Ο ΟΗΕ είχε ανακηρύξει το 1995 «Έτος Ανεκτικότητας», σε μια προσπάθειά του να ευαισθητοποιήσει το παγκόσμιο κοινό για την ανάγκη αποδοχής του διαφορετικού στις ανθρώπινες σχέσεις. Φυσικό επακόλουθο ήταν η καθιέρωση της Παγκόσμιας Μέρας Ανεκτικότητας. Έτσι ορίστηκε η 16η Νοεμβρίου κάθε χρόνου, αρχής γενομένης από το 1996. Γιατί «η ανεκτικότητα και η εμπιστοσύνη στις ανθρώπινες κοινωνίες δεν χτίζεται σε ένα βράδυ, αλλά χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια», σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό.
Τι σημαίνει όμως ανεκτικότητα; Πόσο ανεκτική μπορεί να είναι μια κοινωνία; Ποιες είναι οι σημερινές μορφές ανεκτικότητας και μέσα από ποιους κοινωνικούς και πολιτικούς σχηματισμούς εκφράζονται; Μπορούμε άραγε να ανεχόμαστε ακόμη και το μη ανεκτό και σε ποιο επίπεδο; Το ατομικό ή το θεσμικό; Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θέτει το βιβλίο «Περί ανεκτικότητας» ( on toleration) του Μάικλ Ουόλζερ, καθηγητή στο Institute for Advanced Study του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, ο οποίος χρησιμοποιεί για τη συγγραφή του το παράδειγμα των Η.Π.Α. Αυτό σημαίνει ότι, όποιος διαβάσει το πόνημα αυτό πρέπει να μη γενικεύει, αφού όλες οι κοινωνίες δεν είναι ίδιες. Στην πατρίδα μας οι συζητήσεις για την ετερότητα, την διαφορετικότητα, την ανεκτικότητα έχουν πλέον αρχίσει, εδώ και καιρό. Η Ελλάδα έπαψε να είναι μόνο «η χώρα που στέλνει τα παιδιά της μετανάστες». Είναι και τόπος υποδοχής και αναγκαστικής αποδοχής μεταναστών. Όμως είναι εύκολο προς το παρόν να εφαρμοσθεί και σε μας το ηρακλείτειο: «ενότητα μέσω της διαφοράς»; Μια ματιά στις ειδήσεις της ημέρας θα ήταν σκόπιμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.