kantonopou’s blog

Η Πατρίδα μας τιμά με τύμβους και μνημεία τα παιδιά της, που ηρωικώς μαχόμενα, υπερασπίζονται του πατρίου εδάφους, χύνουν το αίμα τους και θυσιάζουν την ζωή τους. Πολλά από τα ονόματα αυτών των ηρώων τα γνωρίζουμε.  Η  Ιστορία τα καταγράφει με χρυσά γράμματα στις σελίδες της και οι νεώτερες γενιές τους αποδίδουν τον οφειλόμενο σεβασμό και την ευγνωμοσύνη τους.

Υπάρχουν όμως και άλλοι στρατιώτες και μαχητές που έχυσαν το αίμα των και θυσίασαν την ζωή τους, αλλά τα ονόματά τους δεν είναι γνωστά. Για όλους αυτούς η Πατρίδα μας έστησε ένα βωμό. Τον βωμό του  Αγνώστου Στρατιώτου στην πλατεία Συντάγματος.  Εκεί, δύο ευσταλείς εύζωνοι στέκονται σε στάση προσοχής και αποδίδουν φόρο τιμής στους άγνωστους στρατιώτες. Βλέποντάς τους ριγίζει το κορμί κάθε  Έλληνα που αγαπάει την Πατρίδα.

 Το ίδιο κάνει και η  Εκκλησία μας την Κυριακή των  Αγίων Παντων.  Η Κυριακή μετά την Πεντηκοστή είναι αφιερωμένη στους  Αγίους Πάντες, δηλαδή στην μνήμη όλων εκείνων των αγνώστων  Αγίων, τα ονόματα των οποίων εμείς μεν ως Χριστιανοί δεν γνωρίζουμε, είναι όμως γραμμένα στα βιβλία της αιωνιότητος.

Γνωρίζουμε τα ονόματα των Προφητών, των Δικαίων, των  Αποστόλων, των Πατέρων της  Εκκλησίας, των Μεγαλομαρτύρων, που ανήκουν στην θριαμβεύουσα  Εκκλησία και τους τιμούμε καθ  όλη την διάρκεια του έτους.

 Όμως όλοι εκείνοι οι άγνωστοι  Άγιοι, εκείνοι που κατακρεουργήθηκαν από τα άγρια θηρία, από τους διώκτες της πίστεώς μας, από τους απίστους και αθέους, που οδηγήθηκαν στα βασανιστήρια, που πέθαναν στον τόπο της εξορίας, που εξέπνευσαν μέσα στις φυλακές και τα μπουντρούμια, που κάηκαν και πυρπολήθηκαν ζωντανοί η τεμαχίσθηκαν κάτω από την αγριότητα των σκληρών δημίων, όλοι εκείνοι που ρίχθηκαν στην πυρά, τιμώνται από την  Εκκλησία μας αυτήν την Κυριακή, γι  αυτό και λέγεται Κυριακή των  Αγίων Παντων.

Το μήνυμα που μας στέλνει η Κυριακή αυτή είναι, πως κι εμείς μπορούμε να γίνουμε άγιοι.  Άγιος υπό την απόλυτον έννοια σημαίνει αναμάρτητος. Και άγιος είναι μόνον ο Θεός. «Εις  Άγιος, εις Κύριος  Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός».  Έτσι ψάλλουμε στην  Εκκλησία μας.  Αλλά υπό την σχετική έννοια το όνομα άγιος είναι και ένα από τα πρώτα ονόματα που μας δόθηκε. Οι Χριστιανοί κατά τους πρώτους χρόνους ελέγοντο «άγιοι», «αδελφοί», «οι της οδού» και ύστερα σκωπτικώς, περιφρονητικώς, τους ονόμασαν «Χριστιανούς» για να τους θυμίζουν πως είναι  του Χριστού.

 Ώστε άγιος με την σχετική έννοια δεν είναι ο αναμάρτητος. Διότι αναμάρτητος είναι ο Χριστός.  Άγιος με την σχετική έννοια είναι αυτός που αγωνίζεται για να επιτύχει τον αγιασμό της ψυχής του, την τελείωση, την θέωση. Αυτός άλλωστε είναι και ο προορισμός του ανθρώπου εδώ κάτω στην γη.

« Άγιοι γίνεσθε, ότι  Εγώ άγιος ειμί». Και στην  Αποκάλυψη, ο απόστολος της αγάπης, ο Ευαγγελιστής  Ιωάννης, προτρέπει «ο άγιος έτι περισσότερον να αγιάζεται».  Ο άγιος δεν πρέπει να σταματά τον αγώνα. Δεν παίρνει πτυχίο αγιότητος.  Αλλά καθημερινώς φοιτά στην σχολή της αγιότητος που είναι η  Εκκλησία μας και κατεργάζεται τον αγιασμό παντός ανθρώπου. Συνεχώς και ακαταπαύστως η  Εκκλησία μας αγιάζει τον άνθρωπο με τα Μυστήρια και την Χάρη της.  Όποιος θέλει να επιτύχει τον αγιασμό, μόνον μέσα στην  Εκκλησία τον επιτυγχάνει.

Επομένως, άγιος είναι αυτός που μάχεται στον  στίβο της ζωής και αγωνίζεται εναντίον του κακού και της αμαρτίας, που φωλιάζει πρώτα μέσα στην καρδιά του και ύστερα μέσα στην κοινωνία.

Κατά τον Μέγα Βασίλειο, άγιος είναι αυτός που έχει μία μεγαλοπρέπεια.  Όχι στο παράστημα, την ομορφιά και την σωματική του ρώμη, αλλά μια μεγαλοπρέπεια ψυχής. Δεν έχει μέσα του κακότητες και μικρότητες· στέκεται υπεράνω των ανθρωπίνων αδυναμιών.  Ο άγιος έχει ένα ψυχικό μεγαλείο.  Άγιος είναι αυτός που είναι πρίγκιπας, συνεχίζει ο Μ. Βασίλειος. Πρίγκιπας, αφού βασιλιάς του είναι ο Χριστός. Την Βασιλεία του Χριστού αναμένει και αυτήν προσπαθεί να ζήση εδώ κάτω στην γη, αλλά και την επουράνιο Βασιλεία Του.

Και εμείς σαν παιδιά του Βασιλέως των βασιλευόντων και του Κυρίου των κυριευόντων, είμαστε οι πρίγκιπες. Κατέχουμε μια ξεχωριστή θέση μέσα στην  Εκκλησία και γνωρίζουμε καλά ότι ο άνθρωπος γεννιέται με αδυναμίες, πάθη και ελαττώματα. «Έπλασας αυτόν βραχύ τι παρ’  Αγγέλους· δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν».  Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο λίγο κατώτερο από τους  Αγγέλους αλλά ανώτερο από όλα τα άλλα δημιουργήματα του κόσμου αυτού. Και οφείλει ο άνθρωπος με την συνεχή άσκηση εις το αγαθόν να μείνει ακλινής προς το κακόν και προσκολλημένος και αμετακίνητος εις το αγαθόν.

Ακόμη, ο Μέγας Βασίλειος λέγει πως ο άγιος είναι ο αετός που υπερίπταται των γηΐνων, των εφημέρων και προσκαίρων πραγμάτων. Είδατε τον χρυσαετό που πετάει στις κορυφές, ανεβαίνει στους αιθέρας, χρυσώνεται από τις ακτίνες του ηλίου; Δεν είναι σαν τον τυφλοπόντικα που ζει μέσα στο χώμα και την λάσπη, δεν θέλει να δη το φως, να ανέβει πάνω από τα γήϊνα, να απολαύσει τα πνευματικά και αιώνια.

Ο άγιος είναι σαν το αρνίο. Το άκακο αρνίο.  Όχι σαν τον προβατόσχημο λύκο, όπως είναι οι αιρετικοί. Αυτοί είναι εκτός της  Εκκλησίας. Διότι η  Εκκλησία είναι μία.  Αποστολική και Καθολική. Και αυτή είναι η  Ορθόδοξος.  Όλοι οι άλλοι είναι αιρετικοί. Μέσα στην  Ορθόδοξο  Εκκλησία ο πιστός είναι το αθώο, άκακο αρνίο, που ακολουθεί το  Εσφαγμένο  Αρνίο, που είναι ο  Ιησούς Χριστός.

Κατά τον Μέγα Βασίλειο ο άγιος είναι σαν το ελάφι. Τι γνώρισμα διακριτικό έχει το ελάφι;  Έχει την δυνατότητα με την πνοή του να φυσήξει μέσα στην οπή του φιδιού και να το βγάλει έξω.  Έτσι και ο άγιος· έχει αυτήν την πνοή. Φυσά και βγάζει μέσα από την καρδιά του, με την Χάρη του Θεού, όλα τα «φίδια» του· τα πάθη του, τις αδυναμίες του, τα ελαττώματά του, τις κακότητες, τον φθόνο, την εκδικητικότητα, το μίσος.

 Άγιος είναι αυτός που αγωνίζεται.  Η καλύτερα· αυτός που πέφτει και σηκώνεται. Αυτός που σκοντάφτει και λασπώνεται εκατό φορές και σηκώνεται εκατόν μία.  Έπεσες; λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Σήκω. Ξαναέπεσες; Και πάλι σήκω. Και το τρίτον έπεσες; Και το τρίτον σήκω και προχώρει. Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια του  Αγίου Πατρός; Θάρρος όταν πέφτουμε, σκοντάφτουμε, αμαρτάνουμε, λυγίζουμε, λερώνουμε την σκέψη μας, τραυματίζουμε την καρδιά μας. Δεν απογοητευόμαστε. Το σφάλλειν και το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινο.  Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Κανένας δεν είναι αναμάρτητος.  Ο καθένας ξέρει τον εαυτό του.  Αγωνιζόμαστε να γίνουμε καλύτεροι, νικώντας το κακό και την αμαρτία, συντασσόμενοι στο θέλημα του Θεού.

Το αμαρτάνειν ανθρώπινο, το εμμένειν εις την αμαρτίαν είναι σατανικό.  Έπεσες; Δεν χάθηκες. Σήκω όρθιος. Καθάρισε τα χέρια σου. Πλύνε την σκέψη σου και προχώρα με θάρρος και αποφασιστικότητα. Και πάλι θα πέσουμε, αλλά και πάλι θα σηκωθούμε.

Το ανίστασθαι, το να προσπαθούμε να σηκωθούμε μετά από την πτώση μας, αυτό είναι θεϊκό, είναι αγιότητα.  Αγιότητα είναι να πέφτεις και να σηκώνεσαι, αλλά και  να προσπαθείς να μείνεις σταθερός, ακλόνητος, εδραίος και αμετακίνητος στην πίστη σου, τις αρχές σου και το θέλημα του Θεού.

Είναι δύσβατος ο δρόμος. Δύσκολος και ανηφορικός. Πριν από μας όμως τον περπάτησαν άλλοι. Μπορεί να ματώσουν τα πόδια μας, να πληγωθούν τα χέρια μας, να φουσκώσουν τα πνευμόνια μας.  Αλλά περπατώντας στο στενό μονοπάτι θα φθάσουμε στην κορυφή της αγιότητος.  Η κορυφή δεν είναι απάτητος.

 Οι  Άγιοι Πάντες «κατηγωνίσαντο βασιλείας, έφραξαν στόματα λεόντων» ( Εβρ. ια΄ 33), ενίκησαν τα πάθη, τις αδυναμίες, πάλεψαν με τους αυτοκράτορες, με τους αθέους, με τους απίστους, με τους δημίους.  Ανέκαθεν η  Εκκλησία κατεργάζεται τον αγιασμό και την σωτηρία των ανθρώπων. Και έχει και σήμερα αγίους. Βεβαίως, δεν θα τους δείτε στις οθόνες των τηλεοράσεων.  Από κει πολλές φορές δέχεσθε την βρωμιά και την δυσωδία της κοινωνίας μας. Οι άγιοι είναι κρυμμένοι. Δεν λείπουν όμως από πουθενά. Και ανάμεσα στους  Αρχιερείς και τους κληρικούς. Και ανάμεσα στους στρατιωτικούς. Και μέσα στην οικογένεια. Και ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς. Και ανάμεσα στους εργάτες και τους οδοκαθαριστές.

Δυο πράγματα τήρησαν οι  Άγιοι. Πρώτον, αγάπησαν πολύ τον Χριστό. Και δεύτερον, επειδή αγαπούσαν πολύ τον Κύριό μας, αγαπούσαν και την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο.  Όποιος αγαπάει τον Θεό, δεν μπορεί να μισή τον αδελφό.

Εμείς ποιόν έχουμε άραγε στο κέντρο της καρδιάς μας;  Ο θρόνος της καρδιάς μας ανήκει στον Χριστό; Αυτόν πρέπει να αγαπούμε πάνω και περισσότερο από όλα, για να επιτύχουμε τον αγιασμό. Πρέπει να νοιώσουμε θεϊκό έρωτα, αγάπη πύρινη, φλόγα.

Οι  Άγιοι αγάπησαν τον Κύριο και ομολόγησαν την πίστη τους. Σήμερα, που είναι αιώνας της αποστασίας, έχουμε χρέος να δίδουμε κι εμείς την μαρτυρία. Με την γλώσσα μας, με την ζωή μας, με τις καθημερινές μας πράξεις να μαρτυρούμε και να ομολογούμε ότι είμαστε παιδιά του Θεού.  Ότι αγωνιζόμαστε μέσα σ’ αυτήν την σάπια, βρώμικη και αμαρτωλή κοινωνία, που μυρίζει πτωμαΐνη. Στεκόμαστε όρθιοι με ψηλά τα λάβαρα και την σημαία της πίστεως. Κάνουμε τον σταυρό μας, εκκλησιαζόμαστε, θρησκεύουμε, μελετούμε τον Λόγο του Θεού, ζούμε μυστηριακή ζωή και κοινωνούμε των  Αχράντων Μυστηρίων. Κι όταν ο καιρός το καλέσει δίδουμε την μαρτυρία και φωνάζουμε δυνατά· «Είμαστε  Ορθόδοξοι Χριστιανοί, παιδιά του Θεού και χάριν της πίστεως και της  Ορθοδοξίας είμαστε έτοιμοι και το αίμα μας και την ζωή μας να θυσιάσουμε και τώρα και πάντοτε και εις τους αιώνας.  Αμήν.

Θ. Θεοφυλάκτου  Πηγή:http://www.tv4e.gr/