kantonopou’s blog

Ο Σταυρός δύναμις

Μεγάλη Παρασκευή πρωί

του Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

από το βιβλίο του «Στη Μεγάλη Εβδομάδα»,

«Ημείς κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς, Ιουδαίοις τε και Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (Α’ Κορ. 1,23-24)

Το τέλος ενός αδυνάτου;

Μεγάλη Παρασκευή! Κάτι το διαφορετικό έχει για τους πιστούς ή Μεγάλη Παρασκευή. Ό κόσμος με τα σαρκικά του μάτια δεν συγκλονίζεται από τη θέα του Εσταυρωμένου. Κι αν προσέρχεται στους ναούς και τον προσκυνά, όμως τον βλέπει με μάτια ανθρώπινα. Βλέπει το Χριστό με μάτια συμπαθείας για τον πόνο πού δοκίμασε. Τον βλέπει σαν να βρίσκεται στην εσχάτη αδυναμία.

Μια ανθρώπινη ζωή, πού σβήνει πάνω στο σταυρό. Αυτό είνε όλο κι όλο στα μάτια των κοσμικών ανθρώπων ο Εσταυρωμένος. Είνε ο αδύνατος πού πάσχει από τους δυνατούς της εποχής, από τους ισχυρούς του θρησκευτικού και πολιτικού κατεστημένου.

Άλλα δεν είνε έτσι. Αν ήταν έτσι, αν ο σταυρός ήταν το σβήσιμο της ζωής ενός αδυνάτου, θάπρεπε ένας μόνο σταυρός νάχη υψωθή μέσα στην ιστορία, μόνο εκείνος του Γολγοθά. Αν ο Χριστός ήταν απλώς ένας άνθρωπος πού άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο σταυρό, θάπρεπε νάχη λησμονηθή το όνομα του, νάχη κλείσει μια για πάντα στα χρονοντούλαπα της ιστορίας ο φάκελος του Ιησού.

Άλλ’ όχι. Κοιτάξτε: Αμέτρητοι είνε οι σταυροί, πούνε υψωμένοι σε κάθε γωνιά του κόσμου όλες τις εποχές. Μυριάδες οι σταυρόι, πού τη Μεγ. Παρασκευή είνε υψωμένοι στο κέντρο όλων των ορθοδόξων ναών. Μυριάδες οι καμπάνες, πού χτυπάνε πένθιμα τη Μεγ. Παρασκευή και ξυπνάνε τις ορθόδοξες ψυχές. Εκατομμύρια άνθρωποι μιλάνε για το όνομα του. Εκατομμύρια μάρτυρες, στο όνομα Εκείνου, σήκωσαν το δικό τους σταυρό και σταυρώθηκαν και θυσιάστηκαν.

Πέρασε ο Χριστός

Πέρασαν πολλοί πάνω από τη γη με δύναμι μεγάλη, με σοφία καταπληκτική, με στρατούς ισχυρούς, με όπλα δυνατά, με κατακτήσεις θαυμαστές. Τα ονόματα τους όμως λησμονήθηκαν. Κι αν δεν λησμονήθηκαν τελείως, λίγοι τα γνωρίζουν. Κι όσοι ασχολούνται με το όνομα τους και την ιστορία τους, ασχολούνται με απάθεια, ιστορικά και φιλολογικά. Κάνουν ανατομία σ’ ένα πτώμα. Κανείς δεν ασχολείται με πάθος μαζί τους. Πολύ περισσότερο, κανείς δεν τους λατρεύει για θεούς…

Πέρασε κι ο Χριστός απ’ τον πλανήτη μας. Λίγα τα χρόνια της δημόσιας ζωής του. Μόλις τρία χρόνια εμφανίστηκε στη σκηνή της δραστηριότητας. Δύναμι υλική δεν είχε. Όπλο υλικό δεν διέθετε. Πτυχίο σχολών δεν είχε πάρει. Σε σχολείο ποτέ του δεν φοίτησε. Κοντά του κάτι αγράμματοι ψαράδες. Έξω από τα στενά όρια της Παλαιστίνης δεν πορεύτηκε. Το τέλος του ένας σταυρικός θάνατος… Αυτά τα δεδομένα της προσωπικότητας του με ανθρώπινο μάτι. Δεδομένα, πού εξασφαλίζουν, αν όχι την περιφρόνησι, οπωσδήποτε τη λησμονιά.

Κι όμως, δεν λησμονήθηκε. Είνε και μετά 2.000 χρόνια γνωστός παντού. Με το πρόσωπο του ασχολήθηκε η ιστορία 20 αιώνων. Βιβλιοθήκες τεράστιες σχηματίζουν οι τόμοι των βιβλίων, πού γράφτηκαν γι’ αυτόν. Εκατομμύρια οι ναοί, πού χτίστηκαν προς τιμήν του. Μ’ αυτόν ασχολήθηκε η ανθρώπινη διανόησις. Γι’ αυτόν γράφτηκαν τα ωραιότερα ποιήματα. Γι’ αυτόν συνετέθησαν οι καλύτερες μουσικές. Γι’ αυτόν μίλησε η φιλολογία και η φιλοσοφία του κόσμου. Γι’ αυτόν προ παντός μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν εκατομμύρια άτομα. Αυτός, ο ταπεινός Ναζωραίος, απετέλεσε το ορόσημο, πού χωρίζει την ιστορία σε δυο περιόδους, στην προ Χριστού και στην μετά Χριστόν.

Και μόνο αυτό; Αυτός υπήρξε το σημείο το αντιλεγόμενο. Όσοι ασχολήθηκαν με το όνομα του, ασχολήθηκαν με πάθος. Ή τον πίστεψαν και τον λάτρεψαν, ή τον μίσησαν και τον πολέμησαν. Εναντίον ενός αόπλου Ιησού Χριστού, πού τέλειωσε ή ζωή του πάνω στο σταυρό, επεστράτευσαν όλες τις δυνάμεις τους οι άρχοντες του κόσμου. Και υπέρ του ονόματος του Εσταυρωμένου Χριστού έχυσαν το αίμα τους εκατομμύρια μάρτυρες.

Πώς; Ποιος εκστρατεύει εναντίον ενός νεκρού; Ποιος προσκυνά και λατρεύει ένα νεκρό; “Ας έρθουν οι άπιστοι και ορθολογιστές να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Μέχρι να βρουν τη λύσι, πού μάταια ψάχνουν να την βρουν με τους υπολογισμούς της λογικής, εμείς δίνουμε προσοχή και ακούμε τα σχετικά λόγια του αποστόλου Παύλου. Σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, ο λόγος είνε λόγος σταυρού. Και γι’ αυτό το λόγο του σταυρού μιλάει ο απόστολος Παύλος στο αποστολικό ανάγνωσμα του εσπερινού της Μεγ. Παρασκευής.

Αντιδημαγωγικός ο Σταυρός

Μιλάει για το σταυρό ο απόστολος Παύλος. Και παρουσιάζει, πώς φαινόταν ο σταυρός στους εθνικούς, στους Έλληνες, και πώς τους Ιουδαίους. Ο λόγος του σταυρού, λέγει, είνε για τους Έλληνες μωρία και για τους Ιουδαίους σκάνδαλο. Καμμιά από τις δυο μεγάλες παρατάξεις της εποχής δεν ικανοποιούσε το θέαμα του σταυρού.

Ο σταυρός, θα μπορούσαμε να πούμε, είνε αντιδημαγωγικός. Ο Χριστός δεν είνε δημαγωγός, όπως τόσοι άλλοι πού θέλησαν να πλανέψουν τον κόσμο και όπως πολλοί στις μέρες μας, πού ρίχνουν δημαγωγικά συνθήματα, κολακεύουν το λαό, δίνουν υποσχέσεις, λένε μεγάλα λόγια, τάζουν επίγειους παραδείσους, και παρασέρνουν το λαό. Ο Χριστός δεν υπήρξε δημαγωγός. Τα συνθήματα του αντιδημαγωγικά. Όταν κάλεσε το λαό να τον ακολουθήση, δεν του υποσχέθηκε ανέσεις και καλοπέρασι. Του ζήτησε θυσίες: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8,34). Και όταν κάποτε ο λαός θέλησε να τον σήκωση στα χέρια και να τον ανακήρυξη βασιλιά, απέκρουσε την πρότασι και έφυγε για το βουνό, ν’ απομονωθή (Ίωάν. 6,15). Κι όταν δυο μαθητές του ζήτησαν δόξες κοσμικές και μεγαλεία και πρωτοκαθεδρίες, τους υποσχέθηκε πίκρες και θλίψεις. «Δύνασθε πιείν το ποτήριον ο εγώ πίνω, και το βάπτισμα ο εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι;» (Μάρκ. 10,38).

Αντιδημαγωγικά τα λόγια του Χρίστου. Αντιδημαγωγικός και ο τρόπος του θανάτου του. Αν ήταν, όπως τον συκοφαντούσαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, λαοπλάνος, δεν θα διάλεγε το σταυρικό θάνατο. Αν ήθελε να έλκυση με πλάνο τρόπο τους Ιουδαίους, δεν θα σταυρωνόταν. Γιατί; Οι Ιουδαίοι είχαν σχηματίσει κάποια διαφορετική ιδέα για τον Μεσσία. Τον φαντάζονταν κοσμικό, ένδοξο βασιλιά, πού θα τους απελευθέρωνε από τη ρωμαϊκή εξουσία και θα αποκαθιστά το κράτος και τη δόξα του Δαβίδ. Τώρα, αντί για ένα τέτοιο Μεσσία, όπως φαντάστηκαν με το εθνικιστικό τους βλέμμα το Χριστό, τον βλέπουν πάνω σ’ ένα σταυρό. Αυτό τους σκανδαλίζει και τους κλονίζει. Είνε σκάνδαλο στους Ιουδαίους ο σταυρός του Χριστού. Είνε εμπόδιο στο να πιστεύσουν στο Χριστό.

Και για τους εθνικούς, τους Έλληνες; Αυτοί είχαν θεοποιήσει τη λογική, την ανθρώπινη σοφία. Όλα τα μετρούσαν με το μέτρο της ψυχρής λογικής. Και έλεγαν: – Αν πραγματικά ήταν κάτι το υπερφυσικό ο Χριστός, θάπρεπε να είχε τη δύναμι να μη σταυρωνόταν. Ή, αν σταυρωνόταν, θάπρεπε να είχε τη δύναμι να κατέβη αυτομάτως από το σταυρό. Τους φαινόταν μωρία, ανοησία ο σταυρός.

Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος λέγει: «Ο λόγος ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί… Ημείς κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίους μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν» (Α’ Κορ. 1,18.23).

Σοφία και δύναμις

Άλλ’ αμέσως συνεχίζει ο Παύλος, για να δείξη τί είνε στην πραγματικότητα ο σταυρός του Χριστού. «Αυτοίς δε τοις κλητοίς, Ίουδαίοις τε και Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (Α’ Κορ. 1,24). Σοφία και δύναμις ο σταυρός.

Σοφία. Αυτόν τον τρόπο θέλησε να χρησιμοποίηση η σοφία του Θεού, για να σώση τον άνθρωπο. Η πολυποίκιλος σοφία του Θεού βρήκε το σταυρικό θάνατο σαν τρόπο σωτηρίας. Στο σταυρό του Χριστού κρυβόταν το δόλωμα, πού αγκιστρώθηκε ανύποπτος ο Σατανάς και υπέστη πλήγμα. Ο θάνατος του Χριστού υπήρξε το δόλωμα, πού πιάστηκε ο Διάβολος και νεκρώθηκε ο θάνατος. «Τον γαρ προπάτορα Αδάμ, ο απατήσας εν ξύλω, τω Σταυρώ δελεάζεται» (από το δοξαστικό του εσπερινού της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού).

Σοφία ο σταυρός. ‘Αλλά και δύναμις. Είνε η μεγαλύτερη δύναμις του κόσμου. Ο αδύνατος στα μάτια των κοσμικών ανθρώπων Εσταυρωμένος δείχνει τη δύναμι του πάνω στο σταυρό. Η δύναμις του σταυρού εκδηλώθηκε αμέσως. Μόλις υψώθηκε έγινε σεισμός μεγάλος. Και οι σεισμικές δονήσεις του Εσταυρωμένου υπήρξαν αλλεπάλληλες. Και συνεχίζονται. Αναφέρουμε μερικές από τις σεισμικές του δονήσεις.

Σεισμικές δονήσεις

Σείστηκαν τα βραχία του Γολγοθά. Σείστηκε η γη. Σχίστηκαν οι πέτρες. Άνοιξαν οι τάφοι. Νεκροί βγήκαν από τα μνήματα. Σείστηκαν τα Ιεροσόλυμα. Σείστηκε ο θρόνος του Πιλάτου. Σείστηκε το συνέδριο των Ιουδαίων. Σείστηκε ο Ναός. Σείστηκε και σχίστηκε το καταπέτασμα του Ναού. Σκοτείνιασε ο ήλιος ώρα μεσημέρι. Το σύμπαν ολόκληρο σείστηκε από το πρωτοφανές γεγονός. Υπάρχει παράδοσις, ότι ο σεισμός και ο σκοτασμός του ήλιου κατά τη Μεγ. Παρασκευή έγιναν αντιληπτά και στην αρχαία Αθήνα και ότι ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, βλέποντας την άλλοίωσι της κτίσεως είπε: «Ή Θεός τις πάσχει ή το πάν άπόλλυται».

Άλλη σεισμική δόνησι, πού έκανε ο Εσταυρωμένος λίγο πριν από τη φυσική σεισμική δόνησι: Έσεισε ένα βράχο, την καρδιά του ληστή. Σκληρή καρδιά από τα πολλά εγκλήματα. Και όμως, σείστηκε. Ράγισε. Και το στόμα, πού είνε μεγάφωνο της καρδιάς, ωμολόγησε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).

Και οι σεισμικές δονήσεις συνεχίζονται. Μετά το φυσικό σεισμό σείεται η αγέρωχη ψυχή του ρωμαίου εκατοντάρχου. Ψυχρά εκτελεί τη διαταγή πού πήρε. Οδηγεί τους κατάδικους και το εκτελεστικό απόσπασμα στον τόπο της εκτελέσεως. Δίνει το πρόσταγμα για τη σταύρωσι. Ξαφνικά συγκλονίζεται. Κάτι μέσα του λέει, ότι ο σταυρωμένος πού είνε απέναντι του δεν μπορεί νάνε άνθρωπος, θαυμάζει. Και ομολογεί. «Ίδών δε ο κεντυρίων ο παρεστηκώς εξ εναντίας αυτού ότι ούτω κράξας εξέπνευσεν, είπεν- Αληθώς ο άνθρωπος ούτος υιός ην του Θεού» (Μάρκ. 15,39). Στη σχετική περικοπή ο ευαγγελιστής Ματθαίος παρουσιάζει μαζί με τον εκατόνταρχο σειομένους και τους στρατιώτες πού «τηρούσαν» τον Ιησού (Ματθ. 27,54).

Άλλα και ο όχλος σείστηκε. Εκείνος ο συρφετός, πού άλλοι από περιέργεια, άλλοι από εμπάθεια, είχαν έρθει να παρακολουθήσουν το θέαμα της σταυρώσεως, συγκλονίστηκαν από όσα είδαν και άκουσαν. Πολλοί από αυτούς ήρθαν πληρωμένοι από τους γραμματείς και φαρισαίους. Άλλοι, διεφθαρμένοι εκ φύσεως, ήρθαν να καγχάσουν και να παίξουν με τον πόνο των καταδίκων. Όλοι πάντως αποτελούσαν αυτό πού ψάλλουμε τη Μεγ. Πέμπτη το βράδυ: «Ολέθριος σπείρα θεοστυγών, πονηρευομένων θεοκτόνων συναγωγή επέστη, Χριστέ…» (θ’ ωδή κανόνος). Κι όμως αυτή η βρώμικη σπείρα σείστηκε. Κάνουν τα χέρια τους γροθιά και χτυπούν τα στήθη τους, δείχνοντας τη μεταμέλεια τους για τη συμμετοχή τους σ’ ένα τέτοιο ανοσιούργημα. «Και πάντες οι συμπαραγενόμενοι όχλοι επί την θεωρίαν ταύτην, θεωρούντες τα γενόμενα, τύπτοντες εαυτών τα στήθη υπέστρεφον» (Λουκ. 23,48). Διαφορετικοί όταν γύρισαν από τη σταύρωσι. Σκληροί ανέβηκαν, συγκλονισμένοι κατέβηκαν.

Να σειστούν οι καρδιές μας

Αδελφοί μου! Οι σεισμικές δονήσεις με επίκεντρο τον Εσταυρωμένο συνεχίσθησαν άπειρες μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Ο σεισμογράφος του ουρανού έχει σημειώσει δισεκατομμύρια καρδιακές δονήσεις. Δισεκατομμύρια καρδιές σείστηκαν από τη θέα του Σταυρού και συντετριμμένες προσκύνησαν και ωμολόγησαν τον Ιησού Σωτήρα και Λυτρωτή και Ευεργέτη.

Και σήμερα ο σεισμογράφος κάποιο ή κάποιους σεισμούς θα σημείωση. Δεν είνε δυνατόν να μη γίνη και σήμερα το θαύμα. Κάποια ή κάποιες καρδιές θα σειστούν, θα συγκλονιστούν, θα ραγίσουν, θα κλάψουν, θα ομολογήσουν, θα πάρουν την απόφασι της αλλαγής. “Ας προσευχηθούμε νάνε και ή δική μας καρδιά ανάμεσα σ’ αυτές.

– Κύριε, παντοδύναμε σεισμοκράτωρ, κάνε τον ευλογημένο σου σεισμό! Πωρωμένες καρδιές σε βρίζουν και σε βλαστημούν. Σε πολεμούν και σε κοροϊδεύουν. Κάνε το θαύμα σου. Σείσε τις καρδιές όλων των ανθρώπων. Μαλάκωσε τες. Να γίνουν ευγενικές καρδιές. Να σε πιστεύσουν, να σε ομολογούν, να σε προσκυνούν, να σε λατρεύουν.

Πηγή:http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3217&Itemid=1