kantonopou’s blog

Το ερώτημα της μεταθανάτιας ζωής γεννά πάντοτε τον μεγαλύτερο προβληματισμό στον άνθρωπο. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό συνδέεται άμεσα με το ερώτημα περί του Θεού, αλλά  και της ίδιας της ανθρωπίνης φύσεως. Εφόσον η στιγμή του θανάτου αποτελεί το οριστικό τέρμα της υπάρξεώς μας, τότε τα πάντα σ’ αυτή τη ζωή είναι μάταια. Εφόσον όμως, η ύπαρξη συνεχίζει την πορεία της προς το Θεό, τότε άλλο είναι και το πραγματικό νόημα της ζωής.

 Η Αγία μας Εκκλησία δεν κάμει τίποτε άλλο από το να μας βεβαιώνει για την πίστη στον αληθινό Θεό. Η βίωση αυτής της πίστεως πηγάζει από την παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος στον κόσμο. Ο Χριστός υπερβαίνει τους φυσικούς νόμους, καθώς σαρκούται, καίτοι Θεός. Λαμβάνει αρχή, καίτοι άναρχος. Ακολουθεί όλα τα στάδια εξελίξεως του ανθρωπίνου προσώπου και δηλώνει την συγκατάβασή Του στο να λάβει «δούλου μορφήν». Και όχι μόνο αυτό. Καταδέχεται να διέλθει και το τελευταίο στάδιο της ανθρωπίνης πορείας, αυτό του θανάτου, για να δώσει στον καθέναν μας το δικαίωμα και την δωρεά της αθανασίας. 

Ο θάνατος του Χριστού στο Σταυρό δεν ήταν συνέπεια της βιολογικής πορείας της ανθρωπίνης υπάρξεως. Πεθαίνουμε διότι φθειρόμαστε από το κακό και την αμαρτία. Πεθαίνουμε διότι είμαστε δέσμιοι του χρόνου, ο οποίος μας καταβάλλει. Ο Χριστός δεν μπήκε στην ανθρώπινη ιστορία με τον φυσικό τρόπο όλων των ανθρώπων, δηλαδή με την σύλληψη και γέννησή Του από έναν άνδρα και μία γυναίκα. Γι’ αυτό και οι φυσικοί νόμοι του χρόνου, της φθοράς, του κακού, της αμαρτίας δεν είχαν επίδραση επάνω Του. Ήρθε στον κόσμο εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου.  Ήρθε εκπληρώνοντας το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, να δείξει στον άνθρωπο, προσλαμβάνοντας την φύση του, ότι υπάρχει δρόμος αναγεννήσεως της φύσεώς μας και συνέχειας της υπάρξεως. Γι’ αυτό και ο θάνατος του Χριστού στο Σταυρό είναι ένα κατά πάντα συγκλονιστικό γεγονός. Διότι επέλεξε να υπερβεί ακόμη και την δίψα της φύσεώς μας για ζωή, για να μας οδηγήσει στην αθανασία.

Ο Σταυρός του Κυρίου είναι το αποκορύφωμα της πορείας όλου του ανθρωπίνου γένους προς την υπέρβαση του θανάτου. Ο Χριστός δείχνει ότι εάν υπάρχει η πίστη στον Τριαδικό Θεό, η υπακοή στο θέλημά Του, η αγάπη και η θυσία, τότε αποκτούμε το δικαίωμα και το δώρο της σωτηρίας, δηλαδή της αιωνιότητος. Κι αυτά δεν είναι κούφια λόγια. Τα βιώνουμε στη ζωή της Εκκλησίας μας. Κάθε φορά που κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του εν επιγνώσει και μετανοία, κάθε φορά που ζούμε την αγάπη και την προσφέρουμε, όταν δεν περιορίζουμε το νόημα της ζωής μας στην ματαιότητα ή την επανάληψη της καθημερινότητάς μας, όταν σταυρώνουμε τον δικό μας εαυτό, τα πάθη και τις κακίες μας με την άσκηση, την  προσευχή και   τον πνευματικό αγώνα, τότε η Σταύρωση του Κυρίου δεν αποβαίνει μάταιη για την ζωή μας.

Γι’ αυτό και η Ταφή του Κυρίου δεν είναι γεγονός θλίψεως, αλλά αναμιγνύεται με την χαρά. Γιατί γνωρίζουμε ότι θα αναστηθεί. Ο τάφος δεν θα μπορέσει να κρατήσει το Θεό, καθότι είναι ένα γεγονός ξένο προς την φύση Του. Και γι’ αυτό τόσο η γλώσσα των Ευαγγελίων, της εκκλησιαστικής υμνογραφίας, των παραδόσεων και των εθίμων του λαού μας, η όλη εκκλησιαστική πράξη αυτό μαρτυρούν. Ότι η αθανασία είναι δεδομένη από την ζωοπάροχο πλευρά του Κυρίου. Αρκεί να πιστέψουμε στο πρόσωπό Του. Να ζήσουμε την αγάπη Του. Και να προσδοκούμε την Ανάστασή Του.

Σε μια εποχή που ο θάνατος κυριαρχεί με όλες τις μορφές, την βία, τον πόλεμο, την κακία, το μίσος, τον ατομισμό, η επιθυμία της αθανασίας δεν καταπνίγεται στην αφθονία των υλικών αγαθών και στην αδιαφορία για την πίστη. Η ανθρώπινη λογική δίδει απαντήσεις στα «πώς» του κόσμου. Δεν μπορεί όμως να προσεγγίσει τα «γιατί» και στα «μετέπειτα». Η πίστη στον Σταυρωθέντα, Ταφέντα και Αναστάντα εκ νεκρών Κύριό μας, η συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας, η βεβαιότητα  της αθανασίας που σπουδάζουμε στα πρόσωπα των Αγίων μας, αποτελούν τον καλύτερο τρόπο εορτασμού του Πάσχα. Καλή Ανάσταση!