Το 1900 η αυτοκρατορία κυβερνάται ακόμη (από το 1644) από τη δυναστεία των Μαντζού. Την περίοδο αυτή η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία εκφράζεται από τους Γάλλους, τους Ρώσους και τους Γερμανούς που με διάφορους τρόπους διεκδικούν τμήματα των εδαφών της αυτοκρατορίας. Η εξέγερση των Μπόξερς απετέλεσε την επανάσταση του πληθυσμού εναντίον των αποικιοκρατών, οι δυνάμεις των οποίων μετά από πολιορκία 55 ημερών και σκληρή μάχη, εισέρχονται στο Πεκίνο. Δείτε κάποια στιγμή μια ενδιαφέρουσα ταινία παραγωγής του 1963 με τους Charlton Heston, David Niven, Ava Gardner περιγράφει εκπληκτικά την προσπάθεια των ξένων να καταλάβουν το Πεκίνο. Δώδεκα αποστολές ξένων χωρών στρατοπεδεύουν έξω από την Απαγορευμένη Πόλη, ενώ όταν ξεσπάει η επανάσταση οι διπλωμάτες πολιορκούνται από εξοργισμένους κινέζους που θέλουν πίσω τον τόπο τους. Ο τίτλος της ταινίας που ακόμη παίζεται για τους σινεφίλ τα καλοκαίρια: 55 μέρες στο Πεκίνο (55 days at Peking). Ένα πολύ ωραίο κείμενο από την International Herald Tribune μέσω της εφημ. Καθημερινή δημοσιεύτηκε πριν από καιρό, με τίτλο «Κίνα: σύγκρουση δύο εθνικισμών».
Το 1899 η Βρετανική Κυβέρνηση κήρυξε τον πόλεμο στη Δημοκρατία του Τρανσβάαλ με αφορμή τον έλεγχο των χρυσορυχείων. Το κράτος αυτό της Νότιας Αφρικής, δημιουργήθηκε από τους πρώτους αποίκους τους Ολλανδούς του 17ου αι., που ρίζωσαν εκεί και σταδιακά αποτελούσαν ισχυρή δύναμη, δημιουργώντας ισχυρή εθνική οντότητα, τους Νοτιοαφρικανούς, με γλώσσα και πολιτισμό. Μια κλειστή κοινωνία ακόμη και για τους γηγενείς που συνεργάζονταν μαζί τους. Οι Νοτιοαφρικανοί ή Μπόερς, όπως ονομάστηκαν στη δική τους γλώσσα, παραγκωνίστηκαν από άλλους αγγλόφωνους πληθυσμούς και κυρίως τους Βρετανούς, ως κτηνοτρόφοι και μεγαλοκτηματίες και διεπίστωναν ότι άρχισαν να απειλούνται από την επεκτατικότητα των Βρετανών κυρίως στην εκμετάλλευση των ορυχείων. Και όταν εκείνοι κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον του πλούσιου Τρανσβάαλ το 1899, εναντίον τους μαζί με τους νοτιοαφρικανούς πολέμησαν και οι γηγενείς. Η αναμέτρηση είχε δύο απάνθρωπα στοιχεία, απολύτως καταστροφικά για τους αντιπάλους κάθε φορά: το φλογοβόλο όπλο των Νοτιοφρικανών, που αποδεκάτιζε, όπως ήταν φυσικό, το ιππικό και τις καραμπίνες των Βρετανών και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, επινόηση των Βρετανών. Οι αφρικανικές δημοκρατίες, εξουθενωμένες από την απάνθρωπη τακτική της ερήμωσης της υπαίθρου και του εγκλεισμού του αστικού πληθυσμού, υπέγραψαν τους όρους της παράδοσης, το 1902, όπου μεταξύ άλλων δέχονταν «ότι όσοι δεν ήσαν λευκοί θα έμεναν χωρίς πολιτικά δικαιώματα, ωσότου ρυθμιστούν οι συνθήκες αυτοδιοίκησής τους». Ενενήντα χρόνια μετά, με το Κόμμα του Νέλσον Μαντέλα δυναμωμένο και νόμιμο στην πολιτική ζωή του τόπου μέσα και από μια άλλη ανοιχτή πληγή, τη δοκιμασία του απαρτχάιντ , γεννήθηκε έντονη η ανάγκη για διαφάνεια των χρόνων εκείνων. Σήμερα, μετά την κήρυξη εκείνου του πολέμου στη Νότια Αφρική, μαύροι και λευκοί, Νοτιοαφρικανοί, Βρετανοί και ιθαγενείς βιώνουν ακόμη τις συνέπειές του, όπως άλλωστε συμβαίνει στην ιστορία των ανθρώπων. Δείτε ένα ενδιαφέρον άρθρο στην εφημ Το Βήμα με τίτλο «Ο «απωθημένος» πόλεμος των Μπόερς» (απ’ όπου και η σημερινή εικόνα).
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.