kantonopou’s blog

 Κάποτε σε μια μεγάλη πόλη οι άνθρωποι ήθελαν να χτίσουν ένα ναό. Αυτός που θα πρόσφερε τα περισσότερα, το χέρι του Θεού θα έγραφε το όνομα του στα προπύλαια του ναού, με ανεξίτηλα γράμματα. Όλοι πρόθυμα, άπλωναν τα χέρια τους. Όλοι βοηθούσαν, μα πιο πολύ ο βασιλιάς. Όλοι πίστευαν πως το όνομα του βασιλιά ήταν το επικρατέστερο. Όταν όμως τελείωσε ο ναός, το χέρι του Θεού έγραψε ένα όνομα, τελείως άγνωστο. Ήταν το όνομα μιας γριούλας. Ο βασιλιάς την κάλεσε και τη ρώτησε τι πρόσφερε στο ναό και γράφτηκε το όνομα της. Εκείνη απάντησε: «Τίποτε , βασιλιά μου. Μόνο, όταν τα βοϊδάμαξα τα δικά σου, που κουβαλούσαν τα μάρμαρα για το ναό, στην ανηφόρα βογκούσαν, εγώ πήγαινα, τα χάιδευα και τα έδινα σανό. Αυτό ήταν όλο. Χρήματα δεν έδωσα γιατί δεν είχα».

Στα μάτια του Θεού ποτέ δε λάμπουν οι ποσότητες που προσφέρουμε, αλλά οι διαθέσεις και οι προθέσεις που διαθέτουμε. Άλλα είναι τα κριτήρια των ανθρώπων και πολύ διαφορετικά τα κριτήρια του Θεού. Εμείς συνήθως εντυπωσιαζόμαστε από την εξωτερική λάμψη μιας ενέργειας, ο Θεός όμως, βλέπει τα ελατήρια και τις εσωτερικές διαθέσεις του ανθρώπου και αναλόγως κρίνει και αποφασίζει. Ας ευχόμαστε πάντα και το δικό μας όνομα ο καλός Θεός να αναγράψει στα βιβλία της αιωνιότητας.

   Πηγή :http://www.tv4e.gr/