.

Τον τελευταίο καιρό όλα τα σχολεία έχουν στα χέρια τους το υλικό της αυτοαξιολόγησης βάσει του οποίου θα πρέπει να αυτοαξιολογήσουν την σχολική τους μονάδα. Πολύς λόγος γίνεται για το όλο θέμα. Άλλοι μιλούν αρνητικά, άλλοι επικριτικά, άλλοι προτείνουν διορθώσεις. Εγώ μάλλον είμαι στους λίγους που βλέπουν θετικά την διαδικασία αυτή (ίσως είμαι ευκολόπιστη, ίσως δεν βλέπω μακριά, ίσως πολλά άλλα), αλλά η άποψή μου είναι ότι ήδη είχε αργήσει.

Η κάθε σχολική μονάδα όφειλε να καταγράψει τις αδυναμίες της, τις κινήσεις βελτίωσης και τέλος να δει αν υπήρχαν αποτελέσματα θετικά ή μη. Αυτό δεν ζητάμε και από τους μαθητές μας; αυτό δεν κάνουμε και στην διδασκαλία μας;  Βάζουμε τον στόχο του μαθήματος για αυτή τη χρονιά, ακολουθούμε μια διδακτική μέθοδο  και στο τέλος ελέγχουμε αν πετύχαμε ή όχι τον αρχικό μας στόχο. Βελτιώνουμε το υλικό μας, τις μεθόδους μας, σταθμίζουμε τα διαγωνίσματά μας, διορθώνουμε ασκήσεις και σχέδια μαθημάτων και αναπροσαρμόζουμε ανάλογα. Είμαστε ανοικτοί και ακούμε κι άλλους συναδέλφους, οργανώνουμε κοινά πλάνα, διαβάζουμε κάτι, ή παρακολουθούμε ένα σεμινάριο (πχ Β΄επίπεδο) και ανηφορίζουμε.  Όλοι μας έχουμε μια συγκεκριμένη ρουτίνα, και πορευόμαστε. Οι αλλαγές δεν είναι πάντα εύκολες ανάλογα βέβαια και με τις οικογενειακές ή προσωπικές υποχρεώσεις που ήδη έχουμε αναλάβει. Η όλη διαδικασία απαιτεί χρόνο και ομαδική δουλειά. Εγώ βέβαια που τα γράφω είμαι τοποθετημένη σε σχολείο της πόλης μου. Πολλοί όμως συνάδελφοι, κάνουν χιλιόμετρα για να φτάσουν καθημερινά στο σχολείο τους. Εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Αλλά και πάλι οι πραγματικές δυσκολίες δεν έχουν να κάνουν με την εργατικότητα και την σκληρή δουλειά (αυτή είναι δεδομένη), αλλά με την αλλαγή νοοτροπίας.

“Μη μου τους κύκλους τάραττε”. Αυτό είναι το δύσκολο. Πώς να πείσεις τον συνάδελφο που νομίζει ότι έχει κατακτήσει την γνώση, έχει υψώσει ένα τοίχος και δεν βλέπει πέρα από αυτό, να συνεργαστείς;  ή να τον βάλεις να δει τα προβλήματα πχ στις σχέσεις με τους γονείς (αφού έχει τοίχο, πώς να δει;).  Και πάλι θα πω “όλα τριγύρω αλλάζουν” είναι δυνατόν τα σχολεία να παραμένουν ίδια;

Έχουμε λοιπόν στα χέρια μας ένα εργαλείο για αυτοβελτίωση πρώτα του εαυτού μας και κατ’  επέκταση της σχολικής μονάδας. Ας το εκμεταλλευτούμε. Ας δώσουμε στην εκπαίδευση το καλύτερο που μπορούμε, παρ΄ όλες τις αντίξοες συνθήκες της καθημερινότητας. Το οφείλουμε στα παιδιά που βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας.

Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσετε μαζί μου. Παρακαλώ γράψτε τις απόψεις σας.

Μόλις χθες ανακάλυψα ακόμη ένα εργαλείο που συνδυάζει την ψυχαγωγία και την μάθηση.  Το “fakebook”. Διαβάστε το καλύτερα (φέικ μπουκ). Είναι ένα περιβάλλον σαν το facebook και δημιουργείς το προφίλ ενός διάσημου. Αναγκάζεσαι λοιπόν να μελετήσεις βαθύτερα, τους φίλους του, το περιβάλλον του, τα κατορθώματα, τις φωτογραφίες του, τα βίντεο κλπ.κλπ. Για να το δω κι εγώ καλύτερα, έκανα μια δοκιμή. Έψαξα στο google, άνοιξα το wikipedia, κατέβασα φωτογραφίες και δημιούργησα το προφίλ του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Να τα αποτελέσματα: http://www.classtools.net/fb/9/k6mLVT#

Δημιουργείται εύκολα, χωρίς απαραίτητη εγγραφή, δίνεται ένα συνθηματικό της σελίδας για να την τροποποιείτε μόνο εσείς, και σας δίνει έναν σύνδεσμο. Τον αποθηκεύετε στα αγαπημένα για να μη το ψάχνετε και έτοιμο. Οι μαθητές θα ξετρελαθούν αφού το περιβάλλον είναι σαν του facebook. Ρίξτε μια ματιά και στο αρχείο με παρόμοιες σελίδες. Γέλασα με το προφίλ του Δία (από άγγλο μαθητή).

Ιδέες:

1. Ερωτόκριτος & Αρετούσα (κεφάλαιο Κρητικής λογοτεχνίας) – ανυπομονώ να το δω.

2. Ιστορικά πρόσωπα αρχαίας & σύγχρονης ελλάδας (Καποδίστριας – Ελευθέριος Βενιζέλος κλπ)

3. Ποιητές & Πεζογράφοι.

4. Φιλική Εταιρεία (ενδιαφέρον).

Το είδατε; Πώς σας φάνηκε; Πάντως χαμογελάσατε σίγουρα…

Έτσι δεν είναι;

Στο www.classtools.net θα βρείτε κι άλλα ενδιαφέροντα εκπαιδευτικά εργαλεία. Χρόνο και διάθεση να έχετε. Καλό κουράγιο. Αν βρείτε κάτι ιδιαίτερο, ενημερώστε με.

Πριν μερικούς μήνες ανακάλυψα ακόμα ένα εκπαιδευτικό εργαλείο κατηγορίας web 2.0 με το οποίο δημιουργείς ιστορίες, το storybird.  Είναι μια υπέροχη εφαρμογή με πάρα πολλά πανέμορφα γραφικά. Για να την δοκιμάσω, έγραψα (λέμε τώρα) δύο παραμύθια για τα ανίψια μου. Μου άρεσε πολύ, και πιστεύω ότι άρεσε και στα παιδιά.  Αν το πάμε λίγο παραπέρα, αυτή η διαδικασία είναι μια υπέροχη εκπαιδευτική τακτική που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να γράψουν και να παρουσιάσουν οι μαθητές μας διάφορα θέματα όπως:

• ένα ιστορικό γεγονός με βάση το σχολικό βιβλίο,
• ένα κεφάλαιο π.χ. της Οδύσσειας
• μια δική τους ιστορία φαντασίας (γιατί όχι, δεν είπαμε ότι προκαλούμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα;),
• ένα σημαντικό περιστατικό,
• μια προσωπική εμπειρία,
• μια βιογραφία ενός ποιητή, πεζογράφου,
• ένα ντοκιμαντέρ,
• ένα θέμα μιας σχολικής γιορτής,
• ό,τι βάλει ο νούς σας.

Φυσικά, σε πολλούς μπορεί να φανεί δύσκολη, παράξενη, πολύπλοκη αυτή η διαδικασία. Θα χρειαστεί να το οργανώσετε σωστά, δίνοντας κατευθύνσεις και ένα ευέλικτο σχέδιο εργασίας για τους μαθητές.

Σκεφτείτε το  κι με άλλες μορφές όπως:

1. Δοκιμάστε το προαιρετικά σαν εργασία στο σπίτι και θα ενθουσιαστείτε με τα αποτελέσματα.
2. Μπορείτε να το αναθέσετε σε ομάδες μαθητών ή ατομικά .
3. Ζητήστε τους βοήθεια για τις σχολικές εορτές και ενσωματώστε το ως υποστηρικτικό υλικό.
4. Συνεργαστείτε με τον καθηγητή πληροφορικής του σχολείου, ώστε να αναθέσει τα θέματα των εργασιών ως εργασίες του μαθήματος πληροφορικής ή κατά την διδασκαλία προγραμμάτων παρουσίασης (διαθεματικότητα !!!)
5. Αν το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό, μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για επανάληψη του κεφαλαίου. Δείξτε το και σε άλλα τμήματα της ίδιας τάξης, χρησιμοποιήστε το και άλλες χρονιές.

Κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να πουν, ότι τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών δεν μας επιτρέπουν  καθυστερήσεις. Το κατανοώ αλλά σκεφτείτε ότι δεν χρειάζεται να ξεφύγετε από την ύλη σας, απλά θα γίνονται παράλληλα.

Οι μαθητές θα πρέπει χρησιμοποιώντας ως βάση το σχολικό βιβλίο να:

• συγκεντρώσουν υλικό για το θέμα της εργασίας,
• διαλέξουν τα κύρια σημεία της παρουσίασης,
• συνθέσουν και να γράψουν δικά τους κείμενα,
• εμπλουτίσουν με νέες πληροφορίες,
• ψάξουν πληροφορίες & εικόνες στο διαδίκτυο,
• χρησιμοποιήσουν ένα πρόγραμμα για την παρουσίαση.

Αν ο μαθητής κάνει όλα όσα αναφέρουμε παραπάνω τότε θα έχει αναπτύξει σημαντικές δεξιότητες, όπως:

• ψηφιακή δεξιότητα (χρήση υπολογιστή, φωτογραφικής μηχανής, κάμερας, μικροφώνου)
• οργανωτική δεξιότητα
• συγγραφική δεξιότητα
• λήψης απόφασης & επίλυσης προβλημάτων (αυτό μου ταιριάζει- αυτό όχι, αυτό πρέπει εδώ ή εκεί, πριν ή μετά)
• έρευνας και ανάλυσης
• διαπροσωπικές δεξιότητες (υπεύθυνος ρόλος στην ομάδα, συνεργασία με τον εκπαιδευτικό)
• δεξιότητες αξιολόγησης (αξιολογεί άλλες εργασίες αλλά και αξιολογείται)

Το κυριότερο είναι ότι ο μαθητής παίρνει γνώση, με έναν διαφορετικό τρόπο. Θα προσπαθήσει να  παρουσιάσει το θέμα του,  όσο το δυνατόν καλύτερο, θα το βελτιώσει, θα δεχτεί επαινετικά και κριτικά σχόλια, θα βάλει την υπογραφή του, θα ικανοποιηθεί.

Τα προγράμματα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε δεν χρειάζεται να είναι πολύπλοκα, γιατί θα πρέπει  να εστιάσουν την προσοχή τους στο περιεχόμενο.

Για παράδειγμα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε:

1. power point (γνωστό και καλό πρόγραμμα, υπάρχουν επίσης δωρεάν θέματα για μια πιο ξεχωριστή παρουσίαση)
2. prezi (εύκολη και ιδιαίτερη, σύγχρονη παρουσίαση)
3. storybird (πιο κατάλληλο για δημιουργία ιστορίας, για συγγραφείς και παραμυθάδες).
4. animoto (λίγα λόγια και πολλές εικόνες – κατάλληλο για όσους δεν έχουν ικανότητες στο γράψιμο – φανατικοί του “μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις”.
5. bubbl.us (σχεδιαγράμματα, εννοιολογικούς χάρτες)
6. pixton (πείτε την ιστορία σας με κόμικ, υπέροχο!!!)
7. glogster (δημιουργήστε αφίσα με ένα θεματικό αντικείμενο και στολίστε τον τοίχο του σχολείου).

Όλο το υλικό που θα συγκεντρωθεί, ανεβάστε το στην σελίδα του σχολείου σας ώστε να το μοιραστείτε με την εκπαιδευτική κοινότητα. Ο web 2.0 τύπος ξέρει να παίρνει αλλά και να δίνει, δεν τα κρατά κρυφά σε ντουλάπες και συρτάρια.  Αφού όλοι μας παίρνουμε  ιδέες από άλλους χρήστες του διαδικτύου, είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τις δικές μας ( ακόμα ένα ερέθισμα για να μιλήσουμε για τα πνευματικά δικαιώματα στους μαθητές μας).

Αν ψάξετε στο blog θα βρείτε κάποιες μικρές δοκιμές από όσα σας ανέφερα παραπάνω.

Αν πάλι, θέλετε να δω τις δικές σας, ξέρετε που θα με βρείτε, έτσι δεν είναι;

Πολλές φορές αναρωτήθηκα, για ποιό λόγο πέσαμε τόσο χαμηλά στην υπόληψη της παγκόσμιας κοινότητας. Φυσικά, έχουμε μεγάλο μέρος ευθύνης οι ίδιοι. Η διάβρωση ξεκίνησε πρώτα από την ηθική μας, τις αξίες μας που περάσαμε από γενιές σε γενιές. Η καθημερινότητά μας άλλαξε σε μια κακόγουστη αμερικανιά. Ό,τι συνδέεται με παράδοση, αξίες, ηθική το διαγράψαμε και γίναμε cool, μοντέρνοι. Χάσαμε τη γλώσσας μας. Όταν μιλάμε, ο λόγος μας χάνει την συνέχεια και συνεχίζετε με στερεότυπα του τύπου: “έγινε”, “οκ”, “τα λέμε” και άλλα άσχετα.

Συνοψίζοντας τις κατά καιρούς σκέψεις μου κατέληξα στα εξής:

1. “Τί σε νοιάζει;”: Δεν μας ενδιαφέρει ο διπλανός. Αφού δεν θιγόμαστε εμείς, αδιαφορούμε. Όταν όμως ακουμπά εμάς το ίδιο πρόβλημα, τότε γινόμαστε ταύροι και ψάχνουμε συμπαραστάτες. Μιλάμε όλη την ώρα για την κατάφορη αδικία και οργιζόμαστε.

2. “Σιγά, ρε, δικό σου είναι;”: Ό,τι είναι κοινό (πχ δημόσιο, δημοτικό, κοινόχρηστο), μπορούμε να το καταπατήσουμε, να το βρωμίσουμε, να το διαλύσουμε.

3. “Ωχαδερφισμός”: Προέρχεται φυσικά από την γνωστή έκφραση “ωχ αδερφέ”, όχι με την έννοια της συμπόνοιας, αλλά με την έννοια του “δε βαριέσαι”.

4. Διαφορετικότητα: Οι διαστάσεις είναι τρομακτικές, ιδιαίτερα στα σχολεία. Καταλήγουμε όλοι στο κοινό συμπέρασμα : “τα παιδιά είναι πολύ σκληρά”, κι εμείς παραμένουμε απλοί παρατηρητές.

5. Η ζωή είναι ζούγκλα: Πόσοι από μας δεν παραδέχονται όχι μόνο ότι η ζωή είναι ζούγκλα, αλλά και ότι εκπαίδευσαν τα παιδιά τους, ως άγρια θηρία, με συμβουλές του τύπου: “όρμα”, “χτύπα, μην είσαι βλάκας”, “μην είσαι ευαίσθητος”.

6. Περιβαλλοντική συνείδηση: Εδώ θα γελάσουν πολλοί. Δεν μιλάω για ανακύκλωση (αν και τελευταία υπάρχει έντονη κινητικότητα), μιλάω για απλά πράγματα αυτονόητα. Δυστυχώς δεν είναι όμως, όταν βλέπεις τον ελληνάρα οδηγό να ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και να αδειάζει το τασάκι στην μέση του δρόμου και το πιο τρομακτικό να βρίσκονται τα παιδιά του στο αυτοκίνητο. Συμβουλή: Μην τολμήσετε να του κάνετε την παρατήρηση, θα τα ακούσετε, μπορεί να βρείτε και τον μπελά σας.

7.  “Ο μπάρμπας”: Φυσικά, όλοι έχουμε γνωστό, του γνωστού του συμπεθέρου της πρώτης ξαδέλφης του άντρα της αδελφής μας. Τίποτα, δεν το αφήνουμε στην τύχη του, στην αξιοκρατία (νέες λέξεις στο λεξιλόγιο). Παρεμβαίνουμε με τον γνωστό μας τρόπο. Χαρακτηριστικά κάποιος συνάδελφός μου, μου ανέφερε κάποτε ότι βρήκε στο γραφείο του νομάρχη κάποιον πολίτη που επειδή τον ψήφισε, ζητούσε να του μειώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ. Σε εμένα ακούγονται εξωφρενικά αλλά σε κάποιους άλλους φυσιολογικά πράγματα. Εννοείται ότι οι διαστάσεις του θέματος είναι τεράστιες στους διορισμούς, στις εγκρίσεις δανείων, στις αναθέσεις έργων κλπ. Κάποτε είχα έναν συμφοιτητή μου που ήταν αστέρι στα σκονάκια. Εξοργιζόμουν πάντα μαζί του γιατί περνούσε με καλό βαθμό τα μαθήματα, χωρίς διάβασμα. Εννοείται ότι αυτό τον τρόπο ήξερε για να προχωρήσει και μάλιστα απ΄ ότι κατάλαβα τον βελτίωσε γιατί είναι διευθυντής υποκαταστήματος τράπεζας!!! Μου έμεινε απωθημένο και γι’ αυτό στις επιτηρήσεις, σηκώνω όλες μου τις κεραίες…

Η λίστα φυσικά δεν τελειώνει. Ο καθένας θα μπορούσε να προσθέσει πολλά ακόμα.

Το σχολείο πρέπει να αναλάβει γρήγορα δράση. Πέρα από την γνώση στα αντικείμενα που περιγράφουν τα προγράμματα σπουδών, και τα αναλυτικά προγράμματα οφείλει και πρέπει να εμπλουτίσει τα προγράμματα σπουδών με κοινωνική, ηθική, περιβαλλοντική ευαισθησία.

Ο κάθε μαθητής θα πρέπει να πιστέψει και να λέει ότι:

1. Με νοιάζει το σχολείο μου να είναι καθαρό, χωρίς μουτζούρες στους τοίχους, στα θρανία, χωρίς σκουπίδια στην αυλή. Μέσα σε ένα καθαρότερο περιβάλλον, σέβομαι τον εαυτό μου.

2. Ζητώ να με σέβονται κι εγώ θα σέβομαι την ιδιαιτερότητα του άλλου, π.χ.  του κοντού συμμαθητή μου, του δυσλεξικού, του οποιουδήποτε.

3. Ξέρω να μιλάω με επιχειρήματα και δεν απευθύνομαι στους συμμαθητές μου με χαρακτηρισμούς.

4. Η βία φέρνει βία και δεν θέλω να γίνω  ένας κρίκος στην αλυσίδα της.

5. Δεν καταδέχομαι να αντιγράψω, ούτε να κάνω σκονάκι, αλλά θέλω να παλέψω με τις δυνάμεις μου. Η ικανοποίηση που θα πάρω στην επιτυχία, θα είναι μεγαλύτερη. Αν πάλι δυσκολευτώ, θα μάθω να δουλεύω, να μελετάω και φυσικά θα πάω μπροστά με την αξία μου. Άλλωστε κανένας κόπος δεν πάει χαμένος.

Όλα αυτά φαίνονται ρομαντικά αλλά πρέπει να γίνουν πραγματικότητα στα σχολεία. Οι σημερινοί έφηβοι είναι οι αυριανοί ενήλικοι. Αποφασίζουμε τώρα. Θα χτίσουμε μια κοινωνία με γερά θεμέλια ή θα το αφήσουμε κι αυτό στην τύχη του και θα βρίζουμε όταν γύρω μας όλα θα καταρρέουν;

Φτάσαμε στον πάτο, γιατί χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, την ηθική μας. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να κλέψουμε το δημόσιο, να ποδοπατήσουμε τον διπλανό μας για να επιπλεύσουμε εμείς, να ξεγελάσουμε τον υπάλληλο και μας βοηθήσει ο γνωστός του γνωστού.

Η παιδεία είναι το θεμέλιο της κοινωνίας.  Ας την βοηθήσουμε να σταθεί γερά. Έχουμε υποχρέωση πρώτα στους εαυτούς μας & φυσικά στα παιδιά μας. Τί κόσμο θα τους αφήσουμε; Σε τί χώρα θα τα μεγαλώσουμε για να ζήσουν; Η λέξη “Έλληνας” ας γίνει και πάλι περήφανη λέξη, δεν αντέχετε άλλη παγκόσμια ξεφτίλα.

Το νιώθετε κι εσείς τόσο έντονο;

Δεν αναφέρθηκα καθόλου στον οικονομικό τομέα γιατί θεωρώ ότι  είναι συνέπεια του ηθικού ξεπεσμού. Όταν βελτιωθούμε ως άνθρωποι, θα ανέβουν όλοι οι δείκτες της υπόλοιπης ζωής μας.

Αυτή η εικόνα περιγράφει στην κυριολεξία τις χίλιες (λέμε τώρα) λέξεις παλιότερης δημοσίευσης με τίτλο “Σας αρέσουν τα παραμύθια”;  https://blogs.sch.gr/liliavl/?p=49

Την βρίσκετε κι εσείς κα-τα-πλη-κτι-κή;

Φέτος στο σχολείο μας (όπως και σε πολλά άλλα φαντάζομαι), έγιναν πάρα πολλές αλλαγές. Ξεκινήσαμε με την αλλαγή του διευθυντή (ευχάριστη και απαραίτητη αλλαγή – σημ: ο διευθυντής μου δεν γνωρίζει για το blog μου, αλλά καλού κακού ας πω δύο καλές κουβέντες αφού έρχεται αξιολόγηση !!! χαχα – πλάκα κάνω), αλλαγές στο κοινωνικο-οικονομικό-πολιτικό σκηνικό που επηρέασε σαφώς και το σχολείο με δυσάρεστες εκπλήξεις (ανασφάλειες εκπαιδευτικών, μαθητές με έντονα οικονομικά προβλήματα, γονείς που τρέχουν να βγάλουν μεροκάματο και εγκαταλείπουν πολλές φορές τα παιδιά στην τύχη τους βασιζόμενοι στο γνωστό “όλοι βρίσκουν τον δρόμο τους” και πολλά πολλά άλλα).  Μέσα λοιπόν σε ένα τέτοιο κλίμα που τα πάντα τριγύρω γκρεμίζονται και ορθώνεται η ανασφάλεια για το αύριο, εμείς προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας, να συνεχίσουμε την σχολική πορεία και να δώσουμε στα παιδιά ό,τι καλύτερο τώρα περισσότερο από ποτέ. Αναλάβαμε λοιπόν με την γνωστή από προηγούμενα επεισόδια συνάδελφο Άντα, προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης με θέμα την ανακύκλωση και τα σχετικά δηλ. επιπτώσεις στο περιβάλλον, στην υγεία, τί μπορούμε να ανακυκλώσουμε, πως μετατρέπουμε τα άχρηστα υλικά σε χρήσιμα, δράσεις κατά την διάρκεια σχολικών εκδρομών κλπ. Στην περιβαλλοντική ομάδα πέρα των άλλων συναδέλφων έπαιρνε μέρος και η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών Έλλη. Με την καθοδήγησή της λοιπόν, οι μαθητές συγκέντρωσαν μπουκάλια, καπάκια, κλαδιά, κοχύλια, τενεκεδάκια, cds, μητρικές πλακέτες και κάρτες παλιών υπολογιστών για να κάνουν νέες κατασκευές. Η ιδέα και πάλι της Άντας, να κάνουμε ένα bazaar με τις κατασκευές των παιδιών  για να ενισχύουμε οικονομικά τις δραστηριότητες των μαθητών μας, έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται οι γονείς τους. Η ιδέα έγινε πράξη. Οι μαθητές με σκληρή δουλειά έκαναν ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ κατασκευές τις οποίες θα εκθέσουμε αύριο το απόγευμα σε ανοιχτή εκδήλωση προς την τοπική κοινωνία, καλώντας φορείς, γονείς, συναδέλφους, κατοίκους της περιοχής. Παράλληλα το συγκρότημα του σχολείου μας βρήκε νέα ταλέντα για τραγούδι, κιθάρες και ετοίμασε ένα υπέροχο πρόγραμμα. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα χορευτικά σύνολα. Οι μαθήτριες δημιούργησαν μόνες τους χορευτικά τμήματα δημοτικών χορών, λάτιν, χιπ-χοπ και  ζούμπα.

Όλο αυτό το διάστημα (περίπου ένα μήνα), το σχολείο μας απέκτησε άλλο χρώμα. Πιο ζωντανό, πιο γελαστό, σαφώς πιο δημιουργικό. Χτυπητά παραδείγματα μαθητών που τους διέκρινε μια ατονία στη σχολική τους ζωή, ξαφνικά αναδείχθηκαν σε ταλέντα με ενθουσιώδες κοινό τους συμμαθητές τους. Τί πιο όμορφο να γίνεσαι αποδεκτός από τους συνομίληκούς σου;  Δεν λογάριαζαν αν θα ξυπνήσουν 7 το πρωϊ για να έρθουν σχολείο για την πρόβα, ούτε πόσες ώρες θα παραμείνουν μετά τη λήξη του σχολικού ωραρίου. Μια όρεξη για το σχολείο απερίγραπτη. Μια ζωντάνια δημιουργίας. Μαθητές που έκαναν απουσίες πολλές φορές με την ανοχή των γονέων, αδικαιολόγητες, ξαφνικά δεν χάνουν ούτε μια ώρα σχολικής ζωής. Συμμετοχή, χαρά, ικανοποίηση, αγωνία, δουλειά, δημιουργικότητα. Τί καλύτερο!!! Η χαρά αυτή που νιώθουν φαίνεται στο πρόσωπό τους αλλά και στα λεγόμενά τους. “Κυρία, ανυπομονώ να ανοίξει το σχολείο και δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό!!!”, μου είπε μια μαθήτρια προχθές.

Καταλάβατε τώρα τί εννοώ; Γιατί πρέπει να αλλάξουν τα σχολεία τώρα; Όταν τριγύρω όλα αλλάζουν, γιατί το σχολείο να μένει ίδιο;  Πώς είναι δυνατόν να ενδιαφέρει τους σύγχρονους μαθητές ένα σχολείο άχρωμο, άοσμο και άγευστο, όταν στην καθημερινότητά τους έχουν ήχο, εικόνα, χρώμα, υπολογιστές, παιχνιδομηχανές, 3d, τηλεόραση, κινητά  που τους τραβούν το ενδιαφέρον; Τώρα είναι επιτακτική η ανάγκη το σχολείο να  συγκεντρώσει τους μαθητές, να τους ξεκλειδώσει τα ενδιαφέροντα, να τους δώσει διεξόδους δημιουργικότητας  (ήδη στο blog υπάρχει μια ανάρτηση με τίτλο “Το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα;”),  έμπνευσης,  φρέσκων ιδεών.  Αν αφήσετε τους μαθητές να αναλάβουν πρωτοβουλίες θα εντυπωσιαστείτε από τα αποτελέσματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από την εσωτερική ικανοποίηση, την αποδοχή, την ομαδικότητα, την φιλία. Κι όλα αυτά μέσα στο νέο σχολείο που οραματιζόμαστε. Το σχολείο έχει αυτή τη χρονική περίοδο τη μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στους νέους πολίτες.Να τους διδάξει το ήθος, την αισιοδοξία, την πρόοδο, την περηφάνεια.

Αν δεν είναι το σχολείο τότε ποιός;

Σας παραπέμπω στο blog της συναδέλφισσας Τερέζας Γιακουμάτου για να δείτε το βίντεο του Ken Robinson: “Μήπως το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα;”

https://blogs.sch.gr/tgiakoum/archives/617

Επειδή το βίντεο είναι στα αγγλικά, διαβάστε την μετάφραση του εκπαιδευτικού Κων/νου Χατζητέγα.

http://www.hagitegas.gr/2008/01/ken-robinson-to-sxoleio-skotonei-ti-dimioyrgikotita/

Πριν μέρες είχα μια συζήτηση με την φίλη μου Σούλα για το αν θα πρέπει ή όχι να ξέρουν τα παιδιά για την  οικονομική κρίση. Η Σούλα ύψωσε το ανάστημά της και ισχυρίστηκε ξεκάθαρα ότι όλες αυτές οι συζητήσεις προκαλούν ανασφάλειες και φοβίες στα παιδικά μυαλά. Εγώ αντέκρουσα λέγοντας ότι τα παιδιά θα πρέπει να ξέρουν περισσότερα για όσα συμβαίνουν γύρω τους, απλά ο τρόπος μας δεν είναι ο κατάλληλος και δημιουργούνται αυτές οι παρεξηγήσεις. Η συζήτηση μου έδωσε την αφορμή να σκεφτώ τους μαθητές μου. Είναι ενημερωμένοι σε γενικότερα θέματα της καθημερινότητας; Αν ναι, από πού ενημερώνονται; Ακούνε ειδήσεις (χλωμό), διαβάζουν εφημερίδες (μπα!!!);  Μήπως εδώ θα έπρεπε να πάρει θέση το σχολείο;. Ναι, το σχολείο με υπεύθυνη και άκρως επαγγελματική στάση να συνδέσει τους νέους με την πραγματικότητα. Γιατί να μην υπάρχει μια ώρα συνάντησης (όχι κατά ανάγκη κάθε τμήμα ξεχωριστά, αλλά κάθε τάξη) πχ στο αμφιθέατρο, για να συζητούν θέματα επικαιρότητας;  Τί απασχόλησε αυτή την εβδομάδα τον τύπο, ποιές ήταν οι μεγάλες ειδήσεις της χώρας μας ή της πόλης μας. Αυξήσεις, κρίση, παγκοσμιοποίηση, ιός της γρίπης, AIDS, σχέσεις, σπουδές, προσανατολισμός, ασφάλεια στο διαδίκτυο, περιβάλλον, συμπεριφορές, οικογένεια, εργασία, ανεργία, μαθησιακές δυσκολίες,  μάρμαρα του Παρθενώνα,  οτιδήποτε. Εκπαιδευτικοί, ειδικοί, επαγγελματίες μπορούν να δώσουν στους μαθητές την σοβαρή και υπεύθυνη ενημέρωση και να μην αφήνουμε την τηλεόραση και τις όποιες σελίδες του διαδικτύου να καθοδηγούν τα παιδιά μας.  Δηλαδή, όχι ακόμη μια ώρα μάθημα, αλλά να γίνεται με τρόπο  ώστε να ανυπομονούν οι μαθητές μας για την επόμενη ώρα συνάντησης. Φυσικά, στο μυαλό μου το φαντάζομαι διαφορετικό από ότι το φαντάζεται κάποιος άλλος. Δεκτό. Τέλος, δεν θέλω να μου βάλετε τα γνωστά ερωτήματα του τύπου: ποιά ειδικότητα, πόσες ώρες, πότε κλπ δεν είμαι υπουργός, μια απλή οραματίστρια είμαι. Ελάτε ας ξεκολλήσουμε από τα γνωστά κι ας κάνουμε μια παιδεία της προκοπής!!!  Για σκεφτείτε πόση δύναμη έχουν οι εκπαιδευτικοί!!! Ναι, σαφώς έχουν. Έχουν το έμψυχο νέο υλικό της Ελλάδας στα χέρια τους.

Μήπως ονειροβατώ;

Λέτε όσο βρίσκομαι στην εκπαίδευση να δω την πρότασή μου να υλοποιείται;

(έχει γούστο!!!)

Το ξέρω ότι σας αρέσουν γι’ αυτό  θα αναφέρω  ένα παραμύθι που άκουσα σε ένα σεμινάριο. Κάποτε στο σχολείο των ζώων φοιτούσαν, η πάπια, ο λαγός, ο αετός και το χέλι. Τα μαθήματά τους  ήταν τρέξιμο, σκαρφάλωμα, κολύμπι και πέταγμα.

Η πάπια ήταν άριστη στο κολύμπι, καλή στο τρέξιμο και στο πέταγμα αλλά απαράδεκτη στο σκαρφάλωμα. Ο καθηγητής της έλεγε να προσπαθεί. Από την πολύ προσπάθεια όμως πληγώθηκαν τα πόδια της, καταστράφηκαν κάποιες μεμβράνες της και έπεσαν  οι επιδόσεις της και στο κολύμπι. Πέρασε την τάξη με χαμηλούς βαθμούς.

Ο λαγός, άριστος στο τρέξιμο, καλός στο σκαρφάλωμα, λιγότερο καλός στο πέταγμα, άσχετος στο κολύμπι. Με τον μέσο όρο κατάφερε και πέταξε την τάξη.

Ο αετός, άριστος στο πέταγμα, μέτριος στο τρέξιμο, σχεδόν άσχετος στο κολύμπι. Στο σκαρφάλωμα είχε πάντα διαφωνίες με τον δάσκαλο. Ενώ έφτανε πάντα πρώτος στην κορυφή, ο δάσκαλος του έλεγε: “Είσαι άσχετος, πίσω πάλι, δεν με παρακολουθείς, κοίτα πως σκαρφαλώνουν, προσπάθησε, δεν είναι σωστός ο τρόπος σου, θα το κάνεις όπως εγώ”. Ο αετός νευρίαζε και αντιδρούσε. Παραλίγο να πάρει αλλαγή περιβάλλοντος για ανάρμοστη συμπεριφορά. Πήρε βαθμό κάτω από τη βάση. Πέρασε όμως γιατί τον βοήθησε ο βαθμός του στο πέταγμα.

Το χέλι, άριστο στο κολύμπι, κάτι έκανε στο σκαρφάλωμα, κάτι λίγα και  στο τρέξιμο. Είχε ένα μεγάλο πρόβλημα στο πέταγμα, αλλά με τους άλλους βαθμούς, τα κατάφερε κι έγινε ο σημαιοφόρος της τάξης.

Ο κάστωρας ζήτησε το μάθημα “άνοιγμα λαγουμιών κάτω από το έδαφος”, αλλά το σχολείο αρνήθηκε να προσθέσει αυτό το μάθημα  και έτσι συνεργάστηκε με τον αρουραίο και τον τυφλοπόντικα και άνοιξαν ιδιωτικό σχολείο.

Το σχολείο μας δυστυχώς σήμερα είναι ανταγωνιστικό, η απάντηση που δεν την αναφέρει το βιβλίο είναι λάθος, η διαφορετικότητα στα ζώα είναι παραδεκτή γιατί υπάρχουν εμφανή στοιχεία, για τον άνθρωπο είναι κατακριτέα και απορρίπτεται από το σύνολο. Η απάντηση είναι πάντα μια και αυτή θεωρείται σωστή. Πλήρης ισοπέδωση. Όλοι οφείλουν να μαθαίνουν έτσι. Τελεία και παύλα.

Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό το παραμύθι;