Κάποιος θα πρέπει να απαντήσει στον συντάκτη του κειμένου που ακολουθεί. Και μεταξύ των άλλων να του υπενθυμίσει, ότι ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του στην δεκαετία του 1980 κατήργησαν την αξιολόγηση (τον θεσμό του επιθεωρητισμού, όπως έλεγαν), τροποποίησαν τα διοικητικά και παιδαγωγικά του εκπαιδευτικού θεσμού με σαφή στόχο την απαξίωσή του, ώστε να δημιουργήσουν εύκολα χειραγωγούμενους πολίτες. Όσοι αντιστεκόμασταν τότε, θεωρούμασταν … γραφικοί ή φασίστες. Εξάλλου, οι συνδικαλιστές, (αλήθεια, ποιος από μας τους ακούει;), από το 1979 που βρίσκομαι στην εκπαίδευση, «έπαιζαν» το παιχνίδι των κομμάτων, που στη συνέχεια τους προωθούσαν σε νομάρχες, συμβούλους, γ. γραμματείς και πιο ψηλά ακόμη. Όλα είναι γνωστά και όλα γίνονται αργά ή γρήγορα γνωστά. Τώρα ενοχλήθηκε από την ανακοίνωση της ΕΛΜΕ; Αλήθεια, συνάδελφοι, θα απάντήσετε; Θα αντιδράσετε; Γράψτε σχόλια και θα τα αναρτήσουμε εδώ. [Σχετικά με την ανακοίνωση της ΕΛΜΕ, που με σαφή κι ευδιάκριτη πρόθεση έχει σχολιάσει, να ενημερώσω όσους δεν γνωρίζουν διαβάζοντας αυτό το κείμενο, ότι καλώς ή κακώς οι έγκύκλιοι, οι υπουργικές αποφάσεις, τα προεδρικά διατάγματα και κυρίως οι νόμοι, όλα τα εκπαιδευτικού περιεχομένου νομοθετήματα, είναι εδώ και αποδεικνύουν πώς αλώθηκε ή ελληνική κοινωνία]
Ωραίες «κατακτήσεις»! Του Ι. Κ. Πρετεντέρη, jpretenteris@dolnet.gr, Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010
ΧΘΕΣ ΑΝΟΙΞΑΝ τα σχολεία σε συνθήκες (όπως πάντα) εθνικού γεγονότος. Δεν πιστεύω να υπάρχει άλλη πολιτισμένη χώρα στον κόσμο όπου η σχολική χρονιά αρχίζει με τους πολιτικούς αρχηγούς, τους υπουργούς, τον Αρχιεπίσκοπο και δεν ξέρω ποιους άλλους προύχοντες να συνοδεύουν τους μαθητές στα θρανία. ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ; Ασφαλώς. Μιας υπερβολής που δεν εκδηλώνεται μόνο με το άνοιγμα των σχολείων. Μήπως ξέρετε καμία άλλη χώρα στον κόσμο όπου γίνεται εθνικό ζήτημα ποιοι, πόσοι και πώς μπαίνουν στα Πανεπιστήμια; Οπου εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις ασχολούνται με τα θέματα των εισαγωγικών εξετάσεων; Οπου εκδίδονται κανονικά ανακοινωθέντα για το ποια θέματα είναι βατά και ποια δύσβατα; Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στη Ζιμπάμπουε! ΑΛΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, δυστυχώς, στην Ελλάδα. Οπου για κάποιον περίεργο λόγο, η εκπαίδευση συγκεντρώνει όλες τις παθογένειες της κοινωνίας. Ακόμη και έναν συνδικαλισμό του χειρότερου είδους. ΕΧΩ ΜΠΡΟΣΤΑ μου μια ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Πειραιά με τον βαρύγδουπο τίτλο «Υπερασπίζουμε τις κατακτήσεις μας!». Τι ακριβώς υπερασπίζονται; Ακούστε προσεκτικά… «ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ άδεια από τη διεύθυνση για να αποχωρήσουμε από το σχολείο» – πράγμα που σημαίνει ότι πηγαινοέρχονται στο σχολείο όποτε τους γουστάρει… «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ υποχρεωτικό ωράριο 8-2» – δεν θέλουν να δουλεύουν ούτε καν εξάωρο, δηλαδή! «ΟΙ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ του συλλόγου διδασκόντων γίνονται μέσα στο ωράριο» – αυτό που δεν υπάρχει όταν δεν τους βολεύει… «ΔΕΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ στα κενά μας άλλα κενά που είτε προκύπτουν έκτακτα είτε υπάρχουν εξαιτίας έλλειψης προσωπικού» – αφήνουν τα κενά να υπάρχουν για να τιμωρούνται τα παιδιά που έπεσαν στα χέρια τους… «ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ εφόδους διευθυντών και προϊσταμένων στην τάξη» – σιγά που θα το δεχόντουσαν! «ΔΕΝ ΚΟΙΝΟΠΟΙΟΥΜΕ σε σχολικούς συμβούλους ούτε σχέδια ρύθμισης ύλης ούτε αντίγραφα θεμάτων τεστ, πρόχειρων διαγωνισμάτων ή ύλης που εξετάζεται» – με άλλα λόγια, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν… ΑΥΤΑ ΚΑΙ άλλα συναφή περιέχονται στην ανακοίνωση. Γελοιότητες; Ασφαλώς. Αξίζει, όμως, να αναλογιστούμε ότι κάτι τέτοιοι άνθρωποι, ?ε αυτήν την κοινωνική και επαγγελματική συνείδηση, αναλαμβάνουν να μεγαλώσουν και να μορφώσουν τα παιδιά μας. Ανθρωποι που αρνούνται τον έλεγχο, αρνούνται την ιεραρχία, αρνούνται την αξιολόγηση, αρνούνται τα υπηρεσιακά συμβούλια, αρνούνται ακόμη και το ωράριο. ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ τώρα τι παιδιά θα βγουν από τα χέρια τους. Κι αν μπορεί να έχει μέλλον ένας τόπος το εκπαιδευτικό σύστημα του οποίου προάγει την αφασία, το ανεξέλεγκτο, το ασυνείδητο, την αναξιοκρατία, την ελάχιστη προσπάθεια. Ενας τόπος που διαμορφώνεται κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν όσων γράφουν τέτοιες ανακοινώσεις. ΑΛΛΑ ΚΑΙ όσων ανέχονται κάτι τέτοια φαινόμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.