kantonopou’s blog

Ο άνθρωπος στη ζωή του αναζητά πρότυπα με βάση τα οποία να πορευθεί. Ακόμη και εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του παντελώς αυτόφωτο, στηριγμένο στις γνώσεις του, στις ικανότητες και τα χαρίσματά του, στο εγώ του, δεν μπορεί παρά να είναι επηρεασμένος από ιδέες, από στάσεις ζωής, τις οποίες επέλεξε για να ακολουθήσει.

Βεβαίως, σήμερα στην πράξη, ,η έννοια του αυτόφωτου ανθρώπου τείνει να εκλείψει. Είναι τέτοιος ο επηρεασμός από  τον σύγχρονο πολιτισμό, από τις μηδενιστικές και υλιστικές ιδεολογίες, από τον κόσμο του καταναλωτικού ήθους και τους κάθε λογής πυλώνες του, ώστε τα περιθώρια ελευθέρας επιλογής να είναι ελάχιστα.

Ο άνθρωπος όμως αναζητεί στηρίγματα και πρότυπα. Ιδιαιτέρως στην εποχή της μεγάλης κρίσεως την οποία βιώνουμε πλέον χωρίς διέξοδο, αισθανόμαστε πιο επιτακτική την ανάγκη να ανακαλύψουμε νόημα υπερβάσεως, ενώ η επιβίωση φαντάζει ως ο μοναδικός μας σκοπός.

Η μεγάλη κρίση, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά πρωτίστως ηθική και πνευματική, απέδειξε κάτι το οποίο από καιρού όσοι δεν είχαν τα όμματα της ψυχής τους πεπηρωμένα από τα αγαθά, την φιληδονία, την απόρριψη οποιασδήποτε ελπίδος για το επέκεινα, έβλεπαν: ότι είναι αδιέξοδος ο τρόπος ζωής χωρίς αξίες, χωρίς πνευματικό φωτισμό, ότι θα ερχόταν η ώρα της συντριβής στον άνθρωπο και την κοινωνία που καλλιεργούσε μέσα του την ψευδαίσθηση του αυτόφωτου, ενώ ένας κυριολεκτικά δοτός τρόπος υπάρξεως τον είχε κατακτήσει.

Οι διανοούμενοι της εποχής μας, παρά την συντριβή στην πράξη του πεπηρωμένου τρόπου ζωής τους, δεν φαίνεται να έχουν κατανοήσει το αδιέξοδο του «αυτόφωτου».

Μάλιστα, εξακολουθούν να ταυτίζουν την πνευματική ελευθερία με την απάρνηση του Θεού, με την απιστία, με την απόρριψη της Εκκλησίας και του τρόπου ζωής που αυτή προτείνει. Δε διστάζουν να ζητούνε σημείον, και μάλιστα υλικό, για να δώσουν το ελάχιστο δικαίωμα υπάρξεως της Εκκλησίας στη ζωή του κόσμου.

Κατ’ αυτούς, από όσους «ετερόφωτους» εξακολουθούν να πιστεύουν στο Θεό, η Εκκλησία καλείται να συγκεντρώσει υλικά αγαθά και χρήματα και να τα προσφέρει στην κοινωνία, σ’ εκείνη δηλαδή που θεώρησε ότι «αυτόφωτα» μπορεί να ευτυχήσει, και να συντηρήσει τον αποτυχημένο τρόπο ζωής της. «Δώστε χρήματα στους ανθρώπους όσοι ανήκετε στο ετερόφωτον της Εκκλησίας, για να αποδείξετε ότι τους αγαπάτε, χωρίς προϋποθέσεις μετανοίας από την δική τους πλευρά, συντηρήστε δηλαδή την επιδίωξή τους να παραμένουν αυτόφωτοι, σε μια ζωή χωρίς Θεό»!

Η εορτή της Μεταμορφώσεως αναδεικνύει το πώς εννοεί η Εκκλησία και βιώνει τον φωτισμό. Η άνοδος του Χριστού και των τριών μαθητών στο όρος Θαβώρ, μας δείχνει ότι αν θέλουμε να βρούμε πραγματικό νόημα στη ζωή μας, πρωτίστως χρειάζεται να ακολουθήσουμε όχι κάποιον που απλώς διδάσκει ή επιχειρηματολογεί με ωραίες ιδέες, αλλά Εκείνον που μπορεί να μας βγάλει από τον αδιέξοδο τρόπο ζωής και να μας ανεβάσει στο όρος.

Εκεί δηλαδή από όπου μπορούμε να δούμε νηφάλια τον κόσμο, όχι μόνοι, αλλά μαζί Του. Με γνώμονα την ταπείνωση ότι δεν είναι η πεδιάδα του παρόντος κόσμου, με τις βιοτικές μέριμνες και ηδονές, η αρχή και το τέλος της ζωής, αλλά η άνοδός μας προς τα εκεί από όπου θα μπορούμε να δούμε την πραγματικότητα με άλλα μάτια.

Η μεταμόρφωση, δηλαδή η φανέρωση του φωτός που είναι ο Χριστός και η χαρά την οποίαν αισθάνθηκαν οι μαθητές βλέποντας τον Διδάσκαλό τους να περιβάλλεται από υπέρλαμπρη δόξα, μας δείχνει ότι εάν ακολουθήσουμε αληθινά Εκείνον που μεταμορφώνεται, μπορούμε κι εμείς να μεταμορφωθούμε κοντά Του, σε υπάρξεις που θα γνωρίζουν τι σημαίνει αληθινή χαρά, δόξα που ξεφεύγει τον παρόντα χρόνο και τρόπο, και κυρίως, φως, το οποίο θα καθιστά την ύπαρξή μας λαμπρή, διάφανη, αληθινή και αισιόδοξη.

Κι αυτό διότι θα κατανοήσουμε πως η αμαρτία του παρόντος χρόνου είναι η απομόνωση στο «αυτόφωτον» του εγώ μας, η αυτοδικαίωση, ενώ είμαστε παραδομένοι στην αμαρτία και την αμαύρωση, και τελικά η απομάκρυνσή μας από την απλότητα της χαράς και της ευτυχίας που δεν μπορεί να ταυτιστεί με τα αγαθά και τον καταναλωτισμό.

Η συζήτηση του Χριστού με τους δύο προφήτες, τον Μωυσή και τον Ηλία, η παράκληση του Πέτρου στο Χριστό να μείνουν για πάντα στο Θαβώρ, κατασκευάζοντας τρεις σκηνές, αλλά και η άρνηση του Χριστού να μείνουν εκεί, μας δείχνουν ότι ακόμη και η πιο ύψιστη μορφή γνώσεως που είναι η κοινωνία με το Θεό και τους Αγίους, δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην ικανοποίηση του εγώ και στο εωσφορικό κλείσιμο στην υπερηφάνεια, αλλά αποτελεί πρόκληση για να μοιραστεί την ευλογία με τους υπόλοιπους μαθητές, με τον υπόλοιπο κόσμο, να καταστήσει τον κόσμο δηλαδή Εκκλησία, με την αγάπη και τον αγώνα για την μεταμόρφωση και άλλων.

Ναι, στην Εκκλησία είμαστε «ετερόφωτοι». Χωρίς να αρνούμαστε τα χαρίσματα, τις γνώσεις, την πρόοδο την οποία ο Θεός μας δίδει ή και επιτρέπει να αποκτούμε, δεν καθηλωνόμαστε στην ψευδαίσθηση ότι μεταμορφωθήκαμε σε «αυτόφωτους».

Ζητούμε πνευματικότητα, φως δηλαδή αληθινόν μέσα από την κοινωνία με τον Χριστό, που είναι ο Ίδιος το Φως, και μέσα από αυτόν τον ετεροφωτισμό αγωνιζόμαστε όχι για να υποδουλωθούν οι άνθρωποι στην αιωνιότητα, χάνοντας το σήμερα, αλλά για να κατανοήσουν ότι η σχέση με τον Χριστό προσφέρει αληθινή μεταμόρφωση, νόημα και σκοπό υπάρξεως στον καθέναν μας και στο εδώ και στο επέκεινα.

Δεν παύουμε να προσευχόμαστε και να προσφέρουμε στον εγωιστικά «αυτόφωτο» άνθρωπο ό,τι μπορούμε. Διακηρύττουμε όμως στεντορεία τη φωνή ότι «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» και δεν υπάρχουμε μόνο για να δίδουμε τον άρτον τον επιούσιον. Μετάνοια και φωτισμό χρειάζεται ο κόσμος, δηλαδή παράδοση στην αγάπη του Θεού και πορεία αγιότητος.

Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς πνευματική άνοδο στο όρος. Η Εκκλησία είναι το Θαβώρ του κόσμου, η επάνω όρους κειμένη πόλις που δεν μπορεί να κρυφτεί, ο λύχνος που φωτίζει όλους όσους βιώνουν το σκότος της αμαρτίας, του εγωκεντρισμού, της αποτυχίας μιας ζωής στηριγμένης στην ύλη. Και φωτίζει η Εκκλησία γιατί λαμβάνει το Φως από το Ίδιο το Φως, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.

Εκείνον λοιπόν ας ακολουθήσουμε, ιδίως τώρα που οι συντεταγμένες του πολιτισμού και του ήθους που αυτός κομίζει  μαρτυρούν την πεντακάθαρη αποτυχία. Με Εκείνον να πορευθούμε όχι στα λόγια, αλλά στη ζωή της ασκήσεως, της αγάπης, της προσευχής, της πνευματικής ελπίδος συναναβαίνοντες με τους Αγίους και την παράδοση της πίστεώς μας από της γης εις τα άνω.

Χρόνια Πολλά κι ευλογημένα!  .

Από: http://www.imcorfu.gr/textsbishop/metamorfosi2010.ht