spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

 Η εκπομπή του ηθοποιού κ. Σπύρου Παπαδόπουλου στην κρατική τηλεόραση, απόψε, μου θύμισε, πόσες συζητήσεις έχουν γίνει, που αρκετές φορές καταλήγουν και σε έντονες διαφωνίες, σχετικά με το αν χρειάζεται η παράδοση στη ζωή μας ή όχι. Αν είναι συμφερότερο και εποικοδομητικότερο να ζούμε χωρίς αυτήν. Όμως, η παράδοση είναι συνέχεια, είναι δεσμός των περασμένων με τα τωρινά και τα μελλούμενα, είναι επίσης ενότητα ανάμεσα σε ανθρώπους σύγχρονους που δέχονται από κοινού την επίδρασή της. Είναι σύνδεσμος πνευματικός και ανθρώπινος μέσα στην ιστορική διάρκειά και στο παρόν, ας πούμε στον χρόνο και τον χώρο. Αυτό είναι, άλλωστε, το έθνος: μια κοινή παράδοση που διαμορφώνει μιαν ομαδική συνείδηση.
[…] ο άνθρωπος αισθάνεται καλύτερα μέσα στην παράδοση, παρά έξω απ’ αυτήν.
Είναι ωστόσο κάθε παράδοση καλή; […]. Αναπόφευκτα, καθώς το ξέρουμε όλοι κι από την πείρα, η παράδοση σέρνει μέσα της και στοιχεία που ξεπεράστηκαν οριστικά και νεκρώθηκαν και δεν χρησιμεύουν πια για το καλό. Η τάση της είναι να τα απορρίπτει αργά – αργά, να αφομοιώνει νέες εισφορές και να ανανεώνεται ολοένα. Το πρόβλημα είναι να τη βοηθούμε να ανανεώνεται χωρίς να σπάσει.
[…]. Η ανθρώπινη θερμότητά της τον παρηγορεί, το κύρος των πνευματικών αξιών που αυτή αντιπροσωπεύει τον στηρίζει ηθικά, η αιωνόβια αργή δύναμή της τον τονώνει, τον βοηθεί να προχωρήσει στο δύσκολο δρόμο της ζωής. ΄Έξω από την παράδοσή του θα βρεθεί μοιραία μόνος, έρημος, πικρός και γεμάτος άγχη μέσα στο χάος ενός παράλογου, φοβερού κόσμου που θα του φανεί να μην έχει ούτε νόημα, ούτε αιτία ή σκοπό. Μπορεί τότε να προσφέρει στον εαυτό του την παγερή ικανοποίηση ότι ελευθέρωσε την διάνοιά του από τα παραδεδομένα και έγινε πιο σπουδαίος από τους άλλους που διατηρούν τους πατροπαράδοτους θεσμούς, θα αισθανθεί όμως τον πόνο της πικρής μοναξιάς να τον σφίγγει ανελέητα και την ισορροπία του να κλονίζεται επικίνδυνα. (Δείτε: Γιώργου Θεοτοκά, «πολιτικά κείμενα»)