Η πορεία των δασκάλων αφήνει τα ίχνη της στις ψυχές των ανθρώπων. Όσο και να υποστηρίξουμε ως δάσκαλοι πώς τα παιδιά σήμερα ακολουθούν δρόμους που υποδεικνύουν άλλοι «κακοί» και όχι εμείς, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την καταγραφή καλών και κακών στοιχείων στην καρδιά και το νου τους που σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με μας. Η συμπεριφορά μας, ο τρόπος που μιλάμε, που περπατάμε, όλα είναι προς εξέτασιν. Συζητώ για το αυτονόητο; Μπορεί. Αλλά πολλές φορές το αναζητώ. Είναι δυσεύρετο στοιχείο στις καθημερινές επιλογές των ανθρώπων.
Ο ρόλος του εκπαιδευτικού υπήρξε αντικείμενο μελέτης αρκετά πριν την καθιέρωση της παιδαγωγικής ως επιστήμης. Στο έργο του Ιερού Αυγουστίνου “De magistro” σκιαγραφείται η μορφή του Χριστού ως το υψηλό πρότυπο για κάθε δάσκαλο. (Eduard Schuh 1962)
Το πρόσωπο του εκπαιδευτικού μπαίνει σε δεύτερη μοίρα αργότερα όταν η ανάγκη μαζικής εκπαίδευσης στρέφει το ενδιαφέρον σε περισσότερο αναγκαία θέματα όπως τα αντικείμενα μάθησης και οι μέθοδοι διδασκαλίας.
Το πρόσωπο και ο ρόλος του εκπαιδευτικού γίνονται και πάλι αντικείμενο έρευνας τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα στα πλαίσια του μεταρρυθμιστικού παιδαγωγικού κινήματος .
Οι μελέτες συνήθως διαφοροποιούναι ως προς την προσέγγιση του θέματος με βάση τα ιδεώδη και τις κοινωνικές συνθήκες της εκάστοτε εποχής. Έτσι μια προσέγγιση της ιδεαλιστικής εικόνας του εκπαιδευτικού διαφοροποιείται από μια προσέγγιση που επιχειρεί να προσδιορίσει την πραγματική του εικόνα, όπως έχει διαμορφωθεί στη σχολική πράξη λόγω πολλαπλών και αλληλοεξαρτώμενων παραγόντων.