kantonopou’s blog

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

Μεταξύ των πολλών σημείων που θα μπορούσαμε να σταθούμε σταχυολογώ δυο.

Το πρώτον ενδιαφέρον στοιχείο, που αξίζει να κρατήσουμε από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή υποκρύπτεται στο γεγονός ότι ο Χριστός θεραπεύει ένα παραλυτικό, που του το ζήτησαν κάποιοι άλλοι. Στα πρόσωπα των τεσσάρων αντιπροσωπεύεται, εικονίζεται η θεραπευμένη ανθρωπότητα, η Εκκλησία ως κοινότητα, ως ένα πλέγμα σχέσεων. Κάπως έτσι, περιγράφει την Εκκλησία και ο Λουκάς στις Πράξεις, ως κοινότητα, ως μια οικογένεια, «που τα μέλη έχουν μια καρδιά και μια ψυχή». Ο Χριστός απαντώντας θετικά στο αίτημα των τεσσάρων ανθρώπων, εν τέλει στο αίτημα της Εκκλησίας, δείχνει πόσο αναγνωρίζει τη μεταξύ των όντων αλληλεξάρτηση, δηλαδή τη σχέση. Ο καθένας εξαρτάται από τον άλλον και δεν μπορεί να πει ότι δεν τον χρειάζεται. Δηλαδή, μας αποκαλύπτει ότι και μεταξύ του Ιδίου του Χριστού και Εκκλησίας, υπάρχει μια σχέση αδιάσπαστη. Η Εκκλησία δεν μπορεί να εννοηθεί χωρίς την Κεφαλή της, τον Χριστό, ούτε ο Χριστός, χωρίς το σώμα Του, την Εκκλησία. Η Εκκλησία, είναι πάντοτε ζωή σε αναφορά με τον Χριστό και εν Χριστώ με τους άλλους ανθρώπους, που πλέον είναι αδέλφια μας, ενώ η αμαρτία είναι, το να αναφέρεται κανείς στον ίδιο του τον εαυτό. Το να ζει κανείς με τρόπο εκκλησιαστικό σημαίνει, να κατευθύνεται σ’ ένα «στόχο» εκτός του κτιστού, ενώ, το αντίθετο είναι η φιλαυτία.

Ένα δεύτερο στοιχείο, έχει να κάνει με το γεγονός, ότι δεν έχουμε καμιά αναφορά για το τι επιθυμούσε ή όχι ο παραλυτικός. Ο παραλυτικός προσωποποιεί την ανθρωπότητα στην έκπτωση της. Ο Χριστός έρχεται, όπως μας περιγράφει με σαφήνεια και ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας (Λόγος Β΄ΕΠΕ τ. Σ 345 -349),- έρχεται και αποκαθιστά στο πρόσωπο του παραλυτικού, την ανθρώπινη φύση θέλοντας και μη. Αυτό σημαίνει ότι, στο σχέδιο του Τριαδικού Θεού, δεν υπήρχε η αρρώστια, η φθορά, ο θάνατος. Μπορεί μεν, να ήταν θνητή η ανθρώπινη φύση, αλλά της είχε δοθεί, μέσω της ελευθερίας, η δυνατότητα, της υπερβάσεως της ροπής της προς ασθένεια, μέσα από την ένωση της με τον άφθαρτο Θεό. Αυτό σημαίνει ότι η αρρώστια, η παραλυσία δεν συνδέεται με την ανθρώπινη φύση, αλλά με την ανθρώπινη ελευθερία. Όπως, λοιπόν, ερχόμαστε στη ζωή χωρίς να ερωτηθούμε, έτσι και ο Χριστός αποκαθιστά την ανθρώπινη μας φύση και θα μας αναστήσει όλους στη Δευτέρα Παρουσία, δίκαιους και οι αμαρτωλούς, χωρίς να ερωτηθούμε. Γιατί «Ο Θεός – όπως βρέχει για όλους- θέλει για όλους τα αγαθά …. Τόσο εκείνα με τα οποία ευεργετεί την θέληση όσα και εκείνα με τα οποία ευεργετεί την φύση»(Νικόλαος ο Καβάσιλας). Θα αναστηθούμε όλοι : άλλοι όμως σε ανάσταση κρίσεως, άλλοι σε ανάσταση ζωής(Ιωα. 5,29). Όσοι αναστηθούν σε ανάσταση ζωής, στο πρόσωπο του Χριστού, θα αναγνωρίσουν τον Νυμφίο, όσοι σε ανάσταση κρίσεως, στο πρόσωπο του Χριστού, θα βλέπουν ένα αυστηρό και φοβερό Κριτή. Στη δική μας ελευθερία εναπόκειται όχι το αν θα αναστηθούμε, αλλά το εάν αδιαλείπτως ευχαριστούμε το Θεό για αυτή την ευεργεσία.

Συνέχεια της δεύτερης παρατήρησης, είναι ένα τρίτο σημείο, που αξίζει να θυμόμαστε: είναι ότι ο Χριστός συνδέει τη σωματική παραλυσία με την αμαρτία, δηλαδή με τη φιλαυτία. Η φιλαυτία είναι η γενεσιουργός αιτία της νόσου, της φθοράς. Η αρρώστια είναι «παρά φύσιν» κατάσταση. Επομένως ο άνθρωπος είναι πάντοτε, μια ενότητα ψυχοσωματική και δεν μπορεί να νοηθεί αποκομμένος, από τον φυσικό περιβάλλον, του οποίου είναι οργανικό μέρος. Αυτό σημαίνει, ότι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε, είναι μέσα από την αδελφική συνεργασία και αλληλοκατανόηση, που ξεκινούν από τους εχθρούς.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος