΥΣ, γιατί «ουαί υμίν» αν θίξουμε κάποιον εξ ημών για κακή διαχείριση, είναι λανθασμένη τακτική. Γινόμαστε αυτόματα ένας εκ των ΑΛΛΩΝ. Είναι δε τόσο διαποτισμένη η τακτική που αν δεν δεχθείς να συνεχίζεις να παίζεις στο ΕΜΕΙΣ και οι ΑΛΛΟΙ είσαι παιδί ενός άλλου συστήματος, κοινώς δεν έχεις δικαίωμα να κρίνεις, αλλά μόνο να κρίνεσαι, και από ΕΜΑΣ, και από τους ΑΛΛΟΥΣ. Οι ίδιοι δε, οι προασπιστές αυτού του παιχνιδιού, όταν εύγλωττα τους απαντάς πως τα λάθη για τα οποία κρίνεσαι: «δεν είναι δικά μου, αλλά ΑΛΛΩΝ, ας μιλήσουμε ΚΑΙ για τα δικά σας λάθη», θεωρούν ότι εξαργυρώνεις πολιτικές επιταγές ασχέτως αν οι ίδιοι ανακυκλώνουν τις επιταγές ΑΛΛΩΝ και όχι των εκλεγμένων ΕΞ ΗΜΩΝ. Τελικά, μέσα σε όλο το συνονθύλευμα οφείλω να ομολογήσω ότι μου αρέσει πιο πολύ από ποτέ να είμαι ΕΓΩ. Και αν το ΕΓΩ μου εντάσσεται μερικώς ή ολικώς σε κάποιο ΕΜΕΙΣ καλώς, αν όχι δεν θα «κομπλεξαριστώ» ούτε με τους ΑΛΛΟΥΣ. ΕΓΩ λοιπόν ξέρω, ότι στο «ΕΡΩΤΑΦΕΙΟ» της χώρας μου όπου οι μισοί δηλώνουν ερωτευμένοι μαζί της και οι άλλοι μισοί την θάβουν καθημερινά, θα αναζητώ ΜΟΝΙΜΑ ένα ΕΜΕΙΣ που θα περιέχει και τους ΑΛΛΟΥΣ χωρίς να «αλληλοσφαλιαριζόμαστε». ΕΜΕΙΣ ή ΟΙ ΑΛΛΟΙ;
Με σεβασμό,
ΤΟ “ΑΛΛΟ”ΜΟΥ ΕΓΩ..
Υ.γ. αναρωτιέμαι αν με τόσα χρόνια εμφυλίου στις πλάτες, αν με τόσα χρόνια κυνηγητού ένθεν και ένθεν δεν έχουμε κουραστεί να γελοιοποιούμαστε. Μια αυτοκριτική θα μας γλίτωνε από πολλά. Ποιος την κάνει όμως;»
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.