kantonopou’s blog

Συνέχεια από Κυριακή Ε’ Νηστειών -Οσία Μαρία η Αιγυπτία (Α)

ΣΤ. ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ – ΦΩΤΙΣΜΟΣ
Ο ανθρωποκεντρικός πολιτισμός μας θέτει ως στόχο και σκοπό μας την εκπλήρωση των φιλοδοξιών μας. Αυτό σημαίνει ότι ακολουθούμε την πορεία της πτώσης, δηλαδή να θέλουμε να υπερβούμε τις δυνατότητές μας και από μόνοι μας είτε να θεοποιηθούμε είτε να επιτύχουμε αυτό που μας αρέσει. Δεν είναι κακό να προσπαθούμε να πετύχουμε στην ζωή μας. Το πρόβλημα έγκειται όταν η επιτυχία γίνεται αυτοσκοπός και μάλιστα, όταν μετερχόμαστε κάθε μέσο και τρόπο προκειμένου να φτάσουμε σ’ αυτήν. Το πρόβλημα πάλι έγκειται όταν επιθυμούμε την δόξα των ανθρώπων, δηλαδή την αποδοχή των άλλων, το μεγαλείο και την υπόληψη. Το όνομά μας, αυτό το οποίο πολλές φορές θέτουμε ως σκοπό μας, να δοξαστεί. Ως αποτέλεσμα αυτή της αντίληψης και συμπεριφοράς έρχεται το γεγονός ότι παραβιάζουμε κάθε έννοια ηθικής και δικαίου, αρκεί να πραγματωθεί η επιθυμία μας. Ο τρίτος πειρασμός του Χριστού ήταν να του δοθεί όλος ο κόσμος, αρκεί να προσκυνούσε τον διάβολο. Ο διάβολος προσφέρει στον Χριστό την εξουσία και την παντοδυναμία. Ταυτόχρονα, τον καλεί να παραδώσει την ελευθερία Του σ’ αυτόν, προκειμένου να πετύχει αυτόν τον σκοπό. Ο Χριστός αρνείται και αναφέρει ότι “Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνον λατρεύσεις”, που σημαίνει ότι η ελευθερία μας έχει νόημα από την στιγμή που συνδέεται με το Θεό και ότι στη σχέση μας μαζί Του αποκτά η ύπαρξή μας νόημα. Η ουσία της ζωής είναι η σχέση με το Θεό. Δεν είναι η εξουσία, η φήμη, η δόξα, το καλό όνομα. “Ηγάπησαν την δόξαν των ανθρώπων μάλλον ή την δόξαν του Θεού”, αναφέρει χαρακτηριστικά ο ευαγγελιστής για τους Φαρισαίους που, μολονότι έβλεπαν ότι ο Χριστός ήταν ένα ξεχωριστό πρόσωπο, αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν από φόβο μήπως γίνουν αποσυνάγωγοι! Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, ενσαρκώνοντας το Θεανθρωποκεντρικό πρότυπο της Εκκλησίας, μας μιλά για τον φωτισμό από την αγάπη του Θεού ως τον στόχο της ζωής της: “Δεν σηκωνόμουνα από τη γη κι αν ακόμη συνέβαινε να περνώ κι ολόκληρο εικοσιτετράωρο σ’ αυτή τη στάση, μέχρις ότου με έλουζε με τη λάμψη του το γλυκύ εκείνο φως κι έδιωχνε τελείως τους λογισμούς που μ’ ενοχλούσαν”. Αυτό είναι το μυστήριο της γνήσιας εν Χριστώ ελευθερίας. Η ζωή μας αντλεί νόημα από την σχέση με το Χριστό, από την μελέτη του λόγου Του, από την προσευχή, την άσκηση και την αγάπη που Αυτός μας δίδει και ταυτόχρονα μας καλεί να δώσουμε με την σειρά μας. “Ο Λόγος του Θεού που είναι ζωντανός και δραστικός, αυτός διδάσκει την γνώση στον άνθρωπο. Τρέφομαι και σκεπάζομαι με τον λόγο του Θεού που συγκρατεί τα σύμπαντα. Γιατί ΄΄δεν θα ζήσει ο άνθρωπος μόνο με το ψωμί,, και ΄΄επειδή δεν έχουν στέγη, γίνεται κατοικία και σκέπη η παντοδύναμη χάρη του Θεού,, σε όσους ξεντύθηκαν το ένδυμα της αμαρτίας”. Ο φωτισμένος από την παρουσία του Χριστού άνθρωπος ζει την ελευθερία του ως διακονία των άλλων, ζει την ζωή του ως κοινωνία με το Χριστό, αναπνέει δια της προσευχής, συνομιλεί δια της αγάπης, ελεεί δια της καρδίας, και ταυτόχρονα δέχεται την ευεργεσία της φωταυγίας του Θεού ως εκπλήρωση κάθε φιλοδοξίας του και ως σκοπού της ζωής του. Αυτή η φωταυγία πραγματώνεται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος και αποτελεί σκοπό ζωής: “άγιοι γίνεσθε ότι εγώ άγιος ειμί”. Σίγουρα, δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο για τις φτωχές πνευματικές μας δυνάμεις, όμως η παρουσία της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων της πίστεώς μας αποτελούν πολύτιμες μεσιτείες και βοήθεια στον δύσκολο αγώνα. Αρκεί να μην ξεχνούμε τον στόχο. “Πάντοτε το νοερό μάτι της σκέψεώς μου ακατάπαυστα κατεύθυνα σε Αυτήν, την Υπεραγία Θεοτόκο, που εγγυήθηκε για μένα, ζητώντας να με βοηθήσει, που κινδύνευα μέσα στο πέλαγος της ερήμου. Και πράγματι την είχα βοηθό και συνεργάτη της μετανοίας μου”. Μπορεί ο κόσμος μας να τρέφεται μέσα από την φιλοδοξία και την γνώση την απολυμένη, οι Άγιοι όμως ζούνε το νόημα της ελευθερίας μέσα από την γνώση που μένει στον αιώνα. Κι εδώ είναι που χρειαζόμαστε σήμερα να μιμηθούμε αυτό τον τρόπο!
Ζ. ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

Είδαμε  στοιχεία της πνευματικής παράδοσης της Εκκλησίας μας και του τρόπου ζωής που αυτή προτείνει: του Θεανθρωποκεντρικού. Αυτή η πορεία πραγματώνεται μέσα από την μίμηση των Αγίων. Οι Άγιοι ήταν αυτοί που ξεκίνησαν από το αμαυρωμένο “κατ’ εικόνα” και με την χάρη του Θεού το έφτασαν στο καθ’ ομοίωσιν. Άντλησαν τα στοιχεία της αγάπης και της ελευθερίας και τους έδωσαν το προπτωτικό νόημα. Μπορεί η εποχή μας να λειτουργεί ανθρωποκεντρικά. Μπορεί τα πρότυπά της να μας παρασύρουν στην συνέχιση της μεταπτωτικής πορείας. Όμως η κοινωνία μας με τον Χριστό δια μέσω των Αγίων Του, αποτελεί για όλους μας μια αφορμή βαθύτατης αναψυχής, αλλά και ταυτόχρονα συναίσθησης της πρόκλησης του Χριστού προς όλους: “Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;”. Αυτή την πρόκληση η Εκκλησία συνεχίζει ανά τους αιώνες καλώντας μας να δώσουμε την προσωπική μας απάντηση. Και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την απάντηση της γνήσιας ελευθερίας και αγάπης που μεταμορφώνει τον άνθρωπο και τον κόσμο σε κοινωνία Χριστού. Αν η εποχή μας λειτουργεί με τα ανθρωποκεντρικά κριτήρια, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απελπιζόμαστε. Χωρίς να αποκοπούμε από τον κόσμο και την ζωή, οφείλουμε να γινόμαστε η μικρά ζύμη που ζυμοί το φύραμα του κόσμου και της ιστορίας, η μεταμορφωτική πνοή των Αγίων, αυτοί που αναζητούμε τον Χριστό ως τον Αναστημένο Σωτήρα και Λυτρωτή. Και όπως κλείνει χαρακτηριστικά την διήγησή του για την Οσία Μαρία ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, ας είναι και η δική μας ευχή απόψε: “Ο Θεός που πραγματοποίησε μεγάλα και θαυμαστά γεγονότα, που ανταμείβει με πολύ μεγάλες δωρεές όσους ελπίζουν σ’ Αυτόν, ας μας αξιώσει να βρεθούμε και να ταχθούμε με το μέρος της Μαρίας, αυτής της μακαρίας, μαζί με όλους όσους Τον ευαρέστησαν ανά τους αιώνες με την θεωρία και την πράξη”.

http://www.imd.gr/
http://syndpeiraia.blogspot.com/2010/03/blog-post_20.html