kantonopou’s blog

Πρώτα-πρώτα μία διευκρίνιση.

 Δεν έχω την αίσθηση ότι όσοι εξομολογούνται σε μένα είναι και πνευματικά μου παιδιά.

 Αυτό το πιστεύω, παρότι στη συγχωρητική ευχή αναφέρεται: «…ο Κύριος να σε συγχωρήσει τέκνο (τάδε)..».

Οι περισσότεροι από αυτούς πού εξομολογούνται σε μένα εξομολογούνται και σε άλλους πνευματικούς.

Για παράδειγμα, εξομολογούνται στον ιερέα της ενορίας τους.

Και εγώ ο ίδιος προτρέπω τους χριστιανούς να έχουν αληθινή πνευματική σχέση με τους ιερείς της ενορίας στην οποία περνούν ολόκληρη τη ζωή τους.

 Έπειτα υπάρχουν πολλοί χριστιανοί – σύμφωνα με την πνευματική τους κατάσταση – πού μπορούν να εξομολογηθούν σε οποιονδήποτε ιερέα.

 Έχω και μερικούς – αλλά βέβαια αυτοί είναι πολύ λίγοι -τους οποίους καθοδηγώ εγώ και οι όποιοι επιμένουν να μένουν κοντά μου, τουλάχιστον μέχρι να οδηγηθούν σε ήρεμη πνευματική πορεία.

 Υπάρχουν και κάποιοι πού εξομολογήθηκαν σε μένα και δεν ξαναήλθαν σε μένα.

 Δεν ξέρω σε ποιο μέτρο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν πνευματικά μου παιδιά.

Ακόμη μία διευκρίνιση. Υπάρχουν και χριστιανοί πού εγώ ο ίδιος τους προτρέπω να εξομολογούνται σε άλλους πνευματικούς.

Πρόκειται για τις περιπτώσεις πού, όταν δεν ακολουθούν τις πνευματικές συμβουλές μου, τους λέω να μην ξανάρθουν σε μένα.

Έξαλλου σε κάθε περίπτωση αναφέρω στους ανθρώπους πού εξομολογούνται σε μένα ότι «δεν εμπιστεύομαι την εξομολόγηση αυτών πού εξομολογούνται μία φορά το χρόνο» και προτρέπω όλους να εξομολογούνται τουλάχιστον τις τέσσερις νηστείες του έτους και βέβαια πολύ πιο συχνά.

 Σ’ αυτά πάντοτε προσθέτω ότι, αν δεν ακολουθούν τις συμβουλές μου, να μην ξαναέρχονται σε μένα.

 Δεν έχω καιρό διαθέσιμο για ανθρώπους πού δεν κάνουν τίποτε, δε σέβονται τις συμβουλές και τον κανόνα του πνευματικού, ούτε πάλι για ανθρώπους πού ζουν όπως ζούσαν και πριν εξομολογηθούν.

Όσον άφορα στο επιτίμιο αποχής από τη θεία ευχαριστία, προσανατολίστηκα σύμφωνα με τη συμβουλή του αείμνηστου πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Στανιλοάε πού αναφέρει στη Δογματική του, να μη βάζουμε επιτίμιο στέρησης της θείας κοινωνίας μεγαλύτερο από τρία χρόνια.

 Δεν έβαλα και πιστεύω ότι δε θα βάλω επιτίμιο, όπως το πιο πάνω, διάρκειας μεγαλύτερης από τρία χρόνια.

 Σίγουρα υπάρχουν και περιπτώσεις πού δε μπορείς να προσδιορίσεις ακριβώς το χρόνο του επιτιμίου.

 Είχα περιπτώσεις στην εξομολόγηση στις όποιες τους είπα ότι, σύμφωνα με την πνευματική τους κατάσταση, την έλλειψη δηλαδή θρησκευτικότητας, γνώσεων θρησκευτικών και έμπρακτης χριστιανικής ζωής, δε θα μπορούσα να ορίσω ένα χρονικό όριο σύμφωνα με το όποιο να μπορούν να είναι άξιοι για τη θεία κοινωνία.

 Ακόμη περισσότερο τους προειδοποίησα ότι στην κατάσταση τους, ακόμη και στην επιθανάτιο κλίνη, δε θα μπορούσαν να κοινωνήσουν άξια.

 Ασφαλώς σ’ αυτές τις περιπτώσεις τους είπα καθαρά τι πρέπει να κάνουν για ν’ αξιωθούν της θείας μετάληψης.

Θα ήθελα να επισημάνω ότι, έχοντας ύπ’ όψιν τη συμβουλή του Άγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην ερμηνεία της Β’ προς Κορινθίους επιστολής, όπου αναφέρει ότι δεν έχουν σημασία τα χρόνια για την άξια θεία μετάληψη αλλά ή θεραπεία – δηλαδή δεν πρέπει να περιμένουμε το πέρασμα των χρόνων, αλλά να περιμένουμε την ίδια τη θεραπεία – όταν διαπιστώνω στους χριστιανούς μία αλλαγή προς το καλό, τότε δεν περιμένω τη συμπλήρωση των χρόνων αλλά το πλήρωμα του χρόνου και σ’ αυτή την περίπτωση επιτρέπω τη θεία μετάληψη και πριν τον ορισθέντα δια του επιτιμίου χρόνο.

Αποσπάσματα από το βιβλίο

Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν

Χωρίς φως φωτισμένος

Μετάφραση-επιμέλεια: Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης

Εκδόσεις ΑΘΩΣ

 Πηγή:http://www.zoiforos.gr/