Τα παιδιά από τη γέννηση τους μέχρι την ενηλικίωση εκτίθενται στον κίνδυνο ατυχήματος που μπορεί να απειλήσει τόσο την υγεία τους όσο και αυτή την ίδια τους τη ζωή τους.

Στην καθημερινότητα, ποικίλα είναι τα ατυχήματα που μπορούν να συμβούν, ενώ
σπουδαιότατη κρίνεται η λήψη μέτρων για την πρόληψη και την αντιμετώπισή τους.
Συγκεκριμένα, ατυχήματα είναι δυνατό να συμβούν :
1.στο σπίτι και το σχολείο,
2.στον χώρο εργασίας,
3.στη θάλασσα και την εξοχή, καθώς και
4.στον δρόμο και στους χώρους άθλησης.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα στατιστικά στοιχεία, όσον αφορά σε ποια χρονική στιγμή ή περίσταση, συμβαίνουν τα ατυχήματα καθώς το:

• 63% των ατυχημάτων συμβαίνει όταν το παιδί διασκεδάζει

• 20% σε χώρους εργασίας, στοιχείο που αφορά κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες και στην παράνομη παιδική εργασία

• 11% σε ταξίδια

• 9% στην καθημερινότητα

• 5% από άγνωστη αιτία

• 4% κατά την άθληση

• 3% στο πλαίσιο της ευρύτερης εκπαιδευτικής διαδικασίας

Ενώ λοιπόν, η γνώση που αφορά τα αίτια και τα είδη των ατυχημάτων είναι σπουδαία, εξίσου σημαντικό είναι να γνωρίζουμε τί μπορούμε να κάνουμε για την πρόληψη και την αντιμετώπισή τους. Είναι ευρέως γνωστή η δήλωση : ” Η πρόληψη καθίσταται καλύτερη από την αντιμετώπιση των δυσμενών αποτελεσμάτων “.

Τα ατυχήματα και οι συνακόλουθες κακώσεις της παιδικής ηλικίας αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα  προβλήματα της  δημόσιας υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ευθύνονται για την πρόκληση πρώιμης θνησιμότητας και αναπηρίας, που σε σημαντικό ποσοστό μπορούν να προληφθούν με τη  εφαρμογή προληπτικών στρατηγικών.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, «ενώ για κάθε κατηγορία ατυχήματος υπάρχουν αποδεδειγμένες μέθοδοι για τη μείωση τόσο της πιθανότητας πρόκλησης όσο και της βαρύτητας των ατυχημάτων, η αναγνώριση του προβλήματος και η πολιτική δέσμευση για ανάληψη δράσεων με σκοπό την πρόληψη των παιδικών ατυχημάτων παραμένει σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα.»

Η έκταση του προβλήματος:
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τα ατυχήματα συγκαταλέγονται μεταξύ των πρώτων αιτιών θανάτου παιδιών ηλικίας έως 18 ετών και  ευθύνονται για το 40% των θανάτων της ηλικίας αυτής.

Αν και η συχνότητα των θανάτων από ατυχήματα είναι υψηλότερη στις χαμηλού οικονομικού επιπέδου χώρες, οι οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες πλήττονται επίσης, ιδιαίτερα ο ασθενέστερος κοινωνικοοικονομικά πληθυσμός τους.
Κάθε χρόνο στην Ευρώπη, 40.000 παιδιά χάνουν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα ατυχήματος. Υπολογίζεται ότι σε κάθε θάνατο αντιστοιχούν μερικές χιλιάδες παιδιά που συνεχίζουν να ζουν με ποικίλης βαρύτητας αναπηρίες και ψυχικά τραύματα. Αντιστοίχως στις ΗΠΑ περισσότερα από 9000 παιδιά χάνουν τη ζωή τους και πάνω από 225 000 απαιτείται να νοσηλευτούν λόγω ατυχήματος, ενώ ο αντίστοιχος αριθμός των επισκέψεων στα τμήματα επειγόντων περιστατικών ξεπερνά τα 9 εκατομμύρια. Το ετήσιο υπολογιζόμενο οικονομικό και κοινωνικό κόστος ανέρχεται στα 87 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο δείκτης YPLL (Years of Potential Life Lost), που εκτιμά κατά προσέγγιση τα χρόνια που κάποιος άνθρωπος θα ζούσε εάν δεν είχε καταλήξει πρόωρα, για τα παιδικά ατυχήματα την περίοδο 2000-2009, αντιστοιχεί στο 42% όλων των YPLL. Είναι μάλιστα πενταπλάσιος από τον αντίστοιχο δείκτη για τον καρκίνο, 13 φορές υψηλότερος από το δείκτη των καρδιοπαθειών και 31 φορές υψηλότερος από το δείκτη των πνευμονιών και της γρίπης.

Στην Ελλάδα, οι κυριότερες αιτίες ατυχημάτων των παιδιών κάτω των 18 ετών είναι: 

1. Τροχαία ατυχήματα, στα οποία τα παιδιά συμμετέχουν κυρίως ως επιβάτες.
Παρατηρείται πως  τα τροχαία ατυχήματα και μόνον αναγνωρίζονται ως πρώτη αιτία θανάτου για την ηλικία 15-18 ετών και ως δεύτερη για την ηλικία 10-14 ετών

2. Πνιγμονή από ξένο σώμα. Τα μικρά παιδιά  έχουν την  τάση να φέρνουν στο στόμα τους ότι αντικείμενο βρίσκουν γύρω τους. Είναι πολύ σημαντικό να μην έχουν πρόσβαση σε μικρά αντικείμενα.Προσοχή θα πρέπει να δοθεί σε μικρά μέρη παιχνιδιών, κέρματα, μπαταρίες, κοσμήματα και  άλλα επικίνδυνα αντικείμενα όπως κορδέλες, κορδόνια , υφάσματα , καλώδια και σακούλες.

3. Πτώσεις. Τα παιδιά μπορούν συχνά να πέσουν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, από μια σκάλα ή από μια τσουλήθρα. Η τάση ανεξαρτησίας τους τα καθιστά πολλές φορές απρόσεκτα και τείνουν να μην υπακούν πάντα στους βασικούς κανόνες ασφαλείας.

4. Εγκαύματα.

Εγκαύματα από συσκευές: μην αφήσετε από τα μάτια σας το παιδί, όταν έχετε ανάμενες τις εστίες της κουζίνας .Μια άλλη συσκευή που πρέπει να δώσετε προσοχή είναι το σίδερο ρούχων. Επίσης μην αφήνετε εκτεθειμένο ούτε το σίδερο για τα μαλλιά.

Εγκαύματα στο μπάνιο: τα παιδιά μέχρι και το πέμπτο τους έτος θα πρέπει να επιτηρούνται στο μπάνιο. Για παράδειγμα θα πρέπει να ελέγχετε το νερό πριν πλύνετέ το παιδί σας. Επίσης απομακρύνετε από το μπάνιο οποιαδήποτε ηλεκτρική συσκευή. Τέλος οι πρίζες θα πρέπει να είναι καλυμμένες για απόλυτη προστασία

5. Δηλητηριάσεις. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, πολλές φορές τα παιδιά αρέσκονται στο να δοκιμάζουν με την αίσθηση της γεύσης πράγματα τα οποία δυνητικά είναι επιβλαβή για την υγεία τους. (Ελληνική Εταιρία Προαγωγής και Αγωγής της Υγείας, 2002).
Για το λόγο αυτό τα παιδιά δεν θα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε σημεία που υπάρχουνε φάρμακα, καθαριστικά, και αλλά χημικά υγρά.
Τα παραπάνω υγρά θα πρέπει να είναι τοποθετημένα σε σημεία που δεν θα μπορεί να φτάσει το παιδί. Επίσης ο κίνδυνος δηλητηρίασης ελλοχεύει ακόμη και από μικρές δόσεις αλκοόλ για αυτό αυτά θα πρέπει να κλειδωμένα και όλα τα ποτά. Τέλος, τα τσιγάρα, τα καλλυντικά και τα αρώματα ευθύνονται επίσης για δηλητηριάσεις παιδιών στο σπίτι.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗΣ

Ας  προσπαθήσουμε  να ανακαλύψουμε  τα σημεία που κρύβουν κινδύνους  για πιθανά ατυχήματα στο σπίτι και σε άλλους εσωτερικούς χώρους αλλά και στον περιβάλλοντα χώρο επισημαίνοντας τι θα πρέπει να προσέχουμε  για να είμαστε όλοι ασφαλείς και χαρούμενοι.

Δείχνουμε στα παιδιά και παρακάτω αφίσες και επισημαίνουμε Σημεία προς συζήτηση για κάθε αφίσα:

Κουζίνα

• Αποφεύγω να πλησιάζω την κουζίνα όταν χρησιμοποιείται. Ο αναμμένος φούρνος και τα μάτια μπορούν να μου προκαλέσουν έγκαυμα. Δεν παίζω ποτέ με τους διακόπτες.
• Δεν τραβάω ποτέ μία κατσαρόλα ή ένα τηγάνι από το χερούλι για να δω τι έχουν μέσα. Μπορεί να έχουν καυτό λάδι, νερό ή φαγητό που θα χυθεί πάνω μου και θα με κάψει.
• Δεν σκύβω πάνω από κατσαρόλα που βγάζει ατμό γιατί ο ατμός καίει.
• Υπενθυμίζω στη μαμά, ότι είναι καλύτερο να χρησιμοποιεί τα πίσω μάτια της κουζίνας για μαγείρεμα και να στρίβει πάντα το χερούλι της κατσαρόλας ή του τηγανιού προς τα μέσα, για να μην το σκουντήξουμε κατά λάθος και καούμε.
• Δεν παίρνω μόνος μου από το ψυγείο ή τα ντουλάπια, κάτι να πιω ή να φάω. Το ζητάω πάντα από κάποιο μεγάλο, γιατί μπορεί να πάρω κατά λάθος, κάτι ακατάλληλο που θα με πειράξει (φάρμακο, φυτοφάρμακο, εντομοκτόνο, ληγμένη τροφή, οινοπνευματώδες….. ).
• Δεν παίζω ποτέ με το πλυντήριο ρούχων ή το πλυντήριο πιάτων. Δεν είναι παιχνίδια.
• Δεν στέκομαι μπροστά στο φούρνο μικροκυμάτων όταν δουλεύει και δεν παίζω με αυτόν, γιατί μπορεί να προκαλέσω ατύχημα.
• Οι μικροσυσκευές (mixer – τοστιέρα, γκαζάκι….) είναι εργαλεία που βοηθούν στο μαγείρεμα. Δεν είναι παιχνίδια και δεν πρέπει ποτέ να προσπαθήσω να τις χρησιμοποιήσω μόνος μου.
• Δεν πιάνω και δεν παίζω ποτέ με αναπτήρες και σπίρτα, γιατί μπορεί να προκαλέσω σοβαρό ατύχημα και να πάθω έγκαυμα.
• Δεν παίζω με τα μαχαιροπήρουνα γιατί είναι αιχμηρά και μπορούν να τραυματίσουν εμένα ή κάποιον πλάι μου. Για τον ίδιο λόγο, δεν τρέχω ποτέ με αυτά στο χέρι. Μαθαίνω πώς να τα μεταφέρω με ασφάλεια, κρατώντας τα μακριά από το σώμα μου με τη μύτη προς τα κάτω και περπατώντας σιγά και προσεκτικά. Εξίσου προσεκτικά, μεταφέρω ένα αιχμηρό εργαλείο, ένα γυάλινο ποτήρι ή ένα εύθραυστο πιάτο.
• Δεν χρησιμοποιώ αιχμηρό μαχαίρι για να κόψω κάτι. Ζητάω πάντα τη βοήθεια ενός μεγάλου.
• Δεν βάζω ποτέ τα δάκτυλά μου ή κάποιο αιχμηρό αντικείμενο μέσα σε πρίζα. Η πρίζα έχει ηλεκτρικό ρεύμα το οποίο θα μου προκαλέσει ηλεκτροπληξία και θα με κάψει. Για τον ίδιο λόγο δεν παίζω και με τα ηλεκτρικά καλώδια των συσκευών.
• Το σίδερο που χρησιμοποιούμε για να σιδερώσουμε ρούχα, όχι μόνο έχει ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά έχει και μία πλάκα σιδερένια που καίει πολύ όταν είναι αναμμένο. Για το λόγο αυτό, δεν το αγγίζω ποτέ ακόμα και αν δεν είναι στην πρίζα. Προσέχω επίσης, να μην μπλεχτώ στο καλώδιό του και το ρίξω πάνω μου κατά λάθος.
• Η πλαστική σακούλα είναι μόνο για να μεταφέρουμε πράγματα ή να πετάμε τα σκουπίδια. Δεν παίζω ποτέ με αυτήν και δεν τη βάζω ούτε για αστείο στο κεφάλι μου, γιατί θα κολλήσει στη μύτη και στο στόμα μου και δεν θα μπορώ να αναπνεύσω.
• Τα υγρά που χρησιμοποιούμε για να καθαρίσουμε το σπίτι, είναι πολύ δυνατά και πρέπει να τα αποφεύγω. Εάν τα ακουμπήσω, πρέπει να πλύνω πολύ καλά τα χέρια μου και δεν πρέπει ποτέ να τα βάλω στο στόμα μου ή κοντά στα μάτια μου.
• Ο πυροσβεστήρας υπάρχει στην κουζίνα μόνο για ώρα ανάγκης. Δεν είναι παιχνίδι και δεν τον αγγίζω ποτέ.
• Προσέχω το ζεστό νερό στη βρύση, μπορεί να είναι πολύ ζεστό και να με κάψει. Ανοίγω πρώτα τη βρύση με το κρύο νερό.
• Δεν σκαρφαλώνω ποτέ σε καρέκλα, σκαμνί ή σκάλα για να φτάσω κάτι, γιατί μπορεί να πέσω και να χτυπήσω σοβαρά. Ζητάω πάντα τη βοήθεια κάποιου μεγάλου.
• Δεν βάζω ποτέ τα χέρια μου μέσα στο σκουπιδοτενεκέ, γιατί μπορεί να έχει πετάξει κάποιος κάτι αιχμηρό και να με κόψει.
• Δεν τρέχω ποτέ μέσα στην κουζίνα, γιατί υπάρχουν αντικείμενα που είναι αιχμηρά, εύθραυστα ή με καυτό περιεχόμενο, καθώς και συσκευές με ηλεκτρικά καλώδια και πρίζες και μπορεί να προκαλέσω κάποιο ατύχημα. Για τον ίδιο λόγο, δεν αφήνω ποτέ τα παιχνίδια μου στο πάτωμα της κουζίνας και προσέχω πάντα να μη γλιστρήσω σε νερό ή άλλα υγρά, που μπορεί να έχουν πέσει στο πάτωμα.
• Δεν κλείνω ποτέ πόρτες, ντουλάπες ή συρτάρια βιαστικά για να μην μαγκώσω τα δάκτυλά μου ή τα δάκτυλα κάποιου άλλου.
• Προσέχω πολύ μία πόρτα με τζάμι. Μπορεί να σπάσει και να με κόψει άσχημα εάν την κλείσω απότομα ή εάν πέσω απάνω της.
• Τρώω και πίνω πάντα σωστά καθισμένος, χωρίς να βιάζομαι, για να μην πνιγώ. Δεν παίζω ποτέ όταν τρώω και δεν τρώω ποτέ ξαπλωμένος.

Σαλόνι

• Δε χοροπηδάω και δεν παλεύω πάνω στον καναπέ, γιατί μπορεί να πέσω και να χτυπήσω πάνω σε άλλο έπιπλο.
• Προσέχω πολύ εάν υπάρχει τραπέζι με τζάμι. Δεν κάθομαι ποτέ επάνω εάν είναι χαμηλό και δεν ακουμπάω πράγματα με δύναμη, γιατί μπορεί να σπάσει και να κοπώ άσχημα.
• Προσέχω να μη σκουντήξω κατά λάθος ένα φλιτζάνι που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι και έχει καυτό περιεχόμενο, γιατί μπορεί να με κάψει.
• Δεν πλησιάζω ποτέ τασάκια με αναμμένα τσιγάρα καθώς και σπίρτα ή αναπτήρες. Δεν είναι παιχνίδια και μπορεί να μου προκαλέσουν σοβαρό έγκαυμα.
• Ο καπνός που βρίσκεται μέσα σε ένα τσιγάρο, θα με δηλητηριάσει εάν τον βάλω στο στόμα. Για αυτό δεν βάζω ποτέ, ούτε για αστείο, τσιγάρο ή γόπα στο στόμα μου.
• Δεν πίνω τα ποτά που πίνουν οι μεγάλοι, γιατί είναι πολύ δυνατά και θα με πειράξουν.
• Τις καραμέλες και τους ξηρούς καρπούς τους τρώω καθισμένος, χωρίς να βιάζομαι και χωρίς να παίζω με άλλους, γιατί εάν κάνω μία απότομη κίνηση μπορεί να πνιγώ.
• Όταν παίζω με παιχνίδια που έχουν μικρά κομμάτια, δεν τα βάζω ποτέ κατά λάθος στο στόμα μου, γιατί μπορεί να πνιγώ.
• Δεν τρέχω μέσα στο σαλόνι, γιατί μπορεί να γλιστρήσω ή να πιαστεί το πόδι μου στο χαλί και να χτυπήσω πάνω σε κάποια αιχμηρή γωνία.
• Δεν τρέχω γύρω από την τηλεόραση και δεν παίζω με τις άλλες ηλεκτρικές συσκευές που μπορεί να υπάρχουν στο σαλόνι (CD, DVD, Video, ηλεκτρική σκούπα, ανεμιστήρας, φωτιστικό δαπέδου), γιατί μπορεί να προκαλέσω κάποιο ατύχημα.
• Δεν πλησιάζω το τζάκι εάν είναι αναμμένο και αποφεύγω να ακουμπήσω την προστατευτική σήτα γιατί συχνά είναι μεταλλική και θερμαίνεται πολύ. Δεν πετάω τίποτα μέσα σε αναμμένο τζάκι και δε παίζω ποτέ με τα εξαρτήματα του τζακιού.
• Δεν πλησιάζω μία αναμμένη σόμπα ή ένα αερόθερμο, για να μην καώ.
• Δεν πλησιάζω και δεν παίζω με αναμμένα κεριά, για να μην καώ.
• Δεν βάζω ποτέ τα δάκτυλά μου ή κάποιο αιχμηρό αντικείμενο μέσα σε πρίζα. Η πρίζα έχει ηλεκτρικό ρεύμα το οποίο θα μου προκαλέσει ηλεκτροπληξία και θα με κάψει. Για τον ίδιο λόγο δεν παίζω με διακόπτες η ηλεκτρικά καλώδια.
• Δεν βάζω ποτέ τα δάκτυλά μου κοντά σε έναν ανεμιστήρα που δουλεύει.
• Δεν παίζω ποτέ κοντά σε μπαλκονόπορτα κλειστή ή τζαμένια πόρτα, γιατί μπορεί άθελά μου να πέσω πάνω της και να κοπώ σοβαρά με τα τζάμια.
• Δε σκύβω ποτέ πάνω από τα κάγκελα του μπαλκονιού, γιατί μπορεί εύκολα να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω.
• Δεν περνάω ποτέ το κεφάλι ή τα χέρια μου μέσα από τα κάγκελα του μπαλκονιού, γιατί υπάρχει περίπτωση να τραυματιστώ προσπαθώντας να ξεφύγω.
• Δεν πετάω ποτέ πράγματα από το μπαλκόνι, όσο μικρά και αν είναι, γιατί μπορεί να προκαλέσω ατύχημα.
• Δεν αφήνω ποτέ παιχνίδια και αντικείμενα στα σκαλοπάτια, γιατί μπορεί να σκοντάψει κανείς και να τραυματιστεί σοβαρά.
• Όταν ανεβαίνω ή κατεβαίνω τη σκάλα, δεν τρέχω, περπατώ προσεκτικά και κρατιέμαι από την κουπαστή, εφόσον υπάρχει.
• Σέβομαι τα ζώα. Δεν τα ενοχλώ, κυρίως όταν κοιμούνται, όταν τρώνε, όταν προσέχουν τα μικρά τους, όταν είναι άρρωστα ή αισθάνονται ότι προστατεύουν το αφεντικό τους και το σπίτι τους. Προσέχω ιδιαίτερα, όταν δεν με γνωρίζουν και δεν έχουν μάθει να με εμπιστεύονται.

Σύμφωνα με σχετικές έρευνες, το πιο επικίνδυνο δωμάτιο του σπιτιού είναι το μπάνιο… είναι ο χώρος που κρύβει τις περισσότερες παγίδες, αλλά κι εκεί όπου συμβαίνουν τα περισσότερα ατυχήματα εντός σπιτιού. (Σύμφωνα με την TLC Home Improvement, το 70% των ατυχημάτων έχουν γίνει στο μπάνιο).

Οι παγίδες που κρύβει το μπάνιο

• Οι πτώσεις στη μπανιέρα
• Το καυτό νερό, που αν από απροσεξία πέσει πάνω σας, μπορεί να προκαλέσει ακόμη κι έγκαυμα.
• Ηλεκτροπληξία από συσκευές που έχουν τοποθετηθεί σε λάθος σημείο και βρέχονται.
• Δηλητηρίαση από τα καθαριστικά, αν είναι εκτεθειμένα σε σημείο που έχουν πρόσβαση τα μικρά παιδιά
• Τα ξυριστικά είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα για να κοπούν τα παιδιά
• Το πλυντήριο ρούχων
• Οι πετσέτες μπάνιου. Λόγω της υγρασίας ευνοούν την ανάπτυξη και πολλαπλασιασμό των βακτηρίων.
• Οι οδοντόβουρτσες. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, οι οδοντόβουρτσες, αν δεν ακολουθηθούν οι κανόνες υγιεινής, μπορούν να αποδειχθούν επικίνδυνες, καθώς σε αυτές αναπτύσσονται πολλά βακτήρια, που προέρχονται από το στόμα, αλλά και από τον περιβάλλοντα χώρο.

Συμβουλές για τη χρήση του

• Δε χοροπηδάω ποτέ μέσα στη μπανιέρα ή στη ντουσιέρα, γιατί είναι εύκολο να γλιστρήσω και να χτυπήσω σοβαρά. Ζητάω από τη μαμά, να βάλει πλαστικό χαλάκι για να μη μπορώ να γλιστρήσω εύκολα.
• Δεν βάζω ποτέ σαπούνι, σαμπουάν ή αφρόλουτρο στο στόμα μου, γιατί δεν είναι φτιαγμένα για να τρώγονται και μπορεί να μου προκαλέσουν δηλητηρίαση.
• Δεν παίζω ποτέ με τα φάρμακα και τα καλλυντικά που βρίσκω στο μπάνιο ή αλλού στο σπίτι. Δεν τα βάζω ποτέ στο στόμα μου, γιατί μπορούν να μου κάνουν πολύ κακό. Παίρνω μόνο τα φάρμακα που μου δίνουν οι γονείς μου, γιατί αυτοί ξέρουν, ποιο χρειάζομαι, σε ποια ποσότητα και για ποιο λόγο.
• Δεν παίζω ποτέ με το ψαλιδάκι, τα ξυράφια και το γυάλινο θερμόμετρο, γιατί δεν είναι παιχνίδια και μπορεί να κοπώ άσκημα. Ζητάω από κάποιο μεγάλο να μου κόψει τα νύχια.
• Δεν βάζω ποτέ ξυλάκια με βαμβάκι ή οτιδήποτε άλλο στη μύτη μου ή στα αυτιά μου, γιατί μπορεί να τραυματιστώ. Ζητάω από κάποιο μεγάλο να μου καθαρίσει προσεκτικά τα αυτιά και στέκομαι ακίνητος όταν το κάνει.
• Τα υγρά που χρησιμοποιούμε για να καθαρίσουμε το μπάνιο, είναι πολύ δυνατά και πρέπει να τα αποφεύγω. Εάν τα ακουμπήσω, πρέπει να πλύνω πολύ καλά τα χέρια μου και δεν πρέπει ποτέ να τα βάλω στο στόμα μου ή κοντά στα μάτια μου.
• Προσέχω το ζεστό νερό στη βρύση, μπορεί να είναι πολύ ζεστό και να με κάψει. Ανοίγω πρώτα τη βρύση με το κρύο νερό.
• Δεν ρίχνω πράγματα μέσα στη λεκάνη της τουαλέτας και αν πέσει κάτι μέσα κατά λάθος, δεν προσπαθώ να το βγάλω μόνος μου, ζητάω βοήθεια.
• Δεν βάζω ποτέ τα χέρια μου μέσα στο σκουπιδοτενεκέ, γιατί μπορεί να έχει πετάξει κάποιος κάτι αιχμηρό και να με κόψει.
• Δεν πιάνω ποτέ διακόπτη ή ηλεκτρική συσκευή (πιστολάκι μαλλιών) όταν είναι στην πρίζα με βρεγμένα χέρια, επειδή έχουν ηλεκτρικό ρεύμα και μπορεί να πάθω ηλεκτροπληξία.
• Στεγνώνω πολύ καλά τα πόδια μου, όταν βγαίνω από τη μπανιέρα ή τη ντουσιέρα, και προσέχω πολύ εάν υπάρχουν νερά ή σαπούνια στο πάτωμα, για να μην γλιστρήσω και χτυπήσω άσκημα.
• Δεν κλείνω ποτέ πόρτες, ντουλάπες ή συρτάρια βιαστικά για να μην μαγκώσω τα δάκτυλά μου ή τα δάκτυλα κάποιου άλλου.
• Δεν κλειδώνω ποτέ την πόρτα, γιατί μπορεί να κολλήσει η κλειδαριά και να μη μπορώ να βγω.

Παιδικό δωμάτιο / κρεβατοκάμαρα

Εάν τα κρεβάτια είναι κουκέτες (το ένα πάνω από το άλλο), προσέχω πολύ και δεν βιάζομαι όταν ανεβαίνω και κατεβαίνω από το επάνω κρεβάτι. Όταν βρίσκομαι στο επάνω, δεν παίζω με άλλους και δε σκύβω, γιατί μπορεί εύκολα να πέσω.
• Δε βάζω ποτέ τα δάκτυλά μου ή κάποιο αιχμηρό αντικείμενο μέσα σε πρίζα. Η πρίζα έχει ηλεκτρικό ρεύμα το οποίο θα μου προκαλέσει ηλεκτροπληξία και θα με κάψει. Για τον ίδιο λόγο δεν παίζω με διακόπτες, ηλεκτρικά καλώδια, τη λάμπα του γραφείου και το πορτατίφ.
• Χρησιμοποιώ φωτάκι νυκτός, ώστε εάν σηκωθώ τη νύκτα να μη σκοντάψω σε κάποιο έπιπλο ή αντικείμενο και κτυπήσω.
• Δεν τρέχω μέσα στο υπνοδωμάτιο, γιατί μπορεί να σκοντάψω στο χαλί ή να γλιστρήσω και να κτυπήσω σε κάποια αιχμηρή γωνία.
• Όταν σταματήσω να παίζω, δεν αφήνω τα παιχνίδια μου στο πάτωμα. Τα μαζεύω για να μη σκοντάψει κάποιος πάνω τους.
• Όταν παίζω με παιχνίδια που έχουν μικρά κομμάτια, δεν τα βάζω ποτέ κατά λάθος στο στόμα μου, γιατί μπορεί να πνιγώ.
• Δεν αφήνω ποτέ παιχνίδια και αντικείμενα στα σκαλοπάτια, γιατί μπορεί να σκοντάψει κανείς και να τραυματιστεί σοβαρά.
• Όταν ανεβαίνω ή κατεβαίνω τη σκάλα, δεν τρέχω, περπατώ προσεκτικά και κρατιέμαι από την κουπαστή, εφόσον υπάρχει.
• Δεν παίζω με αιχμηρά αντικείμενα, όπως ψαλίδι και μολύβια, γιατί μπορούν να τραυματίσουν εμένα ή κάποιον πλάι μου. Για τον ίδιο λόγο, δεν τρέχω ποτέ με αυτά στο χέρι. Μαθαίνω πώς να τα μεταφέρω με ασφάλεια, κρατώντας τα μακριά από το σώμα μου με τη μύτη προς τα κάτω και περπατώντας σιγά και προσεκτικά.
• Δεν βάζω ποτέ στο στόμα μου μολύβια, μαρκαδόρους, πλαστελίνες ή κόλλα, γιατί μπορεί να δηλητηριαστώ. Όταν χρησιμοποιώ κόλλα, δεν την πλησιάζω ποτέ στα μάτια μου.
• Δε σκύβω ποτέ από το παράθυρο, γιατί μπορεί εύκολα να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω και δεν πετάω ποτέ πράγματα, όσο μικρά και αν είναι, γιατί μπορεί να προκαλέσω ατύχημα.
• Όταν παίζω, δε χώνομαι σε χώρους που δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ εύκολα να βγω, όπως ντουλάπι που κλειδώνει και μπαούλο με μεντεσέ.
• Δεν τρώω ποτέ ξαπλωμένος.

«ΟΧΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ»
Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα για παιδιά του Νηπιαγωγείου, με στόχο την Πρόληψη των Ατυχημάτων στο Σπίτι και σε άλλους εσωτερικούς χώρους.

Λήψη αρχείου

Αν ενδιαφέρεστε για το παραπάνω πρόγραμμα θα βρείτε περισσότερο υλικό στο ιστοχώρο του Σωματείου ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ .
Βρείτε το υλικό πατώντας στην παρακάτω εικόνα

Ενημέρωση γονέων

Μια πολύ καλή πρακτική είναι και ο προγραμματισμός μιας ενημέρωσης των γονέων για να συζητήσετε τις πρακτικές εφαρμογές στο σπίτι  ώστε να απαοκτήσουν την απαιτούμενη ευαισθησία και προσοχή που θα χρειαστεούν για να  αποφύγουμε πολλά από αυτά τα ατυχήματα:

Για να αποφύγουμε σοβαρούς τραυματισμούς:

• Να φυλάμε αιχμηρά και κοφτερά αντικείμενα π.χ. μαχαίρια, ψαλίδια, βελόνες και εργαλεία σε σημεία που δεν τα φτάνουν τα παιδιά.
• Να κάνουμε τις γυάλινες πόρτες ορατές, βάζοντας αυτοκόλλητα στο σωστό ύψος. Υπάρχει και διαφανές αυτοκόλλητο υλικό για την επικάλυψη οποιασδήποτε γυάλινης επιφάνειας προς αποφυγή σοβαρού τραυματισμού σε περίπτωση ατυχήματος.
• Τα παιδιά κάτω των τριών ετών δεν πρέπει να έχουν πρόσβαση στα παιχνίδια των μεγαλύτερων παιδιών, διότι μπορεί να αποβούν επικίνδυνα.
• Να ελέγχουμε τακτικά τα παιχνίδια στο σπίτι και τον κήπο. Καλό είναι να βεβαιωνόμαστε ότι είναι σε καλή κατάσταση και ότι δεν υπάρχουν σπασμένα κομμάτια που μπορεί να προκαλέσουν ατυχήματα.

Για να αποφύγουμε τις πτώσεις:

• Να μην αφήνουμε ποτέ παιδιά μόνα σε μπαλκόνια και ταράτσες και να φροντίσουμε να υπάρχουν κατάλληλα προστατευτικά.
• Να μαθαίνουμε στα παιδιά να μαζεύουν τα παιχνίδια τους καθώς δεν πρέπει να είναι σκορπισμένα στο πάτωμα ή στις σκάλες γιατί μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά ατυχήματα.
• Να χρησιμοποιούμε αντιολισθητικό χαλάκι στην μπανιέρα ή στην ντουζιέρα.

Για να αποφύγουμε την ηλεκτροπληξία:

• Να βάζουμε καλύμματα ασφαλείας σε όλες τις πρίζες και να αντικαθιστούμε τα παλιά και φθαρμένα καλώδια. 
• Μαθαίνουμε στα παιδιά για τον κίνδυνο της ηλεκτροπληξίας όταν χρησιμοποιούν ηλεκτρικές συσκευές.

Για να αποφύγουμε τα εγκαύματα:

• Ποτέ να μην αφήνουμε μόνα τα παιδιά κοντά σε αναμμένο τζάκι, σόμπα ή  άλλη καυτή επιφάνεια.
• Δεν επιτρέπουμε στα παιδιά να χρησιμοποιούν και να παίζουν με αναπτήρες, σπίρτα ή μικροσυσκευές (π.χ. τοστιέρα, γκαζάκι).
• Δεν αφήνουμε σε εμφανές σημείο το ηλεκτρικό σίδερο πριν ή μετά τη χρήση του. 
• Δεν επιτρέπουμε στα παιδιά να πλησιάζουν την ηλεκτρική κουζίνα, διότι ο φούρνος και οι εστίες μπορεί να προκαλέσουν έγκαυμα. Επίσης, ενημερώνουμε τα παιδιά ότι τα σκεύη μαγειρικής μπορεί να περιέχουν καυτό λάδι, νερό ή φαγητό. Είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούμε τα πίσω μάτια της κουζίνας και να στρίβουμε πάντα το χερούλι της κατσαρόλας ή του τηγανιού προς τα μέσα. 
• Δεν καπνίζουμε μέσα στο σπίτι και δεν αφήνουμε τσιγάρα σε σημεία προσβάσιμα από τα παιδιά.
• Αποθηκεύουμε χημικά προϊόντα (π.χ. απορρυπαντικά) σε σημείο που δεν μπορούν να τα φτάσουν τα παιδιά.

Για να αποφύγουμε τις δηλητηριάσεις:

• Να αποθηκεύουμε όλα τα απορρυπαντικά, φάρμακα, φυτοφάρμακα, μπογιές και διαλυτικά εκεί που δεν τα βλέπουν και δεν τα φτάνουν τα παιδιά.

Για να αποφύγουμε τον πνιγμό και την ασφυξία:

• Να μην αφήνουμε ποτέ τα παιδιά μόνα στην μπανιέρα, ούτε λεπτό.
• Πρέπει να κρύβουμε πάντα τις πλαστικές σακούλες εκεί που δεν τις βρίσκουν τα παιδιά.
• Ποτέ να μην αφήνουμε μικροαντικείμενα εκεί που τα φτάνουν μικρά παιδιά καθώς μπορεί να τα βάλουν στο στόμα τους.
• Ενημερώνουμε τα παιδιά για τον κίνδυνο ασφυξίας σε πολύ κλειστούς χώρους, όπως η ντουλάπα ή τα κουτιά αποθήκευσης.

Ας γίνει  το σπίτι για τα παιδιά  όσο το δυνατόν ασφαλέστερο.
Πάνω από όλα, ας μάθουμε στα παιδιά μας να αναγνωρίζουν τους κινδύνους και να προφυλάσσονται από αυτούς”, υπογραμμίζει η «Αντιμετώπιση Παιδικού Τραύματος» και προσθέτει “ας έχουμε την υπομονή να τους εξηγούμε για πιο λόγο και με τι τρόπο μπορούν να αποφύγουν τα ατυχήματα”. 

Δείτε και την παρακάτω παρουσίαση 

 

 

Πρόληψη των 5 πιο θανατηφόρων ατυχημάτων στο σπίτι

Το επόμενο βίντεο είνα στην Αγγλική γλώσσα 

 

 

Γιατί τα παιδιά είναι τόσο ευάλωτα στα ατυχήματα;
Τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες. Υπολείπονται σε σωματικές και αναπτυξιακές δεξιότητες, παρουσιάζουν ποικίλου βαθμού εξάρτηση από τους μεγάλους, ανάλογα με την ηλικία, χαρακτηριολογικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά ενώ η δραστηριότητα και οι συμπεριφορές τους που ενέχουν κινδύνους για πρόκληση ατυχημάτων, μεταβάλλονται με την αύξηση της ηλικίας. Η περιέργεια και οι εξερευνητικές τάσεις, που τα χαρακτηρίζουν δε συμβαδίζουν συνήθως με την ωριμότητα που απαιτείται για την αξιολόγηση των κινδύνων και την ανάπτυξη ικανοτήτων αποφυγής τους.

Ομάδες αυξημένου κινδύνου:
Τα ατυχήματα στην παιδική και εφηβική ηλικία αφορούν πολύ συχνότερα τα αγόρια σε σχέση με τα κορίτσια, με ένα μέσο κίνδυνο κατά 25% υψηλότερο στα αγόρια. Πιθανές εξηγήσεις περιλαμβάνουν βιολογικές παραμέτρους, την τάση των αγοριών να εμπλέκονται σε πιο ριψοκίνδυνες και παρορμητικές συμπεριφορές και να κοινωνικοποιούνται με διαφορετικούς τρόπους συγκριτικά με τα κορίτσια, καθώς και την αυξημένη πιθανότητα να μην ανταποκρίνονται στις ανασταλτικές παραινέσεις των γονέων και να παίζουν χωρίς επίβλεψη.

Σε ό,τι αφορά την κατηγορία του ατυχήματος, παρατηρούνται διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα, αλλά γενικά τα βρέφη παρουσιάζουν μεγαλύτερο κίνδυνο πνιγμονής/ασφυξίας, ενώ στα νήπια καταγράφονται συχνότερα περιστατικά πνιγμού.

Οι πτώσεις κατέχουν την πρώτη θέση μεταξύ των ατυχημάτων σε παιδιά ηλικίας έως τριών ετών, αλλά η αιτιολογική συμμετοχή  αντικειμένων που σχετίζονται με αυτές, π.χ έπιπλα, σκάλες, εξοπλισμός παιδικής χαράς, διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία.
Οι δηλητηριάσεις εμφανίζουν ανοδική συχνότητα από την ηλικία των 9 μηνών έως τους 23 μήνες ζωής και στη συνέχεια παρουσιάζουν προοδευτική μείωση.
Όσο αυξάνεται η ηλικία τόσο αυξάνεται η συχνότητα των τροχαίων ατυχημάτων.
Το χαμηλό κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, η μικρή ηλικία της μητέρας, οι μονογονεϊκές και οι πολυμελείς οικογένειες,  καθώς και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο της μητέρας συνιστούν παράγοντες που συμβάλλουν στην αύξηση του κινδύνου παιδικών ατυχημάτων.

Παιδικά ατυχήματα στην Ελλάδα:
Ως πρώτη αιτία θανατηφόρων ατυχημάτων στα παιδιά ηλικίας 0-14 ετών καταγράφονται τα τροχαία ατυχήματα τα οποία ευθύνονται για το 55% του συνολικού αριθμού θανάτων από γνωστές αιτίες κακώσεων στην ηλικία αυτή.
Οι υψηλότεροι δείκτες θνησιμότητας, από αυτήν την αιτία εντοπίζονται στις ηλικίες 10-14 ετών ενώ οι χαμηλότεροι στις ηλικίες 0-4. Αξιοσημείωτη είναι η αύξηση της θνησιμότητας στα αγόρια κατά την ηλικία 10-14 ετών.
Οι πνιγμοί αποτελούν τη δεύτερη σημαντικότερη αιτία θανάτου από ατυχήματα στα παιδιά 0-14 ετών στην Ελλάδα. Στη χώρα μας καταγράφονται ετησίως 10 θάνατοι από πνιγμό κατά μέσο όρο στη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα.
Την τρίτη αιτία  θανάτου από ατυχήματα καταλαμβάνουν οι πτώσεις με 6 θανάτους κατά μέσο όρο κάθε χρόνο και ακολουθούν τα εγκαύματα και οι δηλητηριάσεις.

(πηγή: Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Ατυχήματα )

Πρόληψη:
Τα παιδικά ατυχήματα είναι προβλέψιμα και μπορεί να προληφθούν όταν εφαρμόζονται οι κατάλληλες στρατηγικές πρόληψης με συνδυασμό τριών προσεγγίσεων που έχουν επανειλημμένα δοκιμαστεί με επιτυχία σε χώρες που τις ακολούθησαν με συνέπεια και συνέχεια:

1. Νομικό πλαίσιο ασφαλείας και πολιτική δέσμευση εφαρμογής της νομοθεσίας: έχει τη δυνατότητα, σε συνδυασμό με την εκπαίδευση/ενημέρωση του κοινού να επηρεάζει και να διαμορφώνει συνθήκες ασφαλούς περιβάλλοντος και ανθρώπινες συμπεριφορές– στάσεις που προάγουν την ασφάλεια των παιδιών και την προστασία τους από τα ατυχήματα. Παραδείγματα αποτελούν νόμοι και ρυθμίσεις για την υποχρεωτική χρήση παιδικών καθισμάτων αυτοκινήτου και κράνους για την ποδηλασία καθώς και η επιβολή ανώτατων ορίων ταχύτητας. Η διασφάλιση της εφαρμογής τους αυξάνει την αποτελεσματικότητά τους.

2. Εκπαίδευση ειδικών και ενημέρωση κοινού: Αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο,  αφού προσφέρει τόσο ευαισθητοποίηση όσο και την απαραίτητη γνώση ώστε έγκαιρα να αναγνωρίζονται οι πιθανοί κίνδυνοι και να εφαρμόζονται τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα.

3. Τεχνολογικές–μηχανικές παρεμβάσεις: στοχεύουν στην παθητική ασφάλεια και   χρησιμοποιούν το σχεδιασμό χώρων και αντικειμένων με κριτήριο τον περιορισμό της πιθανότητας πρόκλησης ατυχήματος ή τη μείωση της βλαπτικής ενέργειας στην οποία μπορεί ένα άτομο να εκτεθεί κατά τη διάρκεια ενός ατυχήματος. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν για παράδειγμα, τη χρήση μη εύφλεκτων υφασμάτων για το ρουχισμό των παιδιών, τη χρήση ανιχνευτών καπνού, κατάλληλα προστατευτικά υλικά για την κάλυψη των επιφανειών και εδάφους στις παιδικές χαρές, καθώς και χρήση παιχνιδιών χωρίς μικρά τμήματα που μπορεί να αποσπαστούν και να προκαλέσουν πνιγμονή. Σε συνδυασμό με τα μέτρα ενεργητικής ασφάλειας που στοχεύουν στην τροποποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, οι τεχνολογικές παρεμβάσεις και η εισαγωγή στην αγορά ασφαλών καταναλωτικών προϊόντων έχουν αποδώσει θεαματικά στην πρόληψη ατυχημάτων στα παιδιά.

Ο ρόλος της επίβλεψης:

Η επίβλεψη των παιδιών αποτελεί καθοριστική παράμετρο για την προστασία τους από τα ατυχήματα και την ασφάλειά τους γενικότερα. Υπολογίζεται ότι το 90% των παιδικών ατυχημάτων συμβαίνουν μέσα ή κοντά στο οικιακό περιβάλλον και ενώ τα παιδιά βρίσκονται υπό την επιτήρηση ατόμου που τα φροντίζει.

Τα χαρακτηριστικά της «ποιοτικής» επιτήρησης περιλαμβάνουν ιδιαίτερη προσοχή με συνεχή οπτική και ακουστική επαφή με το παιδί, εγγύτητα που παρέχει τη δυνατότητα άμεσης σωματικής παρέμβασης και απομάκρυνσης από επικίνδυνα σημεία και αδιάλειπτη παρακολούθηση. Το επίπεδο της επιτήρησης εξαρτάται και την ηλικία του παιδιού, τον τύπο προσωπικότητας, τις αναπτυξιακές του δεξιότητες και το περιβάλλον που καθορίζει την έκθεση σε παράγοντες κινδύνου για πρόκληση ατυχημάτων. Εκ μέρους  του επιβλέποντος απαιτούνται κρίση, γρήγορα αντανακλαστικά και εκπαίδευση σε τρόπους επιρροής στη συμπεριφορά του παιδιού.
Στον τομέα αυτό η συμβολή της εκπαίδευσης των γονέων από την παιδιατρική κοινότητα είναι καθοριστική αφού μπορεί να ευαισθητοποιήσει και να καθοδηγήσει τους γονείς αφενός στη διαμόρφωση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος διαβίωσης και ψυχαγωγίας των παιδιών και αφετέρου στην ανάγκη για συστηματική επίβλεψη, εγρήγορση και ανάπτυξη της ικανότητας άμεσης και αποτελεσματικής παρέμβασης για την πρόληψη των ατυχημάτων. Το ίδιο αποτελεσματικός φαίνεται να είναι ο ρόλος των λειτουργών προσχολικής και σχολικής εκπαίδευσης με προγράμματα που απευθύνονται απευθείας στο παιδί σε χρονικές και ηλικιακές περιόδους της ζωής του «ευαίσθητες» στην υιοθέτηση ασφαλών προτύπων συμπεριφοράς.

Συμβουλές για την Πρόληψη Ατυχημάτων στο Σπίτι

Τα περισσότερα ατυχήματα σε παιδιά ηλικίας 0-4 ετών συμβαίνουν στο σπίτι, μιας και εκεί περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους. Τα μικρά παιδιά είναι γεμάτα περιέργεια και δεν έχουν ανεπτυγμένη την αίσθηση του κινδύνου, γι’ αυτό και είναι σημαντικό όταν διαμορφώνουμε τους χώρους του σπιτιού μας, να λαμβάνουμε υπόψη την ηλικία, τον χαρακτήρα και τις ιδιαιτερότητες των παιδιών μας.

• • Να φυλάμε αιχμηρά και κοφτερά αντικείμενα π.χ. μαχαίρια, ψαλίδια, βελόνες και εργαλεία σε σημεία που δεν τα φτάνουν τα παιδιά.
• • Να κάνουμε τις τζαμόπορτες ορατές, βάζοντας αυτοκόλλητα στο σωστό ύψος. Υπάρχει και διαφανές αυτοκόλλητο υλικό για την επικάλυψη οποιασδήποτε γυάλινης επιφάνειας προς αποφυγή σοβαρού τραυματισμού σε περίπτωση ατυχήματος.

• • Να μην αφήνουμε ποτέ παιδιά μόνα σε μπαλκόνια και ταράτσες και να φροντίσουμε να υπάρχουν κατάλληλα προστατευτικά.

• • Να χρησιμοποιούμε πρίζες ασφαλείας ή να βάζουμε καλύμματα στις υπάρχουσες.

• • Ποτέ να μην αφήνουμε μόνα τα παιδιά κοντά σε αναμμένο τζάκι, σόμπα ή άλλη καυτή επιφάνεια.
• • Κατά προτίμηση χρησιμοποιούμε τα πίσω μάτια στην κουζίνα και το χερούλι της κατσαρόλας ποτέ να μην εξέχει.

• • Να φυλάμε όλα τα απορρυπαντικά, φάρμακα, φυτοφάρμακα, μπογιές και διαλυτικά εκεί που δεν τα βλέπουν και δεν τα φτάνουν τα παιδιά.

• • Να μην αφήνουμε ποτέ τα παιδιά μόνα στην μπανιέρα, ούτε λεπτό.
• • Πρέπει να κρύβουμε πάντα τις πλαστικές σακούλες εκεί που δεν τις βρίσκουν τα παιδιά.
• • Ποτέ να μην αφήνουμε μικροαντικείμενα εκεί που τα φτάνουν μικρά παιδιά καθώς μπορεί να τα βάλουν στο στόμα τους.

Συμπερασματικά, σύμφωνα με δημοσιευμένα στοιχεία του Κέντρου Έρευνας και Πρόληψης Ατυχημάτων για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η μείωση των παιδικών ατυχημάτων είναι εφικτή σε ποσοστό τουλάχιστον 33% αν ακολουθηθούν και στη χώρα μας οι συνεπείς και συνεχείς πολιτικές πρόληψης που έχουν ακολουθήσει ήδη οι Σκανδιναβικές χώρες, η Ολλανδία και η Αγγλία. Σε απόλυτους αριθμούς, κάθε χρόνο θα μπορούσαν να είναι μαζί μας τουλάχιστον 100 παιδιά ηλικίας 0-14 ετών που έφυγαν άδικα, κυρίως εξ αιτίας παραγόντων  που έχουν σχέση με την ανθρώπινη συμπεριφορά και την έλλειψη φροντίδας σε επίπεδο οικογένειας, κοινότητας ή Πολιτείας.

Πρόληψη και Αντιμετώπιση Ατυχημάτων

Λήψη αρχείου

Ατυχήματα στον χώρο του σπιτιού

Ατυχήματα στην ηλικία των 5-14 χρόνων. Τα όπλα, οι σφεντόνες, τα σπαθιά και άλλα επικίνδυνα παιχνίδια γίνονται αφορμή ατυχήματος. Αλλά και τα όπλα των μεγάλων μέσα στο σπίτι όταν δεν ασφαλίζονται, γίνονται αίτια οικογενειακής τραγωδίας. Το παιδί ποτέ δεν μπορεί να φαντασθεί ότι το παιχνίδι αυτό μπορεί να στοιχίσει τη ζωή του άλλου και να στιγματίσει τη δική του για πάντα.

Το διαμέρισμα, η κακή αρχιτεκτονική και τα ακατάλληλα έπιπλα, κρύβουν συχνά παγίδες. Τα κιγκλιδώματα στα μπαλκόνια συχνά δεν έχουν το σωστό ύψος (η προδιαγραφή είναι 105 εκ.) ή είναι οριζόντια και έχουν τέτοια διάταξη που συχνά γίνονται σκαλοπάτια θανάτου γιατί προκαλούν τα παιδιά για σκανδαλιές.
Χαμηλό στηθαίο σε εξώστες, ακάλυπτοι φωταγωγοί, ελαττωματικοί ανελκυστήρες, είναι συχνά αιτίες για τραυματισμούς.

Η τηλεόραση συχνά την ώρα που παρακολουθούν τα παιδιά δείχνει σκηνές από τσίρκα ή ακατάλληλα έργα. Τα παιδιά νομίζουν ότι και αυτά είναι ικανά να περπατήσουν πάνω σε ένα σχοινί ή να κάνουν μία τούμπα στον αέρα ή ένα πήδημα από ψηλά.
Τα παιδιά πάνω από 5 χρόνων έχουν ωριμάσει σημαντικά και διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο ατυχήματος.
Έχουν όμως περισσότερο θάρρος, τάση για περιπέτειες και για ανεξαρτητοποίηση που συνεχώς αυξάνεται, υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους και γενικά έχουν ατελή γνώση του κινδύνου. Επισημαίνοντας τους κινδύνους και διδάσκοντας τους τρόπους προφύλαξης και δίνοντας το προσωπικό παράδειγμα, κάνουμε ένα μεγάλο βήμα για την πρόληψή τους.

Σχολιάστε τις εικόνες

Δείτε  ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα – σχέδιο εργασιών 
από το 4ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΒΕΡΟΙΑΣ που αφορά 7 εργαστήρια για τη:

ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: ΖΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ – ΕΥ ΖΗΝ

ΥΓΕΙΑ: Διατροφή- Αυτομέριμνα, Οδική Ασφάλεια

Τίτλος: «Μες στο σπίτι ας προσέχω ατυχήματα μην έχω»

Πατήστε στον παρακάτω τίτλο για να μεταφερθείτε στον ιστότοπο

“Μες στο σπίτι ας προσέχω, ατυχήματα μην έχω”

Συμπέρασμα:
1. Παράγοντας «παιδί»
• Προστασία και εκπαίδευση των παιδιών,

2. Παράγοντας «άνθρωπος».
• Ενημέρωση γονιών
• Συνειδητοποίηση του προβλήματος από τους δασκάλους.

3. Παράγοντας «περιβάλλον»
• Το σπίτι να μη φτιάχνεται μόνο για τους μεγάλους
• Προδιαγραφές ασφάλειας για το διαμέρισμα και τον περιβάλλοντα χώρο.
• Ακίνδυνα παιχνίδια και αθλήματα.

Μηνύματα προς τους γονείς:

• Όχι το παιδί μόνο στο σπίτι.
• Όχι στη συλλογή υγρών σε μεγάλα δοχεία, λεκάνες ή στο μπάνιο.

• Όχι ζεστά υγρά στην ακτίνα δράσης του παιδιού.
• Όχι εστίες αναμμένες στην κουζίνα που μπορεί να βάλει τα χέρια του.
• Όχι στις ακάλυπτες πρίζες.
• Όχι χωρίς σύστημα ασφάλειας ο πίνακας ηλεκτρισμού.
• Όχι στα χαμηλά ή οριζόντια κιγκλιδώματα.

 

Το πρόγραμμα Ασφάλεια στο Σπίτι

Το πρόγραμμα Ασφάλεια στο Σπίτι βασίζεται σε δύο σημαντικά «εργαλεία», που διευκολύνουν την εφαρμογή του και καλύπτουν όλα σχεδόν τα θέματα της ασφαλούς διαβίωσης στους χώρους όπου συχνάζουν παιδιά. Το ένα εργαλείο είναι η ειδική έκδοση «Ασφάλεια στο Σπίτι» και το άλλο το διαδραστικό παιχνίδι «Αποστολή: Ασφάλεια στο Σπίτι».

Μαθαίνω να Προσέχω

Στην ενότητα αυτή παρουσιάζονται πολύτιμες συμβουλές καθημερινών πρακτικών ασφάλειας σχετικά με το πώς πρέπει να επιλέγουμε, να εγκαθιστούμε και να χρησιμοποιούμε τον οικιακό εξοπλισμό, αλλά και πώς να προσφέρουμε βασικές πρώτες βοήθειες, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τους κινδύνους και να αποφύγουμε πιθανά ατυχήματα.

 

Πατήστε στην παρακάτω εικόνα

Δείτε το παραπάνω υλικό σε  ηλεκτρονική μορφή και ενημερωθείτε για τις απλές καθημερινές καταστάσεις που μπορεί να εγκυμονούν κινδύνους.

Λήψη αρχείου

Διαδραστικό παιχνίδι «Αποστολή: Ασφάλεια στο Σπίτι».

Μάθε για την Ασφάλεια στο Σπίτι σου με έξυπνο και διαδραστικό τρόπο.

Μπες στο παιχνίδι πατώντας στην παρακάτω εικόνα

Δείτε ακόμη το   αρχείο : Συμβουλές για πρόληψη ατυχημάτων στο σπίτι κατά την περίοδο των Χριστουγέννων

Λήψη αρχείου

Τροχαία ατυχήματα

Από την προσχολική ηλικία, πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας την σωστή οδική συμπεριφορά. Πρέπει όμως να έχουμε υπόψη μας, ότι τα παιδιά κάτω των 8 ετών, δεν έχουν την απαιτούμενη ωριμότητα για να χρησιμοποιήσουν πάντα,  τα όσα έχουν μάθει. Για το λόγο αυτό, πρέπει να συνοδεύονται από ενήλικες, από και προς το σχολείο ή τη στάση του σχολικού λεωφορείου. Κρατάμε πάντα τα μικρά  παιδιά από το χέρι και τα έχουμε από τη μέσα πλευρά του πεζοδρομίου.  Και μη ξεχνάμε, ότι τα παιδιά μαθαίνουν παρατηρώντας, για αυτό πρέπει να τους δίνουμε το καλό παράδειγμα, ακολουθώντας οι ίδιοι τους κανόνες της σωστής οδικής συμπεριφοράς.
Εφόσον πηγαίνουμε τα παιδιά στο σχολείο με το αυτοκίνητο, πρέπει να τους μάθουμε να κάθονται πάντα στο πίσω κάθισμα, δεμένα με τον σωστό τρόπο. Οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και τα μαγαζιά με αξεσουάρ αυτοκινήτων ή παιδικά είδη, μπορούν να προτείνουν ποιο είναι το σωστό κάθισμα ή ζώνη ασφαλείας για κάθε παιδί, ανάλογα με το ύψος και το βάρος του. Πρέπει επίσης να μάθουμε στα παιδιά, να μπαίνουν και να βγαίνουν από το αυτοκίνητο, πάντοτε από την πλευρά του πεζοδρομίου. Επιπλέον, είναι σημαντικό να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι δεν θα πρέπει να βγάζουν το κεφάλι τους έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου γιατί εάν κάνουν κάτι τέτοιο ο κίνδυνος πρόκλησης ατυχήματος είναι μεγάλος. Στην περίπτωση που τα παιδιά πηγαίνουν με σχολικό λεωφορείο, πρέπει το ίδιο το σχολείο, αλλά και εμείς οι γονείς, να  τους εξηγήσουμε γιατί πρέπει και εκεί να φοράνε τη ζώνη ασφαλείας και να προσέχουν πολύ την ώρα που μπαίνουν και βγαίνουν από το λεωφορείο.
Αν τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο με ποδήλατο ή μοτοποδήλατο, πρέπει να γνωρίζουν ότι, εφόσον βγαίνουν στο δρόμο με το δίκυκλό τους, έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις με τα άλλα οχήματα. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να φορούν πάντα κράνος και τον απαραίτητο εξοπλισμό, κατάλληλα προσαρμοσμένο στο σωματότυπό τους, καθώς και να γνωρίζουν καλά και να ακολουθούν τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Τα δίκυκλά τους να είναι σε καλή κατάσταση και σωστά εξοπλισμένα με καθρέφτες και φώτα, ώστε να φαίνονται τις βραδινές ώρες. Για να κυκλοφορήσουν στο δρόμο με μοτοποδήλατο, πρέπει να έχουν συμπληρώσει το 16ο έτος της ηλικίας τους και να έχουν προμηθευτεί την νόμιμη  άδεια.
Τα παιδιά που πηγαίνουν με τα πόδια στο σχολείο πρέπει να φορούν  ανοιχτόχρωμα ρούχα ή ρούχα με ένθετο ανακλαστικό υλικό, για να διακρίνονται από τους διερχόμενους οδηγούς, ειδικότερα το βράδυ.
Στην έξοδο όλων των σχολείων, πρέπει να υπάρχει προστατευτικό κιγκλίδωμα, ώστε τα παιδιά να μη μπορούν να βγουν απευθείας στο δρόμο.
Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ο σχολικός τροχονόμος στην πρόληψη των παιδικών ατυχημάτων. Αρμοδιότητά του είναι η ρύθμιση της κυκλοφορίας στην γύρω από το σχολείο περιοχή κατά τις ώρες προσέλευσης και αποχώρησης των μαθητών, με στόχο της ασφαλή διέλευση αυτών. Προκειμένου, όμως, οι οδηγίες του σχολικού τροχονόμου να επιτελούν τον σκοπό τους θα πρέπει αφενός οι γονείς να εξηγήσουμε στα παιδιά πόσο σημαντικό είναι να συμμορφώνονται με τις υποδείξεις του και αφετέρου οι οδηγοί να σέβονται την παρουσία του και να ακολουθούν τις οδηγίες του.

1. Το παιδί επιβάτης. Το εσωτερικό του αυτοκινήτου είναι φτιαγμένο για να ταξιδεύουν ενήλικες. Όταν ταξιδεύουν παιδιά θα πρέπει για την ασφαλή μεταφορά τους να χρησιμοποιούνται ειδικά καθίσματα ή ζώνες ασφαλείας ανάλογα με την ηλικία τους. Απαγορεύεται το παιδί να κάθεται μόνο του ή πάνω στα πόδια ενός ενήλικα στο μπροστινό κάθισμα γιατί με την ελαφρότερη σύγκρουση ή σε απότομο φρενάρισμα κινδυνεύει να χτυπήσει στο ταμπλώ του αυτοκινήτου ή στον γυάλινο ανεμοθραύστη.

Οι πόρτες του αυτοκινήτου πρέπει να ασφαλίζονται και να ανοίγουν μόνο από απ’ έξω. Πολλά είναι τα παιδιά που τραυματίζονται ή πεθαίνουν πέφτοντας έξω από την πόρτα που ανοίγει σε μία απότομη στροφή ή από το ίδιο το παιδί που δεν φοράει ζώνη και παίζει με την πόρτα.

Πώς πρέπει να ταξιδεύουν τα παιδιά
• Ποτέ στο μπροστινό κάθισμα
• Ποτέ στην αγκαλιά κάποιου μεγάλου
• Ποτέ όρθιο στο αυτοκίνητο

• Ποτέ να μην κρατούν αιχμηρά παιχνίδια
• Πάντα στο πίσω κάθισμα
• Πάντα στο ειδικό κάθισμα για βρέφη και παιδιά ή δεμένα με ειδική ζώνη τα μεγαλύτερα.
• Πάντα πόρτες ασφαλισμένες που ανοίγουν μόνο απ’ έξω.

2. Το παιδί πεζός. Οι βασικοί λόγοι που κάνουν το παιδί να μειονεκτεί ως πεζός και να κινδυνεύει περισσότερο σε σύγκριση με τους μεγάλους είναι:
• Το χαμηλό του ανάστημα που περιορίζει αισθητά τον ορίζοντά του.
• Η αισθητηριακή και ψυχοκινητική του ανωριμότητα

• Η αδυναμία του να μεταφράσει τα σήματα και τα σύμβολα της Τροχαίας
• Η έμφυτη ορμητικότητά του σε κάθε κίνηση (τρέχει, πηδάει, ορμάει, κρύβεται).
• Η γοητεία που εξασκεί πάνω του ο κίνδυνος.

Σχετικά με το θέμα της αισθητηριακής και ψυχοκινητικής ανωριμότητας που επηρεάζουν τη συμπεριφορά του παιδιού στον δρόμο πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν τα εξής:
• Παιδιά κάτω των 5 χρόνων έχουν ανάγκη από συνεχή και σωστή επιτήρηση όταν βρίσκονται στον δρόμο.
• Παιδιά κάτω των 7 ετών είναι ακόμη ανώριμα, παρορμητικά στις αντιδράσεις τους και έτοιμα να ακολουθήσουν το παράδειγμα της παρέας χωρίς σκέψη.

• Παιδιά 9 χρόνων μπορούν να διασχίσουν έναν δρόμο με ομαλές κυκλοφοριακές συνθήκες, χωρίς μεγάλο κίνδυνο, αν έχουν διδαχθεί τι θα κάνουν.
• Μόνο από τα 12 χρόνια τους και πάνω μπορούν να συμπεριφέρονται συνειδητά σωστά ως πεζοί ή ποδηλάτες.
Το μικρό παιδί τουλάχιστον πριν από τα 12 χρόνια του, ποτέ δεν είναι νομικά ή ηθικά υπεύθυνο για ένα τροχαίο ατύχημα που θα του συμβεί.

Παιδότοποι με φουσκωτά & Παιδική χαρά

Σύμφωνα με τον διεθνή οργανισμό επιθεώρησης και πιστοποίησης TUV, τα φουσκωτά παιχνίδια που διαθέτουν πολλά πάρκα ψυχαγωγίας, μπορεί να αποδειχτούν εξαιρετικά επικίνδυνα για παιδιά, καθώς ορισμένα από αυτά είναι παρασκευασμένα από τοξικές πρώτες ύλες, ενώ υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ρήξης του πλαστικού υλικού και αυτό να αποβεί μοιραίο ακόμα και για τη ζωή μικρών παιδιών. Ακόμα και μία άτσαλη πτώση από ένα φουσκωτό παιχνίδι, μπορεί να προκαλέσει ατύχημα, έως και κάταγμα.
Κάθε φορά, λοιπόν, που βρίσκεστε με τα παιδιά στους πραγματικά διασκεδαστικούς αυτούς παιδότοπους, να βεβαιώνεστε ότι τα παιχνίδια είναι κατάλληλα για την ηλικία τους (μην ξεχνάτε ότι υπάρχουν παιδότοποι ειδικά σχεδιασμένοι για πολύ μικρά παιδιά). Να αποφύγετε τα φουσκωτά που είναι ασφυκτικά γεμάτα, γιατί ο κίνδυνος ρήξης αυξάνεται, και να έχετε διαρκώς τον νου σας στα παιδιά.

Όχι, δεν λέμε ότι η παιδική χαρά είναι δυνητικά εξίσου επικίνδυνη με τα φουσκωτά παιχνίδια. Λέμε, όμως, πως ειδικά για τα μικρά παιδιά αποτελεί προορισμό πολλών μικρο-ατυχημάτων: η τσουλήθρα, για παράδειγμα, είναι ένα από τα παιχνίδια της που θέλουν προσοχή, ειδικά όταν σ’αυτήν ανεβαίνουν για να τσουλήσουν πολλά παιδιά μαζί –ένα μικρό παιδάκι μπορεί τότε είτε να σπρωχτεί, είτε να «κολλήσει» κάποιο παπουτσάκι του και να κατρακυλήσει άτσαλα. Επιπλέον, προσοχή χρειάζεται όταν τα μικρά παιδιά κυκλοφορούν μόνα τους στον χώρο της παιδικής χαράς, καθώς μπορεί να βρεθούν μπροστά από κάποια κούνια και να παρασυρθούν από αυτή ή μπορεί ακόμα και να βγουν έξω από την παιδική χαρά, αν τυχόν η πόρτα είναι ανοιχτή.

Όταν βρίσκεστε στην παιδική χαρά με μικρά παιδιά, λοιπόν, χρειάζεται να λειτουργείτε σαν φύλακες άγγελοι, ακολουθώντας τα πίσω από κάθε τους βήμα. Επιπλέον, έχει νόημα να λαμβάνετε κάποια προληπτικά μέτρα πριν πάτε εκεί: προτιμήστε, λοιπόν, να τους φοράτε μακριά παντελονάκια, για να μειώσετε τις εκδορές, έχετε πάντα μαζί σας νερό και καλού-κακού ρίξτε στην τσάντα σας και ένα αντισηπτικό/επουλωτικό φαρμακευτικό προϊόν, για να το εφαρμόσετε άμεσα αν τυχόν το παιδί χτυπήσει και κάνει πληγή.

Σχολικά  ατυχήματα

 

Ατυχήματα στο σχολείο. Ασφάλεια στο σχολείο

Η πολύωρη παραμονή των παιδιών στο σχολείο και σε μια ηλικία που η προσπάθεια ένταξης και επιβολής τους στην ομάδα των συνομηλίκων είναι αυτοσκοπός, έχει ως αποτέλεσμα την πρόκληση ενός σημαντικού ποσοστού σωματικών κακώσεων και ατυχημάτων, κυρίως στον προαύλιο χώρο.

Συμβουλές γαι το εκπαιδευτικό προσωπικό

• Όλα τα σχολεία πρέπει συνεχώς να ελέγχουν τις κτιριακές τους εγκαταστάσεις ώστε να είναι ασφαλείς για τα παιδιά που στεγάζουν. Σε αυτό μπορούν να βοηθήσουν και οι γονείς των μαθητών με σωστές παρατηρήσεις και εποικοδομητικές προτάσεις. Θα πρέπει επίσης να μην υπάρχουν στους χώρους του σχολείου σκουριασμένα ή αιχμηρά αντικείμενα στα οποία τα παιδιά θα μπορούσαν να χτυπήσουν (π.χ. σκουριασμένα κάγκελα). Εφόσον το σχολείο διαθέτει χημείο, θα πρέπει αυτό να παραμένει κλειδωμένο εκτός από τις ώρες του μαθήματος που υπάρχει υπεύθυνος εκπαιδευτικός.
• Στην αρχή κάθε σχολικού έτους πρέπει να γίνεται μία ανοικτή συζήτηση μεταξύ δασκάλων και μαθητών, για θέματα πρόληψης παιδικών ατυχημάτων, κυρίως στους σχολικούς χώρους. Οι ιδέες των ίδιων των παιδιών μπορούν κάποιες φορές να είναι ιδιαίτερα χρήσιμες και να προάγουν την δημιουργία ενός ασφαλέστερου σχολικού περιβάλλοντος.
• Η ύπαρξη συστήματος πυρασφάλειας είναι απαραίτητο να υπάρχει σε κάθε σχολείο. Επιπλέον, θα πρέπει κάθε χρόνο να γίνεται άσκηση ασφαλούς εγκατάλειψης του κτιρίου σε περίπτωση φωτιάς.
• Σε περίπτωση σεισμού υπάρχει μεγάλος κίνδυνος πρόκλησης ατυχήματος όχι μόνον εξαιτίας της σεισμικής δόνησης αλλά και λόγω του πανικού που δημιουργείται. Μόνος τρόπος για την προσπάθεια ελέγχου μίας τέτοιας κατάστασης είναι η πραγματοποίηση σε τακτά χρονικά διαστήματα ασκήσεων σεισμού.
• Εάν το σχολείο διαθέτει παιδική χαρά ή γυμναστήριο, πρέπει να γίνεται συνεχής έλεγχος, ώστε το υλικό (κούνιες, τσουλήθρες, μονόζυγα, μπασκέτες) και ο γύρω χώρος, να πληρούν τους κανόνες ασφαλείας. Πρέπει επίσης, τα παιδιά να ενημερώνονται ποιος είναι ο σωστός τρόπος χρήσης του υπάρχοντος εξοπλισμού από τους γυμναστές του σχολείου.
• Πρέπει τα παιδιά να προειδοποιούνται και να γίνεται σωστός έλεγχος, ώστε να μη  φέρνουν στο σχολείο επικίνδυνα και αιχμηρά αντικείμενα.
• Την ώρα του διαλείμματος πρέπει πάντα να είναι παρόντες κάποιοι υπεύθυνοι.
• Όλα τα σχολεία πρέπει να διαθέτουν πλήρες φαρμακείο για την παροχή  Α΄ Βοηθειών, με κάποιον υπεύθυνο για αυτό, και αν είναι δυνατόν ένα Νοσηλευτή ή μια Νοσηλεύτρια. Σημαντικό είναι ακόμη οι γονείς να ενημερώσουν έγκαιρα το ιατρείο του σχολείου εάν το παιδί τους τυχαίνει να έχει κάποια αλλεργία. Πρέπει επίσης να υπάρχουν εμφανώς αναρτημένα τα τηλέφωνα του πλησιέστερου Κέντρου Υγείας ή Νοσοκομείου. Νηπιαγωγοί, Δάσκαλοι, Καθηγητές και Γυμναστές, πρέπει ιδανικά να εκπαιδεύονται στις βασικές Α’ Βοήθειες. Στις μεγάλες τάξεις αυτό μπορεί να γίνεται και για τους μαθητές.

 

Μείωση ατυχημάτων στο σχολείο

Αιτίες ατυχημάτων και δυνατοτήτες πρόληψης

Η τήρηση των προδιαγραφών ασφάλειας του φυσικού σχολικού περιβάλλοντος σε συνδυασμό με σωστή επίβλεψη των μαθητών τις ώρες του διαλείμματος εκ μέρους του εκπαιδευτικού προσωπικού συμβάλλουν αποτελεσματικά στη μείωση της συχνότητας και της βαρύτητας των ατυχημάτων.

Το Κέντρο Ερευνας και Πρόληψης Ατυχημάτων (ΚΕΠΑ) της Ιατρικής Σχολής Αθηνών για να διευκολύνει γονείς και εκπαιδευτικούς έχει διαμορφώσει σύντομο κατάλογο επιτήρησης της ασφάλειας του σχολικού περιβάλλοντος που είναι διαθέσιμος στο http://www.keppa.gr/.

Oι βασικότερες ελλείψεις στα ελληνικά σχολεία είναι το υλικό επικάλυψης του προαύλιου εδάφους, η κακή συντήρηση κοινόχρηστων και αθλητικών χώρων, κακοτεχνίες κλιμακοστασίων και ηλεκτρικών παροχών, η μη τήρηση προδιαγραφών για τοποθέτηση άθραυστων και σηματοδοτημένων υαλοπινάκων και η έλλειψη πυρασφάλειας. Εξάλλου, η έλλειψη κατάλληλης κυκλοφοριακής σήμανσης, η μη χρήση ζώνης ή κράνους στο όχημα μεταφοράς και πλάνου διαδρομής προς και από το σχολείο σε συνδυασμό με τις ανασφαλείς θύρες εισόδου στο σχολείο ευθύνονται για πολλά από τα τροχαία σχολικά ατυχήματα.

Γι’ αυτό:

Κατά τη διαδρομή σπίτι – σχολείο:

• Φροντίζουμε για την έγκαιρη αφύπνιση, ώστε ο μαθητής να έχει αρκετό χρόνο στο δρόμο προς το σχολείο Η βιασύνη μειώνει την προσοχή.
• Ένας ενήλικος συνοδεύει πάντα τα παιδιά στο σχολείο τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των 8 χρονών, γιατί είναι ανώριμα και παρορμητικά. Στις ηλικίες 8 – 12 ετών, οι μαθητές μπορούν μετά από εκπαίδευση να διασχίζουν μόνοι τους δρόμους. Φροντίζουμε, λοιπόν, να χαράξουμε μαζί τους ένα χάρτη με την πιο ασφαλή πορεία μέχρι το σχολείο. Τα συνοδεύουμε τις πρώτες μέρες επισημαίνοντας τα πιο επικίνδυνα σημεία, την αναγκαιότητα χρήσης διαβάσεων για πεζούς και σεβασμού σε φανάρια και σήματα κυκλοφορίας.
• Συνιστάται να φορούν οι μαθητές ρούχα και να κρατούν σακίδια με έντονα χρώματα, ώστε να είναι ευδιάκριτα από τους οδηγούς, ιδίως στο σκοτάδι.
• Σε όσους μαθητές χρησιμοποιούν οχήματα μεταφοράς, υπενθυμίζουμε την αναγκαιότητα χρήσης ζώνης ασφαλείας είτε βρίσκονται στο σχολικό λεωφορείο είτε σε ιδιωτικό αυτοκίνητο και κράνους σε μηχανοκίνητο δίκυκλο ή ποδήλατο. Φυσικά, οι συνοδοί φροντίζουν να δίνουν πρώτοι το παράδειγμα.
• Ιδιαίτερα σημαντικός για την πρόληψη των οδικών ατυχημάτων είναι ο ρόλος του σχολικού τροχονόμου. Γι’ αυτό, οι γονείς χρειάζεται να εξηγούν στα παιδιά πόσο σημαντικό είναι να συμμορφώνονται με τις υποδείξεις του και να συμμετέχουν σε προγράμματα εθελοντών τροχονόμων, καθώς και οι οδηγοί να σέβονται την παρουσία του και να ακολουθούν τις οδηγίες του.

Σχολικός χώρος:

• Η πόρτα του σχολείου συνιστάται να παραμένει κλειστή και ο προαύλιος χώρος να είναι περιφραγμένος ώστε να εμποδίζεται η διαφυγή των μαθητών στους περιβάλλοντες δρόμους. Στην είσοδο στο χώρο του σχολείου συνιστάται να υπάρχει μεταλλική μπάρα που εμποδίζει την απότομη έξοδο των παιδιών σε πολυσύχναστους δρόμους.
• Εκπαιδεύονται τα παιδιά ώστε να διενεργούν μαζί με τους εκπαιδευτικούς τακτικούς ελέγχους ασφάλειας του προαύλιου χώρου και ενημερώνεται σχετικά η Διεύθυνση, σύμφωνα με όσα αναφέρει ο οδηγός ασφάλειας σχολικών κτιρίων του ΚΕΠΑ, όπως μικροεμπόδια, αιχμηρά κάγκελα, σπασμένα τζάμια, φθαρμένα σκαλοπάτια, ανοικτές οπές.
• Αποφεύγεται ο συναυλισμός στο διάλειμμα πολλών παιδιών μαζί και ο συνωστισμός παιδιών διαφορετικών ηλικιών ( > των 3 ετών), γιατί δημιουργεί στρες και επιθετικότητα. Το διάλειμμα προβλέπεται ώστε οι μαθητές να κινηθούν και να εκτονωθούν, οπότε πρέπει να υπάρχει αρκετός χώρος.
• Διδάσκουμε στα παιδιά τρόπους συμπεριφοράς και επίλυσης διαφορών με τους συνομηλίκους. Οφείλουν να είναι ενημερωμένα για τους πιθανούς τρόπους τραυματισμού, αλλά και για τρόπους αυτοπροστασίας. Σε περίπτωση διαπληκτισμού ενημερώνουν το δάσκαλο/καθηγητή τους και δεν λύνουν τις διαφορές μεταξύ τους με επιθετική συμπεριφορά.
• Ουσιαστική για την πρόληψη ατυχημάτων είναι η στάση, εκπαίδευση και ενεργητική συμπεριφορά και εποπτεία του διδακτικού προσωπικού .
• Προγραμματίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα ασκήσεις ασφαλούς εγκατάλειψης των κτιρίων και σε περίπτωση πυρκαγιάς ή σεισμού το διδακτικό προσωπικό φροντίζει για αποτροπή του πανικού και δείχνει στα παιδιά εξόδους διαφυγής.

Η σωστή αντιμετώπιση

Όσα μέτρα πρόληψης και αν ληφθούν, δεν μπορούν να μηδενίσουν την πιθανότητα πρόκλησης κάποιου ατυχήματος. Το παιδί μετά το ατύχημα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες από τα σχολικά ατυχήματα, προνοούμε:

• Να υπάρχει πλήρες φαρμακείο πρώτων βοηθειών σε σημείο εύκολα προσβάσιμο
• Να σημειώνονται σε ευκρινές σημείο τα τηλέφωνα: του Κέντρου Δηλητηριάσεων 210-7793777 και της κόκκινης γραμμής του Εθνικού Κέντρου για την Πρόληψη Ατυχημάτων και Βίας (ΕΔΙΠΑΒ) 210-6179396
• Να εκπαιδεύεται και να πιστοποιείται ετησίως ένα τουλάχιστον μέλος του διδακτικού προσωπικού στην παροχή πρώτων βοηθειών. Μαθήματα παρέχονται από πολλούς οργανισμούς, όπως ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός και το ΚΕΠΑ.
• Οι γονείς ενημερώνουν το διδακτικό προσωπικό για ενδεχόμενα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει το παιδί, όπως ιστορικό σπασμών ή αλλεργίες και φροντίζουν να προμηθεύουν την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.

Όσο σημαντική κι αν είναι η παροχή πρώτων βοηθειών μετά από ένα σχολικό ατύχημα, δεν παύει να είναι μια αντιμετώπιση αφού έχει ήδη συμβεί το ατύχημα.

Εξίσου σημαντικό είναι να ληφθούν μέτρα για την πρόληψη και τη μείωση των ατυχημάτων. Σύμφωνα με τον Παπαδόπουλο (2015) οι σχολικές αυλές θα έπρεπε να αναβαθμιστούν από άποψη τεχνικής πλευράς (π.χ. ειδικό δάπεδο που ελαχιστοποιεί τους τραυματισμούς).

Εξίσου σημαντικό μέτρο πρόληψης είναι η σωστή στάση και εκπαίδευση του εκπαιδευτικού προσωπικού του σχολείου, το οποίο θα πρέπει κινηθεί κατά της επιθετικής συμπεριφοράς των μαθητών στα διαλείμματα. Ακόμα, θα μπορούσε να προσφέρει στους μαθητές εναλλακτικές μορφές απασχόλησης στο διάλειμμα (π.χ. παιχνίδια στα οποία δεν απαιτείται το ανεξέλεγκτο τρέξιμο των μαθητών σε όλον τον προαύλιο χώρο) , χωρίς όμως να περιορίζουν τελείως τη σωματική άσκηση.

 

Δυστυχώς, δεν είναι όμως όλες οι προτάσεις εφικτές στο ελληνικό σχολείο.

Το μικρό, συχνά, προαύλιο των ελληνικών σχολείων είναι από δύσκολο έως αδύνατο να χωριστεί σε τμήματα που θα εξυπηρετούν τις διαφορετικές ανάγκες των παιδιών, δηλαδή ένα μέρος για τα παιδιά που αποζητούν το λεγόμενο ενεργητικό διάλειμμα (τρέξιμο, παιχνίδι, σωματική άσκηση κ.ά.) και ένα μέρος για τα παιδιά που αποζητούν το λεγόμενο παθητικό διάλειμμα (καθιστή στάση μαθητή, διάβασμα βιβλίου, καθιστό στιλ παιχνιδιού κ.ά.). Αυτό θα είχε ως συνέπεια να μίκραινε κι άλλο ο ήδη αρκετά περιορισμένος διαθέσιμος χώρος των παιδιών.

Επίσης, θα ελαχιστοποιούσε τις επαφές μεταξύ των μαθητών και την περαιτέρω κοινωνικοποίησή τους.

Σχετικά δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο είναι να θεσμοθετηθούν διαφορετικοί χρόνοι διαλείμματος για διαφορετικές ηλικίες παιδιών (ο Παπαδόπουλος προτείνει η διαφορά να είναι περίπου στα 3 χρόνια, άρα τα παιδιά Α’, Β’ και Γ’ δημοτικού να βγαίνουν μαζί για διάλειμμα την ίδια ώρα και τα παιδιά Δ’, Ε’ και ΣΤ’ δημοτικού μια διαφορετική ώρα).

Το θετικό αυτού του μέτρου θα ήταν σίγουρα η εξοικονόμηση χώρου (μιας και στον ίδιο χώρο θα προαυλίζονται οι μισοί μαθητές σε σύγκριση με πριν) και η αποφυγή συναναστροφής των πολύ μικρών μαθητών με τους πολύ μεγάλους. Παρόλα αυτά προκύπτουν κάποια οργανωτικά [14] θέματα.

Οι ώρες διάρκειας των μαθημάτων θα αλλάξουν. Κατά συνέπεια και το ωρολόγιο πρόγραμμα. Μερικοί εκπαιδευτικοί μπαίνουν σε παραπάνω από μία τάξεις, ειδικά οι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων, που σε πιο μικρά σχολεία μπορεί να μπαίνουν και σε όλες.

Τι θα ισχύει όταν ακόμα κάνει κάποιος μάθημα σε μια τάξη, ενώ ταυτόχρονα έχει εφημερία και οι μικρότεροι είναι ήδη για διάλειμμα; Συνεπώς κρίνουμε ότι το παραπάνω μέτρο είναι δύσκολο να εφαρμοστεί.

 

Τι πρέπει να προσέχουμε για να αποφεύγουμε τα ατυχήματα στο σχολείο.
Ποιές είναι οι παγίδες, που κρύβονται οι κίνδυνοι
Επιμέλεια: Γιώργος Δάβος

 Παρακάτω ας δούμε μερικούς έντυπους κανόνες για παιδιά 
Πηγή :  7ο Διθέσιο Ολοήμερο Νηπιαγωγείο Περιστερίου

Συμβουλές για την ασφάλεια των παιδιών στο σχολείο από το σωματείο ¨Αντιμετώπιση Παιδικού Τραύματος”.

Ατυχήματα στο σχολείο. Κανόνες ασφάλειας

Συγκεκριμένα στους σχολικούς χώρους, η κυριότερη αιτία ατυχημάτων είναι η πτώση με ποσοστό 66,67% και ακολουθούν τα κοψίματα – τρυπήματα και τα χτυπήματα με ίδιο ποσοστό έκαστα, 11,38% (Γεωργιακώδης & Βοζίκης, 2004).

Η πλειονότητα των σχολικών ατυχημάτων λαμβάνει χώρα στον περίβολο και τον προαύλιο χώρο του σχολείου (45,52%), στην τάξη (24,39%), στους χώρους γύρω από το σχολείο (6,5%) και στις εξωτερικές ή εσωτερικές σκάλες (4,07% και 4,88% αντίστοιχα) (Γεωργιακώδης & Βοζίκης, 2004).

Πότε, όμως, είναι πιο πιθανό να συμβεί ένα ατύχημα σε ένα σχολικό χώρο;

Η συντριπτική πλειονότητα εξ’ αυτών συμβαίνει κατά το διάλειμμα (60,17%). Ακολουθούν με σημαντικά χαμηλότερα ποσοστά το μάθημα της γυμναστικής (10,57%), κάποιο θεωρητικό μάθημα (8,13%) και η ώρα προσέλευσης στο σχολείο (5,69%). Κάτι που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι κατά τη διάρκεια μια εκδρομής ή
ενός σχολικού περιπάτου, όπου κάποιος θα θεωρούσε πολύ πιθανό να[12] πραγματοποιηθεί κάποιο ατύχημα, καθώς τα παιδιά βρίσκονται σε εξωτερικό χώρο με όχι πάντα εύκολα ελεγχόμενες συνθήκες, σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το ποσοστό που αφορά αυτή την πιθανότητα είναι μόλις 1,63% (Γεωργιακώδης & Βοζίκης,
2004).

Σύμφωνα με τον Παπαδόπουλο (2015) το 65% των σχολικών ατυχημάτων συμβαίνει στην αυλή. Αυτό είναι λογικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην ίδια σχολική αυλή καλούνται να συνυπάρξουν και να παίξουν/αθληθούν/ξεκουραστούν παιδιά διαφορετικών ηλικιών και άρα διαφορετικών δυνατοτήτων, σωματικής ανάπτυξης και
ενδιαφερόντων, το χάσμα των οποίων μπορεί να φτάνει και τα 6 χρόνια στην περίπτωση του δημοτικού σχολείου!

Στον ίδιο λοιπόν χώρο, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις και ανάλογα με τη δυναμικότητα του σχολείου, μπορεί να είναι πολύ περιορισμένος, καλείται να φάει το κολατσιό του ένας μαθητής της Α’ δημοτικού, να παίξει μπάσκετ ένας μαθητής της ΣΤ’ δημοτικού, να παίξει κυνηγητό ένας μαθητής της Γ’ δημοτικού κ.λπ, με ό,τι αποτελέσματα μπορεί να έχει για τη σωματική ακεραιότητα κυρίως των μικρότερων μαθητών.

Σε μελέτη του 1996 που πραγματοποιήθηκε στον δήμο Αθηναίων σε 29 Δημοτικά και 11 Γυμνάσια παρατηρήθηκαν τα εξής σε ό,τι αφορά τον χρόνο πραγματοποίησης του ατυχήματος: 63% στο διάλειμμα, 10% κατά την προσέλευση/αποχώρηση των μαθητών και 10% κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Και σε αυτή την έρευνα το
μεγαλύτερο ποσοστό ατυχημάτων (46%) έγινε στην αυλή, ενώ μόνο το 21% έγινε εντός της σχολικής αίθουσας.

Τα πρωτεία έχουν οι πτώσεις με ποσοστό 71% και στη συνέχεια ακολουθούν τα χτυπήματα (12%) και τα κοψίματα (8%). Ένα πολύ μικρό ποσοστό (3%) συγκεντρώνουν τα τροχαία, πιθανότατα κατά τηνπροσέλευση/αποχώρηση των μαθητών. Σχετικά με τις συνθήκες του ατυχήματος, προέκυψε ότι το 49% συνέβη πάνω στο παιχνίδι, το 28% σε καβγά και με μικρότερα ποσοστά ακολουθούν η ολισθηρότητα του δαπέδου και η άθληση. Η συντριπτική πλειονότητα των ατυχημάτων αφορούσε τραυματισμούς στα άκρα (77%) και κατάγματα (18%).

Σεβασμός – Δικαιοσύνη – Ασφάλεια

Μια σύντομη ταινία που έγτιαξαν  τα παιδιά του κεντρικού μαθητικού συμβουλίου του ΚΣτ’ Δημοτικού Σχολείου Λεμεσού με θέμα τον σεβασμό και ειδικότερα την καθαριότητα. Η ταινία είναι ερασιτεχνική και εντάσσεται μέσα σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο δράσεων του σχολείου για προώθηση της κουλτούρας σεβασμού των σχολικών χώρων. Στόχος του βίντεο είναι η ενίσχυση των επιθυμητών συμπεριφορών και η προώθηση της ατομικής και συλλογικής ευθύνης από όλους όσους βρίσκονται στο σχολείο.

Ομάδες αυξημένου κινδύνου

Τραυματίζονται όμως όλα τα παιδιά στο ίδιο ποσοστό;

Συγκρίνοντας τα δύο φύλα, παρατηρούμε ότι τα αγόρια είναι πολύ πιο επιρρεπή σε ατυχήματα απ’ ότι τα κορίτσια. Συνήθως τα αγόρια παίρνουν μέρος σε δραστηριότητες που μπορεί να κρύβουν δυνητικά περισσότερους κινδύνους. Αυτό συμβαίνει γιατί τα δύο φύλα κοινωνικοποιούνται πολύ διαφορετικά από μικρή ηλικία και είναι μια πρακτική που ξεκινά από το σπίτι και κυρίως από τους γονείς.

Τα αγόρια, στο πλαίσιο κάποιου είδους «σκληραγώγησης», πολλές φορές λαμβάνουν μάλλον αποτρεπτικές εντολές
και όχι συμβουλές, όταν κάνουν κάτι που μπορεί να αποβεί επικίνδυνο για τη σωματική τους υγεία. Ακόμη, σπανίως τους δίνονται περαιτέρω εξηγήσεις σχετικά με τους κινδύνους που ελλοχεύουν γύρω τους.

Αντίθετα, τα κορίτσια είναι συχνά πιο προστατευμένα, καθώς οι γονείς τα θεωρούν πιο ευάλωτα. Πολλές φορές λαμβάνουν βοήθεια χωρίς να την έχουν ζητήσει τα ίδια, ακόμα και για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός παιχνιδιού, το οποίο προορίζεται και για τα δύο φύλα.

Τα αγόρια συχνά πιέζονται να βασιστούν μόνο στις δικές τους δυνάμεις και να ανταπεξέλθουν χωρίς καμία βοήθεια.

Όλα τα παραπάνω έχουν σαν αποτέλεσμα τα αγόρια να παίρνουν σημαντικά περισσότερα ρίσκα απ’ ότι τα κορίτσια.

Αυτό με τη σειρά του οδηγεί στο να τραυματίζονται τα αγόρια από δύο έως τέσσερις φορές περισσότερο απ’ ότι τα κορίτσια (Morrongiello & Dawber, 1999). Μάλιστα, η αυξημένη έκθεση των αγοριών σε ριψοκίνδυνες για τα ίδια καταστάσεις ξεκινά από την ηλικία μόλις των 3 χρόνων και αυξάνεται όσο μεγαλώνει και το ίδιο (Baker et al.,1984).

Σύμφωνα με το CDC (Centers for Disease Control and Prevention) για το 2016 στις Η. Π. Α. οι θάνατοι αγοριών από ατυχήματα (2.472) είναι σημαντικά περισσότεροι έναντι των κοριτσιών (1.642).[15] (CDC, 2016)

Ομάδα αυξημένου κινδύνου μπορούν να θεωρηθούν και τα μικρότερης ηλικίας παιδιά, καθώς εμφανίζουν αυξημένα ποσοστά θανάτου κατά την προσχολική ηλικία (0-4 ετών), τα οποία μειώνονται αρκετά κατά τη μετάβαση στο σχολείο (5-9 ετών) για να αυξηθούν ξανά κατά τις ηλικίες 10-14. (CDC, 2016)

Αξίζει να αναφερθεί ότι σε όλες αυτές τις ηλικίες το ποσοστό των αγοριών ήταν σημαντικά μεγαλύτερο από των κοριτσιών. Επίσης, στην Αμερική το ποσοστό των [16] έγχρωμων παιδιών (αφροαμερικανών) που τραυματίστηκε θανάσιμα σε ατύχημα ήταν σχεδόν το μισό από το αντίστοιχο των λευκών.

Ποια άλλα όμως παιδιά είναι επίσης επιρρεπή σε ατυχήματα;

Σίγουρα παίζει ρόλο ο χαρακτήρας του κάθε παιδιού (κατά πόσο το ίδιο είναι παρορμητικό ή υπερκινητικό, πώς αντιδρά σε νέες καταστάσεις ή ερεθίσματα) (Jaquess & Finney, 1994; Morrongiello & Sedore, 2005; Plumert & Schwebel, 1997 στους Morrongiello, B. A., Corbett, M., McCourt, M., & Johnston, N. (2005).) .

Σημαντική ωστόσο διαφοροποίηση από τα υπόλοιπα παιδιά παρατηρείται σε όσα παρουσιάζουν Δ. Ε. Π.Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας), καθώς είναι παρορμητικά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και τραυματίζονται αρκετά συχνότερα (Byrne, Bawden, Beattie, & DeWolfe, 2003 στους Morrongiello, B. A., Corbett, M., McCourt, M., & Johnston, N. [2005] ).

Σημαντικό κομμάτι δείχνει να αποτελεί και η επιρροή της μητρικής φιγούρας. Παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες με μητέρα ή με μητέρες που βρίσκονται υπό τη χρήση ουσιών τραυματίζονται συχνότερα (Morrongiello, B. A., Corbett, M., McCourt, M., & Johnston, N. (2005).

Αντίστοιχα, το ίδιο ισχύει για παιδιά που μεγαλώνουν με μητέρες που παρουσιάζουν στοιχεία νευρωτισμού και
άγχους (Davidson,L., Hughes, S., & Richards, M. (1987) στους Morrongiello, B. A., Corbett, M., McCourt, M., & Johnston, N. (2005). ).

Αντίθετα, αν οι μητέρες είναι διαθέτουν μεγάλο βαθμό ευσυνειδησίας, οργάνωσης και αποφασιστικότητας, μεγαλώνουν παιδιά που τραυματίζονται αρκετά σπανιότερα ( Morrongiello, B. A., & House, K. (2004). ).

Στην ίδια έρευνα διαπιστώνεται ότι οι μητέρες που είναι μοιρολατρικές, που πιστεύουν στην τύχη και στο ότι η μοίρα ευθύνεται για τον τραυματισμό των παιδιών τους, μεγαλώνουν παιδιά που όχι μόνο τραυματίζονται
συχνότερα αλλά και επανειλημμένα.

Συχνότερα επίσης τραυματίζονται τα παιδιά των οποίων οι μητέρες δεν είναι προστατευτικές και με αυξημένο βαθμό επαγρύπνησης απέναντί τους, όταν πιστεύουν ότι μπορούν να τα αφήνουν μόνα και ανεπίβλεπτα από μικρή ηλικία (όσο μικρότερη η ηλικία του παιδιού, τόσο συχνότερα τα ατυχήματα) (Morrongiello, B. A., Ondejko, L., & Littlejohn, A. (2004)) και όταν αμελούν να τα ελέγχουν ανά διαστήματα όταν είναι ανεπίβλεπτα (όσο πιο αραιά θεωρούν ότι χρειάζεται να τα ελέγχουν, τόσο συχνότερα τα ατυχήματα) (Morrongiello,B. A., & Hogg, K.(2004).

Δείτε και το παρακάτω βίντεο : First Aid Tips

Τα ατυχήματα μπορούν να συμβούν οποτεδήποτε, οπουδήποτε και η λύση για την αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων είναι η πρόληψη. Ανακαλύψτε έναν καινοτόμο τρόπο που διδάσκει στα παιδιά να βελτιώνουν την ασφάλειά τους προλαμβάνοντας ατυχήματα και μαθαίνοντας τα βασικά των πρώτων βοηθειών.
Τα παιδιά είναι τα μέλη της οικογένειας που υφίστανται συχνότερα ατυχήματα. Οι ενήλικες μπορούν να τους διδάξουν να λαμβάνουν διαφορετικά βήματα για να μειώσουν τον κίνδυνο. Σε περίπτωση ατυχήματος, είναι σημαντικό τα παιδιά να ξέρουν τι να κάνουν. Ο Ερυθρός Σταυρός και η Εταιρεία DADA παρουσιάζουν έναν καινοτόμο τρόπο διδασκαλίας στα παιδιά πώς να βελτιώνουν την ασφάλειά τους προλαμβάνοντας ατυχήματα και μαθαίνοντας τις πρώτες βοήθειες.

Με αυτήν την εφαρμογή, κορίτσια και αγόρια θα μάθουν πώς να αναγνωρίζουν τους καθημερινούς κινδύνους που μπορεί να συναντήσουν σε διαφορετικές καταστάσεις και μέρη (στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο πάρκο, στην παραλία, στην πισίνα, στην εξοχή κ.λπ.) και ποια βήματα να ακολουθήσει για την αποτροπή τους, πώς και πότε να καλέσει το 911 και πώς να παρέχει βοήθεια για διαφορετικούς τύπους ατυχημάτων.

Σημείωση : Βάλτε Ελληνικούς υπότιτλους από τις ρυθμίσεις του βίντεο

 

Υπεύθυνοι της ασφάλειας των μαθητών είναι οι εκπαιδευτικοί.
Κατά την ώρα του μαθήματος, καθώς και για την είσοδο και έξοδο των μαθητών από τη σχολική αίθουσα, την ευθύνη έχει ο διδάσκων. Κατά την προσέλευση και την αποχώρηση των μαθητών, στα διαλείμματα, στη σίτιση στο ολοήμερο πρόγραμμα και ό,τι άλλο αφορά τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών, την ευθύνη έχει/έχουν ο εφημερεύων/οι εφημερεύοντες εκπαιδευτικός/οί.

Ας δούμε κι άλλο ένα βίντεο για την αξία της υπακοής στους σχολικούς εκπαιδευτές μας και τους κανόνες  που αφορούν την ασφάλεια στο σχολικό χώρο

 

Συμβουλές πρόληψης από το Σωματείο  Αντιμετώπιση παιδικού τραύματος

Πατήστε στην παρακάτω εικόνα γι ανα δείτε την  πλήρη λίστα 

Δείτε ακόμη τα παρακάτω άρθρα :

ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ: ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΔΕΞΙΟΤΗΤΑ/Μικροί Διασώστες εν δράσει!

& 

Πρώτες Βοήθειες σε εγκεφαλικό επεισόδιο- Α.Π.Λ.Α.

 

Ατυχήματα στην εφηβεία 

Εφηβεία: πειραματισμοί & ριψοκίνδυνες συμπεριφορές

Η εφηβεία αποτελεί το μεταβατικό στάδιο από την παιδική ηλικία προς την ενηλικίωση, από τα 11 έως τα 19 περίπου έτη. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το άτομο βιώνει έντονες και ραγδαίες αλλαγές σε σωματικό, γνωστικό και ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο.

Μερικοί έφηβοι εμπλέκονται σε συμπεριφορές αντίθετες με τον νόμο, είτε επειδή δεν έχουν συμπληρώσει το κατώτερο επιτρεπτό ηλικιακό όριο (πχ. απαγόρευση χρήσης αλκοόλ ή καπνού από άτομα < 18 ετών), είτε πρόκειται για αδικήματα όπως χρήση βίας,
ληστεία, βανδαλισμός κ.α.
Οι έφηβοι αποτελούν μία υγιή πληθυσμιακή ομάδα με πρώτη αιτία θανάτου τα τροχαία ατυχήματα.

Τα τροχαία ατυχήματα ευθύνονται για το 10% των συνολικών θανάτων των εφήβων,
τα οποία συχνά συνδέονται με την κατανάλωση αλκοόλ, τη ριψοκίνδυνη οδήγηση, την υπερβολική ταχύτητα και την οδήγηση παρέα με άλλους συνομηλίκους.

Λήψη αρχείου

ΠΗΓΗ: Ενημερωτικό δελτίο ΚΕΕΛΠΝΟ

Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.