kantonopou’s blog

Η Ανάσταση του Χριστού είναι το «καινό» και ταυτόχρονα το καινοποιητικό Γεγονός της Ιστορίας. Είναι το ιστορικό και υπεριστορικό Γεγονός που δίνει καινούργια υπόσταση στην Ιστορία, στο καθετί, στα πάντα. «Ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Β Κορ. 5,17). Είναι, δηλαδή, το Γεγονός που «ζυμώνει» και μεταμορφώνει οντολογικά τον χωροχρόνο της σύνολης Ιστορίας, που κέντρο της έχει τον άνθρωπο και τον κόσμο, σε καινούργια ζωή, σε νέα κτίση, σε νέα δημιουργία. Το γεγονός της Εκκλησίας -η καρδιά της οποίας κτυπά στο Θαύμα της Ευχαριστίας- συνιστά τη νέα αυτή δημιουργία και αποτελεί το Αναστημένο Σώμα του Χριστού. Αυτός είναι ο νέος ναός του Πνεύματος, που ακυρώνει τον θάνατο και εκπέμπει Ζωή και Ανάσταση και νοηματοδοτεί την πορεία της Ιστορίας, αφού αποτελεί την ουσιαστική πρόταση για την τελείωσή της.Το Αναστάσιμο Μήνυμα «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος» είναι μήνυμα ελευθερίας και αγάπης. Η ζωή του Αναστάντος Χριστού είναι «ελευθερία που αγαπά και αγάπη που ελευθερώνει». Αυτός είναι ο τρόπος ζωής και υπάρξεως του ανθρώπου που η Ορθόδοξη Εκκλησία συνιστά. Είναι ο μονόδρομος, για να ξεπεράσει ο άνθρωπος τα στενά όρια της ατομικής του υπάρξεως, του εγωκεντρισμού του, που τον καταδικάζουν να βιώνει την κόλασή του και τον καθηλώνουν στη φθορά και στον θάνατο.Είναι θλιβερή πραγματικότητα ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν βιώνει μόνο τη φθορά της βιολογικής του υπάρξεως, αλλά και τον «αργό» θάνατο της ψυχής του, την τραγικότητα του πνευματικού του θανάτου. Η αυτοαπομόνωσή του από την Αγάπη, από τον Σταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό, από τον συνάνθρωπο και τον κόσμο, έστω κι αν ζει με «θορυβώδη» τρόπο μέσα σ’ αυτόν, τον καταδικάζει σε μόνιμο θάνατο, σε κόλαση. Συνήθισε, δυστυχώς, να ζει επιδιώκοντας μόνον τη χρησιμοθηρία και προάγοντας την εμπορευματοποίηση των πάντων, στο πλαίσιο ενός ξέφρενου ανταγωνισμού.Ετσι όμως περιχαρακώνεται ο σημερινός άνθρωπος όλο και περισσότερο στις ψευδαισθήσεις της ατομικής του καλοπέρασης, με την αχαλίνωτη καταναλωτική του μανία να τον καταδιώκει, αποβλέποντας αποκλειστικά στην ατομική του ευζωία. Στερημένος της αγαπητικής κοινωνίας, βλέπει και αντιμετωπίζει τον συνάνθρωπό του ως αντικείμενο για την εξυπηρέτηση των ατομικών του ορέξεων. Ολοένα και περισσότερο ευτελίζεται η αξία «άνθρωπος» και μετατρέπεται για τον «άλλον» σε κόλασή του.Πολλοί μιλούν σήμερα για «κοινωνική συνοχή» και «κοινωνική αλληλεγγύη» -προφανώς γιατί είναι το κυρίαρχο έλλειμμά μας- όμως καθημερινά αποδεικνύεται στην πράξη ότι όλα αυτά είναι «κούφια λόγια», διότι αντί να καλλιεργούμε την ελεύθερη αγαπητική κοινωνία και αυτοπροσφορά που περνάει μέσα από τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, επιμένουμε να ζούμε με το πνεύμα της ματαιότητας και έτσι απλά και μόνο να επιβιώνουμε όχι όμως και να ζούμε με ελπίδα και προοπτική Ζωής, έστω κι αν ψάλλουμε πάλιν και πολλάκις το «Χριστός Ανέστη»…Είθε με τη χάρη του Αναστάντος Κυρίου μας και την εμπειρία της Αναστάσεώς Του να μεταβούμε «από δουλείας εις ελευθερίαν και από σκότους εις φως και από αιχμαλωσίας εις την της οικείας πατρίδος αποκατάστασιν» (Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος).

(Του Πρωτοπρεσβύτερου Νικολάου Γ. Σκιαδαρέση)

Πηγή: http://www.ethnos.gr/