kantonopou’s blog

Στα συναξάρια της Εκκλησίας μας συναντάμε αγίους ηλικιωμένους με νεανική καρδιά, πλήρεις θάρρους, όπως ο άγ. Πολύκαρπος, ο άγ. Χαράλαμπος κ.λπ. Με τη χάρη του Θεού «ενεδυναμώθησαν από ασθενείας» και αναδείχθηκαν φωτεινά μετέωρα ανδρείας και αρετής, αγάπης και αγαθοσύνης. Από τους αμέτρητους ηλικιωμένους νεομάρτυρες της Ρωσικής Εκκλησίας, ξεχωρίζει ο π. Αλέξιος Σταυρόφσκυ.

Ο π. Αλέξιος ήταν προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγ. Σπυρίδωνος του Ναυαρχείου της Αγίας Πετρούπολης. Σε ηλικία 83 χρόνων, τον Σεπτέμβριο του 1918, συνελήφθη από τους μπολσεβίκους και οδηγήθηκε στις φυλακές, μαζί με άλλους χριστιανούς και ιερείς. Το μεγαλείο της ψυχής του φάνηκε μέσα στη φυλακή, όπου αναδείχτηκε άγγελος παρηγοριάς των άλλων συγκρατουμένων του αδελφών. Ιδιαίτερα όμως έλαμψε η αρετή του την τελευταία μέρα της ζωής του, λίγο πριν από την εκτέλεσή του.

Οι μπολσεβίκοι είχαν αποφασίσει να εκτελέσουν έναν αριθμό κρατουμένων, το ένα δέκατο, χωρίς συγκεκριμένα ονόματα. Έτσι μια μέρα τους έβγαλαν όλους από τα σκοτεινά και μουχλιασμένα κελλιά της φυλακής και τους είπαν να παραταχθούν στη σειρά. Λίγο πιο πέρα ετοιμάζονταν και οι στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Οι καρδιές των κρατουμένων πήγαιναν να σπάσουν από την αγωνία. Η σκέψη τους φτερούγιζε στα αγαπημένα τους πρόσωπα, που δεν θα τα έβλεπαν πια. Με την αγωνία του θανάτου παρατά­χθηκαν για να εκτελεστούν. Τότε όμως ο επικεφαλής αξιωματικός φώναξε:

-Όσοι έχουν αριθμό δέκα από κάθε σειρά να περάσουν εμπρός. Οι άλλοι ελεύθεροι!

Την εφιαλτική αυτή στιγμή ο π. Αλέξιος από ένατος γίνεται δέκατος στη σειρά του. Το έκανε αυτό για να χαρίσει τη ζωή σ’ έναν άλλο νεαρό λειτουργό του Υψίστου, που είχε πολυμελή οικογένεια.

Σε λίγο τα όπλα κροτάλισαν. Και η ψυχή του εθελούσιου γέροντα μάρτυρα πέταξε για τον ουρανό μαζί με τις ψυχές των άλλων νεομαρτύρων.

(Αρχ. Νεκτάριου Αντωνόπουλου, «Ρώσοι Νεομάρτυρες και Ομολογητές», εκδ. Ακρίτας, σ. 76-77) Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας