kantonopou’s blog

Οσίας Μακρίνας

(19 Ιουλίου)

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου – Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Η άμωμος αμνάς

«Ή άμωμος αμνάς, και αγνή τω Κυρίω, συνήφθης μυστικώς, σεμνότητι βίου, τω κάλλει της χάριτος σεαυτήν ωραΐσασα, όθεν είληφας των ιαμάτων την χάριν, ιατρεύουσα, τα αρρωσοτήματα πάντα δυνάμη του πνεύματος».

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζαμε τη μνήμη μιας από σπουδαιότερες γυναίκες του κόσμου, της αδελφής των αγίων Βασιλείου Καισαρείας και Γρηγορίου Νύσσης, της όσιας Μακρίνας.

Ήταν το πρώτο παιδί της ευλογημένης εκείνης οικογένειας Βασιλείου και της Εμέλειας. Και όλο τον πλούτο το σωματικό και ψυχικό των γονέων της τον είχε καρπωθή η πρώτη εκείνη και ευλογημένη θυγατέρα, η απαρχή των καρπών της κοιλίας της Εμέλειας.

Μετά από τη Μακρινά γεννήθηκαν εννιά παιδιά, τέσσερα αγόρια και πέντε κορίτσια, και σαν μεγαλύτερη εκείνη εχρημάτισε δεύτερη μητέρα και βοηθός και συμπαραστάτης της κουρασμένης και ταλαιπωρημένης αγίας μητέρας της της Εμέλειας.

Όλα δε τα παιδιά ήταν προικισμένα με απαράμιλλα ψυχικά σωματικά χαρίσματα.

Ο Ναυκράτιος, ο πιο αγαπητός της Μακρίνας ήταν πλούσιος αισθήματα αγάπης προς το συνάνθρωπο και θαυμαστής των αγίων αφιερωμένων στο Θεό ανθρώπων τους οποίους και εσύντρεχε και κάθε τρόπο εβοηθούσε. Εσυνήθιζε να ψαρεύη, και τους καρπούς των κόπων του να τους μεταφέρη στα βάθη της ερήμου του Πόντου για να ανακουφίζη λίγο τους ασκητές προσφέροντας τους ένα ψάρι.

Κρίμασιν — όμως — οις οίδε Κύριος, ενώ κάποτε εψάρευε απέθανε μέσα στα νερά της θάλασσας και εσκόρπισε λύπη βαθύτατη στα αγαπημένα του αδέλφια και προ παντός στην απαλή καρδιά της αγίας Μητέρας του, την οποία με ψυχραιμία και αγάπη και καρτερία επαρηγόρησε η Μακρινά.

Άλλα μήπως και το Μέγα Βασίλειο τον αδελφό της, εκείνη δεν τον εστήριξε στην πίστι και δεν τον έστρεψε στην ιερή επιστήμη και στο αγιαστικό έργο της Εκκλησίας; Εκείνος είχε σπουδάσει στην Αθήνα όχι Θεολογία αλλά άλλες επιστήμες και μάλιστα τη  ρητορική τέχνη. Σαν δικηγόρος θα αποκτούσε πολλή πελατεία λόγω της μεγάλης ευγλωττίας, και της δικανικής του δεινότητας. Όλα αυτά δεν τα έβλεπε με καλό μάτι η Μακρινά και με την αγάπη πού διέθετε και προπάντων με την πειθώ που ασκούσε επάνω σε όλα τα μέλη της οικογενείας τον έστρεψε στο οικογενειακό της κτήμα στον Πόντο της Μικράς Ασίας όπου έκτισαν ασκητήριο και εκεί καταγινόταν όλοι τους με την ιερή φιλοσοφία και τη θεία ρητορία συναστρεφόμενοι με ασκητές.

Με χαρά η Μακρινά παρακολουθούσε τη θαυμάσια εξέλιξι του Μεγάλου Βασιλείου σαν μετέπειτα Επισκόπου της Καισαρείας της Καππαδοκίας αλλά και το έργο της παρηγορητρίας και της τροφού και παιδαγωγού δεν το εγκατέλειψε καθόλου. Με καρτερία και υπομονή και στοργή μεγάλη εμεγάλωσε τον νεώτερο αδελφό της Πέτρο μετέπειτα Επίσκοπο της Σεβαστείας και επένθησε το θάνατο του πατέρα της παρηγορώντας και πάλι την Μητέρα της Εμέλεια.

Γι’ αυτό και πήρε την ευλογία της Μητέρας της υστέρα από χρόνια όταν και εκείνη με τη σειρά της βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη. Εκάλεσε κοντά της την πρώτη της κόρη τη Μακρινά και τον τελευταίο της γυιό τον Πέτρο, ύψωσε τα χέρια της στον ουρανό και προσευχήθηκε και είπε: «Εις σε, Κύριε αφιερώνω και την απαρχήν και τον δέκατον καρπόν της κοιλίας μου. Απαρχή μου είναι αυτή, η πρωτότοκος θυγατήρ μου, και δέκατος είναι ούτος ο τελευταίος υιός μου…».

Η Μακρινά πλέον είχεν ιδρύση συστηματικό μοναστήριο στον Πόντο και ηγουμένευε επάνω σε αθώες και καθαρές γυναικείες ψυχές. Έχοντας παράλληλα και σε ιδιαίτερο ασκητήριο τον αδελφό της Πέτρο ο όποιος επιδιδόταν στην άσκησι ευρείας φιλανθρωπίας και ιεραποστολικού έργου.

Εκεί κάποτε τους επισκέφθηκε ένας ανώτατος στρατιωτικός με τη γυναίκα του και την κορούλα του πού έπασχε από οφθαλμία. Έμενεν εκείνος στον ξενώνα του Πέτρου και η γυναίκα του με την κορούλα τους στο ασκητήριο της Μακρίνας. Όταν αποφάσισαν να φύγουν η Μακρινά τους παρακάλεσε να μείνουν υποσχόμενη τη θεραπεία του κοριτσιού τους και μόλις υστέρα από μερικές ήμερες εξεκίνησαν διεπίστωσαν την απώλυτη θεραπεία των ματιών του παιδιού τους και ευχαρίστησαν την Οσία για το μεγάλο δώρο της ευσεβούς της πίστεως και της ζώσης και ενεργού αγάπης της.

Αλλά και η Μακρινά υστέρα από άσκησες πολλές και θαυμαστές και μετά από τον πολυκύμαντο οικογενειακό της βίο προσεβλήθη από υψηλό πυρετό και έπεσε στο ασκητικό της ξύλινο κρεββάτι μην ημπορώντας να σηκωθη «το παράπαν». Οι υποτακτικές της Μοναχές εθρηνούσαν για τη βαρεία ασθένεια της αγίας Ηγουμένης τους και ο αδελφός της Γρηγόριος πού είχεν οκτώ χρόνια να την ιδή, κατά θεία επίνοια και υστέρα από τη Σύνοδο της Αντιοχείας ήλθε να την ιδή και την βρήκε σ’ εκείνη την προχωρημένη κατάστασι. Η Οσία εχάρηκε και κρύβοντας κάθε ανησυχία συνομιλούσε με ευθυμία για την αθανασία της ψυχής και το υπερπέραν ανοίγοντας μια βαθειά θεολογική και φιλοσοφική συζήτησι πού έμεινεν αλησμόνητη στον άγιο Αδελφό της και Οικουμενικό Πατέρα.

Ύστερα από μια υπέροχη προσευχή παρέδωκε το πνεύμα το δε σεπτό σκήνωμα της το εσήκωσαν στα χέρια ο αδερφός της Γρηγόριος, ο Επίσκοπος του Πόντου Αράξιος και δυο άλλοι ιερείς και το μετέφεραν ένα μίλιο και την κατέθεσαν στο ναό των Μαρτύρων δίπλα στη Μητέρα της ενώ πλήθος κόσμου ασκητών και ιερέων με αναμμένες λαμπάδες παρακολουθούσαν την κηδεία της.

Πηγή:http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3888&Itemid=1