Βραβείο με έπαθλο 15 εκατομμύρια δολάρια θέσπισαν ορισμένοι από τους πρωτοπόρους της τεχνολογίας όπως ο συνιδρυτής της Google και ο ιδρυτής του Facebook. Θα απονέμεται κάθε χρόνο σε επιστήμονες τα επιτεύγματα των οποίων κρίνεται ότι ανοίγουν νέους δρόμους.

Φέτος, πρώτη χρονιά για το Βραβείο Καινοτομίας στις Επιστήμες της Ζωής, απονεμήθηκε σε 11 ερευνητές που εστίασαν τη δουλειά τους στον καρκίνο και το DNA. Εννέα από τους βραβευθέντες βρίσκονται σε αμερικανικά πανεπιστήμια, δύο στην Ολλανδία και ένας στην Ιαπωνία. Ο καθένας τους έλαβε 3 εκατομμύρια δολάρια.

Από το 2014, το ίδρυμα θα βραβεύει πέντε επιστήμονες-με 3 εκατομμύρια δολάρια τον κάθε ένα- ετησίως. Η ιδέα πίσω από το είναι να δημιουργήσει ενθουσιασμό και οικονομικές ανταμοιβές για εξαιρετικά επιστημονικά επιτεύγματα ανάλογους του ενθουσιασμού που δημιουργούν οι αθλητές και των οικονομικών ανταμοιβών τους.

Εκτός του Μαρκ Ζούκερμπεργκ (Facebook) και του Σέρτζι Μπριν (Google), το Βραβείο στηρίζουν η Αν Βοϊτσίτσκι (σύζυγος του Μπριν και ιδρυτής της εταιρείας 23andMe που φτιάχνει γονιδιακούς χάρτες), η Πρισίνα Χαν (σύζυγος του Ζούκερμπεργκ, παιδίατρος) και ο ρώσος επιχειρηματίας Γιούρι Μίλνερ. Μία εκ των νικητών η Κορνέλια Μπάργκμαν από το Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ δήλωσε ότι αρχικά νόμιζε πως επρόκειτο για αστείο και σημείωσε ότι η επίδραση του Βραβείου στις επιστήμες θα είναι τεράστια.

Οι νικητές είναι: Κορνίλια Μπάργκμαν για τη δουλειά της στη γενετική των νευρώνων και τη συμπεριφορά, Ντέιβιντ Μπότσταϊν για τη χαρτογράφηση κληρονομικών ασθενειών στους ανθρώπους , Λιούις Κάντλι για την ανακάλυψη ενζύμου και το ρόλο του στη μεταβολή του καρκίνου, Χανς Κλίβερς για την περιγραφή των προβλημάτων σε μόρια που μπορούν να προκαλέσουν καρκίνο, Ναπολεόνε Φεράρα για τη μελέτη των καρκινικών όγκων και του τρόπου ανάπτυξής τους, Τίτια ντε Λάγκε για έρευνα στα τελομερή, Έρικ Λάντερ για την ανακάλυψη τρόπων ταυτοποίησης ανθρώπινων γονιδίων ασθενειών, Τσαρλς Σόγερς για τη θεραπεία καρκινικών γονιδίων, Μπερτ Φόγκελσταϊν για την έρευνα σε γονίδια που συρρικνώνουν τους όγκους, Ρόμπερτ Βάινμπεργκ για την ανακάλυψη του πρώτου ανθρώπινου γονιδίου που όταν μεταλλάσσεται προκαλεί καρκίνο και Σίνια Γιαμανάκα για τη δουλειά του στην ανάπτυξη τεχνητών βλαστοκυττάρων .

(Πηγή:BBC)

Αγαπητοί αναγνώστες,

Είμαι δάσκαλος και έχω τη θέση διευθυντή σχολείου. Παράλληλα έχω την τύχη να βρίσκομαι στα θρανία για 40 περίπου χρόνια. Πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευόμενου και πότε και με τις δυο παράλληλα.

Έχω διδάξει και διδαχθεί σε όλων των ειδών τα σχολικά κτήρια. Και σε αυτά τα υπέροχα νεοκλασικά που κατασκευάστηκαν ενάμιση αιώνες πριν, και σε κτήρια της δεκαετίας του 60, και σε άλλα της δεκαετίας του 90, που μάλιστα λόγω κακοτεχνιών των εργολάβων δεν κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα με το σεισμό, αλλά και στου τελευταίου τύπου εκπαιδευτικά διδακτήρια, τις περίφημες προκατασκευασμένες, μεταλλικές κατασκευές που ονομάζουμε “προκάτ” και που αποδείχτηκαν ως το πιο «διαδεδομένο», «σύγχρονο», «επίτευγμα» της σημερινής ελληνικής εκπαίδευσης.
Μετά από τόσο χρόνια δάσκαλος η πολιτεία αποφάσισε να με ρωτήσει για το χώρο του διδακτηρίου. Όχι για την παλαιότητά του, όχι για την ακουστική του, όχι για το αν λειτουργεί σωστά η ηλεκτρική εγκατάσταση ή αν έχουν καταφέρει να επιβιώσουν τα σώματα θέρμανσης. Αν βουλώνουν οι απαράδεκτες υδρορροές, αν κλείνουν οι πόρτες, αν διαλύονται τα πόμολα και τα μεταλλικά στόρια (παρεμπιπτόντως δεν έχουν προβλεφθεί κουρτίνες για την καλύτερη ακουστική ή για να αναβαθμιστεί αισθητικά αλλά και παιδαγωγικά ο χώρος) και φυσικά όχι για την υγιεινή του η οποία δεν είναι κατάλληλη ούτε για άλλου είδους θηλαστικά, μια και τα κτήρια δεν ανασαίνουν και δεν μπορούν να καθαριστούν επαρκώς.
Φυσικά δεν ρωτήθηκα ούτε για τον εξωτερικό τους χώρο, ούτε για το που είναι χτισμένα ούτε για το θέμα της λάσπης και του νερού αλλά ούτε και της αποχέτευσης των όμβριων.
Με ρώτησαν όμως για τη χωρητικότητα τους. Προσέξτε με αγαπητοί μου, όχι για τα τετραγωνικά τους, αλλά για το πόσους μαθητές μπορούμε να στοιβάξουμε (συγγνώμη) να τοποθετήσουμε για να διδαχθούν σε αυτές.
Και με ρώτησαν επίσημα, μέσω της βάσης δεδομένων του προγράμματος Survey όπου γίνεται η επίσημη καταγραφή της κατάστασης στην εκπαίδευση σε πανελλήνιο επίπεδο.
Επειδή όμως στις οδηγίες συμπλήρωσης αναφέρεται ότι για κάθε μαθητή προβλέπεται από τον κανονισμό 1,5 τ.μ., θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας.

Οι αίθουσες προκάτ είναι περίπου 22 τ.μ. Άρα 22:1,5 = 16 μαθητές περίπου. Κάτι που έχουν ήδη συμπληρώσει οι περισσότεροι διευθυντές. Έτσι είμαστε «σύννομοι» και δεν έχουμε ξεφύγει από τον προβλεπόμενο κανονισμό. Μπράβο μας!
Βέβαια το 1,5 τμ είναι βάσει ερευνών και δεν μπορώ να αμφισβητήσω την αγγλοσαξονική μεθοδικότητα, ακρίβεια και οργάνωση. Διερευνώντας μάλιστα προηγούμενα επιτεύγματα στο λίγο παλαιότερο παρελθόν αυτών των ερευνητών για την κατανομή ατόμων στο χώρο (μπορείτε μάλιστα να το κάνετε κι εσείς διερευνώντας στο διαδίκτυο με λέξεις κλειδιά όπως χωρητικότητα, χώρος ανά άτομο κλπ) βρέθηκα μπροστά και σε άλλους παρόμοιους κανονισμούς κατανομής ατόμων όπως για παράδειγμα στο πώς ήταν σχεδιασμένα τα βρετανικά δουλεμπορικά πλοία σύμφωνα με τους κανονισμούς.
Βέβαια τα πράγματα στις ελληνικές αίθουσες είναι καλύτερα από ένα δουλεμπορικό σε ό,τι αφορά την κατανομή των μαθητών. Ο χώρος που προβλέπεται ότι αναλογεί σε κάθε μαθητή (1,5 τμ) είναι σαφώς μεγαλύτερος. Δεν φτάνει όμως τις προδιαγραφές που έχουν αποφασίσει βάσει κανονισμού άλλοι πρόγονοι, Βαυαρών αυτή τη φορά, ερευνητών για άλλου είδους άτομα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Πολωνία.
Ούτε βέβαια τολμάμε να κάνουμε σύγκριση με την προβλεπόμενη από τους κανονισμούς αναλογία «αμνοεριφίων» ανά τ.μ στους στάβλους της ελληνικής επικράτειας. Καθαρά για λόγους ενημέρωσης να σας πληροφορήσω ότι για κάθε αρσενικό πρόβατο ή γίδι σε σύγχρονες εγκαταστάσεις προβλέπονται μόνο για την ανάπαυσή του 1,4 – 1,7 τμ. Χωρίς να υπολογίζεται ο χώρος που καταλαμβάνουν οι διάδρομοι οι ταΐστρες κλπ, κάτι που ανεβάζει την αναλογία σε πάνω από 2τ.μ ανά ζώο.
Και συγκεκριμένα 661τ.μ. στάβλου : 240 προβατίνες = 2. 75 τμ ανά προβατίνα ή 661τ.μ.: 200 = 3.31 ανά γίδι.

Και φυσικά δε γράφω αυτό το άρθρο για σας βάλω να κάνετε τέτοιου είδους συγκρίσεις. Δεν πιστεύω ότι η «Ελληνική Πολιτεία» βλέπει τις σχολικές αίθουσες ως δουλεμπορικά, στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή στάβλους. Απλά κάπου πρέπει να «μαζέψουμε» τους μαθητές και ζητάει από τους διευθυντές των σχολείων την σύμφωνη γνώμη.
Το πρόβλημα είναι ότι η Πολιτεία δεν συνυπολογίζει πως μέσα στην αίθουσα δεν υπάρχουν μόνο μαθητές.
Στην κάθε αίθουσα, εκτός από μαθητές, υπάρχουν πρώτ’ απ’ όλα βιβλιοθήκες. Βέβαια είναι φυσικό η πολιτεία να μην το γνωρίζει γιατί, στο δικό μας σχολείο για παράδειγμα, οι βιβλιοθήκες και τα βιβλία είναι κατά κύριο λόγο δωρεά των απλών γονέων και χωριανών και όχι του κράτους. Αυτό σημαίνει 22 τ.μ εμβαδό – 1.5 τ.μ (για μια τουλάχιστον βιβλιοθήκη) = 20,5 τ.μ. ελεύθερος χώρος.
Απ’ αυτό το χώρο θα πρέπει να αφαιρέσουμε και τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που πάλι δεν μας τον έχει προμηθεύσει η πολιτεία και δυστυχώς πρέπει να βρίσκεται πάνω σε γραφείο. Άρα: 20,5 τ.μ – 1 τμ = 19,5 τ.μ.
Φυσικά δεν μπορούμε να συνυπολογίζουμε ξεχωριστό χώρο με μοκέτα που τα παιδιά θα δουλεύουν σε κύκλο ή θα τη χρησιμοποιούν ως γωνιά βιβλίου ή ξεκούρασης. Αυτές είναι «παιδαγωγικές υπερβολές και πολυτέλειες» για το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ούτε φυσικά για χώρο του ψυγείου ολοήμερου σχολείου ή φούρνου μικροκυμάτων. Ας πούμε ότι για ένα σύντομο χρονικό διάστημα 6 χρόνων που τα παιδιά φοιτούν στο δημοτικό σχολείο δε χρειάζονται να φάνε κάτι. Άλλωστε θα προκαλέσουν τη ζήλεια των συμμαθητών τους που οι γονείς τους είναι άνεργοι και πραγματικά πεινάνε.
Πάλι όμως κάτι λείπει…Κάτι άλλο πιάνει χώρο στην αίθουσα…!
Α, ναι! Μα πώς και της διέφυγε της Πολιτείας;
Σε κάθε αίθουσα υπάρχει και η έρμος ο δάσκαλος ή η δασκάλα που αγνοήσαμε την ύπαρξή τους. Καλό θα ήταν να τον ή την συνυπολογίσουμε δίνοντάς τους τουλάχιστον 1.5 τμ (όσο χώρο δίνουμε και σε κάθε μαθητή) για να βάλει και την έδρα αλλά και μια καρέκλα. Άρα 19 τμ – 1,5 = 17,5 τμ. ελεύθερος χώρος. Αν το διαιρέσουμε λοιπόν με το 1,5 αναλογούν 11,66 μαθητές. Ας πούμε 12 για να μη χρειαστεί να «διαμελιστεί» κανένας.
Τουλάχιστο με τη δική μου λογική αυτό το νούμερο πρέπει να γράψουμε στην ηλεκτρονική φόρμα για την μέγιστη χωρητικότητα μαθητών σε αίθουσες προκάτ.

Αγαπητοί αναγνώστες.
Όπως ανέφερα παραπάνω, είμαι δάσκαλος και έχω τη θέση διευθυντή σχολείου. Παράλληλα έχω την τύχη να βρίσκομαι στα θρανία για 40 περίπου χρόνια. Πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευόμενου και πότε και με τις δυο παράλληλα.
Δε με διόρισε κανένας, δε με μετέθεσε κανένας αλλά ούτε και με σπούδασε ποτέ, πριν ή μετά το διορισμό μου. Δεν πέρασα ποτέ την πόρτα πολιτικού γραφείου κι αν έχω κάτι που να θυμάμαι από τη δουλειά μου αυτό είναι μόνο μια συνάντηση με μια παλιά μου μαθήτρια που μου είπε ένα απλό: «Ευχαριστώ δάσκαλε» μέσα από την ψυχή της…!
Και σήμερα για πρώτη φορά έχω κλειστεί στο καβούκι μου, χωρίς καμία υποστήριξη από το συνδικαλιστικό μου φορέα. Για πρώτη φορά δεν τολμάω να κάνω απεργία γιατί θα χάσω το σπίτι μου, δεν τολμώ να διαμαρτυρηθώ γιατί θα χάσω τη δουλειά μου, δεν τολμώ να πληρώσω τις φορολογικές μου υποχρεώσεις γιατί θα πεινάσουν τα παιδιά μου.
Πρώτη φορά ντρέπομαι για τον εαυτό μου και γι’ αυτό που η ανοχή μου και, γιατί όχι, οι πολιτικές μου επιλογές έφεραν στον τόπο.
Είμαι, όπως κι εσείς, ένας άνθρωπος που βλέπει να τα χάνει όλα. Το μισθό μου, το αυτοκίνητό μου, την υγειονομική μου περίθαλψη, όλα. Εκτός από δυο πράγματα. Το ένα είναι η παιδεία μου, που τη χρωστάω στους δικούς μου δασκάλους και το άλλο είναι κάποιο ίχνος από την αξιοπρέπειά μου, που απορρέει από το λόγια μου, τα έργα μου και τις παραλείψεις μου. Και με αυτές τις λέξεις θέλω να χτυπήσω δυνατά την καμπάνα στην πολιτεία και να επαναλάβω το να μην ξεχνάει ότι υπάρχει και ο δάσκαλος και η δασκάλα.
Κι αν έγραψα αυτές τις γραμμές είναι για έναν απλό λόγο. Για να μπω αύριο στην τάξη και να διδάξω στους μαθητές μου πόσα άτομα πρέπει να χωράει η κάθε αίθουσα και να μπορέσω, χωρίς πια να ντρέπομαι, να τους κοιτάξω για μια ακόμα φορά στα μάτια.
Τ.Δ
Δάσκαλος

TEDxAthens2012
Όταν o Lars Rasmussen, δημιουργός του Google Maps ανέβηκε στη σκηνή του TEDxAthens, φορούσε ένα t-shirt που έγραφε «The ones who help» δηλαδή αυτοί που βοηθάνε. Έστειλα αμέσως ένα tweet που έλεγε «Μα πράγματι»! Την προηγούμενη κιόλας μέρα, στη διαδρομή για το warm-up day του TEDx Athens, έστριψα σε λάθος στενό, έμπλεξα σε κάτι μονόδρομους και ήταν αδύνατον να βρω στο σωστό δρόμο χωρίς βοήθεια. Ομολογώ ότι επιχείρησα να προσανατολιστώ με τον παραδοσιακό τρόπο, ρωτώντας, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Μάλλον ήταν γραφτό να χρησιμοποιήσω Google Maps για να τιμήσω τον ομιλητή. Ο Lars με βοήθησε να φτάσω γρηγορότερα στον προορισμό μου, όπως κάνει καθημερινά με χιλιάδες άλλους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Ο τίτλος του φετινού TEDxAthens ήταν «The Οnes Who ΅Do» δηλαδή «αυτοί που πράττουν» και ο Lars συγκαταλέγεται σίγουρα μεταξύ των doers. Αλλά δεν ήταν ο μόνος. Άλλοι σπουδαίοι doers ήταν: Ο Craig Walzer, συνιδιοκτήτης του Atlantis Books, του περιβόητου βιβλιοπωλείου στη Σαντορίνη, που μας διηγήθηκε τις περιπέτειες της δικής του επιτυχημένης πορείας. Προς το τέλος της ομιλίας του είπε: «Αν έχετε χτίσει κάστρα στον αέρα, η δουλειά σας δε χρειάζεται να πάει χαμένη. Εκεί πρέπει να βρίσκονται. Τώρα φτιάξτε τις βάσεις από κάτω τους». Ο Παύλος Τσιαντός, που μας θύμισε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή, ούτε καν η αναπνοή. Όταν στο Έβερεστ κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του μην μπορώντας να αναπνεύσει, άρχισε να εκτιμά ακόμα και την επόμενή του ανάσα. Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ, που μίλησε για τις οικογενειακές σχέσεις, για το πώς οι γονείς επαναλαμβάνουν τα λάθη των δικών τους γονέων στο μεγάλωμα των παιδιών τους, για τους κακούς γάμους που φτάνουν στο 80% και οφείλονται σε μεγάλο ποσοστό σε κακές εμπειρίες που κουβαλούν οι άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία και για το πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, αν στα σχολεία εισαχθεί ένα «μάθημα ζωής». Η Ashley Fiolek, η νεαρή πρωταθλήτρια του Motocross που γεννήθηκε κωφή και ξεκίνησε την καριέρα της όταν ήταν 7. Μία φοβερά δυναμική νέα κοπέλα που έκανε την ομιλία της στη νοηματική με τη μητέρα της δίπλα να μεταφράζει. Δυνατή φωνή! Ο Στέφανος Σιταράς, ο διακεκριμένος νεαρός Έλληνας σκηνοθέτης, που έχει μάθει να ζει την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία του: Γεννήθηκε έχοντας μία κύστη στον εγκέφαλο, η οποία μπορεί να σπάσει ανά πάσα στιγμή. Ζώντας με μία πραγματική ωρολογιακή βόμβα στον οργανισμό του, δεν περιμένει. Πράττει τώρα. O Χάρης Ιωάννου ο βραβευμένος μαθητής Λυκείου, που εφηύρε ένα τεχνητό γάντι που βοηθάει ανθρώπους με προβλήματα κινητικότητας στην παλάμη, όπως η γιαγιά του, η οποία και αποτέλεσε έμπνευσης για να την εφεύρεσή του. Ο Κώστας Βογιατζής, περισσότερο γνωστός ως Yatzer, που μίλησε για την πρόκληση του φιλτραρίσματος του τεράστιου όγκου πληροφοριών του διαδικτύου και για το πόσο σημαντικό είναι να επιλέγουμε προσεκτικά ποιον να εμπιστευτούμε και ποιον να ακολουθούμε. Είπε επίσης ότι αυτά που επιλέγουμε να μοιραζόμαστε καθορίζουν το ποιοι είμαστε και επανέλαβε μία φράση που είναι ιδιαίτερα σημαντική στο χώρο των blogs και των social media: «Love is to share». Είπε επίσης ότι η ιδανική δουλειά δεν υπάρχει. Πρέπει να τη δημιουργήσεις. Ο Γιώργος Κλειβοκιώτης, που είναι συνιδρυτής του Up Greek Tourism, μιας καμπάνιας προώθησης της Ελλάδας ως τουριστικού προορισμού, την οποία υποστηρίξαμε όλοι μας μέσω των social media. «Θέλουμε να προβάλουμε τη δημιουργικότητα της Ελλάδας χωρίς την κρατική βοήθεια» είπε και μαζί με την υπόλοιπη ομάδα το έκαναν πράξη. Δυναμικές επίσης παρουσίες ήταν η Μαρία Καρχιλάκη, η γνωστή πολεμική ανταποκρίτρια, που μας μετέφερε τις εμπειρίες της από τα μέτωπα του πολέμου, η Diane Kochilas που μας θύμισε ότι η Ελληνική κουζίνα είναι ένα ζωντανό κομμάτι της παράδοσής μας και θα πρέπει να την προσφέρουμε στην παγκόσμια κοινότητα και ο Δημήτρης Ζάννες ένας αλιέας που ασχολείται ενεργά με την προστασία του θαλάσσιου πλούτου και θα εξακολουθεί να το κάνει με κίνητρο τα λόγια του γιου του: «Μπαμπά, θέλω να γίνω ψαράς». Πολλοί ήταν ακόμα οι αξιόλογοι ομιλητές, αλλά είναι αδύνατον να αναφερθώ αναλυτικά στον καθέναν από αυτούς. Ο καθένας μας συσχετίστηκε με κάποιον διαφορετικό ομιλητή, αλλά όλοι κερδίσαμε από όλους. Γιατί σε μια ομιλία μπορείς να βρεις πάντα μικρά ή μεγάλα διαμάντια αρκεί να αφαιρέσεις το χώμα κάτω από το οποίο είναι θαμμένα. Και στη σπάνια περίπτωση που δε θα βρεις τίποτε άλλο παρά μόνο άνθρακες και πάλι μπορείς να πεις: «Κοίτα να δεις… Αν αυτός τα κατάφερε, τότε μπορώ κι εγώ». Εξαιρετική η διοργάνωση, ακούραστοι οι εθελοντές, κα-τα-πλη-κτι-κά τα βίντεο, απολαυστικά τα happenings των διαλειμμάτων, υπέροχοι οι performers… (Thank you 8 kick, ακόμα γελάω!) Σπουδαίο όμως και το κέρδος από τη συναναστροφή με τους άλλους παρευρισκόμενους της εκδήλωσης. Το τεράστιο «κοκτέιλ πάρτι» του διαδικτύου όπως το χαρακτηρίζει ο Seth Godin, μεταφέρθηκε το Σάββατο στον Ελληνικό Κόσμο. Μας δόθηκε η ευκαιρία να ξανασυναντηθούμε, να κάνουμε νέες γνωριμίες, να συνδέσουμε usernames με πρόσωπα, να συζητήσουμε για τα κοινά μας ενδιαφέροντα, να κοιταχτούμε στα μάτια και να μιλήσουμε χωρίς να χρησιμοποιούμε πληκτρολόγιο. Τα likes με χαμόγελα είναι προτιμότερα από τα likes με κλικς. Και για να κλείσω αυτή τη σύντομη ανασκόπηση, θα επανέλθω στην ομιλία του Lars με τον οποίο και ξεκίνησα. Μεταξύ του ακροατηρίου βρισκόταν και η μητέρα του, την οποία μας παρουσίασε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του. Μια πολύ όμορφη και γλυκιά σκηνή που με άγγιξε ιδιαίτερα, προφανώς επειδή είμαι κι εγώ μητέρα. Τι συγκίνηση να βλέπεις το παιδί σου να έχει διαπρέψει, να έχει πετύχει και να μιλάει σε μία κορυφαία εκδήλωση όπως το TED! Ελπίζω να το ζήσω… Ευχαριστούμε TEDxAthens team για μία ακόμα αξέχαστη εμπειρία. Ξεφύγαμε από τη μιζέρια, γεμίσαμε θετική ενέργεια, πήραμε ιδέες, δύναμη και έμπνευση. Τώρα όμως, αρκετά με τις σκέψεις, όπως έλεγε και το trailer του φετινού TEDxAthens. Είναι ώρα για πράξεις. Ας γίνουμε τώρα εμείς αυτοί που πράττουν, αυτοί που βοηθάνε, αυτοί που μοιράζονται. Let’s do it. Πηγή

Διαβάζοντας στην “Κ” το άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη μου ήλθε στο μυαλό το εξής γεγονός: Περίμενα μια φίλη σε γνωστή αλυσίδα κινηματογράφων. Μια Κυριακή απόγευμα. Πήγα νωρίς, έβγαλα τα εισιτήρια και είχα πέσει σε βαθύ συλλογισμό αν θα επέλεγα παγωτό ή pop-corn. Την απόφασή μου διέκοψε μια παρεούλα απο πιτσιρίκια, αγόρια και κορίτσια, καλοντυμένα. Μικρά παιδάκια. Απο τα συμφραζόμενα θα ήταν απο ΣΤ΄ δημοτικού έως Α΄Γυμνασίου. Φαίνεται τα άφησαν οι γονείς τους να δουν την ταινία και να τα παραλάβουν μετά. Τα παιδάκια λοιπόν, αφού έβγαλαν τα εισιτήρια, περίμεναν μπροστά απο τα εκδοτήρια να έλθει η ώρα να πάνε στην αίθουσα.

Αντί λοιπόν να “τιτιβίζουν”, να γελάνε, να μιλάνε δυνατά, να πειράζονται – προσπαθώ να ανακαλέσω δικές μου παιδικές μνήμες ή έστω των παιδιών μου – ξεκίνησε ένα ανελέητο σπρώξιμο του ενός με το άλλο. Στάσεις πολεμικών τεχνών με πόδια, χέρια ala Κουνγκ Φου. “Μπουκέτα” (=μπουνιές) υπο τύπον αστείου. Κλωτσιές, σφαλιάρες και άλλες τέτοιου τύπου αβρές χειρονομίες.

Έφριξα. Στεναχωρήθηκα. Τρόμαξα.
-Μα καλά πού ζείς; με ρώτησα…
Δεν ξέρεις ότι σε κάθε διάλειμμα το πλέον αγαπημένο παιχνίδι είναι το …κεφαλοκλείδωμα. Πάντα η απάντηση των παιδιών ίδια:
-Αφού παίζουμε καλέ κυρία!

Η βία λοιπόν, είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς τους. Δυστυχώς…Στο διάλλειμα, στο διαπροσωπικό τους παιχνίδι, στα video-games. Ποιός δεν έχει προσέξει τις γηπεδικού τύπου εκφράσεις ενθουσιασμού, χαράς ακόμα και λύπης ή αγανάκτησης;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί; Επι της ουσίας όμως; Λέγαμε συνήθως, φταίνε οι γονείς και …απελθέτω! Λες κι εμείς δεν είμαστε – οι περισσότεροι – γονείς. Λες κι εμείς οι εκπαιδευτικοί τους είμαστε μόνο “δια την καλλιέργειαν του πνεύματος”!
Το βλέπαμε “το τρένο” που ερχόταν. Οι λέξεις “σχολικός εκφοβισμός”, “σχολική βία”, “bullying” μπήκαν στη ζωή μας πρόσφατα. Κάτι σαν την “δια βίου”. Τέτοιες …”μοντερνιές”!!!!!

Ζητήσαμε ποτέ ως κλάδος ειδικούς να μας ενημερώσουν για το θέμα; Να προτείνουν τρόπους αντιμετώπισης; Να απαιτήσουμε κοινωνικούς λειτουργούς στα σχολεία και, όπου χρειάζεται και ψυχολόγους. Οι σχολές γονέων, φορέας που έπρεπε να είναι πανταχού παρόν όπου υπήρχε ανάγκη, ολιγώρησαν. Το κράτος απόν απο την κοινωνία και εμείς συνεργοί του. Δυστυχώς…

Μάζευε τώρα εκπαιδευτικέ, τα κουμπιά της Αλέξαινας.

Η προσπάθειά μου για ένα trailer…

Ποιός να μου το’ λεγε! Ότι τώρα στην …ώριμη ηλικία θα ξανακαθόμουν στα θρανία!!!

Αποφάσισα λοιπόν η τάλαινα, να βελτιωθώ δια της μαθήσεως, παρακολουθώντας το μεταπτυχιακό τμήμα του ΕΚΠΑ “Τεχνολογίες της Πληροφορίας για την Εκπαίδευση”.

Δια βίου μάθηση δεν έλεγε η αλήστου μνήμης Υπουργός Παιδείας; Ε! Για μένα προορίζονταν οι “πόντοι”! Αλλά, δε έλαβα καλά υπ΄όψιν μου τη σοφία του λαού που λέει: “Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια…”!!!!

Πήγα λοιπόν η καλή σου, με το νεανικό προφίλ -τρομάρα μου- κι ξαναβρέθηκα στα έδρανα του Χημείου και του ΤΕΙ Πειραιά.
Ομολογώ οτι στο κτίριο της Ναυαρίνου είχα να πάω απο το 1982. Πραγματικά, συγκινήθηκα. Θες η ατμόσφαιρα, θες συγχρωτισμός με το φοιτηταριό, θες η ανεμελιά των παιδιών, νωχελικά απλωμένη στα σκαλάκια, έφεραν αυτόματα deja vu της δικής μου νιότης.

Όλα διαφορετκά! Το μόνο ίδιο, αλλά στο πολύ εμπορικό, σκανδαλώδες πια, οι “βιτρίνες” των κομμάτων. Θλίψη…Απογοήτευση… Αυτές οι πανέξυπνες μούρες, αυτά τα υπέροχα παλλικαράκια και οι χαριτωμένες κοπελλίτσες, που η ζέση τους για ζωή μπορεί να σε κάνει να παλέψεις με βουνά, “τσιμπάνε” τόσο πολύ στο δόλωμα του κάθε κόμματος.

Εκεί συνάντησα και μια μαθήτρια μου προ 12ετίας. Την Κατερίνα.
-Κυρία! Τί κάνετε εσείς εδώ;
(θα νομίζει οτι κάνω κανένα μεροκάματο στην καντίνα ή στην καθαριότητα, σκέφτηκα, για να συμπληρώσω τον πενιχρό μισθό μου με κανένα εξτραδάκι..)
-Εσύ; (ρώτησα για να κερδίσω χρόνο)
-Το δεύτερο μεταπτυχιακό μου!!!!! Αλλά εσείς κυρία; Εσείς;
Ξεστόμισα σχεδόν με αιδώ τον λόγο… ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στην Ιωάννα, την συμφοιτήτριά μου, που χάζευε το θέαμα.
Φυσικά και σε ένα ποστ δεν μπορώ να σας μεταφέρω την μέχρι τώρα εμπειρία μου, από τον Ρουβίκωνα που και με την θέλησή μου αλλά και με την “σμπρωξιά” της Simeterrae μου, διαβαίνω.
Η αλήθεια είναι ότι “κάθε πράγμα στον καιρό του, κι ο κολιός τον Αύγουστο”, αλλά παίρνω ανάσες ζωής. Η ωριμότητα (έτσι θα λέμε τις 10ετίες που έχουμε στην πλάτη μας, πια! Πιο δόκιμος όρος) βοηθάει να διαπιστώνεις πώς θες να είσαι και πώς θες να μην γίνεις. Ζηλεύω τους “συμφοιτητές” μου. Γιατί έχουν μεγαλύτερη κατάρτιση, περισσότερες δεξιότητες. Η αντιληπτική τους ικανότητα είναι στο maximum. Η ζωντάνια τους δεν περιγράφεται. Φυσικά -μεταξύ μας – μερικές φορές δεν τους “πιάνω” αλλά κάνω τεχνιέντως τον …κινέζο (η ωριμότητα που λέγαμε…).

Εκείνο όμως που κάνει το στομάχι μου να σφίγγεται, ακόμα παραπάνω λόγω των ημερών, είναι το πλήθος των νέων ανθρώπων που μέσω της κατάρτισης, της παραπάνω εκπαίδευσης ελπίζουν σε καλύτερες μέρες, οι πιο τυχεροί. Και σε θέση εργασίας, οι λιγότερο τυχεροί. Θα είναι έτσι; Όταν τελείωσα το Πανεπιστήμιο- στα τέλη του προηγούμενου αιώνα- ένα Πανεπιστήμιο “σκληρό” και αυταρχικό, δεν είχαμε την κατάρτιση αυτών των παιδιών. Νομίζω όμως, νομίζω, ότι είχαμε …μόορφωση. Θα μου πείτε: Γι αυτό τα κάνατε …μαντάρα; Σιωπώ….

Σήμερα τελειώνει το Α εξάμηνο. Επιβίωσα. Θα επανέλθω σύντομα….

Nα’μαστε πάλι! Παρούσες και κατακαημένες! Στην στενωπό! Στην κατηφόρα μιας σκάλας, που δεν ξέρεις πόσα σκαλιά θα κατρακυλήσουμε!
Ναι! Όπως και σεις δεν την φανταζόμαστε, όλη αυτή την κατάντια!

Μη βλέπετε που γυαλίζουμε. Φταίνε τα φώτα, η μακιγιέζ! Αφήστε τα «ξόμπλια» για το σκηνικό. Αυτό έχουμε –ακόμα … – τί να κάνουμε; Το military-look; Πίσω δε γυρίζουμε; Κινέζικους μισθούς δεν θα μας «κάτσουνε»; Νομίζουμε ότι κάτι σε χακί θα’ χετε κι εσείς. Μήπως να αρχίσετε να ψάχνεστε;;

Κι όλο αυτό το ταρατατζούμ μη σας ξεγελά! Πικρό είναι το χιούμορ! Μαύρα τα γέλια! Αλλά…το τελευταίο που μας έμεινε….! Παρηγοριά! Κι η τελευταία πολυτέλεια, του να προσπαθήσουμε να καυτηριάσουμε την εκπαιδευτική πραγματικότητα, θα φύγει με την ψυχή μας. Το «χούι» βλέπετε…

Αν σας αρέσουν και τα «βοηθήσετε», τα βιντεάκια θα πληθύνουν…
Καλό φθινόπωρο να έχουμε!

Γνωρίζατε ότι….

1. Ο Τζένγκις Χαν πέθανε κατά τη διάρκεια του σεξ.
2. To λιοντάρι του λογότυπου της Metro-Goldwyn-Mayer (ΜGM), σκότωσε τον εκπαιδευτή του την επόμενη ημέρα μετά τα γυρίσματα.
3. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δεν θυμόταν ποτέ τον αριθμό του τηλεφώνου του.
4. Το βρώμικο χιόνι λιώνει γρηγορότερα από ότι το καθαρό.
5. Το γραφείο έχει 400 φορές περισσότερα βακτήρια από μια τουαλέτα.
6. 1111111 x 1111111 = 1234567654321.
7. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ζωγράφιζε τα χείλη της Μόνα Λίζα 12 χρόνια.
8. Όταν φτερνίζεστε τα μάτια σας δεν μπορείτε να τα έχετε ανοιχτά.
9. Ένα παιδί τεσσάρων χρονών κάνει 400 ερωτήσεις την ημέρα.
10. «OK» – η πιο δημοφιλής λέξη στον κόσμο.
11. Εάν ένας αστακός χάσει το ένα του μάτι, θα αναπτυχθεί καινούργιο!!!
12. Τον χειμώνα του 1932 ήταν τόσο κρύο που οι καταρράκτες του Νιαγάρα πάγωσαν τελείως.
13. Η κύρια αιτία θανάτου στο χώρο εργασίας είναι η δολοφονία.
14. Το ένα τρίτο των εκπαιδευτικών των δημόσιων σχολείων στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά.
15. Οι άνθρωποι περνούν δύο εβδομάδες της ζωής τους , στην αναμονή του πράσινου στα φανάρια!!!
16. Τζορτζ Μπους και ο Hugh Hefner (Playboy) είναι ξαδέλφια.
17. Η ηλεκτρική καρέκλα επινοήθηκε από έναν οδοντίατρο.
18. Ο Winston Churchill γεννήθηκε στις γυναικείες τουαλέτες μιας pub.
19. Το 97% των αμερικανικών χαρτονομισμάτων έχουν ίχνη κοκαΐνης.
20. Ο Τσάρλι Τσάπλιν (ο αυθεντικός) βγήκε τρίτος σε έναν διαγωνισμό σωσιών του Τσάρλι Τσάπλιν.
21. Είναι πολύ δύσκολο να πνιγεί κάποιος στη Νεκρά Θάλασσα καθώς περιέχει 24% αλάτι, το οποίο κάνει το νερό πολύ βαρύ και το κολύμπι απίστευτη εμπειρία.
22. Τα κουνούπια προσελκύονται περισσότερο από ανθρώπους που μόλις έχουν φάει μπανάνα.
23. Λέμε γείτσες όταν φταρνίζεται κάποιος γιατί η καρδιά του σταματάει για 1 milisecond.
24. Στην αρχαία Ρώμη, όταν κάποιος κατάθετε στο δικαστήριο, μπορούσε να ορκιστεί στους… όρχεις του.
25. Ο ήχος που ακούς όταν βάλεις κοχύλι στο αυτί σου δεν είναι ο ήχος του ωκεανού αλλά το αίμα που ρέει μέσα στο κεφάλι σου.

Αυτές τις κρίσιμες ώρες, ας ρίξουμε μια ματιά στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και ας διδαχτούμε από το πνεύμα του Οδυσσέα.
Ίσως έτσι μας βοηθήσει να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση, να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις κεραίες μας ανοιχτές, να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει και να μη γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους “μνηστήρες”.

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι να πάρει πίσω τον κόσμο του, τον κόσμο που του έκλεψαν.
Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι για να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.
Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς Αθηνάς, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα. Όταν έρχεται η ώρα, τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο και φανερώνεται πάνοπλος.
ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τίμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.

Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ. Η λέξη μιλά από μόνη της. Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που συμβαίνει ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα, ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.
Οι υπόλοιποι είναι:
Ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.
Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος, γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!
Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!

Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη!
Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε.
Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό.
ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ!

Ο Αντίνοος είναι ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα.
Είναι αυτός που πρέπει να πεθάνει πρώτος.
Γι’ αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί εναντίον της νοήσεως των ανθρώπων!
Η Αθάνατη Αρχαία ΕΛΛΑΔΑ- λένε – τα γνώριζε όλα, τα είπε όλα, αλλά ακολούθησε το Δελφικό Ρητό:

“ΑΠΟΛΛΩΝ” ο Άναξ, ου το Μαντείον έστι εν Δελφοίς, ουδέν Λέγει, ουδέν Κρύπτει, αλλά ΣΗΜΑΙΝΕΙ”.