.

Τον τελευταίο καιρό όλα τα σχολεία έχουν στα χέρια τους το υλικό της αυτοαξιολόγησης βάσει του οποίου θα πρέπει να αυτοαξιολογήσουν την σχολική τους μονάδα. Πολύς λόγος γίνεται για το όλο θέμα. Άλλοι μιλούν αρνητικά, άλλοι επικριτικά, άλλοι προτείνουν διορθώσεις. Εγώ μάλλον είμαι στους λίγους που βλέπουν θετικά την διαδικασία αυτή (ίσως είμαι ευκολόπιστη, ίσως δεν βλέπω μακριά, ίσως πολλά άλλα), αλλά η άποψή μου είναι ότι ήδη είχε αργήσει.

Η κάθε σχολική μονάδα όφειλε να καταγράψει τις αδυναμίες της, τις κινήσεις βελτίωσης και τέλος να δει αν υπήρχαν αποτελέσματα θετικά ή μη. Αυτό δεν ζητάμε και από τους μαθητές μας; αυτό δεν κάνουμε και στην διδασκαλία μας;  Βάζουμε τον στόχο του μαθήματος για αυτή τη χρονιά, ακολουθούμε μια διδακτική μέθοδο  και στο τέλος ελέγχουμε αν πετύχαμε ή όχι τον αρχικό μας στόχο. Βελτιώνουμε το υλικό μας, τις μεθόδους μας, σταθμίζουμε τα διαγωνίσματά μας, διορθώνουμε ασκήσεις και σχέδια μαθημάτων και αναπροσαρμόζουμε ανάλογα. Είμαστε ανοικτοί και ακούμε κι άλλους συναδέλφους, οργανώνουμε κοινά πλάνα, διαβάζουμε κάτι, ή παρακολουθούμε ένα σεμινάριο (πχ Β΄επίπεδο) και ανηφορίζουμε.  Όλοι μας έχουμε μια συγκεκριμένη ρουτίνα, και πορευόμαστε. Οι αλλαγές δεν είναι πάντα εύκολες ανάλογα βέβαια και με τις οικογενειακές ή προσωπικές υποχρεώσεις που ήδη έχουμε αναλάβει. Η όλη διαδικασία απαιτεί χρόνο και ομαδική δουλειά. Εγώ βέβαια που τα γράφω είμαι τοποθετημένη σε σχολείο της πόλης μου. Πολλοί όμως συνάδελφοι, κάνουν χιλιόμετρα για να φτάσουν καθημερινά στο σχολείο τους. Εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Αλλά και πάλι οι πραγματικές δυσκολίες δεν έχουν να κάνουν με την εργατικότητα και την σκληρή δουλειά (αυτή είναι δεδομένη), αλλά με την αλλαγή νοοτροπίας.

“Μη μου τους κύκλους τάραττε”. Αυτό είναι το δύσκολο. Πώς να πείσεις τον συνάδελφο που νομίζει ότι έχει κατακτήσει την γνώση, έχει υψώσει ένα τοίχος και δεν βλέπει πέρα από αυτό, να συνεργαστείς;  ή να τον βάλεις να δει τα προβλήματα πχ στις σχέσεις με τους γονείς (αφού έχει τοίχο, πώς να δει;).  Και πάλι θα πω “όλα τριγύρω αλλάζουν” είναι δυνατόν τα σχολεία να παραμένουν ίδια;

Έχουμε λοιπόν στα χέρια μας ένα εργαλείο για αυτοβελτίωση πρώτα του εαυτού μας και κατ’  επέκταση της σχολικής μονάδας. Ας το εκμεταλλευτούμε. Ας δώσουμε στην εκπαίδευση το καλύτερο που μπορούμε, παρ΄ όλες τις αντίξοες συνθήκες της καθημερινότητας. Το οφείλουμε στα παιδιά που βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας.

Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσετε μαζί μου. Παρακαλώ γράψτε τις απόψεις σας.