Είμεθα όλοι άνθρωποι, ομοιοπαθείς με σάρκα και πρέπει να είμαστε ο ένας συμπαθής προς τον άλλο κι ανάλογα, αν ο άλλος λυπάται, να λυπώμαστε κι εμείς κι αν χαίρεται να χαιρώμαστε μαζί του.
Τον ρωτήσαμε για μια συγκεκριμένη περίπτωση να μας πει πώς εργάζεται ο διάβολος, κι άρχισε να μας εξηγή. Να! Μας έλεγε, αυτό το δαιμόνιο στηρίζει εκείνο το δαιμόνιο κι εκείνο συντηρεί το εξής δαιμόνιο. Αν ο άνθρωπος κτυπήση το βασικό δαιμόνιο, τότε καταρρέουν και τα επόμενα. Κλειδί δε στον πνευματικό αγώνα είναι η νηστεία και η λογική διατροφή, αλλά θεμέλιο και βάσεις είναι η αγάπη προς τον Χριστόν, η ταπείνωσις και η ερώτησις, η υποταγή σε γέροντα. Ο αγώνας που γίνεται με το θέλημα μας είναι μπερδεμένος.
Έλεγε ο πατήρ Πορφύριος ότι γνώριζε νέους που είχαν εκ φύσεως τη φύσι πλησίον του αντίθετου φύλου δηλαδή, ενώ ήσαν αγόρια, αισθανόντουσαν περισσότερο σαν κορίτσια και το αντίθετο, αλλά όχι μόνο δεν εξετράπησαν προς το κακό της αντίθετης φύσεως αλλά και τη δική τους φύσι κι αυτή την κράτησαν δεμένη με τις σκέψεις της σωφροσύνης κι αγιοσύνης και διήνυσαν τη ζωή τους σαν επίγειοι άγγελοι και άρπαξαν το μεγάλο στεφάνι της παρθενίας, από το χέρι του στεφανοθέτου Χριστού. Και φυσικά, κατά το μέτρο του πειρασμού είναι ανάλογη και η λαμπρότης του στεφάνου που χαρίζει ο Κύριος. Συνεπώς έλεγε ο πατήρ Πορφύριος, ανάλογα με τους πειρασμούς, είναι και τα στεφάνια. Γι’ αυτό κι οι μεγαλομάρτυρες τιμούνται με ιδιαίτερο σεβασμό. Ο σωστά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν αγανακτεί για τον πειρασμό που του παραχώρησε ο Κύριος, αλλά χαίρεται κι ευχαριστεί για την τιμή που του γίνεται.
Υποβλήθηκε στις 5 Ιανουαρίου, 2009 στις 5:00 μμ και βρίσκεται κάτω από ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ.
.
Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια για το άρθρο χρησιμοποιώντας RSS 2.0 τροφοδότης (feed).
Μπορείς να πας στο τέλος και να αφήσεις σχόλιο. Το Pinging προσωρινά δεν επιτρέπεται.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.