Φέτος στο σχολείο μας (όπως και σε πολλά άλλα φαντάζομαι), έγιναν πάρα πολλές αλλαγές. Ξεκινήσαμε με την αλλαγή του διευθυντή (ευχάριστη και απαραίτητη αλλαγή – σημ: ο διευθυντής μου δεν γνωρίζει για το blog μου, αλλά καλού κακού ας πω δύο καλές κουβέντες αφού έρχεται αξιολόγηση !!! χαχα – πλάκα κάνω), αλλαγές στο κοινωνικο-οικονομικό-πολιτικό σκηνικό που επηρέασε σαφώς και το σχολείο με δυσάρεστες εκπλήξεις (ανασφάλειες εκπαιδευτικών, μαθητές με έντονα οικονομικά προβλήματα, γονείς που τρέχουν να βγάλουν μεροκάματο και εγκαταλείπουν πολλές φορές τα παιδιά στην τύχη τους βασιζόμενοι στο γνωστό “όλοι βρίσκουν τον δρόμο τους” και πολλά πολλά άλλα). Μέσα λοιπόν σε ένα τέτοιο κλίμα που τα πάντα τριγύρω γκρεμίζονται και ορθώνεται η ανασφάλεια για το αύριο, εμείς προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας, να συνεχίσουμε την σχολική πορεία και να δώσουμε στα παιδιά ό,τι καλύτερο τώρα περισσότερο από ποτέ. Αναλάβαμε λοιπόν με την γνωστή από προηγούμενα επεισόδια συνάδελφο Άντα, προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης με θέμα την ανακύκλωση και τα σχετικά δηλ. επιπτώσεις στο περιβάλλον, στην υγεία, τί μπορούμε να ανακυκλώσουμε, πως μετατρέπουμε τα άχρηστα υλικά σε χρήσιμα, δράσεις κατά την διάρκεια σχολικών εκδρομών κλπ. Στην περιβαλλοντική ομάδα πέρα των άλλων συναδέλφων έπαιρνε μέρος και η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών Έλλη. Με την καθοδήγησή της λοιπόν, οι μαθητές συγκέντρωσαν μπουκάλια, καπάκια, κλαδιά, κοχύλια, τενεκεδάκια, cds, μητρικές πλακέτες και κάρτες παλιών υπολογιστών για να κάνουν νέες κατασκευές. Η ιδέα και πάλι της Άντας, να κάνουμε ένα bazaar με τις κατασκευές των παιδιών για να ενισχύουμε οικονομικά τις δραστηριότητες των μαθητών μας, έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται οι γονείς τους. Η ιδέα έγινε πράξη. Οι μαθητές με σκληρή δουλειά έκαναν ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ κατασκευές τις οποίες θα εκθέσουμε αύριο το απόγευμα σε ανοιχτή εκδήλωση προς την τοπική κοινωνία, καλώντας φορείς, γονείς, συναδέλφους, κατοίκους της περιοχής. Παράλληλα το συγκρότημα του σχολείου μας βρήκε νέα ταλέντα για τραγούδι, κιθάρες και ετοίμασε ένα υπέροχο πρόγραμμα. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα χορευτικά σύνολα. Οι μαθήτριες δημιούργησαν μόνες τους χορευτικά τμήματα δημοτικών χορών, λάτιν, χιπ-χοπ και ζούμπα.
Όλο αυτό το διάστημα (περίπου ένα μήνα), το σχολείο μας απέκτησε άλλο χρώμα. Πιο ζωντανό, πιο γελαστό, σαφώς πιο δημιουργικό. Χτυπητά παραδείγματα μαθητών που τους διέκρινε μια ατονία στη σχολική τους ζωή, ξαφνικά αναδείχθηκαν σε ταλέντα με ενθουσιώδες κοινό τους συμμαθητές τους. Τί πιο όμορφο να γίνεσαι αποδεκτός από τους συνομίληκούς σου; Δεν λογάριαζαν αν θα ξυπνήσουν 7 το πρωϊ για να έρθουν σχολείο για την πρόβα, ούτε πόσες ώρες θα παραμείνουν μετά τη λήξη του σχολικού ωραρίου. Μια όρεξη για το σχολείο απερίγραπτη. Μια ζωντάνια δημιουργίας. Μαθητές που έκαναν απουσίες πολλές φορές με την ανοχή των γονέων, αδικαιολόγητες, ξαφνικά δεν χάνουν ούτε μια ώρα σχολικής ζωής. Συμμετοχή, χαρά, ικανοποίηση, αγωνία, δουλειά, δημιουργικότητα. Τί καλύτερο!!! Η χαρά αυτή που νιώθουν φαίνεται στο πρόσωπό τους αλλά και στα λεγόμενά τους. “Κυρία, ανυπομονώ να ανοίξει το σχολείο και δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό!!!”, μου είπε μια μαθήτρια προχθές.
Καταλάβατε τώρα τί εννοώ; Γιατί πρέπει να αλλάξουν τα σχολεία τώρα; Όταν τριγύρω όλα αλλάζουν, γιατί το σχολείο να μένει ίδιο; Πώς είναι δυνατόν να ενδιαφέρει τους σύγχρονους μαθητές ένα σχολείο άχρωμο, άοσμο και άγευστο, όταν στην καθημερινότητά τους έχουν ήχο, εικόνα, χρώμα, υπολογιστές, παιχνιδομηχανές, 3d, τηλεόραση, κινητά που τους τραβούν το ενδιαφέρον; Τώρα είναι επιτακτική η ανάγκη το σχολείο να συγκεντρώσει τους μαθητές, να τους ξεκλειδώσει τα ενδιαφέροντα, να τους δώσει διεξόδους δημιουργικότητας (ήδη στο blog υπάρχει μια ανάρτηση με τίτλο “Το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα;”), έμπνευσης, φρέσκων ιδεών. Αν αφήσετε τους μαθητές να αναλάβουν πρωτοβουλίες θα εντυπωσιαστείτε από τα αποτελέσματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από την εσωτερική ικανοποίηση, την αποδοχή, την ομαδικότητα, την φιλία. Κι όλα αυτά μέσα στο νέο σχολείο που οραματιζόμαστε. Το σχολείο έχει αυτή τη χρονική περίοδο τη μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στους νέους πολίτες.Να τους διδάξει το ήθος, την αισιοδοξία, την πρόοδο, την περηφάνεια.
Αν δεν είναι το σχολείο τότε ποιός;
23 Μαΐου 2012 στις 7:12 μμ
Πολύ σωστές οι παρατηρήσεις σου. Η ανία παραμονεύει σε κάθε στιγμή της σχολικής ζωής κι ο εκπαιδευτικός πρέπει να δίνει μάχη εναντίον της.
Υ.Γ. Μία συμβουλή: όταν δημοσιεύεις νέο άρθρο γράψε κι ένα tweet στο twitter με λινκ προς το άρθρο.
24 Μαΐου 2012 στις 7:00 μμ
Σε ευχαριστώ, ακολούθησα τη συμβουλή σου και έχω βάλει εικονίδιο του twitter.