kantonopou’s blog

Εθνών σε κήρυκα και φωστήρα τρισμέγιστον, Αθηναίων διδάσκαλον, οικουμένης αγλάισμα, ευφροσύνως γεραίρομεν. τους αγώνας τιμώμεν και τας βασάνους δια Χριστόν, το σεπτόν σου μαρτύριον. Αγιε Παύλε Απόστολε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών.

«Εθνών κήρυκα», «φωστήρα τρισμέγιστον», «Αθηναίων και οικουμένης αγλαϊαμα», χαρακτηρίζει τον μέγα Απόστολο Παύλο ο υμνογράφος του απολυτικίου του, για να συνεχίσει ο ι Χρυσόστομος με πολλά επίθετα και χαρακτηρισμούς και να ονομάζει τον Απόστολο «σκεύος της εκλογής », «βασιλέων ευπορώτερον», «πλουσίων δυνατώτερον», «στρατιωτών ισχυρότερον», «ως τον φυγαδευτήν την νοσημιάτων», «ως τον εν θαλάσσης στήσαντα τρόπαια», «ως τον εως τρίτου ουρανού αρπαγέντα και εις τον παράδεισον εισελθόντα», «Ως το στόμα του Χριστού», «ως την λύραν του Πνεύματος», «ως τον φιλοσοφότερων των φιλοσόφων», «ως των ρητόρων τον ευγλωττότερον», «ως τον διδάσκαλον της οικουμένης», «ως τον ανακηρύξαντα Χριστον τον Θεόν», «ως τον πρώτον μετά τον Ενα», «ως την γλώτταν της οικουμένης», για να συνεχίσει με ένα μακροσκελές εγκωμιον, σε μεγαλείο και πνεύμα άνευ προηγουμένου, και να γράψεις για τον θείο Παύλο πως συγκεντρώνει στον εαυτό του, και μάλιστα στον ύψιστο βαθμό, τις αρετές όλων των δικαίων και των Αγίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. «το στόμα του Χριστού», «τον κήρυκα των Εθνών», «την γλώτταν της οικουμένης» ανακαλύπτει κανείς μελετώντας την ζωή και το έργο του Απ. Παύλου. Κήρυκας και Ιεραπόστολος ο Απόστολος Παύλος. κήρυκας και Ιεροπάστολος ο Απόστολος Παύλος. Η ιεραποστολή του εργασία στρέφεται γύρω από δύο βασικούς πόλους. Ο ένας είναι το κήρυγμα του λόγου του θεού, προφορικό και γραπτό, οι 14 επιστολές, οι 4 μεγάλες περιοδείες του, οι επισκέψεις στις τοπικές Εκκλησίες, οι ατομικές επικοινωνίες. και ο άλλος, η λατρευτική ζωή με τις συνάξεις των πιστών, την «κλάσιν του άρτου» (Πραξ. Κ΄ 11), τις προσευχές και συμπροσευχές, για τους αδελφούς και τις Εκκλησίες του χριστού. «ανάγκη μοι επισκειται ουαί δε μοι εάν μη ευαγγελίζωμαι» (’ Κορ. θ΄ 16). αρχή και τέλος, βάση και περιεχόμενο της ζωής του Αποστόλου είναι το «εν Χριστό Ιησού». Όλα μετέχουν, διαποτίζονται από αυτή τη μυστική επικοινωνία του με τον Χριστό.

Η ιεραποστολική του προσπάθεια είναι εμποτισμένη από τη Χριστοκεντρική αγάπη που διακρίνει όλη τη ζωή του. έχει φλογερό πόθο να μεταδώσει το Ευαγγέλιο του Χριστού σ όλες τις ψυχές. αισθάνεται υποχρεωμένος να κηρύξει το ευαγγέλιο και στους Έλληνες και στους βάρβαρους και στους σοφούς και στους αγραμμάτους. «Ελλησί τε και βαρβάροις, σοφοί τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμι ουτω το κατ εμε πρόθυμον και υμιν τοις εν Ρώμη ευαγγελίσασθαι» (Ρωμ. Α΄ 14- 15). προσπάθεια του και αγώνας του «να παραστήσει πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ Ιησού». Νοιώθει πνευματική πείνα και δίψα, για να κηρύξει το Ευαγγέλιο «έως εσχάτου της γής» (πραξ. α 8). Κάνει το μεγάλο άνοιγμα προς τα έθνη. γίνεται απόστολος εθνών, γιατί έχει πάρει αυτή την εντολή από τον Κύριο. «ο κύριος μοι παρέστη και ενεδυνάμωσε με, ινα δι εμου το κήρυγμα πληροφορηθεί και ακούσει πάντα τα έθνη» (Β΄ Τιν. 4, 17).

Στην Αντιόχεια ανακοινώνει την απόφαση να ανοιχθεί στα έθνη. «υμιν αναγκαίον πρώτον λαληθήναι τον λόγον του θεού επειδή δε απωθείσθε αυτόν και ουκ αξίον κρίνετε εαυτούς της αιωνίου ζωής, ιδού στρεφόμεθα εις τα έθνη» (Πραξ. 13, 46). η πόρτα των Εθνών, των ειδωλολατρών, κλειστή μέχρι τώρα στην αποκάλυψη του Θεού, ανοίγει. ο Απ. Παύλος εισέρχεται και κηρύττει. « ήνοιξε τοις έθνεσιν θύραν πίστεως» ο θεός.

Το κήρυγμα του «κήρυκος των Εθνών» ήταν πνευματοκίνητο. οι φιλόσοφοι του αρχαίου κόσμου δίδασκαν με οξύτητα πνεύματος, με ευφυΐα, αλλά ήταν ανθρώπινο και εξέφραζε την ανθρώπινη σοφία. το κήρυγμα του Ουρανοβάμονος Παύλου, με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος είναι αλάθητο και εκφράζει τη σοφία του Θεού. στο Ευαγγελικό κήρυγμα ο θείο Παύλος είχε πολύ μεγάλη πίστη και το θεωρούσε Θεού δύναμη και Θεού σοφία. Με αυτή τη δύναμη κατέρριψε τελικά όλες τις προλήψεις των Εθνικών και την ειρωνεία και τα μετέτρεψε σε αγάπη και ενθουσιασμό προς την πίστη του Χριστού. για τον ίδιο, το κήρυγμα ήταν υπόθεση ιερή, μια που άγγιζε ψυχές αθάνατες, «υπέρ ων Χριστός απέθανεν».

Η «καταγγελία» ότι είναι ο Χριστός. όλο το έργο του είναι θεμελιωμένο πάνω στο θεμέλιο που λέγεται Ιησούς Χριστός. Χριστοκεντρικό το κήρυγμα του και ο ίδιος λέγει: «Ημείς κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Ελληση δε μωρίαν» (Α΄ Κορ 1, 23). Κατά τον Απ. Παύλο το κήρυγμα είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για τη σωτηρία. «Πας ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται. πως ουν επικαλέσονται εις ον ουκ επίστευσαν; Πως δε πιστεύσουσιν ου ουκ ήκουσαν; Πως δε ακούσωσι χωρίς κηρύσσοντος;».

Η ομιλία του Απ. Παύλου στην Αθήνα και την Αντιόχεια δίνουν το μέτρο στο κηρυκτικό έργο, του άριστου παιδαγωγού, της διακριτικότητας και μεθοδικότητας. ο ίδιος διακρίνει τους ακροατές του σε «σαρκικούς» και «πνευματικούς», σε «νηπίους» και «τελείους» και προσφέρει ανάλογη πνευματική τροφή.

Του μεγάλου Αποστόλου ο λόγος είναι «εύσημος λόγος», κατανοητός. Ο ίδιος τονίζει ότι τα λεγόμενα στη σύναξη της Εκκλησίας πρέπει να είναι κατανοητά. «Εν Εκκλησία θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω, η μυρίους λόγους εν γλώσση» (Α΄ Κορ. 14, 19) και πρίν φθάσει εδώ, παρουσιάζει πιο πάνω το κήρυγμα, σαν ιερό σάλπισμα, που εξεγείρει σε ιερό πόλεμο και πρέπει να έχει σαφήνεια, ζωντάνια και να μην είναι αερολογία.

Το κήρυγμα είναι ρυάκι αλλά και χείμαρρος είναι αύρα λεπτή, αλλ΄ είναι και βιαία πνοή. Ο λόγος του είναι κάποιες φορές ελεγκτικός και καυστικός, όπως σε περιπτώσεις προκλητικής ασέβειας και διαστρέβλωσης της αλήθειας, όπως και στην περίπτωση του Έλυμα: «Σαύλος δε, ο και Παύλος, πλησθείς Πνεύματος Αγίου και ατενίσας προς αυτόν (τον Ελυμαν) είπεν Ω πλήρης παντός δόλου και πάσης ραδιουργίας, υιε διαβόλου, εχθρέ πάσης δικαιοσύνης ου παύση διαστρέφων τας οδούς Κυρίου τα ευθείας;» (Πραξ. 13, 9-10). Είναι συνεργός Θεού, σαν κήρυκας, ο Θείος Παύλος. Είναι υπηρέτης Χριστού, προσεκτικός ώστε να μη δώσει «εγκοπήν τινά τω Ευαγγελίω του Χριστού». Ανιδιοτελής. Πρότυπο ζωής και άσκησης. Οδοιπόρος ειρήνης. Θεόκλητος και δημόκλητος. Στήριγμα των πιστών. Πολεμούμενος και διωκόμενος. Είναι πάνω απ΄ όλα, ο Απόστολος των Εθνών, ο φωτιστής της Οικουμένης, ο Ιδρυτής της Εκκλησίας μας, το «μέγα καλόν» εκείνο, που έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθούν οι Απολογητές του 2ου μ.Χ. αιώνος, όπως ο περίφημος Επίσκοπος Αθηνών, ο Αγ. Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και η Αγ. Μάρτυς Δάμαρις, να φωτισθούν τα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου με το φως του Χριστού, και μέχρι τις ημέρες μας, και μέχρι ημών των ελαχίστων μελών της Εκκλησίας του Χριστού, των δεομένων ταπεινώς: Ά’γιε Παύλε Απόστολε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, φωτισθήναι και σωθήναι τας ψυχάς ημών. Αμήν.

 ΑΠΟ ΤΗΝ Ι.ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΑΓΙΑΣ