kantonopou’s blog

Στην πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου απαντάται και η γιορτή του Αγίου Νικολάου. Ο λαός λέει πως από αυτή την ημέρα αρχίζει και η κακοκαιρία σε στεριά και θάλασσα· μπαίνει δηλαδή δυναμικά ο χειμώνας.
Ο άγιος δεν είναι μονάχα ο Επίσκοπος Μύρων της Λυκίας ο θαυματουργός, αλλά και ο προστάτης των ναυτιλλομένων. Στα έθιμα δε των λαών της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης εμφανίζεται με μακριά λευκή γενειάδα να φέρνει δώρα στα παιδιά, όπως ακριβώς ο Άη-Βασίλης. Ο λαός ακόμα πιστεύει ακράδαντα στη θαυματουργό δύναμη του αγίου. Η δε Ελλάδα είναι
κατάσπαρτη από εκκλησιές στη μνήμη του, ειδικά στα νησιά και τα παράλια και οι εικόνες του είναι γεμάτες από αφιερώματα προερχόμενα από τάματα εκείνων που κινδύνευσαν στα πελάγη και τους ωκεανούς.
Το όνομα Νικόλαος φέρουν τέσσερις άγιοι της Εκκλησίας μας.
Ο Στουκίδης είναι ομολογητής του 9ου αιώνα, ο οποίος κατάγονταν από την Κρήτη. Πολέμησε με θάρρος και επιμονή τους εικονομάχους, υπέστη διώξεις από τους βασιλείς Λέοντα τον Αρμένιο, Μιχαήλ τον?Τραυλό και Θεόφιλο. Ύστερα από την επικράτηση των εικόνων και επί βασιλέως του Μακεδόνος ο Νικόλαος διορίστηκε ηγούμενος της Μονής Στουδίου της Κωνσταντινούπολης, όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του.
Ο Nέος, Οσιομάρτυρας από τη Μ. Ασία, ήκμασε κατά τον 13ο αιώνα. Σαν διοικητής επαρχίας, διακρίθηκε στους κατά των Αγαρηνών αγώνες. Κατέστειλε στάση, η οποία εξερράγη στη Θεσσαλονίκη και Λάρισα, για να παραιτηθεί τελικά από το στρατό, να καρεί μοναχός και να αποκεφαλιστεί από τους Αβάρους στη Θεσ/νίκη μαζί με τους ασκούμενους της μονής.
Νεομάρτυρας από το Μέτσοβο, ο οποίος γεννήθηκε εκεί στις αρχές του 17ου αιώνα και μαρτύρησε, αφού βασανίστηκε άγρια και κάηκε ζωντανός στην πλατεία των Τρικάλων το 1617.
Ο Επίσκοπος Μύρων της Λυκίας ήρθε στον κόσμο κατά το δεύτερο μισό του 3ου αιώνα στα Τάταρα της Λυκίας. Έλαβε από τους πλούσιους και επιφανείς γονείς του επιμελημένη μόρφωση και όταν απέμεινε ορφανός σε νεαρή ηλικία ήταν πολύ πλούσιος. Την ικανή αυτή κληρονομιά δεν την κράτησε για τον εαυτό του, να τη σπαταλήσει «ζων ασώτως» απολαμβάνοντας ηδονές και τέρψεις του βίου, όπως έκαναν πολλοί συνομήλικοί του. Και τούτο γιατί ήταν πλουσιότερος σε αγάπη, αρετή, ευσπλαχνία, χρηστότητα. Μοίρασε τα υπάρχοντά του «στους φτωχούς εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησιν» (Ψαλμ. Ρια΄ 8). Ό,τι απέμεινε από την πατρική περιουσία αθόρυβα το έδωσε και έσωσε καταστάσεις. Κατόρθωσε να γίνει αστείρευτη πηγή ελεημοσύνης και αποδείχτηκε ανεξάντλητος των φτωχών περιουσία. Δεν τον κόλλαγε ύπνος ξέροντας ότι ο άλλος υπέφερε, δεν έτρωγε όταν πεινούσαν οι διπλανοί του. Ζητούσε από αυτούς που είχαν οικονομική άνεση κι έδινε σε κείνους που δεν είχαν. Έτσι μ΄ αυτό τον εξαιρετικά απλό τρόπο αίτησης ανακούφιζε τους πάντες ειρηνικά και ανώδυνα.
Αφοσιώθηκε νωρίς στα Θεία και επιστρέφοντας στην πατρίδα του από τα Ιεροσόλυμα, όπου είχε πάει προσκυνητής του Πανάγιου Τάφου και του Τίμιου Σταυρού χειροτονήθηκε ιερέας, κι όταν ο Επίσκοπος Μύρων απεβίωσε, τον διαδέχτηκε στο θρόνο. Από εκεί ανέπτυξε δράση αξιοζήλευτη ιδρύοντας Νοσοκομεία και άλλα φιλανθρωπικά καταστήματα. Ακόμη σαν πιστός και θερμός διδάσκαλος της χριστιανικής πίστης εμψύχωνε τους διωκόμενους απ΄ τους Ρωμαίους χριστιανούς, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, κατά τον τρομερό διωγμό του Διοκλητιανού, να ριχτεί στη φυλακή και να βασανιστεί σκληρά. Το διάστημα της απομάκρυνσής του από τον αρχιεπισκοπικό του θρόνο, οι πάντες θρήνησαν τον Ιεράρχη τους, που ήταν για όλους ανεξαίρετα πατέρας, φίλος κι αδελφός, ήταν ο κανόνας πίστεως και η εικόνα πραότητας.
Πόσο όμως αντιστράφηκε η εικόνα όταν ο Μ. Κων/νος εξέδωκε το γνωστό αυτοκρατορικό διάταγμα, που ανακηρύσσονταν σαν επίσημη θρησκεία του κράτους η χριστιανική. Έτσι, ανάμεσα στους χριστιανούς, τους άπειρους ομολογητές και μάρτυρες που αφέθηκαν ελεύθεροι βρέθηκε και ο Ιεράρχης Νικόλαος. Τους ξανασυνάντησε «υγιαίνοντας τη πίστει, τη αγάπη, τη υπομονή» (Τιτ. βʼ Ζ).
Εκεί όμως που έδωσε δείγματα της ακλόνητης και φλογερής του πίστης, ήταν στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325) κατά της Αρειανής κακοδοξίας, όπου καταδίκασε την αίρεση και συντάχτηκε το Σύμβολο της Νίκαιας. Επί αυτοκράτορα Κων/νου του Μεγάλου η Νίκαια ήταν σπουδαία κοιτίδα του Χριστιανισμού, και ως τοιαύτη, προκρίθηκε σαν τόπος σύγκλησης της παραπάνω Συνόδου. Σήμερα είναι ένα μικρό χωριό, που ονομάζεται «Ισνίη» κατά παραφθορά του Ελληνικού «Εις Νίκαιαν».
Ο?άγιος Νικόλαος θαυματουργούσε στη ζωή, θαυματουργεί και στο θάνατο. Είναι πάντα δίπλα μας, αρκεί να επικαλεστούμε τη βοήθειά του. Είναι δημοφιλής, σεμνός, σώφρονας, δίκαιος, φιλόξενος, προσφιλής, εγκρατής. Είναι πάνω απ΄ όλα τίμιος και σωστός Ιεράρχης.
Η εικόνα του στολίδι λαμπρό και απαραίτητο στις πρώρες των πλοίων, αναγκάζει τους ναυτικούς να γονατίζουν για να ζητήσουν βοήθεια, η οποία πάντα καταφθάνει. Οι χριστιανοί κλείνουν γόνυ στο μεγάλο προστάτη της Οικουμένης, ο οποίος διαλάμπει μέσα από τα θαύματά του.
Ο Άγιος Νικόλαος αναδείχτηκε άξιος ιεράρχης των Μύρων.
Τα Μύρα από τον 4ον αιώνα σημείωσαν μεγάλη ακμή, είχαν έδρα επισκοπής και προήχθησαν σε πρωτεύουσα της Λυκίας από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ (408-450). Ήρθαν όμως τα δίσεκτα τα χρόνια, που ερημώθηκε ο μεγαλοπρεπής ναός του αγίου, του οποίου είχεν ανεγείρει ο παραπάνω αυτοκράτορας.
Στα 1087 μ.χ. συλήθηκε και ο τάφος του Αγίου Νικολάου, το άγιο λείψανό του είχε κλαπεί και βρίσκεται στο Μπάρι. Μα εξακολουθεί να παραμένει άγιος εκεί, στα Μύρα της Λυκίας, φύλακας των ερειπωμένων ιερών και οσίων και αναμένεται να έρθει η ώρα να ξανασημάνουν οι καμπάνες, να ανάψουν κεριά και καντήλια, να ακουστεί η φωνή της αγάπης. Μέχρι τότε περιμένουν και οι χριστιανοί για να πάνε ταπεινοί προσκυνητές στα αλησμόνητα και πονεμένα χώματα, στα χιλιοτραγουδισμένα με πόνο πάτρια εδάφη.

http://www.proinoslogos.gr/pn/index.php?module=pagesetter&func=viewpub&tid=10&pid=9794