Πώς μ΄αρέσει πού ξαφνικά ανακαλύψαν την …πυρίτιδα! Αμ! Το άλλο! Οι σοφές κεφαλές του Έθνους “ανακάλυψαν” αυτό που και ο “κουφός βασιλιάς” ήξερε, αυτό που που οι απλοί πολίτες “φώναζαν”, ΑΛΛΑ … εμείς “κλέψαμε” και πληρώνουμε το μάρμαρο!!! Γιατί δεν διάβαζαν τα blogs του ΠΣΔ?

Απάντηση στο «πού πήγαν τα λεφτά» του Επιχειρησιακού Προγράμματος Κοινωνία της Πληροφορίας (ΕΠ ΚτΠ) αναζητεί το υπουργείο Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας. Και η πρώτη ποσοτική καταγραφή των δαπανών του προγράμματος έδειξε ότι από το αρχικά προϋπολογισθέν ύψος του προγράμματος, τελικώς, μικρό μέρος των κονδυλίων κατευθύνθηκε σε υποδομές πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών – δηλαδή στους αρχικούς σκοπούς του προγράμματος. Αντιθέτως, τεράστια κονδύλια δαπανήθηκαν σε καταρτίσεις, σε λειτουργικές δαπάνες, στην παροχή υπηρεσιών από τρίτους και τέλος, σε μεγάλο αριθμό… portals. Επίσης, 16 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν σε γραφική ύλη και συνδρομές!

Aδυναμίες

με τον ειδικό γραμματέα Ψηφιακού Σχεδιασμού κ. Α. Μαρκόπουλο, βασικός στόχος της «απογραφής» του προγράμματος είναι να αναδειχθούν οι αδυναμίες ή, όπου εντοπιστούν, και τα πλεονεκτήματα των παρεμβάσεων. Για τον σκοπό αυτό και για να υπάρξει και μια ποιοτική καταγραφή των παρεμβάσεων, έχουν αποσταλεί περίπου 360 ερωτηματολόγια σε φορείς που υλοποίησαν έργα άνω του 1 εκατ. ευρώ. «Από τα ερωτηματολόγια αυτά θα δούμε πόσα και ποια έργα λειτουργούν και κυρίως τι χρειάζεται προκειμένου να συνεχίσουν να λειτουργούν». Οι απαντήσεις των φορέων αναμένονται ακόμη…

Πάντως, από μια πρώτη καταγραφή προέκυψαν αρχικώς ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα. Στο πλαίσιο αυτό και σύμφωνα με τα στοιχεία του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας, προέκυψε, για παράδειγμα, ότι περίπου 200 εκατ. ευρώ -δηλαδή σχεδόν το 1/10 του προγράμματος- ξοδεύτηκαν την περασμένη επταετία στην ανάπτυξη πυλών Διαδικτύου (portals). Στην πράξη, όπως αναφέρουν στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης, κάθε δημόσια υπηρεσία απέκτησε κι ένα portal. Πρακτικά όμως τα περισσότερα από αυτά τα έργα θεωρούνται ήδη «νεκρά», δεδομένου ότι δεν έχει προβλεφθεί κανένας μηχανισμός ανανέωσης της διαθέσιμης πληροφορίας ή προσθήκης νέων ηλεκτρονικών υπηρεσιών.

«Αν επιχειρήσουμε να εντάξουμε τα έργα σε μια ευρύτερη κατηγορία έργων δημόσιων ή ευρύτερων δημόσιων φορέων με, πιθανότατα, απώτερο σκοπό τη δημιουργία ηλεκτρονικών υπηρεσιών προς πολίτες και επιχειρήσεις, ο προϋπολογισμός τους ανέρχεται στο 80,13% του συνόλου», αναφέρει η σχετική μελέτη. «Ωστόσο», προσθέτει, «στην πράξη η διείσδυση των ηλεκτρονικών δημοσίων υπηρεσιών παραμένει αρκετά περιορισμένη», αφού σύμφωνα με προγενέστερες μελέτες (2008), προκύπτει ότι μόλις το 6% των Ελλήνων πραγματοποίησε ολοκληρωμένες συναλλαγές με το Δημόσιο ηλεκτρονικά. Σημειώνεται ότι ο σημαντικότερος όγκος ηλεκτρονικών συναλλαγών με το Δημόσιο αφορά σε συναλλαγές με το υπ. Οικονομικών (ΓΓΠΣ) και το ΙΚΑ.

Μεγάλο κεφάλαιο για portals εκτιμάται ότι ξοδεύτηκε στα έργα των «Δημοτικών Διαδικτυακών Πυλών», προϋπολογισμού περίπου 30 εκατ. ευρώ. Τέσσερις επιχειρήσεις «μοιράστηκαν» το έργο αυτό, παραδίδοντας σε κάθε ένα από τους περίπου 1.000 δήμους της χώρας από ένα portal. Σήμερα, είναι αμφίβολο πόσα από αυτά λειτουργούν ακόμη, ενώ μετά την ισχύ του «Καλλικράτη», εκτιμάται ότι κατά μέσον όρο τα 2/3 των πυλών αυτών θα πρέπει να καταργηθούν.

Στελέχη της κυβέρνησης παραδέχονται σήμερα ότι οι δράσεις αυτές εξυπηρέτησαν καθαρά σκοπούς απορρόφησης κονδυλίων χωρίς καμία άλλη αποστολή, δεδομένου ότι η υλοποίηση των «Δημοτικών Πυλών» έγινε ταυτόχρονα με την εκπόνηση της στρατηγικής της προηγούμενης κυβέρνησης για την υλοποίηση του σχεδίου «Καποδίστριας ΙΙ». Τέλος, επισημαίνεται ότι κατά τη σχετική διαγωνιστική διαδικασία του έργου των «Δημοτικών Πυλών», δεν σημειώθηκαν ενστάσεις μεταξύ των διαγωνιζόμενων εταιρειών, κάτι μάλλον σπάνιο για τον κλάδο της πληροφορικής.

40 εκατ. σε μελέτες

Η ποσοτική καταγραφή των δαπανών του προγράμματος έδειξε ακόμη ότι περίπου 40 εκατ. ευρώ ξοδεύτηκαν σε μελέτες, ενώ άλλα περίπου 50 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν για τη λειτουργία των υποστηρικτικών μηχανισμών υλοποίησης του προγράμματος, όπως είναι η Κοινωνία της Πληροφορίας Α. Ε. και το Παρατηρητήριο για την ΚτΠ. Ακόμη, 60 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν σε προγράμματα Stage, όπου νέοι απέκτησαν εργασιακή εμπειρία σε θέματα τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών (ΤΠΕ). Συνολικά σε καταρτίσεις και προγράμματα απόκτησης εργασιακής πείρας απορρόφησαν δαπάνες της τάξης των 500 εκατ. ευρώ, έχοντας ως βασικό τελικό δικαιούχο τον ΟΑΕΔ.

Το ΕΠ ΚτΠ που υλοποιήθηκε στο 3ο ΚΠΣ είχε προϋπολογισθεί σε 2,6 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 600 εκατ. ευρώ αποτέλεσαν κρατικές ενισχύσεις. Από τη μελέτη φαίνεται ότι το 25% δαπανήθηκε σε καταρτίσεις, ένα άλλο 25% σε προμήθειες ηλεκτρονικών υπολογιστών και προγράμματά τους και το υπόλοιπο 1 δισ. ευρώ σε επιχορηγήσεις, αμοιβές και έξοδα τρίτων.

Mεγάλη πληγή τα νοσοκομεία

Τα νοσοκομεία συνιστούν άλλη μια μεγάλη πληγή του Επιχειρησιακού Προγράμματος Κοινωνία της Πληροφορίας. Σε είκοσι έργα δαπανήθηκαν περίπου 50 εκατ. ευρώ, αμφιβόλου αποτελέσματος, καθώς η χώρα χωρίστηκε σε πολλές γεωγραφικές περιοχές, με τα νοσοκομεία κάθε περιοχής να αξιοποιούν διαφορετικές τεχνολογίες και εν πολλοίς μη διαλειτουργικές μεταξύ τους. Σύμφωνα με στελέχη της Ειδικής Γραμματείας Ψηφιακού Σχεδιασμού, οι προσπάθειες ένταξης των έργων αυτών στο ΕΣΠΑ ως έργων – γεφυρών προκειμένου να ολοκληρωθεί η μηχανογράφηση των νοσοκομείων ναυάγησαν, σκοντάφτοντας στην άρνηση των στελεχών της Kομισιόν. Η ολοκλήρωση των έργων απαιτεί τουλάχιστον 10,5 εκατ., τα οποία για να ολοκληρωθούν απαιτούν αποκλειστικά εθνικούς πόρους, οι οποίοι πλέον δυσεύρετοι. Οι κοινοτικοί συνήθως βοηθούν νεοεκλεγείσες κυβερνήσεις, αλλά αυτή τη φορά φάνηκαν ανυποχώρητοι για τη μεταφορά έργων Yγείας στη νέα προγραμματική περίοδο, δεδομένου ότι μέχρι στιγμής απαιτήθηκαν δύο κοινοτικά πλαίσια, δεκάδες εκατ. ευρώ επενδύσεων, χωρίς η χώρα να διαθέτει ακόμη μηχανογράφηση στα νοσοκομεία και βεβαίως, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, που σήμερα είναι το ζητούμενο.

Απολαύστε το!

Η Αυστραλία είναι από τις καλύτερες χώρες για να ..πεθάνει κανείς! Αυτό αναφέρουν δημοσιεύματα του αυστραλιανού τύπου που στηρίζονται σε μια μελέτη του του Economist και συγκεκριμένα του τμήματος Economist Intelligence Unit (EIU).

Σύμφωνα με τη μελέτη, την καλύτερη ποιότητα θανάτου-ανάμεσα σε 40 χώρες-φαίνεται να προσφέρουν η Βρετανία, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, η Ιρλανδία, η Αυστρία, η Ολλανδία, η Γερμανία, ο Καναδάς και οι ΗΠΑ. Παράλληλα, στην 14 η θέση κατατάσσεται η Ταϊβάν και στη 18η Σιγκαπούρη.

Η μελέτη αναφέρει πως καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός μεγαλώνει ηλικιακά, η βοήθεια στους ηλικιωμένους μειώνεται και οι ασιατικές χώρες ιδιαίτερα αδυνατούν να παράσχουν βοήθεια στους ετοιμοθάνατους,

Η Ινδία κατέχει την 40η θέση, με την Κίνα, την Μαλαισία και τη Νότια Κορέα να είναι στις 10 τελευταίες θέσεις. Η Ουγκάντα, η Βραζιλία, το Μεξικό, η Ρωσία, η Τουρκία, η Πορτογαλία και η Νότια Αφρική κατατάσσονται σε εξίσου χαμηλές θέσεις.“Κ”

Ούτε σ΄αυτήν την λίστα …επρωτεύσαμε! Και με τί προσόντα; Κόπηκε η σύνταξη των γερόντων –Αλήθεια! Τί όνειδος;;;; – Κόπηκε το ΕΚΑΣ, το επίδομα Θέρμανσης, κόπηκε η επιδότηση ενοικίου-Αλί σε όσους έχουν και δάνειο για να πάρουν ένα σπιτάκι!!! -και σε μία χώρα που …ποτέ δεν είχε μιά σωστή επιδότηση ανεργίας, κόβεται και αυτό!!! Και ερωτώ: Μήπως να γίνουμε το … scrap της Ευρασίας; Είμαστε η “καλύτερη ” χώρα για να  … κοπεί και η ζωή μας, αλλά χωρίς …ποιότητα!Σχοινί και σαπούνι!!!

Η Columbia Pictures έχει αναλάβει να κάνει το Facebook ταινία με τίτλο “The Social Network” και ήδη παρουσιάζει το επίσημο trailer της. Στον ρόλο του Mark Zuckerberg θα δείτε τον Jesse Eisenberg, ενώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας έχει ο Justin Timberlake ως πρόεδρος του Facebook, Sean Parker.

Το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο του Ben Mezrich “The Accidental Billionaires; The Founding of Facebook, A Tale of Sex, Money, Genuis and Betrayal” και θα δείχνει όλη την πορεία της διάσημης ιστοσελίδας από τις φοιτητικές εστίες του Χάρβαρντ, μέχρι την ίδρυση της εταιρίας και την τεράστια επιτυχία του Facebook. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία αναμένεται να βγει στους κινηματογράφους τον Οκτώβριο του 2010.

Το πρώτο poster της ταινίας αναφέρει: “Δεν μπορείς να έχεις 500εκ. φίλους χωρίς να δημιουργήσεις μερικούς εχθρούς”.

Αν θέλετε να είστε σίγουροι πως ο γιος ή η κόρη σας αποφεύγει τις κακοτοπιές που κατακλύζουν τον παγκόσμιο ιστό, μήπως η πιο δραστική λύση θα ήταν να γνωρίζετε εσείς με κάθε λεπτομέρεια τι κάνει όταν «σερφάρει»; Αυτό υποστηρίζει μία νέα γενιά από ιντερνετικές εφαρμογές, οι οποίες προσφέρουν σε κάθε γονέα την τελευταία λέξη της τεχνολογίας η οποία, όπως διαφημίζουν, αποτελεί το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο στις εύλογες ανησυχίες σχετικά με τις online δραστηριότητες των παιδιών. Πιο συγκεκριμένα, εταιρείες όπως η SafetyWeb, η SocialShield και η MyChild δίνουν τη δυνατότητα… κατασκοπείας της ιντερνετικής συμπεριφοράς κάθε ανηλίκου σε καθημερινή βάση, ώστε να πληροφορούν τους κηδεμόνες τους για οτιδήποτε επιλήψιμο. Eτσι, έναντι μιας ετήσιας συνδρομής η οποία δεν ξεπερνάει τα 100 δολάρια, δεσμεύονται να παρακολουθούν για λογαριασμό του γονέα και να τον ενημερώνουν για τους «φίλους» με τους οποίους συνομιλεί το παιδί στα διάφορα social group, τις πληροφορίες τις οποίες ανταλλάσσει με αυτούς και τα βίντεο ή τις φωτογραφίες που αυτό «ανεβάζει» στο Διαδίκτυο.

Παρ’ όλο που οι εν λόγω εφαρμογές μετρούν λίγους μόλις μήνες «ζωής», γνωρίζουν τέτοια δημοφιλία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, που η SafetyWeb, για παράδειγμα, πριν από λίγες ημέρες εξασφάλισε επιπλέον χρηματοδότηση 8 εκατ. δολαρίων. Aλλωστε, όλες είναι εξαιρετικά εύκολες στη χρήση: η μόνη προϋπόθεση είναι ο χρήστης να εισαγάγει το email του παιδιού του στην ιστοσελίδα της εταιρείας που θα επιλέξει και να επικυρώσει μέσω των στοιχείων της πιστωτικής κάρτας τη δική του ταυτότητα.

Τότε, κάθε μία από τις παραπάνω υπηρεσίες θα αναλάβει να ψάξει σε όλες τις δημοφιλείς υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης ή site όπως το YouTube για το αν ο ανήλικος διαθέτει σε αυτές κάποιο προφίλ, συλλέγοντας κάθε δεδομένο που σχετίζεται με αυτό. Βέβαια, οι υπηρεσίες περιορίζονται στα στοιχεία που είναι ορατά σε όλους τους χρήστες, ώστε να μην αντιμετωπίζουν κάποιο νομικό κώλυμα. Ωστόσο, μπορούν επίσης να αναλύουν τις σχετικές πληροφορίες και να ειδοποιούν τον γονέα στην περίπτωση που εντοπίσουν κάτι ύποπτο, όπως για παράδειγμα ότι ο ανήλικος ανταλλάσσει μηνύματα στα οποία περιέχονται οι λέξεις «φόνος» και «αυτοκτονία» ή ότι κάποιος «φίλος» του έχει ασυνήθιστα μεγαλύτερη ηλικία.

«Θα πρέπει πάντως να έχουμε κατά νου πως καμία τεχνολογία δεν είναι πανάκεια», «επομένως, το βάρος θα πρέπει να δίνεται στη σωστή διαπαιδαγώγηση και όχι στον έλεγχο». Αυτό σημαίνει πως τα παιδιά θα πρέπει από μικρή ηλικία να διδαχθούν τους βασικούς κανόνες ασφαλούς «σερφαρίσματος», όπως το να προστατεύουν τα προσωπικά τους δεδομένα, και ότι ο υπολογιστής θα βρίσκεται αρχικά σε κοινή θέα και όχι στο παιδικό δωμάτιο. “K”

“ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” ή είναι λανθάνουσα η έκφραση;

Άσκηση 1

Να βρεθεί: Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί… Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας. Ξαναλέμε ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ ΜΙΑ!

Άσκηση 2

Να βρεθεί: Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.

Οι απαντήσεις

A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό

O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21). O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44). Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81). Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).

O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ). O Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96). Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.

O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863). Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης – Kυριακός (1875-1951).

Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση. Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848) και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).

B) Aπό πατέρα σε γιο

O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833). O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895). O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871). O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935). Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού). O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933) . O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51). O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05). O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950). Το ξαναγράφω – αυτό έγινε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε 189 χρόνια!

ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ “ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” ή είναι λανθάνουσα η έκφραση;

Για τη δημοκρατία βέβαια δεν βάζουμε καν το χέρι μας στην φωτιά, γιατί, κατά βάση, είμαστε κρυφό-βασιλικοί οι …κερατούκληδες, αλλά υποβιβάζει την “μαγκιά” μας να παραδεχθούμε κάτι τέτοιο…

Άλλωστε είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απήτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους εξώρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων, με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Ελληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα… Είμαστε ή δεν είμαστε Εθνος ανισορρόπων;
“…Σ’ αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων, όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι….”

Γιώργος Σεφέρης,
1900-1971, Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1962

Το τόσο ενδιαφέρον άρθρο του Χ. Γιανναρά, συνοδεύεται απο ακομη πιο ενδιαφέροντα σχόλια, που σας προτείνω να διαβάσετε! Όπως ΑΥΤΟ:(…Δυστυχώς δεν ξέρετε τι γράφετε. Το πρόβλημα με την παιδεία δεν ειναι το άσυλο.Είναι Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, συνεπικουρούμενες από τους ΠΑΡΑΝΟΜΑ διορισμένους καθηγητές.Η ΔΑΠ/ΠΑΣΠ κρατάνε τα χαλινάρια στα πανεπιστήμια εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια – οι “αναρχικοί” πληρώνονται από τους μεν και τους δε για να καλύπτουν μικροσυμφέροντα.Οι χιλιάδες ρεμπεσκέδες/αποσπασμένοι/συνδικαλιστές(ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) είναι μια πληγή για όλο το δημόσιο. Τώρα την είδατε;’Αντε να δούμε πότε και αν θα αποδοθούν ευθύνες)

μα και ΑΥΤΟ  και ΤΟΥΤΟ (…το αν ενδιαφερεται η κυρια υπουργος πραγματι για την παιδεια φαινεται αμεσα απο τις ταξεις των τριαντα παιδιων που ετοιμαζει.για την αξιολογηση των εκπαιδευτικων φερνει μεγαλη ευθυνη το κομμα της που κυριο μελημα του ηταν η προς τα κατω εξισωση.αυτο ηταν που καταργησε επιθεωρητες μαλιστα οι τελευταιοι εξ αυτων ηταν ατομα αξιολογα με σπουδες και μεταπτυχιακα που δεν θυμιζαν την εικονα παλαιοτερων επιθεωρητων εκλεγμενων με ρουσφετια. δεν τους περασε απο κοσκινο.τους κατηργησε. εβαλε στη θεση τους συμβουλους με κομματικη ταυτοτητα.εκανε καθηγητες κομμωτριες ,μπουζουξηδες και λυραρηδες .εξισωσε πανεπιστημιακες σπουδες με αλλες μονοετους και διετους φοιτησεως.εθρεψε το συνδικαλισμο που τωρα εχει απεναντι της.περασε πρωτο τη μοδα των καταληψεων.αναθρεψε παιδια με μοναδικο στοχο να περναει το δικο τους.τωρα το ποταμι ειναι δυσκολο να διευθετηθει δυστυχως.η αξιολογηση δεν ξερω αν θα προσφερει.το φιλοτιμο ομως που στηριζε το εργο στο σχολειο παει χαθηκε!!!.μια εκπαιδευτικος που εζησε τα καλα χρονια στο σχολειο.στην επαρχεια.)!

Η κ. Υπουργός κατάφερε στους 9 μήνες της θητείας της αυτό που δεν κατάφερε κανένας απο τους προκατόχους της: Να έχει όλους τους εκπαιδευτικούς απέναντί της! Μου δίνεται η αίσθηση του πλοιάρχου που αναλαμβάνει πλοιαρχία σε ένα παλιό πλοίο, με δύσκολα φορτία και δύσκολα ταξίδια και αντί να δεί πώς θα επισκευάσει το σκαρί, πώς θα κάνει την σωστή φόρτωση και να χαράξει την κατάλληλη πορεία, έχοντας μαζί του το …πλήρωμά του, αρχίζει τις φωνές για το ποιός φταίει, κόβει τις υπερωρίες του πληρώματος, και με ένα “μπότο” μπογιάς προσπαθεί να βγάλει το ναύλο!

Από τους πρώτους που ομολογώ τις “αμαρτίες” του κλάδου! Δεν ζώ στα βουνά, ούτε εθελοτυφλώ! Αυτό που με πλήγωσε, που με πείραξε, που με έθιξε τόσο πολύ ήταν η λάσπη πού πετάχτηκε στο πρόσωπο των εκπαιδευτικών, τόσο ανερυθρίαστα και με τόση ευκολία…

H σημερινή υπουργός Παιδείας είναι μάλλον από τις ευφυέστερες παρουσίες στο πεδίο της επαγγελματικής πολιτικής. Αποκλείεται να μην καταλαβαίνει τη λογική που συναρθρώνει αλυσιδωτά τα προβλήματα και τις λύσεις των προβλημάτων στον χώρο των αρμοδιοτήτων της.

Αποκλείεται να μην καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα-σκάνδαλο του διαβόητου «πανεπιστημιακού ασύλου» είναι αδύνατο να λυθεί, αν δεν αλλάξει ο τρόπος εκλογής πρυτάνεων – αν δεν απεξαρτηθεί η εκλογή πρυτανικών αρχών από την ψήφο των κομματικών νεολαιών. Αποκλείεται να αναβαθμισθούν τα ελλαδικά πανεπιστήμια, αν δεν επανακριθεί-επαναξιολογηθεί, στο σύνολό του, το διδακτικό – ερευνητικό προσωπικό με κριτήριο τις επιστημονικές του δημοσιεύσεις σε περιοδικά ή εκδοτικούς οίκους διεθνούς εγκυρότητας.

Τα δύο παραδείγματα είναι απλώς ενδεικτικά της λογικής (προφανέστατης) που συναρθρώνει αλυσιδωτά τα προβλήματα με τις λύσεις ασυναφών φαινομενικά προβλημάτων στο υπουργείο Παιδείας. Αγνόησαν αυτή τη λογική ευφυέστατοι και με ηγετικές φιλοδοξίες προκάτοχοι του θώκου της σημερινής υπουργού: ο Αντώνης Τρίτσης, ο Γεράσιμος Αρσένης, και το πλήρωσαν με οριστική πολιτική συντριβή. Το ίδιο σφάλμα μεγέθυνε την πολιτική ασημαντότητα και εξέθεσε ανεπανόρθωτα καλοπροαίρετους υπουργούς – Γιωργάκη Παπανδρέου, Πέτρο Ευθυμίου, Μαριέττα Γιαννάκου, Αρη Σπηλιωτόπουλο. Το υπουργείο Παιδείας είναι δοκιμαστήριο αδυσώπητο και ανελέητο της ανθρώπινης ποιότητας, της φυσικής ευφυΐας, του πολιτικού ταλέντου.

Αποπειράται τώρα η Αννα Διαμαντοπούλου το στοιχειώδες και καίριο που οι προγενέστεροί της δεν αποτόλμησαν: Να αποκαταστήσει ποιοτικό έλεγχο και αξιολόγηση της δουλειάς των εκπαιδευτικών, ύστερα από εικοσιοχτώ χρόνια απόλυτης ασυδοσίας, ανεξέλεγκτου «μπάχαλου» που έχει εδραιωθεί ως αυτονόητο «κεκτημένο». Και οι εκπαιδευτικοί αρνούνται και απειλούν. Οπως αρνούνται, στο όνομα των μελλοντικών συναδέλφων τους (φουτουρολογικός συνδικαλισμός πέρα κι από τον παραλογισμό) και κάθε προϋπόθεση παιδαγωγικής εξειδίκευσης για τον διορισμό στην εκπαίδευση. Το λογικοφανές επιχείρημά τους είναι: ποιος θα τους κρίνει και αξιολογήσει για τη δουλειά τους ή για την παιδαγωγική τους προετοιμασία, όταν κάθε διοικητική αρμοδιότητα στον χώρο της Παιδείας, εδώ και εικοσιοχτώ χρόνια, ασκείται μόνο και αποκλειστικά από αυλόδουλους του εκάστοτε κομματικού κράτους;

Κομματικοποιημένος ώς την πιο αυτεξευτελιστική υπερβολή ο εκπαιδευτικός συνδικαλισμός τρέμει οποιοδήποτε ενδεχόμενο αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, ακριβώς επειδή έχει επίγνωση της φαυλεπίφαυλης αθλιότητας του κομματισμού. Ξέρει ότι η αξιολόγηση θα γίνει το πρόσχημα για να εναλλάσσεται στην εκπαίδευση η κυριαρχία του εκάστοτε κομματικού κράτους. Εικοσιοχτώ χρόνια τώρα η κάθε κυβέρνηση διορίζει τους δικούς της γυμνασιάρχες, λυκειάρχες, διευθυντές εκπαίδευσης σε επίπεδο Νομαρχίας, διευθυντές σε επίπεδο Περιφέρειας. Με την «αξιολόγηση» θα επεκταθεί ο έλεγχος του κάθε κομματικού κράτους σε κάθε εκπαιδευτικό – αυτό ξέρουν και φοβούνται οι ίδιοι οι κομματάνθρωποι του συνδικαλισμού.

Το αγνοεί στον δημόσιο λόγο της η κυρία Διαμαντοπούλου. Και παζαρεύει αντιπροτείνοντας φαιδρότητες: «αυτοαξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, προφανώς με υπόδειγμα και μέτρο επιείκειας την κατάργηση της βάσης του 10, που θεσμοθέτησε η υπουργός για την είσοδο στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Ντροπής πράγματα, την ώρα που η χώρα ζει την τραγωδία της πτώχευσης, του εξευτελισμού και της χλεύης σε πλανητικό επίπεδο, κατάφωρο έγκλημα της κομματοκρατίας.

Τα προβλήματα της εκπαίδευσης δεν λύνονται αποσπασματικά, χρειάζεται επιτελική λογική για την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων. Και πρώτη προτεραιότητα, «κλειδί» για να ξαναστηθούν σχολειά και πανεπιστήμια, να λειτουργήσουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις σοβαρότητας και εντιμότητας του εκπαιδευτικού έργου είναι να καταλυθεί η εικοσιοχτάχρονη τυραννία του κομματισμού. Εχει η Αννα Διαμαντοπούλου την ανθρώπινη ποιότητα, τη φυσική ευφυΐα, το πολιτικό ταλέντο να τολμήσει τη ρήξη με αυτή την τυραννία;

Για να ανακάμψει η χώρα από την πτώχευση, τον διεθνή εξευτελισμό, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας (αντάλλαγμα για την ελεημοσύνη του ΔΝΤ), πρέπει να προηγηθεί απελευθέρωση της κρατικής λειτουργίας από τα άνομα συμφέροντα της κομματοκρατίας. Εστω και παραδειγματικά, σε επιμέρους τομέα. Και ο τομέας κρατικής λειτουργίας που επηρεάζει αμεσότερα την κοινωνική ψυχολογία, είναι η Παιδεία. Αν εξαλειφθεί με συνέπεια από τα σχολειά και τα πανεπιστήμια ο κομματισμός, θα γεννηθεί προβλέψιμη κοινωνική δυναμική πολύ ευρύτερη. Δυναμική ανάσχεσης της αυθαιρεσίας, της ατιμωρησίας, της αργομισθίας, της βάναυσης μετριοκρατίας.

Από τους 180.000 εκπαιδευτικούς (που είναι αριθμός εξωφρενικός για τον πληθυσμό της Ελλάδας) οι 18-20.000 είναι επισήμως αργόσχολοι: αποσπασμένοι για «γραμματειακή υποστήριξη» σε Διευθύνσεις Εκπαίδευσης Νομαρχιών ή Περιφερειών, σε πανεπιστημιακά Τμήματα, σε «πολιτιστικές υπηρεσίες» Δήμων ή Νομαρχιών, σε Μητροπόλεις. Ανεξέλεγκτος ο αριθμός όσων (για πολυποίκιλους λόγους) εργάζονται με εξαιρετικά μειωμένο ωράριο ή των συνδικαλιστών που είναι διά βίου απαλλαγμένοι από κάθε εργασιακή υποχρέωση. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί ανελλιπώς μισθοδοτούμενοι αλλά σε μόνιμη «λευκή απεργία» επειδή «διαφωνούν με το σύστημα»! Δάσκαλοι και καθηγητές «λειτουργικώς αναλφάβητοι»: ανίκανοι να συντάξουν έστω και δύο φράσεις πιστοποιητικού ή υπηρεσιακής αλληλογραφίας (υπολογίζονται σε 9.000 οι δάσκαλοι με αγορασμένα πτυχία, χωρίς φοίτηση, από Παιδαγωγικές Ακαδημίες βαλκανικών χωρών). Θλιβερό αλλά συνεχώς αυξανόμενο και το ποσοσστό εξαρτημένων από ναρκωτικά εκπαιδευτικών, όπως και άλλων με σοβαρά ψυχικά νοσήματα ή με βάναυση και χυδαία συμπεριφορά (γυμνασιάρχης – γυμναστής που κάθε πρωί στην «προσευχή» βρίζει τα παιδιά με σεξουαλικές αισχρολογίες). Χώρια οι εκπαιδευτικοί που εκβιάζουν τους μαθητές τους για «ιδιαίτερα» μαθήματα.

Ολες αυτές οι περιπτώσεις (και πλήθος ανάλογες), ανεξέλεγκτες, ασύδοτες, αχαλίνωτες, έχουν ή κομματική κάλυψη και προστασία ή τη σίγουρη ασυλία που τους προσφέρει η απουσία θεσμών ελέγχου και αξιολόγησης του προσωπικού της εκπαίδευσης. Αν η κυρία Διαμαντοπούλου τολμήσει να συγκροτήσει θεσμικά όργανα αμερόληπτης, ακομμάτιστης, αξιοκρατικής στελέχωσης του διοικητικού μηχανισμού της εκπαίδευσης με ιεραρχική κλιμάκωση ευθυνών, τότε θα την εμπιστευθεί ο εκπαιδευτικός κόσμος και για την άκρως αναγκαία αξιολόγησή του.

Μαχητικός ο Cohn Bendit υπερασπίζεται το δίκαιο της Ελλάδας! Επιτέλους και ένας σύμμαχος!

Από τα άρθρα πού λίγο- πολύ “πιάνουν”  τον σφυγμό των περισσοτέρων απο μάς που …έχουμε χάσει τη γη κάτω απο τα πόδια μας…Πού νομίζουμε ότι ξυπνήσαμε ξαφνικά σε …άλλη χώρα!

Ο επιθετικός προσδιορισμός «ολίγιστος», που οι πολίτες αποδίδουμε στον σημερινό πρωθυπουργό της Ελλάδας, συνιστά κριτική αποτίμηση, συγκριτική ετυμηγορία εμπειρική. Οχι εμπαθή λεκτική υπερβολή, όχι χλεύη. Ο χαρακτηρισμός συνάγεται από γεγονότα, συμπεριφορά (δημόσια) ευδιάκριτη και στοιχεία δηλωτικά ατομικής ιδιαιτερότητας.

Από τα γεγονότα θα μπορούσε κανείς να θυμίσει, ενδεικτικά, κάποια πρόσφατα και κοινής προφάνειας: Την προεκλογική διαβεβαίωση του σημερινού πρωθυπουργού ότι «λεφτά υπάρχουν» και, επομένως, η παροχολογία που συγκροτούσε το τάχα και πολιτικό του πρόγραμμα, ήταν αξιόπιστη. Ξέρουμε ότι ήξερε, ενημερωμένος έγκαιρα τουλάχιστον από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, την ακάθεκτα επερχόμενη χρεοκοπία. Την απέκρυψε από τον λαό, διέψευδε τις πανικόβλητες ομολογίες του προκατόχου και αντιπάλου του, μόνο για να ψηφοθηρήσει. Ηταν συμπεριφορά ανεύθυνου πολιτικάντη, ανθρώπου ολίγιστης ευσυνειδησίας.

Παρ’ όλα αυτά, για τους πολίτες που έβλεπαν το επί δεκαετίες όργιο της κομματικής κραιπάλης (τα κατά συρροήν οικονομικά εγκλήματα των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου, Κων. Μητσοτάκη, Κων. Σημίτη, Κων. Καραμανλή του βραχέος), η εξαγγελία ότι «λεφτά υπάρχουν» μπορούσε ενδεχομένως να έχει ρεαλιστικό αντίκρισμα: Με δραστικές, αμείλικτες περικοπές στις ξέφρενες σπατάλες του κομματικού κράτους (και χωρίς να θιγεί στο παραμικρό το κοινωνικό κράτος) η οικονομία ήταν δυνατό να νοικοκυρευτεί. Αν διαλύονταν μεθοδικά οι απειράριθμες εταιρείες του Δημοσίου με τη χρυσοπληρωμένη (κομματική) στελέχωση. Αν απολύονταν οι (κομματικές) στρατιές των «ειδικών συμβούλων» στα υπουργεία, όπως και όλοι οι διορισμένοι στο Δημόσιο με πονηρές παρακάμψεις του ΑΣΕΠ τα τελευταία χρόνια. Αν αναλαμβανόταν τίμιος έλεγχος του «πόθεν έσχες» σε εργολήπτες του Δημοσίου, προμηθευτές νοσοκομείων και Ενόπλων Δυνάμεων, εφοριακούς, υπαλλήλους Πολεοδομίας – και κατάσχονταν περιουσίες. Αν στήνονταν, κατά απόλυτη προτεραιότητα, θεσμοί κρίσης, αξιολόγησης και ιεραρχικής διαβάθμισης των δημοσίων υπαλλήλων για να ενεργοποιηθεί η κρατική παραγωγικότητα. Και πολλά άλλα ανάλογα, του κοινού νου.

Τότε, ίσως να μη χρειαζόταν καν δανεισμός και πάντως η δανειοληπτική αξιοπιστία της χώρας θα ήταν διαφορετική. Αλλά ο σημερινός πρωθυπουργός προτίμησε να εγκαταλείψει ανεμπόδιστη την εσωτερική, οικονομική και κοινωνική κατρακύλα: άρχισε να περιφέρεται από χώρα σε χώρα, στις αυλές των ισχυρών, διαφημίζοντας το τεράστιο χρέος της χώρας, την πλαστότητα κρατικών προϋπολογισμών και στατιστικών στοιχείων, σε ποιους; Μα σε αυτούς που τους εκλιπαρούσε να μας δανείσουν επιπρόσθετα και στους εκτιμητές της δανειοληπτικής αξιοπιστίας μας. Εδινε την εντύπωση ότι θεληματικά τους προκαλούσε να μεγεθύνουν στο έπακρο την απαξίωση της χώρας και τη δική τους τοκογλυφική απληστία. Για πρώτη φορά από ιδρύσεως ελλαδικού κράτους, το όνομα των Ελλήνων εξευτελίστηκε και διασύρθηκε σε τέτοιο βαθμό, σε διεθνή κλίμακα. Από πρωθυπουργό ολίγιστο.

Στην περίπτωση αυτή η λέξη «ολίγιστος» προσέλαβε, εκ των πραγμάτων, και σημασίες πέραν του ανεπαρκούς ή ανίκανου. Διότι, όταν ένας πρωθυπουργός, πρώτον: παραιτείται εξ αρχής από κάθε απόπειρα να αντιπαλέψει τη χρεοκοπία με τομές μεταρρυθμιστικές, δεύτερον: περιφέρεται στα παλκοσένικα της διεθνούς δημοσιότητας ξεγυμνώνοντας τις πομπές της χώρας του, τρίτον: επαιτεί να συνεχιστεί ο δανεισμός του υπερχρεωμένου κράτους του με όποιους όρους κι αν θέσουν οι τοκογλύφοι – τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ΄Η να δυσλειτουργούν οι νοητικές του ικανότητες ή να εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία.

Από το δεύτερο υποθετικό ενδεχόμενο ξεκινούν τα φανταστικά και αναπόδεικτα, αλλά τετράγωνης λογικής σενάρια: Οτι η χρεοκοπημένη Ελλάδα είχε έγκαιρα εντοπιστεί ως «αδύναμος κρίκος» για μια μεθοδική επίθεση του δολαρίου στο ευρώ και στις οικονομίες των χωρών της Ευρωζώνης. Και ο ολίγιστος ΓΑΠ είχε επίσης έγκαιρα επιλεγεί ως ο πλέον «εύχρηστος» πρωθυπουργός για να οδηγήσει πειθήνια τη χώρα σε παραίτηση από την εθνική της κυριαρχία, καθιστώντας το ΔΝΤ έμμεσο ρυθμιστή των οικονομιών της Ευρωζώνης.

Τέτοια σενάρια μένουν συνήθως αναπόδεικτα – το «τέλειο έγκλημα» στις διεθνείς σχέσεις μοιάζει πολύ ευκολότερο (και συχνότερο) από όσο στα ποινικά χρονικά. Ο ολίγιστος ευθύνεται μόνο για παραπτώματα: ολιγωρία, ανευθυνότητα, ανικανότητα. Την Κερκόπορτα, για να μην εισβάλει η «τρόικα» και λεηλατήσει τη ζωή μας, δεν τη φύλαξε κλειστή. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να αποδείξει ότι προσυνεννοημένα την άνοιξε στους γύπες.

Σίγουρα κληρονόμησε συντελεσμένη χρεοκοπία. Αν είχε έστω και την ελάχιστη πρόθεση να την αντιπαλέψει, θα συγκροτούσε κυβέρνηση με πρόσωπα ικανά να τιθασεύσουν τη συμφορά, ανθρώπινη ποιότητα από οποιονδήποτε πολιτικό και κοινωνικό χώρο. Δεν θα έδινε προτεραιότητα στην επίδειξη κομματικής «ανανέωσης», δεν θα πρόσφερε υπουργεία σε φιλαράκια απόφοιτους περιώνυμων πανεπιστημίων για το μεταπτυχιακό τους stage. ΄Η πραγματικά αγνοούσε τι παρελάμβανε ή το γνώριζε και αντέδρασε σαν ψιλικατζής κομματάρχης. Και τα δύο ενδεχόμενα δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό «ολίγιστος».

Τα μειονεκτικά στοιχεία ατομικής ιδιαιτερότητας (εμφάνιση, εκφραστική δυνατότητα, αμήχανος μιμητισμός του πατρικού αρχηγικού προτύπου, νοοτροπία απόδημου ή και αλλοδαπού που καταφανώς απαξιώνει τα εντόπια – και όσα άλλα κατά προτεραιότητα συζητούνται από τους δηκτικούς Νεοέλληνες) δεν είναι επιτρεπτό να καταλογίζονται στον σημερινό πρωθυπουργό. Είναι στοιχεία που προϋπήρχαν και οι ψηφοφόροι του τα αγνόησαν, στοιχεία ανάλογα με τις μουσολίνιες πόζες ή τις κωμικές, τάχα αρχηγικές, τσιρίδες και υψωμένες γροθίτσες προγενέστερων πρωθυπουργών. Το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα δεν ανανεώνεται, αντλείται από τα πιο υποβαθμισμένα και ανυπόληπτα κοινωνικά στρώματα (συνδικαλιστές, κομματικές νεολαίες, γόνους επαγγελματιών της πολιτικής), η ψήφος των πολιτών είναι παγιδευμένη σε επιλογές ντροπής ή απελπισίας. Και το ενδεχόμενο να αρχηγεύουν ακόμα και οι ολίγιστοι, γίνεται αυτονόητα ανεκτό.

Αν η τρέχουσα κρίση, το εφιαλτικό φάσμα πείνας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και ο διεθνής εξευτελισμός της αξιοπρέπειας των Ελλήνων λειτουργήσουν σαν καταλύτης κοινωνικής αφύπνισης (πράγμα μάλλον απίθανο), τότε ο όνομα των Παπανδρέου θα ηχεί για τους πολλούς όπως το όνομα των Γλύξμπουργκ. Και ο σημερινός ολίγιστος πρωθυπουργός του «μνημονίου» θα εγκαταλείψει νύκτωρ τη χώρα. Τέτοιες εκπλήξεις, οσοδήποτε απίθανες, έχουν ξανασυμβεί στην Ελλάδα. Tου Χρηστου Γιανναρα