Τα χαρακτηριστικά[1] της αξιολόγησης ως διαδικασίας ελέγχου είναι: α) η εγκυρότητα (σημ: το αποτέλεσμα μιας εξεταστικής δοκιμασίας είναι έγκυρο, αν ελέγχει αυτό ακριβώς που ο δάσκαλος είχε την πρόθεση να ελέγξει). β) η αξιοπιστία (σημ: η διαδικασία θεωρείται αξιόπιστη, αν όσες φορές κι αν επαναληφθεί, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, δίδει το ίδιο αποτέλεσμα). γ) η αντικειμενικότητα (σημ: η αξιολόγηση θεωρείται αντικειμενική, όταν δεν επηρεάζεται από παράγοντες άσχετους προς την αξία εκείνου που κρίνεται, που όμως μπορούν να επηρεάσουν τον κριτή, όπως: συμπάθεια ή αντιπάθεια προς τον κρινόμενο, υποκειμενική αντίληψη της ορθότητας μιας απαντήσεως, η ψυχική κατάσταση του κριτή συνεπεία σοβαρού γεγονότος κ.λ.π.). δ) η διακριτότητα (σημ: η εξεταστική δοκιμασία πρέπει να έχει την σχεδιασμένη δυνατότητα να κατατάσσει τους μαθητές σε διαφορετική κατηγορία αξιολογήσεως, αναλόγως προς την αξία του καθενός. Η διακριτική ικανότητα μιας δοκιμασίας θεωρείται απαραίτητη σε εξετάσεις επιλογής και ιεραρχικής κατάταξης. Στην διαμορφωτική αξιολόγηση δεν είναι αναγκαία, διότι ο μαθητής εξετάζεται και συγκρίνεται με τον εαυτό του και με τους άλλους, όχι για να διακριθεί αλλά σε σχέση με τον επιδιωκόμενο μαθησιακό στόχο). ε) η πρακτικότητα και η οικονομία (σημ: η αξιολογική μέθοδος έχει πρακτικότητα όταν εφαρμόζεται εύκολα και από τις δύο πλευρές χωρίς λεπτομερείς εξηγήσεις και δεν απαιτούνται ακριβά και δυσεύρετα υλικά για την εφαρμογή της). Ο κοινωνικός και παιδαγωγικός ρόλος της αξιολόγησης της επίδοσης του μαθητή: Η άσκηση των δεξιοτήτων των μαθητών, η ανάδειξη των ελλείψεών τους, η βελτίωση της επίδοσής τους μέσω της αναγνώρισης των ελλείψεων και της ανατροφοδότησής τους. Η άσκηση για αυτογνωσία του νέου πολίτη.
[1] Βλ. Κασσωτάκη, Μιχ., Η αξιολόγηση της επιδόσεως των μαθητών, εκδ. Γρηγόρης, Αθήνα 1998, σσ. 49-52.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.