kantonopou’s blog

Κάποιος Ασκητής είχε ζήσει πενήντα χρόνια στην έρημο χωρίς να τρώγει ψωμί και να βάλει κρασί στο στόμα του και έλεγε πως είχε νεκρώσει εντελώς τα πάθη της σαρκός, καθώς και την φιλαργυρία και την κενοδοξία.

Σαν το άκουσε ο Αββάς Αβραάμ, πήγε μια μέρα να βεβαιωθεί.

-Είπες τέτοιον λόγο, αδελφέ; Τον ρώτησε.

-Ναι, αποκρίθηκε με πεποίθηση εκείνος.

-Ας υποθέσουμε, του είπε τότε ο Γέροντας, πως μπαίνοντας ξαφνικά στο κελί σου, βρίσκεις μια γυναίκα στο στρώμα σου. Έχεις τη δύναμη να σκεφθείς πως δεν είναι γυναίκα;

 -Όχι βέβαια, αναγκάστηκε να ομολογήσει ο Ερημίτης. Μα αγωνίζομαι να διώξω την κακή επιθυμία.

-Βλέπεις πως ζει ακόμη μέσα σου το πάθος; Δεν έχει νεκρωθεί, μόνο που το έχεις περιορίσει. Ας πούμε τώρα πως στο δρόμο, που πηγαίνεις, βλέπεις λιθάρια και όστρακα και ανάμεσα τους χρυσάφι. Είσαι σε θέση να το περιφρονήσεις σαν εκείνα;

 -Όχι, αποκρίθηκε πάλι ο Ερημίτης. Αντιστέκομαι μόνο στο λογισμό μου και δεν το εγγίζω.

-Να που και η φιλαργυρία ζει ακόμη μέσα σου, αλλά και αυτή είναι δεμένη.

Υπόθεσε τώρα πως δυο άνθρωποι έρχονται να σε επισκεφτούν και ξέρεις πως ο ένας σε επαινεί διαρκώς, ενώ ο άλλος σε κακολογεί. Μπορείς να έχεις και τους δυο το ίδιο;

-Καθόλου, είπε πάλι με ειλικρίνεια ο Ασκητής. Θα προσπαθήσω όμως να φερθώ με καλοσύνη και σε εκείνον που με κακολογεί.

 -Τότε, αδελφέ μου, τον συμβούλεψε ο Αββάς, πάψε να νομίζεις και να λες πως έφτασες σε απάθεια. Ζουν μέσα σου τα πάθη, γι?αυτό χρειάζεσαι αγώνα ως το τέλος της ζωής σου.