Ο Λάμπης Ν. Βολονάκης, λοχίας του Α’ λόχου του 17ου Συντάγματος Πεζικού υπηρετούσε στην Μικρά Ασία το 1920. Αποσυναρμολογώντας και καθαρίζοντας το όπλο του, βρήκε ένα σημείωμα και μια πεντάρα. Τα φύλαξε μέχρι την επιστροφή του στην πατρίδα και τα κατέθεσε στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρία της Ελλάδος.
Το σημείωμα, ενδεικτικό του πνεύματος του Έλληνα Στρατιώτη, όπως μας παραδίδεται γράφει:
«Εν Μπιζανίω 20 Φεβρουαρίου 1913
Αγαπητέ Συνάδελφε,
Σε χαιρετώ,
Σε, που θα έχης την τύχη να ανοίξης το πέλμα του όπλου αυτού, θα εύρης την πεντάρα αυτή και να πάρης ένα τσιγάρο, να το καπνίσης στην υγεία μου.
Το όπλο αυτό το έφερα επί πέντε έτη.. Το δόξασα και με δόξασε και τώρα αναγκάζομαι να το εγκαταλείψω, λόγω τραυματισμού μου.
Πέρασα τόσες και τόσες στιγμές και δεν το εγκατέλειψα και εάν η πατρίς σε χρειασθή, να το τιμήσης.
Νικ. Καββαδίας
Κοθρέα – Ένωσις Κεφαλληνίας»
Δεν μπορεί παρά να συμφωνήσετε ότι ένα είναι το όπλο του Έλληνα: η ψυχή του. Από τον καιρό που δήλωνε ο Κων. Κανάρης, γέρος πια, στους Ευρωπαίους δημοσιογράφους, που σε συνέντευξη τον ρωτούσαν, πώς ένιωθε και τι σκεφτόταν όταν “κόλλαγε το μπορλώτο” στην τουρκική ναυαρχίδα, κι αυτός απαντούσε (παιδί 17 ετών καθώς ήταν): “Κωνσταντή πρέπει να πεθάνεις”, μέχρι την ιαχή: “Αέρα, αέρα” (ενν. ελευθερίας) του 1940 και τον ηρωικό αγώνα της ΕΛΔΥΚ το 1974. Και όσο κι αν προσπαθήσουν οι οσφυοκάμπτες να την μολύνουν δεν θα τα καταφέρουν. Μπορεί να κερδίζουν μάχες. Αλλά χάνουν τον πόλεμο, όσο εμείς οι δάσκαλοι αφήνουμε το έντιμο ίχνος μας. Διδάσκοντας τα εθνικά χωρίς να παραβλέπουμε τα διεθνή, παραμένοντες ταπεινοί, αλλά ποτέ μίζεροι, με το κεφάλι ψηλά αποδίδοντας στον καθένα την αξία του. «Χαμηλά αμειβόμενοι, πλην αξιοπρεπείς»
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.