Κυριακή Ε’ Νηστειών -Οσία Μαρία η Αιγυπτία (Α)
Συγγραφέας: kantonopou στις 9 Απριλίου, 2011
Α. ΟΙ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΙ
Η Κυριακή Ε’ Νηστειών, σηματοδοτεί την ολοκλήρωση του δεύτερου κύκλου θεμάτων που το Τριώδιο μας υπενθυμίζει κάθε χρόνο. Ο πρώτος κύκλος, με τις τέσσερις Κυριακές προ της Σαρακοστής, μας εισάγει στις αρετές, την ταπείνωση, την μετάνοια, την αγάπη και την υπακοή στο θέλημα του Θεού, ως στόχους της πνευματικής μας πορείας.Ο δεύτερος κύκλος, που περιλαμβάνει τις Κυριακές της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μας εισάγει στο νόημα της παρουσίας μας στην Εκκλησία, με την προβολή της Ορθοδοξίας όχι ως φολκλορικού είδους ή μαγικής πίστης, αλλά ως τρόπου ζωής που μεταμορφώνει τον άνθρωπο, προσφέροντάς του ήθος. Με την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος μας μιλά για τον Θεό ως Φως και θέτει ως απώτερο στόχο της πνευματικής μας πορείας την κοινωνία με το Φως. Με την ανάδειξη του Σταυρού, ως κορυφαίου σημείου χαρμολύπης, αλλά και υπόμνησης ότι η ζωή μας χρειάζεται να περάσει από την υπακοή στο θέλημα του Θεού, από την τήρηση των εντολών του, από το Πάθος για να έρθει η Ανάσταση. Με την παρουσία της μορφής του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακας, ο οποίος μας θυμίζει την ασκητική παράδοση της αγάπης, της προσευχής, της νήψης, ως τρόπου κοινωνίας με το Θεό και ως διαρκούς πρότασης της Εκκλησίας στον κόσμο. Ο δεύτερος κύκλος κλείνει σήμερα με την αναφορά της Εκκλησίας μας στο πρόσωπο της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Στο πρόσωπο της Αγίας συγκρούονται δύο τρόποι ζωής, ο τρόπος της αμαρτίας και ο τρόπος της μετάνοιας, ο τρόπος της αυτονόμησης του ανθρώπου από το Θεό και της παράδοσής του στο ίδιον θέλημα, στην φιληδονία, την φιλαυτία και την φιλοδοξία, και ο τρόπος της ανταπόκρισης του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού, η εγκατάλειψη στη χάρη Του, η μεταμόρφωση της φιληδονίας σε εγκράτεια και στέρηση του ιδίου θελήματος, της φιλαυτίας σε άντληση νοήματος για τη ζωή μέσα από την κοινωνία με το Θεό, της φιλοδοξίας σε αποταγή από τον κόσμο και το κοσμικό φρόνημα και αυτοπαράδοση στην αγάπη του Θεού.
Πριν προχωρήσουμε σε εξέταση των δύο αυτών συγκρουσιακών καταστάσεων,
ας μας επιτραπεί μία εξ αρχής τοποθέτηση. Όλη η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής με τα όσα αυτή φέρει στο νου μας, αλλά κυρίως, με τον τρόπο που η Εκκλησία μας καλεί τον καθένα να ζήσει, αποτελεί μία μεγάλη υπενθύμιση στον σύγχρονο άνθρωπο. Δεν είναι εκτός της πραγματικότητας της εποχής μας, όπως εύκολα κανείς θα μπορούσε να υποθέσει, ζώντας αυτόν τον αλλοπρόσαλλο και προβληματικό σύγχρονο άνθρωπο, αλλά μεταμορφώνει την εποχή μας και κάθε εποχή, καθώς ο λόγος της Εκκλησίας δεν είναι άλλος από τον Λόγο του Θεού, από τον Ιησού Χριστού, ο οποίος “χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας”. Και ο λόγος της Εκκλησίας σαρκώνεται στο παράδειγμα των Αγίων της, των γνησίων φίλων του Θεού, οι οποίοι αποτελούν την διαρκή παράταση του ήθους και του τρόπου ζωής της Εκκλησίας ανά τους αιώνες. Βοηθός μας θα είναι ο λόγος του Αγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων, ο οποίος συνέγραψε έναν βίο μοναδικό για τη Οσία. Μέσα από την διήγησή του θα μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε τι χαρακτηριστικά προτείνει ο πατερικός μας λόγος για την Αγία, αλλά και την εποχή μας.
Β. “ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ”
Ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, ξεκινά την αναφορά του στον βίο της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας με μία φωνή που ο γέροντας της Οσίας, Αββάς Ζωσιμάς, ακούει όταν στη ζωή του αναρωτιέται για το τέλειο: Ζωσιμά, καλά μεν και όσο είναι δυνατόν στον άνθρωπο αγωνίσθηκες, καλά πέρασες και τον ασκητικό δρόμο. Πλην όμως κανείς ανάμεσα στους ανθρώπους δεν έχει το τέλειο, αλλά μεγαλύτερος είναι ο αγώνας αυτός που βρίσκεται μπροστά, απ’ αυτόν που έχει ήδη περάσει κι αν ακόμη εσείς δεν το γνωρίζετε. Για να μάθεις λοιπόν κι εσύ ο ίδιος, πόσοι άλλοι δρόμοι υπάρχουν που οδηγούν στη σωτηρία, βγες έξω από τον τόπο σου και από εκεί που βρίσκεσαι και ο Θεός θα σου φανερώσει. Ο Όσιος επισκέφθηκε ένα Μοναστήρι, στο οποίο υπήρχε ένας διαφορετικός κανόνας. Οι πατέρες την πρώτη Κυριακή των Νηστειών, έφευγαν από την Μονή και κατέφευγαν στην έρημο του Ιορδάνου, όπου ζούσαν ασκούμενοι και μόνοι τους, χωρίς ο ένας να ξέρει τι είδους άσκηση κάνει ο άλλος και επέστρεφαν στο μοναστήρι την Κυριακή των Βαίων. Ο Ζωσιμάς ακολούθησε τον κανόνα και περπατούσε επί 20 ημέρες στη έρημο, αναζητώντας κάποιον ασκητή, ο οποίος θα τον ωφελούσε πνευματικά και θα του απαντούσε στην αγωνία του για το τέλειο. Εκεί συνάντησε την Οσία, η οποία ήταν επί πολλά έτη στην έρημο και είχε αποκτήσει όλα τα πνευματικά εκείνα χαρίσματα που ο Θεός προσφέρει σε όσους τον αγαπούν. Κατόπιν πολλών παρακλήσεων του Αββά, η Οσία Μαρία του διηγήθηκε την συγκλονιστική ιστορία της. Πατρίδα της ήταν η Αίγυπτος. Ζώντων των γονέων της, σε ηλικία δώδεκα ετών τους εγκαταλείπει, έρχεται στην Αλεξάνδρεια και επί 17 έτη θα ζήσει ως πόρνη, με ακατάπαυστο έρωτα της αμαρτίας. Κάποτε βλέπει ανθρώπους να ετοιμάζονται να πάνε στα Ιεροσόλυμα για την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ταξιδεύει μαζί τους, όχι για να προσκυνήσει, αλλά για να αμαρτήσει. Φτάνει στον Ναό της Αναστάσεως και στην πόρτα μια δύναμη την εμποδίζει να εισέλθει. Εκεί συναισθάνεται την ακαθαρσία των έργων της, αρχίζει να κλαίει και να θρηνεί, βλέπει την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της ζητά να την αφήσει να χαιρετήσει το Ξύλο του Σταυρού και της υπόσχεται ότι θα εγκαταλείψει τον κόσμο και την αμαρτία. Πραγματικά, η Παναγία της επιτρέπει να προσκυνήσει και καθοδηγεί τα βήματά της στην έρημο του Ιορδάνη. 47 χρόνια περνά εκεί, τρεφόμενη με δυόμισι ψωμιά και βότανα της ερήμου. Τα πρώτα 17 χρόνια βασανίζονταν από έναν ακατάπαυστο πόλεμο λογισμών, τον οποίο ξεπέρασε με την διαρκή επίκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου, την ανάμνηση των αμαρτιών της και την εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Κατόπιν, μπόρεσε και υπερέβη την ανθρώπινη φύση και τις ανάγκες της, χάρις στη διαρκή κοινωνία με το Χριστό. Η Οσία ζητά από τον Άγιο να επιστρέψει τον επόμενο χρόνο την Μεγάλη Πέμπτη να την κοινωνήσει. Ο Αββάς έρχεται, την βλέπει να περπατά πάνω στα νερά του Ιορδάνη, την κοινωνεί και η Αγία του ζητά να έρθει πάλι τον επόμενο χρόνο. Ο Αββάς έρχεται, την βρίσκει αναπαυμένη εν Κυρίω, την ίδια ημέρα που μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων. Ένα λιοντάρι τον βοηθά να ανοίξει τον λάκκο και να θάψει την Οσία, της οποίας τον βίο διηγήθηκε στους μοναχούς της Μονής του και ο οποίος παρέμεινε στην συνείδηση της Εκκλησίας ως ακριβές υπόδειγμα μετανοίας, αλλά και μοναδικής αλλαγής τρόπου ζωής. Η φράση που άκουσε ο Αββάς Ζωσιμάς, ότι“μεγαλύτερος είναι ο αγώνας που βρίσκεται μπροστά” ας αποτελέσει μια πρώτη αφορμή προβληματισμού και περίσκεψης προς όλους μας, καθότι αποτελεί μία φράση βαθιά εντυπωμένη στην παράδοσή μας. Μας εντάσσει σε μια πνευματική αντιμετώπιση του κόσμου και μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή του ανθρώπου δεν περιορίζεται μόνο στην επίτευξη υλικών και κοινωνικών στόχων. “Ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος”, αναφέρει ο Κύριός μας. Αυτό σημαίνει ότι η έννοια του αγώνα και μάλιστα του πνευματικού, χρειάζεται να είναι πάντοτε έμπροσθέν μας, για να μπορούμε να νοηματοδοτούμε συνεχώς την ζωή μας. Η Οσία μας δίδει την εφαρμογή της φωνής που άκουσε ο Αββάς. Η αμαρτία δεν απετέλεσε το τέλος, αλλά την αρχή για την προσπάθειά της. Μετανόησε, εγκατέλειψε τον κόσμο, νήστεψε, έκλαψε, ασκήθηκε, πολέμησε, δεν σταμάτησε μέχρι τέλους να αγωνίζεται τον καλόν αγώνα. Γνώριζε ότι ο αγώνας της είχε στάσεις, νίκες, αλλά και συνέχεια. Μετά από κάθε πνευματική επιτυχία, ακολουθούσε μεγαλύτερος ο πόλεμος των πειρασμών, όπως χαρακτηριστικά η ίδια διηγείται στο συναξάρι της: ” Πίστεψέ με, αββά, δεκαεπτά χρόνια γύριζα σ’ αυτήν την έρημο παλεύοντας σαν με ανήμερα θηρία ενάντια στις παράλογες επιθυμίες”. Όσο εύκολα αποκάμουμε εμείς οι χριστιανοί, για τον λόγο ότι φοβόμαστε τον κόπο και τον πειρασμό, τόσο η πατερική μας παράδοση μας προετοιμάζει για μια δυναμική πορεία στη ζωή. “Δει ημάς δια πολλών θλίψεων γεννηθήναι άνωθεν”, παρατηρεί ο Απόστολος Παύλος. Και ο Μέγας Αντώνιος συμπληρώνει: “Άρον τους πειρασμούς και ουδείς δύναται σωθήναι”! Μ’ αυτή την αφετηρία (το ότι ο αγώνας δεν σταματά ποτέ) θα προσπαθήσουμε στην συνέχεια να δούμε ποιο είναι το νόημα της πορείας μας εν κόσμω, αλλά και πώς μπόρεσε η Αγία να ξεπεράσει τον τρόπο της αμαρτίας και να βρει τον τρόπο της χάριτος.
Γ. ΑΜΑΡΤΙΑ – ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Η αμαρτία είναι η εμπαθής κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία θέλει να θεωθεί χωρίς τον Θεό. Η αμαρτία είναι η αυτόνομη χρήση των δύο μεγάλων δωρεών που ο Θεός προσέφερε στον άνθρωπο όταν “ενεφύσησε εις αυτόν πνοήν ζώσαν”, δηλαδή την ελευθερία και την αγάπη. Ο άνθρωπος απέτυχε να οδηγηθεί στο καθ’ ομοίωσιν, καίτοι είχε την δωρεά του “κατ’ εικόνα Θεού” μέσα του. Ο Θεός, εν τρισί προσώποις, αλληλοπεριχωρείται αγαπητικά και αυτή η αλληλοπεριχώρηση γίνεται εν ελευθερία. Αυτό σημαίνει ότι τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος δεν αγαπώνται εξ ανάγκης, αλλά ελεύθερα το ένα αγαπά το άλλο. Αυτή η αγάπη, που μόνο αποφατικά μπορεί να περιγραφεί, δηλαδή ως προς τι δεν είναι και όχι ως προς τι είναι, μας δίνει τον μοναδικό ορισμό του Θεού κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο: “Ο Θεός αγάπη εστί“. Ο άνθρωπος κλήθηκε από τον Θεό να πραγματώσει αυτό τον ορισμό: “Ο άνθρωπος αγάπη εστί”. Ο άνθρωπος υπάρχει κατ’ εικόνα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι αυθύπαρκτος, δεν είναι αυτόφωτος, αλλά η ύπαρξή του παίρνει νόημα μέσα από την κοινωνία του με το Θεό. Αυτό ήταν και το νόημα του Παραδείσου. Ο άνθρωπος αγαπά τον Θεό, τον συνάνθρωπο και την Κτίση μέσα από την κοινωνία του με τον Θεό της αγάπης. Ταυτόχρονα, “ο Θεός ελευθερία εστί”. Και ο άνθρωπος καλείται να πραγματώσει και αυτό τον ορισμό “ελευθερία εστί”. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία της αγάπης με το Θεό, τον συνάνθρωπο και την κτίση δεν μπορεί να πραγματωθεί χωρίς την ελεύθερη επιλογή του ίδιου του ανθρώπου. Αυτό ήταν και το νόημα της δοκιμασίας του ανθρώπου από το Θεό. Το μοναδικό δέντρο του Παραδείσου, από το οποίο ο άνθρωπος δεν επιτρεπόταν να φάει, δεν ήταν ένα παιχνίδι του Θεού ή μία απαγόρευση ή η τοποθέτηση ενός ηθικού νόμου, όπως πολλές φορές εσφαλμένα θεωρούμε την χριστιανική διδασκαλία, αλλά η δυνατότητα της ελευθερίας που ο Θεός έδωσε κατ’ εικόνα στον άνθρωπο και ο άνθρωπος μπορούσε να την οδηγήσει στο καθ’ ομοίωσιν. Γιατί μόνο η ελεύθερη παράδοση του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού έχει νόημα. Ο Θεός δεν εξαναγκάζει, αλλά σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν δημιουργεί νόμους για να βασανίζει τον άνθρωπο, αλλά του αφήνει την επιλογή μόνος του να διαλέξει τι πραγματικά θέλει. Ο Θεός είναι ξεκάθαρος έναντι του ανθρώπου. Ζωή υπάρχει μέσα από την κοινωνία μαζί Του. Η απομάκρυνση απ’ Αυτόν οδηγεί τον άνθρωπο στον θάνατο, γιατί ο άνθρωπος είναι κτίσμα και όχι Κτίστης. Ο άνθρωπος δεν παύει να είναι δημιούργημα του Θεού. Ζει μόνο κοντά στο Θεό. Αν επιλέξει την αυτονομία, διαλέγει τον τρόπο του θανάτου. Αυτό δεν είναι τιμωρία του Θεού, αλλά συνέπεια της άρνησης του ανθρώπου να ζήσει, συνέπεια της επιλογής και της κακής χρήσης της ελευθερίας, συνέπεια του ανθρώπινου εγωισμού. Ρόλο παίζει εδώ και ο διάβολος. Ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει ότι το κακό είναι οντολογικώς ανύπαρκτο. Δεν μιλούμε για δύο θεότητες ή για δύο δυνάμεις που παλεύουν ποια θα επικρατήσει στον κόσμο. Μιλούμε για την αγάπη και την απουσία της. Αυτό είναι το μίσος, η οργή, ο εγωισμός, το ψέμα, η καταλαλιά, η υπερηφάνεια. Είναι η απουσία της αγάπης. Αυτό είναι και το νόημα της αμαρτίας. Η μη τήρηση των εντολών του Θεού, επειδή η αγάπη μας προς Αυτόν δεν είναι τόσο δυνατή, ώστε να μπορεί να υπερβαίνει κάθε τι άλλο. Ο διάβολος ελεύθερα διάλεξε να μην αγαπά το Θεό. Ελεύθερα διάλεξε να μην έχει κοινωνία μαζί Του. Ελεύθερα “θεοποίησε” τον εαυτό του και ζει ως φορέας του κακού, θέλοντας να οδηγήσει και άλλα δημιουργήματα του Θεού στην άρνηση. Ο διάβολος όμως δεν είναι η αιτία της πτώσης και της αμαρτίας, αλλά ο πειρασμός του εγωισμού που ο άνθρωπος έφερε μέσα του. Αυτό είναι και το νόημα της αμαρτίας. Είναι η αποτυχία του ανθρώπου να αγαπήσει τον Θεό πιο πάνω από τον εαυτό του, η αποτυχία του ανθρώπου να ταπεινωθεί τόσο ώστε να αποδεχθεί την αγάπη του Θεού, η αποτυχία του ανθρώπου να δώσει νόημα στην ελευθερία του. Οι εκδηλώσεις της αμαρτίας, τα συμπτώματά της που είναι τα κάθε λογής πάθη και οι κακίες πηγάζουν από την πλημμελή δυνατότητα και επιλογή της αγάπης. Αν αγαπούσαμε πραγματικά δεν θα αμαρτάναμε. Ο Χριστός, μέσα από την σταυρική Του θυσία και την Ανάσταση, μας δίνει το δικαίωμα να επανέλθουμε στην γνήσια κοινωνία με το Θεό. Και μας καλεί μέσα από την μετάνοια, δηλαδή την αλλαγή του νου, του τρόπου σκέψης, δράσης και ζωής, να εναποθέσουμε την ελευθερία μας στον Θεό, να δώσουμε νόημα στη ζωή μας αγαπώντας και να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα μετανοίας. Η ασκητική μας παράδοση ονομάζει αυτή τη νέα προσπάθεια “βαλείν αρχήν μετανοίας” και μας καλεί έτσι να πορευθούμε. Σηματωροί στην προσπάθειά μας αυτή είναι οι Άγιοι. Οι Άγιοι δεν είναι αυθύπαρκτα τέλειες οντότητες, αλλά αποτελούν υπάρξεις που αγωνίζονται. Έχουν τις πτώσεις τους, τις δυσκολίες τους, τα πάθη και τους πειρασμούς τους. Έχουν όμως πάνω από όλα αυτή τη διαρκή επιθυμία και βίωση της μετάνοιας. Ξέρουν ότι δεν είναι τέλειοι. Ξέρουν ότι είναι αδύναμοι. Αλλά τους ανήκει αυτή η βαθιά αίσθηση ότι ο Θεός θα αναπληρώσει τις δικές τους αδυναμίες και θα θεραπεύσει τις ασθένειές τους και αυτή η αίσθηση είναι που τους δίνει ταπείνωση, δύναμη πνευματική και αγάπη προς το Θεό που ελευθερώνει. Ο ψαλμωδός περιγράφει κατά τον ωραιότερο τρόπο αυτή την αίσθηση του βιώματος των Αγίων: “πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου πού φύγω; Εάν αναβώ εις τον ουρανόν, συ υπάρχεις εκεί. Εάν καταβώ εις τον Άδην, πάρει. Εάν αναλάβω τας πτέρυγάς μου κατ’ όρθρον και κατασκηνώσω εις τα έσχατα της θαλάσσης και γαρ εκεί η χείρ σου καθοδηγήσει με”. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία έζησε την ανθρώπινη πορνεία. Η πορνεία δεν είναι κατάσταση μόνο σωματικής αμαρτίας, αλλά και πνευματικής. Ο πόρνος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Απόστολος Παύλος, ποιεί τα μέλη του Χριστού που είναι το σώμα, μέλη πορνείας, μέλη απομάκρυνσης από το Θεό. Παραδίδεται στις επιθυμίες του, στο θέλημά του και ζει αμαρτάνοντας όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Σωματικά η πορνεία αποτελεί την άρνηση της αγάπης προς τους ανθρώπους και τον υποβιβασμό της σε απλή ικανοποίηση και μάλιστα επί χρήμασι. Πνευματικά, αποτελεί την άρνηση της αγάπης του Θεού και την παρακοή των εντολών Του, με αποτέλεσμα την βύθιση στον βούρκο της αμαρτίας. Ο Χριστός, στο Ευαγγέλιο, συγχώρεσε πόρνες γυναίκες που πολύ ηγάπησαν, όπως ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά. Αυτό σημαίνει ότι η πορνεία ξεπερνιέται μόνο με την αγάπη προς το Θεό! Εάν δεν δονήσει την ύπαρξή μας αυτή η αγάπη, τότε δύσκολα ξεφεύγουμε όχι μόνο από την πορνεία, αλλά και από κάθε είδους αμαρτωλή κατάσταση και επιθυμία. Εμείς μοιάζουμε στην Οσία Μαρία την Αιγυπτία; Ναι, στο ότι είμαστε παραδομένοι στην πνευματική πορνεία. Αυτό σημαίνει ότι άλλες “αγάπες”, κοσμικές, έχουν πάρει πρωτεύουσα θέση στη ζωή μας. Το χρήμα, το ποδόσφαιρο, η πολιτική, ο χορός και η διασκέδαση, η κατάκριση και η κακία, ο τρόπος ζωής μας είναι τέτοιος που λειτουργεί πορνικά. Μπορεί εξωτερικά να τηρούμε τις εντολές και μάλιστα με ιδιαίτερη αυστηρότητα, στην ουσία όμως τα πάθη μας λειτουργούν υπερμεγεθυντικά, δηλαδή πάντοτε υπάρχει μέσα μας κάτι που δεν επιτρέπει στην αγάπη του Θεού να μας αγκαλιάσει ολοκληρωτικά. Κάτι από το δικό μας θέλημα μας καθιστά άπιστους και δύσπιστους έναντι του Θεού, ο πόθος μας γι’ αυτόν διασπάται, ενίοτε και από τις βιοτικές μέριμνες, αλλά και η ελευθερία μας δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε να λειτουργήσει, καθώς δυσκολευόμαστε να υποτάξουμε τον εγωισμό μας και την αίσθηση ότι εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία μετανόησε για τον πρότερο βίο της, τον εγκατέλειψε εντελώς. Μέσα της εντυπώθηκε ο θείος πόθος, η συντριβή για το παρελθόν και η αγωνία για την κοινωνία με το Θεό. Εγκατέλειψε την ζωή του κόσμου, δεν δοκίμασε καν τη ζωή του μοναχισμού, αλλά πορεύθηκε εν ερήμω, “κατά μόνας έως αν παρήλθε”, διότι δεν έβλεπε άλλο νόημα στη ζωή της, παρά την ελεύθερη παράδοσή της στην αγάπη του Θεού. Και τούτο σήμαινε ότι πλέον άλλο από το Θεό δεν είχε νόημα γι’ αυτήν, η κοινωνία μαζί Του αποτέλεσε τον μοναδικό λόγο ζωής και ύπαρξης γι’ αυτήν και αυτή η κοινωνία την οδήγησε στην αιώνια δόξα από την μία μεριά, αλλά και στην ανάπτυξη αυτού που στην ζωή της Εκκλησίας ονομάζουμε υπέρβαση των παθών, σχέση ζωής και κοινωνίας με το Χριστό, λόγος με τον Λόγο!
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.