.

Αυτή η εικόνα περιγράφει στην κυριολεξία τις χίλιες (λέμε τώρα) λέξεις παλιότερης δημοσίευσης με τίτλο “Σας αρέσουν τα παραμύθια”;  https://blogs.sch.gr/liliavl/?p=49

Την βρίσκετε κι εσείς κα-τα-πλη-κτι-κή;

Πριν λίγες μέρες ένας συνάδελφος μου έστειλε την παραπάνω εικόνα. Στην αρχή γέλασα, αλλά μετά προβληματίστηκα.  Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε από σχόλια για το επάγγελμά μας.  Και τι δεν έχουμε ακούσει: “Τι καλά, έχετε ελεύθερο όλο το καλοκαίρι”, “τυχερούλα, εκδρομούλα”, “πόσες ώρες μάθημα έχετε;” κλπ. Σε όλα αυτά τα σχόλια, προσπαθώ να συγκρατηθώ, δεν δίνω και πολύ μεγάλη σημασία (φυσικά με ενοχλούν), αλλά προσπαθώ να τους δείξω με τον τρόπο μου (όχι, να τους πω)  πόσο δύσκολο και  υπεύθυνο έργο προσφέρουμε. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος βλέπει το επάγγελμά μας αρκετά άνετο και εύκολο (δηλ. θα μπορούσε να το κάνει και η περιπτερού, χωρίς να έχω κάτι με τους περιπτεράδες), δίνει συμβουλές και ιδέες για το πως θα έπρεπε να είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, τι θα έκανε αν ήταν δασκάλα κλπ. Φυσικά οι δικοί μας άνθρωποι που βλέπουν τον μισθό μας να συρρικώνεται από την μια, και τη δουλειά μας από την άλλη, γνωρίζουν την αλήθεια. Έτσι λοιπόν, κάθε διαμαρτυρία για τον μισθό μας, τις συνθήκες εργασίας ή τις ριζικές αλλαγές που απαιτεί το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν βρίσκει κανέναν σύμμαχό μας, παρά μόνο αυτούς που γνωρίζουν καλά το επάγγελμα. Όσο για τους μαθητές μας; πιστεύουν ότι μόνο φωνάζουμε, βάζουμε διαγωνίσματα, τιμωρούμε και αναγνωρίζουν τον καλό εκπαιδευτικό μόνο στον εκπαιδευτικό που προσφέρει απλόχερα βαθμούς. Λίγοι είναι οι μαθητές που έχουν κριτήριο την γνώση που παίρνουν και την ποιότητα μάθησης. Σε όλο αυτό το σκηνικό εμείς καθόμαστε στο θρόνο μας, πολλές φορές δεν ακούμε τη βοή γύρω μας, και νομίζουμε ότι αλλάζουμε τον κόσμο. Στην πραγματικότητα όμως, όταν ο κόσμος όλος αλλάζει, και το εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει το ίδιο τότε δεν θα προσφέρουμε τίποτα περισσότερο από την εκπαίδευση που προσφέρει ένας θηριοδαμαστής στο τσίρκο. Γιατί μή μου πείτε ότι μερικά τμήματα, δεν είναι κυριολεκτικά τσίρκο;

Σε παλιότερο άρθρο με τίτλο “Αλλάξτε τα σχολεία, τώρα”, ανέφερα πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη αλλαγών. Ο δάσκαλος σε πράσινο ή μαύρο πίνακα ή έστω άσπρο, με κιμωλία ή μαρκαδόρο, είναι αδύναμος να πείσει τον μαθητή για μάθηση. Σήμερα όμως, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ελληνικής κοινωνίας, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να πάρουν τα ερεθίσματα των αλλαγών, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων και να δουλέψουν για μια παιδεία που θα βοηθήσει τα νέα παιδιά να σταθούν γερά στα πόδια τους. Η αλλαγή που θέλουμε δεν αφορά μόνο την παιδεία, αλλά αυτή είναι η βάση της.

Συμφωνείτε;

Αν θυμάμαι καλά το σχολικό έτος 1994-95 (ναι, θυμάμαι καλά), ήμουν αναπληρώτρια σε γυμνάσιο της Λάρισας. Τότε είχε έρθει μια ιδέα – πρόταση του υπουργείου Παιδείας, να προστεθεί στην αξιολόγηση του μαθητή (στον έλεγχο προόδου), και η περιγραφική αξιολόγηση. Φυσικά η ιδέα-πρόταση δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Εμένα προσωπικά η πρόταση αυτή με ενθουσίασε από τη μία αλλά στάθηκα κι εγώ διστακτική γιατί δεν βρήκα τότε ούτε έναν συνάδελφο που να την δει θετικά. Υποστήριζαν τότε ότι:

– η δουλειά θα ήταν υπερβολική (σαφώς, αν σκεφτεί κανείς ότι έχω 200 μαθητές, λόγω του ότι το μάθημά μου είναι μονόωρο, αλλά δεν έχουν όλοι μονόωρα μαθήματα),

– και δεν θα βελτίωνε ή θα  διόρθωνε κάτι, αφού ό,τι αφορά τον μαθητή, ενημερώνονται οι γονείς κατά τις επισκέψεις τους στο σχολείο.

Από τότε, η ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό μου κάθε φορά που έπρεπε να αξιολογήσω. Για σκεφτείτε, τί σημαίνει για παράδειγμα 16 στο μάθημα της Πληροφορικής;  Δεν τα πήγε καλά στο διαγώνισμα; συμμετέχει ή όχι καθημερινές του  εργασίες; Δημιουργεί προβλήματα στην τάξη; Συνεργάζεται με τους συμμαθητές του;  Έτσι λοιπόν κάθε φορά που βλέπω κάποιον από τους γονείς τον ενημερώνω πάνω σε όλους τους τομείς που λαμβάνω υπόψη μου για την βαθμολογία.

Περίπου το 2000, στο σχολείο μας ήρθε μια μεταγραφή μαθήτριας από το εξωτερικό. Στα χέρια  μου ήρθε ο μεταφρασμένος  φάκελος της μαθήτριας,  για να καταχωρήσω τα στοιχεία της στον υπολογιστή. Η έκπληξή μου ήταν πολύ μεγάλη όταν είδα ότι τον έλεγχό της τον συνόδευε περιγραφική αξιολόγηση της μαθήτριας σε επίπεδο μάθησης, συμπεριφοράς και προσωπικότητας.

Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε την περιγραφική αξιολόγηση του μαθητή; Ας μην γίνει από τον κάθε εκπαιδευτικό για τον κάθε μαθητή (μεγάλος όγκος δουλειάς, χαρτούρας, χάσιμο χρόνου), αλλά ας γίνει μια σύντομη περιγραφική αξιολόγηση από ομάδα εκπαιδευτικών που διδάσκουν στον ίδιο τμήμα.  Για παράδειγμα, πολύ έξυπνος μαθητής, με δυσκολίες στον γραπτό λόγο. Δείχνει εργατικότητα, αλλά δυσκολεύεται πολύ με την οργάνωση και την μεθοδικότητα στη μελέτη του. Μπορεί  να βελτιωθεί αν ακολουθήσει τις οδηγίες του υπεύθυνου καθηγητή του.  Είναι άριστος μαθητής στα καλλιτεχνικά και τα μαθηματικά.

Αμέσως όταν απευθύνεσαι με τέτοια αμεσότητα στον μαθητή, του δίνεις αξία. Ο υποτιθέμενος μαθητής που περιγράφω παραπάνω μπορεί να έχει έναν μέσο όρο περίπου 15. Με ένα απλό αριθμό-βαθμό δεν κινητοποιείς τον μαθητή για να βελτιωθεί αλλά όταν εστιάζεσαι στις δυσκολίες του και στον τρόπο αντιμετώπισής τους, του δίνεις χέρι βοηθείας.

Είναι τόσο φοβερό και δύσκολο να υλοποιηθεί;

Ή μήπως πιστεύετε ότι δεν θα προσφέρει κάτι σημαντικό;

(Αφήστε τα σχόλιά σας..)

Θυμάστε πώς ήταν αρχικά  το διαδίκτυο;  για  σκεφτείτε πως είναι τώρα. Προσωπικά συνδέθηκα το 1997 μετά από παρότρυνση του αδελφού μου, με ένα απλό μόντεμ (ξετύλιγα καλώδιο κάθε βράδυ δηλ. εποχή flintstones)  και ακόμα θυμάμαι το χαρακτηριστικό μπιπ-μπιπ της dial-up σύνδεσης (για όσους έχουν αδύνατη μνήμη, το youtube είναι εδώ http://www.youtube.com/watch?v=gsNaR6FRuO0 ). Πολλές φορές προσπαθώ να θυμηθώ, τί ακριβώς ενδιαφέρον έβρισκα τότε. Πληροφορίες  για θέματα που δεν νομίζω να με ενδιέφεραν και πολύ, απλά είμαι περίεργη και ψάχνω διάφορα, σελίδες με χιούμορ, περίεργα, παράξενα, λίγες εφαρμογές, παιχνίδια κ.α.   Απέκτησα τότε, τον πρώτο μου λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στη geocities (πολίτες του κόσμου, όπως επεξηγεί ο αδελφός μου) που μετά μεταφέρθηκε στη yahoo (αν θυμάμαι καλά).

Η αρχή της αλλαγής του πλανήτη, είχε γίνει με το Web 1 δηλαδή: αναζήτηση (χαχα, ούτε google δεν υπήρχε, θυμήθηκα και συγκινήθηκα, lykos ονομαζόταν τότε μια μηχανή αναζήτησης), στατικές σελίδες με απλές συνδέσεις μπρος και πίσω, netscape (browser) και μέσω του ίδιου προγράμματος κατασκευή σελίδων, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, βιβλιοθήκες, εφαρμογές απλές.

Η ανατροπή συνεχίζεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς,  που καταλήγει στο εθιστικό  Web 2: διαδραστικότητα, συμμετοχή του χρήστη, ευκολία στη χρήση των εφαρμογών,  δημιουργικότητα, έμπνευση, διακίνηση ιδεών (blogs) & φωτογραφιών, βίντεο (youtube), κοινωνικά δίκτυα (facebook, twitter, edmodo), skype, wikis, chats, e-portfolios, second life, infographics, digital stories, avatars, games on line, rss, forums, e-learning, data visualisation, e-books, maps, digital world, search, tag galaxy, glogster, voki και δεν θα τελειώσουμε αν συνεχίσω.

Φυσικά, δεν τελειώνει εδώ, αφού βρισκόμαστε ήδη στην προετοιμασία του Web 3. Τί άραγε να περιμένουμε; Πιο ευέλικτα συστήματα, πιο έξυπνα, τεχνητή νοημοσύνη; Το ζήτημα είναι ότι θα πρέπει να πάρουμε και πάλι το νέο τρένο για να μην μείνουμε πίσω.

Σήμερα λοιπόν, στις κλασικές ερωτήσεις του κοινού:  πως σε λένε; τι δουλειά κάνεις; είσαι παντρεμένος; τί ζώδιο είσαι; θα πρέπει να προστεθεί και η εξής ερώτηση, τί τύπος web είσαι; Στο  νέο μου βιογραφικό να μη ξεχάσω να προσθέσω με περηφάνεια  “Τύπος Web : 2”

Επεξηγηματικά, είναι ο  τύπος που του αρέσει να:

– επικοινωνεί (chat, e-mail, facebook, twitter, edmodo, skype, e-learning, blogs)

– μοιράζεται τις σκέψεις του, τις ιδέες του

– δοκιμάζει νέες εφαρμογές

– κάνει λογαριασμούς σε διάφορα sites (τα οποία μετά ξεχνάει)

– εμπνέεται από τις ιδέες άλλων συμπολιτών του διαδικτύου

– δημιουργεί.

Στους web 2.0 τύπους ταιριάζει το: “πέτρα που κατρακυλά, ποτέ δεν χορταριάζει”

(ε, καλά, όσο γράφεις τόσο εμπνέεσαι- που το θυμήθηκα…)

Φέτος στο σχολείο μας (όπως και σε πολλά άλλα φαντάζομαι), έγιναν πάρα πολλές αλλαγές. Ξεκινήσαμε με την αλλαγή του διευθυντή (ευχάριστη και απαραίτητη αλλαγή – σημ: ο διευθυντής μου δεν γνωρίζει για το blog μου, αλλά καλού κακού ας πω δύο καλές κουβέντες αφού έρχεται αξιολόγηση !!! χαχα – πλάκα κάνω), αλλαγές στο κοινωνικο-οικονομικό-πολιτικό σκηνικό που επηρέασε σαφώς και το σχολείο με δυσάρεστες εκπλήξεις (ανασφάλειες εκπαιδευτικών, μαθητές με έντονα οικονομικά προβλήματα, γονείς που τρέχουν να βγάλουν μεροκάματο και εγκαταλείπουν πολλές φορές τα παιδιά στην τύχη τους βασιζόμενοι στο γνωστό “όλοι βρίσκουν τον δρόμο τους” και πολλά πολλά άλλα).  Μέσα λοιπόν σε ένα τέτοιο κλίμα που τα πάντα τριγύρω γκρεμίζονται και ορθώνεται η ανασφάλεια για το αύριο, εμείς προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας, να συνεχίσουμε την σχολική πορεία και να δώσουμε στα παιδιά ό,τι καλύτερο τώρα περισσότερο από ποτέ. Αναλάβαμε λοιπόν με την γνωστή από προηγούμενα επεισόδια συνάδελφο Άντα, προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης με θέμα την ανακύκλωση και τα σχετικά δηλ. επιπτώσεις στο περιβάλλον, στην υγεία, τί μπορούμε να ανακυκλώσουμε, πως μετατρέπουμε τα άχρηστα υλικά σε χρήσιμα, δράσεις κατά την διάρκεια σχολικών εκδρομών κλπ. Στην περιβαλλοντική ομάδα πέρα των άλλων συναδέλφων έπαιρνε μέρος και η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών Έλλη. Με την καθοδήγησή της λοιπόν, οι μαθητές συγκέντρωσαν μπουκάλια, καπάκια, κλαδιά, κοχύλια, τενεκεδάκια, cds, μητρικές πλακέτες και κάρτες παλιών υπολογιστών για να κάνουν νέες κατασκευές. Η ιδέα και πάλι της Άντας, να κάνουμε ένα bazaar με τις κατασκευές των παιδιών  για να ενισχύουμε οικονομικά τις δραστηριότητες των μαθητών μας, έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται οι γονείς τους. Η ιδέα έγινε πράξη. Οι μαθητές με σκληρή δουλειά έκαναν ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ κατασκευές τις οποίες θα εκθέσουμε αύριο το απόγευμα σε ανοιχτή εκδήλωση προς την τοπική κοινωνία, καλώντας φορείς, γονείς, συναδέλφους, κατοίκους της περιοχής. Παράλληλα το συγκρότημα του σχολείου μας βρήκε νέα ταλέντα για τραγούδι, κιθάρες και ετοίμασε ένα υπέροχο πρόγραμμα. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα χορευτικά σύνολα. Οι μαθήτριες δημιούργησαν μόνες τους χορευτικά τμήματα δημοτικών χορών, λάτιν, χιπ-χοπ και  ζούμπα.

Όλο αυτό το διάστημα (περίπου ένα μήνα), το σχολείο μας απέκτησε άλλο χρώμα. Πιο ζωντανό, πιο γελαστό, σαφώς πιο δημιουργικό. Χτυπητά παραδείγματα μαθητών που τους διέκρινε μια ατονία στη σχολική τους ζωή, ξαφνικά αναδείχθηκαν σε ταλέντα με ενθουσιώδες κοινό τους συμμαθητές τους. Τί πιο όμορφο να γίνεσαι αποδεκτός από τους συνομίληκούς σου;  Δεν λογάριαζαν αν θα ξυπνήσουν 7 το πρωϊ για να έρθουν σχολείο για την πρόβα, ούτε πόσες ώρες θα παραμείνουν μετά τη λήξη του σχολικού ωραρίου. Μια όρεξη για το σχολείο απερίγραπτη. Μια ζωντάνια δημιουργίας. Μαθητές που έκαναν απουσίες πολλές φορές με την ανοχή των γονέων, αδικαιολόγητες, ξαφνικά δεν χάνουν ούτε μια ώρα σχολικής ζωής. Συμμετοχή, χαρά, ικανοποίηση, αγωνία, δουλειά, δημιουργικότητα. Τί καλύτερο!!! Η χαρά αυτή που νιώθουν φαίνεται στο πρόσωπό τους αλλά και στα λεγόμενά τους. “Κυρία, ανυπομονώ να ανοίξει το σχολείο και δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό!!!”, μου είπε μια μαθήτρια προχθές.

Καταλάβατε τώρα τί εννοώ; Γιατί πρέπει να αλλάξουν τα σχολεία τώρα; Όταν τριγύρω όλα αλλάζουν, γιατί το σχολείο να μένει ίδιο;  Πώς είναι δυνατόν να ενδιαφέρει τους σύγχρονους μαθητές ένα σχολείο άχρωμο, άοσμο και άγευστο, όταν στην καθημερινότητά τους έχουν ήχο, εικόνα, χρώμα, υπολογιστές, παιχνιδομηχανές, 3d, τηλεόραση, κινητά  που τους τραβούν το ενδιαφέρον; Τώρα είναι επιτακτική η ανάγκη το σχολείο να  συγκεντρώσει τους μαθητές, να τους ξεκλειδώσει τα ενδιαφέροντα, να τους δώσει διεξόδους δημιουργικότητας  (ήδη στο blog υπάρχει μια ανάρτηση με τίτλο “Το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα;”),  έμπνευσης,  φρέσκων ιδεών.  Αν αφήσετε τους μαθητές να αναλάβουν πρωτοβουλίες θα εντυπωσιαστείτε από τα αποτελέσματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από την εσωτερική ικανοποίηση, την αποδοχή, την ομαδικότητα, την φιλία. Κι όλα αυτά μέσα στο νέο σχολείο που οραματιζόμαστε. Το σχολείο έχει αυτή τη χρονική περίοδο τη μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στους νέους πολίτες.Να τους διδάξει το ήθος, την αισιοδοξία, την πρόοδο, την περηφάνεια.

Αν δεν είναι το σχολείο τότε ποιός;

Κάθε φορά όταν κάθομαι στον υπολογιστή μου, ξεκινώ και ανοίγω το yahoo για τα mail, μετά το blog για νέα δημοσίευση, το facebook και το  twitter για να δω τα νέα των φίλων, το scoop.it για να ενημερωθώ για νέες συνδέσεις, το edmodo για να δω να νέα των μαθητών μου και συναδέλφων, τo google φυσικά και το google μετάφραση  και τέλος το sch για mail. Τώρα τελευταία πρόσθεσα και το corkboard (πίνακας ανακοινώσεων) για να δω τί έχω να κάνω, να σβήσω ή να προσθέσω πράγματα στη λίστα μου. Χρησιμοποιώντας τους σελιδοδείκτες προσπαθούσα να αποφύγω την σύγχυση. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ευτυχώς που δεν ήμουν από τους υποστηρικτές της άποψης ότι με την χρήση του υπολογιστή η ζωή μας γίνεται πιο απλή. Όλα αυτά λοιπόν τα ένωσα σε μια σελίδα με μικρογραφίες των συνδέσεων στο transferr. Παλιότερα είχα δοκιμάσει το symballo αλλά αυτό μου φάνηκε πιο εύκολο και λειτουργικό. Δείτε παρακάτω την οργανωμένη πια αρχική μου σελίδα με όλες  τις συνδέσεις που χρησιμοποιώ καθημερινά.



Το δοκιμάσατε; Πώς σας φάνηκε;

Εδώ και πάρα πολύ καιρό συγκεντρώνω ενδιαφέρουσες σελίδες που κατά διαστήματα συναντώ στο διαδίκτυο. Έκανα διάφορες απόπειρες οργάνωσης, όπως για παράδειγμα, τις αποθήκευα σε σελίδα επεξεργασίας κειμένου με links ή τις ανέβαζα σε σελίδα ή ιστολόγιο στο διαδίκτυο κλπ.  Τον τελευταίο χρόνο έπρεπε επιτακτικά να οργανώσω όλο μου το υλικό, για να ξεκαθαρίζω τα “αγαπημένα”. Τυχαία λοιπόν, βρήκα αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν, το scoop.it.  Δοκίμασα την τύχη μου και πραγματικά πιστεύω ότι είναι  ένα αξιόλογο εργαλείο οργάνωσης αλλά και ενημέρωσης των φίλων, συναδέλφων, μαθητών.  Είναι πολύ εύκολο στη χρήση, άμεσο, λειτουργικό και κοινωνικότατο.

Πώς δουλεύει το scoop.it:

Πρώτα, ανοίγεις λογαριασμό, διαλέγεις το θέμα σου, δίνεις μια σύντομη περιγραφή και άμεσα χωρίς πολλά λόγια έχεις ένα δικό σου μέρος να ανεβάσεις συνδέσμους, αρχεία, εικόνες, βίντεο, παρουσιάσεις, γραφικά, οτιδήποτε που να έχουν σχέση με το αρχικό σου θέμα.

Δεύτερον, σου προτείνονται άλλα scoop.it που ίσως σε ενδιαφέρουν, τα ακολουθείς (follow) και κάποιοι άλλοι ακολουθούν εσένα (followers). Μπορείς φυσικά να ενημερώνεις τους φίλους σου στο twitter, το facebook για τις αναρτήσεις σου.

Αυτή τη στιγμή έχω δημιουργήσει τρία θέματα (υπάρχουν οι παραπομπές στο blog), ένα για τον σχολικό εκφοβισμό, ένα για τον θεσμό του μέντορα στην εκπαίδευση, και ένα τρίτο με το όνομα “creations”  (για να το προτείνω στους μαθητές μου για ένα creative summer όπως συνηθίζουμε να λέμε, το οποίο θα ενημερώνω και φυσικά θα ενημερώνονται κι όσοι θέλουν). Η δωρεάν έκδοση σου επιτρέπει ως πέντε θεματικές ενότητες. Τις υπόλοιπες θα τις σκεφτώ σοβαρά. Τα θέματά τους όμως δεν θα είναι τόσο ειδικά όσο τα δύο πρώτα.

Με την φίλη μου την Άντα, ανταλλάσουμε συχνά σελίδες ή προγράμματα αλλά και  διαλόγους του τύπου: “Χθές βρήκα κάτι που θα σε ενδιαφέρει”, “Κάπου το έχω αποθηκευμένο”, “στείλτο μου”, “αχ, ξέχασα, στο στέλνω τώρα” κλπ. Τώρα  οι διάλογοι θα αλλάξουν σε στυλ: “Πολύ καλό αυτό που είδα”.

Ξεναγηθείτε για λίγο και γρήγορα θα καταλάβετε ότι δεν έχει σχέση με τα blogs ή τα sites. Στο scoop.it  δεν σχολιάζουμε, δεν γράφουμε, δεν κάνουμε like. Aπλά αναρτούμε, οργανώνουμε το υλικό που ήδη έχουμε ή ότι συναντάμε από δω και πέρα, ενημερώνουμε. Αξίζει να το δοκιμάσετε.

Θα με ενημερώσετε για τα δικά σας scoop.it?