kantonopou’s blog

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα παρουσιάζεται ένα θαυμαστό γεγονός. Ένας εκ γενετής τυφλός αποκτά με τη θαυματουργική επέμβαση του Ιησού Χριστού την όρα-σή του. Και το γεγονός της θεραπείας του γίνεται αφετηρία σωτηρίας, η οποία στο τέλος του ευαγγελικού αναγνώσματος εκφράζεται με την ομολογία πίστεώς του.  Ο Χριστός τον ρωτά: «Συ πιστεύεις εις τον Υιόν του Θεού»; Και ο τυφλός τότε κατορθώνει να δει όχι μόνο το επίγειο, αλλά και το φως της Θεότητος: «Πιστεύω Κύριε. Και προσεκύνησεν αυτώ».  Το γεγονός αυτό αποτελεί μια ευλογημένη ευκαιρία, έτσι ώστε και εμείς, ως ορθόδοξοι άνθρωποι, να προβληματιστούμε για την πίστη μας και να ανανεώσουμε την υπόσχεση που δώσαμε κατά την ημέρα της βαπτίσεώς μας
Πολλές φορές, απογοητευμένοι από τα ανθρώπινα και τα καθημερινά, προβληματιζόμαστε για την παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ζητάμε σημεία, για να πιστέψουμε. Ακόμη κι’ όταν ο Κύριος βρισκόταν καρφωμένος επάνω στο Σταυρό, οι άνθρωποι Τον πείραζαν και Τον βλασφημούσαν λέγοντας: « Εάν είσαι Υιός του Θεού, κατέβα από το Σταυρό και θα πιστέψουμε σε Σένα». Όμως ο Κύριος δεν απάντησε. Παρέμεινε στον Σταυρό και πέθανε και αναστήθηκε για να ζήσει ο άνθρωπος, για να του ανοίξει τη θύρα του Παραδείσου και για να τον οδηγήσει στη ζωή του Θεού.
Οι αποδείξεις που ζητούμε πολλές φορές για να πιστέψουμε, τραυματίζουν την αλήθεια, την αγαπητική σχέση με το Θεό, και γι’ αυτό η άρνηση του Κυρίου είναι άμεση και κατηγορηματική( Μαρκ. 8, 12).
Κάθε αναγκαστική απόδειξη βιάζει την ανθρώπινη συνείδηση, μεταβάλει την πίστη σε απλή γνώση. Γι’ αυτό ο Θεός κλείνεται μέσα στη σιωπή της οδυνωμένης αγάπης Του. Ο Θεός δεν δίνει διαταγές. Μας προσκαλεί σε μια σχέση αμοιβαιότητας. Ο Πατέρας είναι Πατέρας χωρίς να επιβάλει την πατρότητά του. Ο Χριστός έρχεται για να καθίσει στο «τραπέζι των αμαρτωλών», και σταυρώνεται από υπερβολή ερωτικής αγαθότητας.
«Ποιος σύζυγος πέθανε για την σύζυγό του, και ποια σύζυγος διάλεξε να παντρευτεί έναν εσταυρωμένο; Ο Κύριος μνηστεύθηκε την Εκκλησία, της έδωσε μια προίκα με το αίμα Του, και της σφυρηλάτησε ένα δακτυλίδι με τα καρφιά της σταυρώσεώς Του», όπως αναφέρει ασκητικός συγγραφέας του 6ου αιώνα. Τόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο.
Ο Χριστός δεν απευθύνεται ποτέ στη λογική, δεν παραθέτει αποδείξεις, ούτε επιχειρήματα, δε ρωτά: « Ξέρεις;» Μόνο ρωτά : « Πιστεύεις;». Και στο ερώτημα αυτό μια καθαρή καρδιά μόνο αυτό μπορεί να απαντήσει: « Πιστεύω Κύριε. Βοήθει μοι τη απιστία».  Την ώρα λοιπόν που μας βαραίνει η αμφιβολία για την παρουσία του Θεού, την ώρα που η μοναξιά έρχεται, μόνο η βαθειά ταπείνωση έρχεται σε βοήθειά μας. Αυτή η ταπείνωση κάνει τον άνθρωπο να καταθέτει μπροστά στο Σταυρό του Χριστού ολόκληρο το είναι του. Και τότε άξαφνα ο Χριστός σηκώνει αντί για μας αυτό το βάρος: « Μάθετε απ’ εμού…. ότι ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίο μου ελαφρόν εστί» ( Ματθ. 11, 30). Και ο λόγος αυτός δεν είναι απάτη, είναι φώς μέσα στην κόλαση του σημερινού κόσμου.
π. Ε. Π.

http://www.imka.gr/edafia/kirigma-ebdomados/tyflou.html