Πριν από λίγο καιρό σας παρέπεμπα στο κείμενο του Αντώνη Τραυλαντώνη “Γυφτοδάσκαλος” θέλοντας να μιλήσω για τον δάσκαλο που ξεχνάει το ωράριο, την κόπωση, την προσωπική ζωή. Τον δάσκαλο μιας άλλης εποχής που καλό είναι να γνωρίζουμε.- Χθες ξεφυλλίζοντας εφημερίδες, το βλέμμα μου ανακάλυψε μια επιστολή αναγνώστη και αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας. Εμείς ζούμε τελικά το παραμύθι: “… Είναι προς τιμήν των δασκάλων να δίνουν εκτός από τις γνώσεις και την εκπαιδευτική τους κατάρτιση, και το μεράκι τους. Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ, με τη διαφορά ότι διδάσκω στο δυσπρόσιτο 1/θ Δημοτικό Μηλεών Πηγών (Γρέβια) Άρτας με έξι μαθητές. Ένα όρεινό χωριό μιάμιση ώρα από την πόλη της Άρτας και δύο από την πόλη της Καρδίτσας, όπου κατοικώ με την οικογένειά μου. Στο σχολείο βρίσκομαι στον δεύτερο χρόνο, και από την αρχή της σχολικής χρονιάς, απέκτησα το απαραίτητο υλικοτεχνικό υλικό με τη βοήθεια του αειμνήστου δημάρχου Τετραφυλίας Αθανασίου Γρέβια. Έφυγε από τη ζωή μόλις πριν από ένα μήνα, από καρδιακό επεισόδιο, σε ηλικία 50 χρόνων. Στο απομακρυσμένο μας χωριό βρέθηκε το φθινόπωρο συνεργείο του TV άρτα, όπου διεπίστωσε ότι το σχολείο μας δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τα πολυθέσια πολυδύναμα δημόσια σχολεία των πόλεων. Το εκπαιδευτικό μου υλικό είναι όλο ψηφιοποιημένο στον σκληρό δίσκο του λάπτοπ μου και είναι στη διάθεση των μαθητών μου κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας μας (φωτογραφία). Από την πλευρά μου θα ήθελα τα παιδιά των μονοθεσίων σχολείων να μην νιώθουν στις δύσκολες αυτές περιοχές απομονωμένα και αποκλεισμένα από τον κοινωνικό ιστό και την παρεχόμενη εκπαίδευση. Κ.Γ. δάσκαλος“.
Τι να πούμε τώρα εμείς; Πώς να συγκρίνουμε τις ζωές μας; Τι να πούμε για το περίεργο “καθεστώς” των σχολείων της αφθονίας των μέσων, όπου άλλα έχουν κλειδωμένα εργαστήρια εσαεί και άλλα κλειδωμένες τις καρδιές και τις διαθέσεις των δασκάλων τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.