Σάλο έχει προκαλέσει στην Καλιφόρνια, την αμερικανική Πολιτεία που «είδε» τους τελευταίους 13 μήνες τα παγκοσμίως αξιοζήλευτα προγράμματα δημόσιας παιδείας και Υγείας της να «πετσοκόβονται» από τον κυβερνήτη Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ λόγω της οικονομικής κρίσης, η είδηση ότι το νέο πολυτελές πανεπιστημιακό κτιριακό συγκρότημα που θα εγκαινιαστεί σε λίγες εβδομάδες στην «Πόλη των Αγγέλων» θα κοστίσει στους φορολογουμένους, ούτε λίγο ούτε πολύ, 578 εκατ. δολάρια. Κόστος που του χαρίζει αυτόματα τον τίτλο του ακριβότερου δημόσιου πανεπιστημίου στην ιστορία των ΗΠΑ.

Το σύμπλεγμα κτιρίων, όπου εκτός από αίθουσες μαθημάτων, αμφιθέατρα και συνεδριακούς χώρους θα στεγασθούν και μερικές χιλιάδες φοιτητές, φέρει το όνομα του δολοφονηθέντος προεδρικού υποψηφίου Ρόμπερτ Κένεντι καθώς χτίστηκε στον χώρο όπου έως πρόσφατα υψωνόταν το ιστορικό ξενοδοχείο Αmbassador- στην κουζίνα του οποίου το 1968 δολοφονήθηκε από τον Παλαιστίνιο Σιρχάν Σιρχάν ο αδελφός τού Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι και φαβορί των τότε προεδρικών εκλογών.

Στις υπερπολυτελείς εγκαταστάσεις του, οι οποίες έχουν καταστεί αντικείμενο σκωπτικών σχολίων στη χρεοκοπημένη Καλιφόρνια- αναφέρονται ειρωνικά σε «Ταζ Μαχάλ» των σχολείων και «κρεμ ντε λα κρεμ» της δημόσιας εκπαίδευσης-, θα φοιτήσουν 4.200 φοιτητές. Πολλοί θα κοιμούνται σε εστίες 100 εκατ. δολαρίων, με σπάνιο αρχιτεκτονικό στυλ και ανέσεις ανάλογες ξενοδοχείων πέντε αστέρων.

Το περιοδικό «Αmerican School & University» διατύπωσε μόνο εγκώμια για το συγκρότημα. Ωστόσο δεν διαθέτουν όλοι τον ίδιο ενθουσιασμό. «Ωραία τα καινούργια κτίρια, καλές και οι ανέσεις. Το μόνο κακό είναι ότι το διοικούν οι ίδιοι άνθρωποι που ευθύνονται για το γεγονός ότι ένας στους δύο φοιτητές εγκαταλείπει τη σχολή πολύ προτού πάρει πτυχίο… Κρίμα στα χρήματα των φορολογουμένων» δήλωσε σκωπτικά ο Μπεν Οστιν, εκπρόσωπος της οργάνωσης Ρarent Revolution («Επανάσταση των Γονέων») και μέλος του Συμβουλίου Παιδείας της Πολιτείας της Καλιφόρνιας.

«Φωτογραφίζει» φυσικά τον κυβερνήτη-«εξολοθρευτή», χάρη στις μαζικές περικοπές του οποίου έχασαν μεταξύ άλλων τις θέσεις τους από πέρυσι το καλοκαίρι χιλιάδες εκπαιδευτικοί και μέλη του διοικητικού προσωπικού, ενώ μειώθηκαν δραματικά και τα κονδύλια για πολιτειακές υποτροφίες.

Στο RFΚ οι τοίχοι κοσμούνται με έργα τέχνης, ενώ στην είσοδο δεσπόζει το επιβλητικό, μαρμάρινο, μνημείο του «Μπόμπι» Κένεντι. Το νέο κτιριακό συγκρότημα συγκαταλέγεται ανάμεσα σε δύο άλλα δημόσια πανεπιστήμια στο Λος Αντζελες, τα πλέον πανάκριβα στις ΗΠΑ: το «Εdward R. Roybal Learning Center», κόστους 377 εκατ. δολαρίων που εγκαινιάστηκε το 2008, και το πιο καινούργιο Visual and Ρerforming Αrts Ηigh School που λειτουργεί από πέρυσι και η κατασκευή τους κόστισε 232 εκατ. δολάρια.

Ενα ρολόι χωρίς δείκτες αλλά με μικρά εξογκώματα, όπως προστάζει η γλώσσα των τυφλών, δημιούργησε ο σχεδιαστής Γουίνγκ Λι. Το λευκό ρολόι Μπράιγ με τις κίτρινες λεπτομέρειες επιτρέπει σε άτομα με προβλήματα όρασης να γνωρίζουν την ώρα διά της αφής αλλά και διά της ακοής. Σύμφωνα με τον δημιουργό του, το ΟΟSΗ μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμη και από άτομα τα οποία δεν είναι εξοικειωμένα με το συγκεκριμένο σύστημα ανάγνωσης, καθώς διαθέτει και ηχητική ειδοποίηση της ώρας. Με το πάτημα ενός κουμπιού στο πλάι, ο χρήστης μπορεί να επιλέξει μεταξύ του κλασικού τρόπου ψηλάφησης της ώρας και της ηχητικής ειδοποίησης.

Σε περίπτωση μάλιστα που επιλεγεί ο δεύτερος, το μόνο που έχει να κάνει ο χρήστης του φουτουριστικού ρολογιού είναι να σηκώσει το χέρι του. Με τον τρόπο αυτόν ενεργοποιείται ο ενσωματωμένος αισθητήρας, με αποτέλεσμα το ρολόι να «ανακοινώνει» δυνατά την ώρα. ToBHMA

<h4><span style=”font-family: verdana, geneva;”>Sineterrae Reloaded</span></h4>

<h4><span style=”font-family: verdana, geneva;”>

Τι πάθαμε και βουβαθήκαμε; Καιρό είχαμε να βρεθούμε. Οι λόγοι πολλοί &amp; γνωστοί. Ζούμε σε μία νέα Ελλάδα πια. Πολλά έχουν αλλάξει από την τελευταία μας εκπομπή. Οι Sineterrae μάζεψαν τα κομμάτια τους κι είπαν να σχολιάσουν τη σκληρή ελληνική πραγματικότητα ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς που ενσκήπτει.</span></h4>

<h4><span style=”font-family: verdana, geneva;”>Με τις ευχές μας για μία καλή σχολική χρονιά…</span></h4>

<span style=”font-family: verdana, geneva;”><a href=”http://www.youtube.com/watch?v=kL6F4-cdGO8&amp;feature=player_embedded” target=”_blank”>Old youtube version</a></span>

Στη διάρκεια του καλοκαιριού διάβασα ένα -κατα τη γνώμη μου – εξαιρετικό βιβλίο της Jaqueline de Romilly: “Πόσο επίκαιρη είναι Αθηναϊκή Δημοκρατία σήμερα;”. Εν κατακλείδι, η φωτισμένη Ελληνίστρια, υποστηρίζει ότι για να υπάρξει Δημοκρατία πρέπει να υπάρχει “Παιδεία”. Και αντιστρόφως!  Αυτό αποδίδει και το άρθρο Tου Nικου Γ. Ξυδακη.

Το ότι ο επερχόμενος χειμώνας θα είναι δύσκολος, δεν υπάρχει καμμοία αμφιβολία! Σε όλους τους τομείς. Στο δικό μας “τσαρδί” δεν χρειαζόταν η …υπόδειξη της ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ προς τον “συμπαθή κλάδο” των εκπαιδευτικών, όπως μας αποκάλεσε!   Τα “όρντινα” έφθασαν… στην γαλέρα!

Μία ιδέα απο το μενού; 27 μαθητές στην τάξη, υπερωρίες, κενά, κτιριακά προβλήματα, οικονομική δυσπραγία, όχι άλλα λάπι-τόπια, αλλά…Νέες Τεχνολογίες, Πράσινη Τάξη, διαδραστικοί πίνακες! Και απο Παρά; Γιόκ!

Συνειδητοποιώ ότι με τα προεκλογικά:

• “Χρήματα υπάρχουν!”, υπονοούσαν  τα χρήματα που θα περικόπτονταν απο τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους! Άλλως πώς; Δεν είδα άλλους μισθούς να περικόπτονται…Άδικα μου έλεγε και  η μαμά μου:” Μπροστά πηγαίνει ο Στρατηγός με το άλογο του…”, παιδί μου…

• “Πρώτα ο μαθητής”! Φυσικά! Θα μπεί στην αίθουσα (ο Θεός να τις κάνει πολλές φορές), πρώτα  οι 27-30 μαθητές, με τον  διαδραστικό πίνακα και αν μείνει χώρος θα μπεί και ο καθηγητής!

Ας οπλιστούμε με δύναμη, συνάδελφοι.  Γιατί οι περισσότεροι απο μας υπομονή διαθέτουμε! Και συνέχεια την …εξασκούμε! Πώς αλλιώς, σε τούτο το …λειτούργημα!  Προσωπικά, αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά, δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο! Τα παιδιά μας κρατάνε “όρθιους” και μας δίνουν δύναμη, ας το ομολογήσουμε, όσοι τα αγαπάμε! Ας κάνουμε το καθήκον μας, και ας έχουμε το νού μας στις Κασσάνδρες! Ας σηκώσουμε επιτέλους το ανάστημά μας! Δεν είναι πάντα εύκολο, το αναγνωρίζω, γιατί είμαστε ανάμεσα σε Συμπληγάδες σ’ αυτήν την ηλικία (οικόγενεια, προβλήματα) αλλά και γιατί κάποιοι απο μας απλά …”διεκπεραιώνουν”!!!  Αλλά όσοι θέλουμε να διαχωρίσουμε την θέση μας, επιτέλους ας το κάνουμε!  Ας μην γίνουμε συντελεστές άλλων αποτυχιών στους νέους. Ας μας θυμούνται για το …ξεχωριστό!  Τα παιδιά αναγνωρίζουν την αγάπη και εκδικούνται τον μαθητοπατερισμό με περιφρόνηση!

Αυτή την γενιά την φτιάξαμε εμείς. Εμείς, πού παραλάβαμε όμως απο τους γονείς μας έναν καλύτερο κόσμο! Ας μην αφήσουμε τα παιδιά μας να ξελασπώσουν. Αυτό είναι δική μας δουλειά!

Καλό μήνα και Καλή Σχολική Χρονιά! Μπορεί και να τα καταφέρουμε…

Η εισαγωγή σε ανώτατες σχολές αποφοίτων λυκείου με βαθμό 4, 5, 3 ή και κάτω της μονάδος (0,91!) δεν εξέπληξε κανέναν. Ολοι γνώριζαν τι θα συμβεί με την κατάργηση της βάσης του μεσοσταθμικού 10. Το βλέπαμε να συμβαίνει επί σειρά ετών. Οπως βλέπαμε, εναργώς, ότι η μαζική και η άκριτη εισαγωγή μαθητών στα πανεπιστήμια δεν απέρρεε από ικανοποίηση του δημοκρατικού δικαιώματος στη γνώση, αλλά από τις δημαγωγικές διαθέσεις των κυβερνήσεων, την κόπωση, την ανικανότητα και τη ραθυμία του σύνολου εκπαιδευτικού συστήματος, την πονηρή απόκρυψη της νεανικής ανεργίας, τον ανύπαρκτο εθνικό σχεδιασμό αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού, την παθητική υποταγή των μαζών. Αυτές οι ελλείψεις και τα διαρκή εγκλήματα σωρεύτηκαν και οδήγησαν στους εισαγόμενους με 5 και 0,91, στους άνεργους αμαθείς πτυχιούχους, στα πτυχία χωρίς αντίκρισμα («παλιόχαρτα» τα είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο Γερ. Αρσένης, ως υπουργός Παιδείας…). Αυτά τα διαρκή εγκλήματα αδιαφορίας, δημαγωγίας και ανευθυνότητας, οδήγησαν στην υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου κάθε βαθμίδας, δηλαδή στην υποσκαφή των θεμελίων της δημοκρατίας.

Γιατί περί αυτού πρόκειται: η απρόσκοπτη και άκοπη είσοδος όλων σε σχολεία διαλυμένα και ανυπόληπτα, δεν είναι δημοκρατία. Είναι κοροϊδία για τις μάζες. Την ώρα που η αδύναμη οικονομικά οικογένεια στραγγίζεται για φροντιστήρια και κατόπιν για ακριβά τροφεία σε επαρχιακά φοιτητοπάρκινγκ, η ισχυρή οικονομικά οικογένεια παρακάμπτει ολοσχερώς το δημόσιο σχολείο, χορηγεί στο παιδί της μπακαλορεά ιντερνασιονάλ και το εγκαθιστά σ’ ένα πανάκριβο (και καλό) αμερικανικό πανεπιστήμιο.

Οσο πιο μαζικό και «εύκολο» γίνεται το δημόσιο σχολείο, τόσο πιο ταξικό και αντιδημοκρατικό γίνεται στην ουσία του. Και τόσο περισσότερο δυσχεραίνεται ή καθίσταται αδύνατη η ανανέωση της γηγενούς ελίτ, επιστημονικής και διοικητικής, η διαταξική ανανέωση της κοινωνίας με νέο αίμα, η προσφορά ίσων ευκαιριών σε όλους ώστε να διακριθούν οι πιο ταλαντούχοι, και να προκόψουν όλοι. Χωρίς διαρκώς ανανεούμενες ηγεσίες, χωρίς κοινωνική κινητικότητα, χωρίς ουσιαστικές ευκαιρίες για ενδυνάμωση των μεσαίων στρωμάτων, χωρίς έμπρακτη δημοκρατική αγωγή, χωρίς όλα αυτά που εξασφαλίζει το υγιές δημόσιο σχολείο, πού οδηγούμαστε; Μα εδώ που φτάσαμε: στην Ελλάδα της κρίσης, της μιζέριας, της ανισότητας, της έλλειψης οράματος, της δομικής παραβατικότητας. Και σε ένα πολιτικό σύστημα φεουδαρχών και κληρονόμων, ανικάνων και εκφυλισμένων.

Υπόσχεται αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στα ΑΕΙ, η υπουργός Παιδείας. Το 2014! Ειρωνεία; Τότε η ίδια δεν θα είναι υπουργός και η παρούσα κυβέρνηση θα έχει απέλθει προ πολλού. (Τότε, κάποια άλλη κυβέρνηση, κάποιος άλλος υπουργός, θα φέρουν άλλη μεταρρύθμιση…) Και ώς τότε; Τι θα γίνει ώς τότε με τη δημόσια εκπαίδευση, αυτό το συνταγματικό δικαίωμα που σέρνεται στο χώμα, κενό περιεχομένου; Τι γίνεται τώρα;

Η απαιδευσία, ο αποπροσανατολισμός, η σπατάλη ταλέντων, ο αποκλεισμός των ανανεωτικών δυνάμεων, η διαρροή των αρίστων, η κοινωνική αποτελμάτωση, δεν μπορούν να μετατίθενται στις αθηναϊκές καλένδες. Είναι κατεπείγοντα προβλήματα, όσο κατεπείγοντα είναι τα οικονομικά των δημοσίων ελλειμμάτων και των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να περικόπτει τις συντάξεις των 500 – 600 ευρώ, να ζητάει θυσίες από το λαό και να μην τολμά να εγγυηθεί εδώ και τώρα την εύρυθμη λειτουργία στα πιο ζωτικά πεδία του δημοκρατικού βίου: στο δημόσιο σχολείο και στο εθνικό σύστημα υγείας.

Η διαρκής αποτυχία του δημόσιου σχολείου, που παρακολουθούμε σαν κακόγουστη τραγικωμωδία, σαν το θέαμα της δικής μας κηδείας, καθρεφτίζει τη συλλογική μας αποτυχία σε τούτη την ιστορική καμπή. Την ένιωσα σαν τραύμα αυτή την αποτυχία, όταν διάβασα την πικρή αυτοκριτική ενός δασκάλου με 15 χρόνια στην αίθουσα: «Καταντήσαμε να ψάχνουμε στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς τα ημερολόγια με τις αργίες, να τσακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα αναλάβει την αγγαρεία της Πρώτης Δημοτικού, να βλαστημάμε την ατυχία μας –ανήμποροι να αντιδράσουμε συλλογικά, οργανωμένα και μεθοδικά– για την κάθε περίπτωση “δύσκολου παιδιού” που εμφανίζεται στην τάξη μας, και να κοιτάμε τα ρολόγια μας, προσδοκώντας να επιστρέψουμε μια ώρα νωρίτερα στα σπίτια μας, για να φροντίσουμε τα δικά μας παιδιά και να πληρώσουμε όπως όλοι οι Ελληνες τεράστια ποσά για την επιπλέον φροντιστηριακή τους εκπαίδευση…»

Τελείωσα -όπως και πολλοί σαν εμένα- ένα 6τάξιο Γυμνάσιο στον Πειραιά.  Με ποδιά, σχολείο σε πρωϊνή-απογευματινή βάρδια, Σάββατο μάθημα (εκτός απο την 6η Γυμνασίου, που έγινε Γ’ Λυκείου). Τότε καθόμασταν ακόμα και 3-3 στα ξύλινα θρανία…Τότε που εξεταστέα και διδακτέα ύλη δεν συνέπιπταν (!), τότε πού δεν υπήρχε μηχανοργάνωση, πού η ώρα διαρκούσε 45-50 λεπτά ακριβώς. Τότε με το 15 και το 14 περνούσαμε στα Πολυτεχνεία και στα Πανεπιστήμια.  Τότε οι γονείς μας δεν ξεπουλιούνταν για φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Τότε που οι καθηγητές μας πόρω απέχουν απο τους σύγχρονους, μοντέρνους, “άρτια εκπαιδευμένους”, επιμορφωμένους καθηγητές, που όμως είχαν ένα ωράριο 35 ωρών.   Τότε που πραγματικά ήταν δύσκολο να είσαι μαθητής! Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, όπως και οι υπόλοιπες 32 συμμαθήτριες μου το 1979!  Τελείωσα το 1983!  Και, θές το περιβάλλον μου, θές οι κουβέντες με πιο αρμόδιους ανθρώπους, θές “το κλίμα των ημερών”, έγινα παρατηρητής της πορείας της Παιδείας μας! Από το 1983 άρχισε με αργά, μικρά, προδιαγεγραμένα-όπως αποδεικνύεται- η κατρακύλα της Παιδείας….Οι εργατοπατέρες μας άφησαν να αποδυναμωθεί ο ρόλος του καθηγητή, του Γυμνασίου, του Λυκείου.  Το απολυτήριο του Λυκείου έγινε “εν δυνάμει δεδομένο”.   Φουρνιές αγραμμάτων παιδιών φθάνουν στην Α΄Γυμνασίου και πλήθος άλλων καταλήγουν στα ΑΕΙ, ΤΕΙ! Κι εμείς, με μισθούς επισφαλείς-ποιός φρόντισε για να ενσωματωθούν τα επιδόματα στον βασικό μισθό;- αναξιολόγητοι, κάνουμε -οι πλέον ευσυνείδητοι -ότι περνάει απο το χέρι μας για τους μαθητές μας, με τον κίνδυνο να γίνουμε και γραφικοί. Το μόνο που μας έμεινε είναι η παιδαγωγική διαδικασία, όπου και εκεί…ο καθείς εφ’ ω ετάχθη!!!

Άλλαξε η Γαλλία τους τόνους της και την προφορά των λέξεων της; Μήπως η Γερμανία; Η Νορβηγία μήπως; Η Ρωσσία, η Κίνα…Εμείς αλλάξαμε τα φώτα στην γλώσσα μας! Αλλά, πρώτη η Ελλάδα, με την τότε επίτροπό της, δεν υπέγραψε να μην μεταφράζονται τα κείμενα της ΕΕ στα ελληνικά; Ας είναι καλά η…Ολλανδία που πάτησε πόδι (για πάρτη της)!  Δεν διώξαμε τους τόνους μας και μετά τα Αρχαία Ελληνικά απο το πρόγραμμα, όταν σε πολλές χώρες διδάσκονται; Δεν τσακίσαμε την Γραμματική και την Λογοτεχνία μας; Βάζοντας στα βιβλία των Ελληνικών ένα σωρό “τρίχες” ; Δεν λιγοστέψαμε τις ώρες των Θετικών μαθημάτων-ζητώντας βέβαια στις Πανελλαδικές …τέρατα απο τα 17χρονα παιδάκια!- δεν γεμίσαμε το ωρολόγιο πρόγραμμα με ένα πλήθος μαθημάτων για να …βολέψουμε ειδικότητες;  Δεν θεωρήσαμε “αντιδημοκρατικό” το να μπεί ο σύμβουλος στην τάξη μας; Ας μην συνεχίσω…

Στο «ανάθεμα τα γράμματα και εκείνον που τα βρήκε» του παρακάτω άρθρου, αντιτάσσω το “να πας σχολείο να γίνεις…άνθρωπος” της εποχής της γιαγιάς μου (πού τέλειωσε το σχολαρχείο και έλεγε: “έμαθα γερά γράμματα”, και ήξερε ελληνικά και μαθηματικά που δεν τα ξέρουν μαθητές του …”λίαν καλώς”!!!) και το “να πας σχολείο να …μάθεις γράμματα” των γονιών μου!  Συλλογιστείτε το!

Αν το Λύκειο γίνει ξανά ικανό να αξιολογεί μαθητές, να απορρίπτει τους με ανεπαρκείς γνώσεις τότε ναι να καταργηθούν οι εξετάσεις. Άλλως, όλους αυτούς τους αγράμματους θα τους συναντάμε σε κάθε έκφανση της καθημερινής μας ζωής με τραγικές συνέπειες.

Και να δούμε με τί συνείδηση  θα βάζουμε το κεφαλάκι μας στο …μαξιλάρι!

Κατά τη δεκαετία του 1920 ο πατέρας μου ήταν στο δημοτικό, η υποχρεωτική εκπαίδευση ήταν τέσσερα χρόνια και τα περισσότερα παιδιά, κυρίως τα κορίτσια, δεν την ολοκλήρωναν. Στο δικό μου δημοτικό, δεκαετία του 1950, η υποχρεωτική εκπαίδευση ήταν έξι χρόνια- και έφερνε με τη βία ο χωροφύλακας παιδιά από τα χωράφια που τα είχαν κρατήσει οι γονείς για τις αγροτικές εργασίες. Στη δεκαετία του 1980 ήσαν μαθήτριες οι κόρες μου, είχαν γίνει εννέα τα χρόνια- και συζητάμε να τα κάνουμε δώδεκα: οι στοιχειώδεις γνώσεις για την κοινωνικοποίηση των ανθρώπων απαιτούν τριπλάσιο χρόνο σε σχέση με δύο γενιές πριν. Ούτε ο χρόνος εργασίας άλλαξε τόσο δραστικά, ούτε το προσδόκιμο ζωής, ούτε ο χρόνος συνταξιοδότησης- μόνο η στρατιωτική θητεία μειώθηκε τόσο πολύ γιατί έπαψε να θεωρείται υποχρεωτικό στάδιο της κοινωνικοποίησης, «το μεγαλύτερο σχολείο».

Από την τάξη μου στο δημοτικό στα Λεχαινά, ήμασταν 50-60 παιδιά, φθάσαμε 2-3 στο πανεπιστήμιο, 5%. Στα τέλη του 1960 οι πτυχιούχοι στην Ελλάδα δεν ξεπερνούσαν το 2% του πληθυσμού. Σήμερα είναι κοντά στο 20%, λιγότεροι από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο- και ας γράφουν κάποιοι ξανά και ξανά ότι έχουμε τους περισσότερους πτυχιούχους στην Ευρώπη.   Ας όψονται ο Μακρυγιάννης και ο Θεόφιλος… Κάποτε η στοιχειώδης εγγραμματοσύνη απαιτούσε τον χειρισμό συμβολικών συστημάτων που ήσαν σχετικά εύκολο να αφομοιωθούν- εύκολο από τη σημερινή σκοπιά, γιατί τότε έλεγαν «ανάθεμα τα γράμματα και εκείνον που τα βρήκε», αν και η ρήση, περισσότερο και από την αγανάκτηση του μαθητή, εκφράζει τον αποτροπιασμό αυτών που διαχειρίζονταν τα παραδοσιακά συμβολικά συστήματα της προφορικότητας για τους δαίμονες αμφισβήτησης που δημιουργούσε η εγγραμματοσύνη. Σήμερα τα συμβολικά συστήματα που οργανώνουν τις κοινωνίες μας (από τα σήματα της Τροχαίας ως τις ξένες γλώσσες, τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή ή βίντεο) και είναι αναγκαία για την επικοινωνία, την προσωπική έκφραση μέσα από το τραγούδι και τον χορό ή τη δημιουργία blog, για την κατανόηση της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας του τουρίστα και τη δουλειά στο γραφείο, στο εργοστάσιο ή στο χωράφι- τα συμβολικά συστήματα είναι τόσο πολλά και τόσο πολύπλοκα που δημιουργούν την ανάγκη τής «διά βίου εκπαίδευσης». Το ότι ζούμε σε «κοινωνίες και οικονομίες της γνώσης», σημαίνει πως για να ζουν εν κοινωνία και να μπορούν να παράγουν πλούτο, διανοητικό και υλικό, οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να κολυμπούν σε βαθιά, και ενίοτε σκοτεινά, σημειωτικά συστήματα- αλλιώς πνίγονται.

Γιατί χρειάζονται οι εξετάσεις;

Αρκεί μόνο να σκεφθούμε ότι κάποτε για την εκμάθηση της γραφής αρκούσαν το κοντύλι και η πλάκα, ενώ σήμερα απαιτείται ηλεκτρονικός υπολογιστής: παχύτατο στρώμα τεχνολογίας διαμεσολαβεί πια τη γραπτή επικοινωνία. Τα ίδια ισχύουν και για τις αγροτικές εργασίες: ως πριν από 50 χρόνια ο χωρικός διέθετε τη γνώση για να κατασκευάσει το ξύλινο άροτρο (με τη βοήθεια του γύφτου για το υνί), ενώ σήμερα τον ενώνει με τη γη η τεχνολογία των γερμανικών τρακτέρ και των ολλανδικών σπόρων. Και σου λένε μετά, μεταξύ παστεριωμένου τυρού και υβριδικού αχλαδίου, «τι χρειάζεται ΤΕΙ υδροπονικών καλλιεργειών;».   Το ερώτημα είναι γιατί να χρειάζονται εξετάσεις για να μάθεις τις υδροπονικές καλλιέργειες από τη στιγμή που έχεις πιστοποιήσει τη γνωστική σου επάρκεια ως απόφοιτος λυκείου. Σε ποια άλλη χώρα της Ευρώπης συμβαίνει αυτό; Ευτυχώς, η Αννα Διαμαντοπούλου με τις πρόσφατες δηλώσεις της άνοιξε τον δρόμο για το αυτονόητο: την κατάργησή τους.

Ενοχλούν τα πτυχία

Η τριτοβάθμια εκπαίδευση (γενικότερα, η μεταλυκειακή εκπαίδευση) είναι αναπόδραστη ανάγκη, προϋπόθεση για την κοινωνικοποίηση των νέων, την ένταξή τους στην πολιτισμική πραγματικότητα της εποχής μας, την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους. Αλλά ας όψεται η «Γενιά του ΄30» που, εν ονόματι της «αυθεντικότητας», θεοποίησε την αγραμματοσύνη στο πρόσωπο του Μακρυγιάννη και του Θεόφιλου- για τούτο διαβάζουμε κάθε τόσο ότι «έχουμε μεγάλο ποσοστό πτυχιούχων»: ενοχλούν τα πτυχία. Και οι ιερεμιάδες κατά της «αποξενωτικής τεχνολογίας» και της «εργαλειακής γνώσης» δεν είναι παρά η σύγχρονη εκδοχή του «ανάθεμα τα γράμματα και εκείνον που τα βρήκε»: τις εκφωνούν οι κάτοχοι της αυθεντικής γνώσης που αντιδιαστέλλουν «μόρφωση και «εκπαίδευση» (οι ανεκπαίδευτοι Μακρυγιάννης και Θεόφιλος ήσαν βαθύτατα μορφωμένοι).

Οσοι υποστηρίζουν «τι τους θέλουμε τόσους πτυχιούχους;Ας πηγαίνουν σε επαγγελματικές σχολές μετά το γυμνάσιο» , αυτοί θέλουν να στερήσουν από τα παιδιά το κολύμπι σε πλούσια και πολύπλοκα σημειωτικά συστήματα, να τους απαγορεύσουν το λύκειο και τη μεταλυκειακή εκπαίδευση, την πρόσβαση στην ανοιχτή θάλασσα της γνώσης: τα θέλουν εργαλειομηχανές εμβαπτισμένες στην αυθεντικότητα του «λαϊκού ανθρώπου» που ενσωματώνει αυτοφυώς τη σοφία του Μακρυγιάννη και του Θεόφιλου· και του Καραγκιόζη, το ξέχασα αυτό το πρότυπο των πρεσβευτών της αγραμματοσύνης.  Περισσότερο…

Το βράδυ της Τρίτης, όταν το αυγουστιάτικο φεγγάρι ακκιζόταν με τον ομορφότερο τρόπο που ξέρει από γεννησιμιού του, η ευρύτερη περιοχή γύρω από το κέντρο της Αθήνας είχε τα χαρακτηριστικά πρωτόγνωρης παράνοιας. Εκατοντάδες ακινητοποιημένα αυτοκίνητα και εκατοντάδες εν κινήσει πολίτες, χωρίς εκνευρισμούς και διαπληκτισμούς όδευαν προς τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης. Ακόμη και οι αστυνομικοί που είχαν επωμιστεί την πρόσβαση χαμογελούσαν διακριτικά, ενώ οι πέντε – έξι ταξιτζήδες που πάρκαραν παράνομα επί της Φιλελλήνων και της Αμαλίας δεν έγιναν τελικά βορά στο στόμα των οδηγών. Εποχούμενοι και πεζοί θύμιζαν μαριονέτες, σε μια άναρχη θεατρική σύνθεση με μοναδικό θεατή το φεγγάρι του Αυγούστου. Αιφνιδίως, ο πρόσφατος θυμός για τους φύλακες των αρχαιολογικών χώρων εξαφανίστηκε και το άγος των οικονομικών μέτρων υποβαθμίστηκε. Κυρίως, όμως, αμβλύνθηκε ο φόβος που τους τελευταίους μήνες έχει στρογγυλοκαθήσει στο καθιστικό του σπιτιού μας και δεν θέλει να φύγει.

Λίγες μέρες μετά, η εικόνα δεν είναι πια μαγική. Η πλανεύτρα σελήνη αποποιήθηκε του κοινωνικού, εκτονωτικού της ρόλου, σηματοδοτώντας το τέλος του καλοκαιριού και της δικής μας ανεμελιάς. Το φθινόπωρο προβλέπεται βίαιο και άδικο όσο ποτέ. Οι Κασσάνδρες κλείνουν θέσεις στο πρώτο θεωρείο. Είναι απόλαυση γι’ αυτές η επιβεβαίωση των προβλέψεών τους. Η κινδυνολογία, άλλωστε, αποτελεί το εθνικό μας σπορ. Ομως, άσχετα με τις επιδόσεις μας σ’ αυτό, η πραγματική εικόνα θα φανεί από δω και πέρα. Τους επόμενους μήνες θα αποδειχθεί αν εξαντλήθηκαν τα «αποθέματα» της παραοικονομίας και αν η κυβέρνηση έχει όντως ολοκληρωμένο σχέδιο για την ανάπτυξη της χειμαζόμενης οικονομίας ή από χώρα παροχής υπηρεσιών (όπως μας έλεγαν) θα εξελιχθούμε σε χώρα επίδειξης ανέργων. Με εξαίρεση ορισμένες σοβαρές μεταρρυθμίσεις -υπό την απειλή «μνημονιακού» μαστιγώματος- η ακινησία σε θέματα ουσιαστικής πολιτικής μοιάζει με ανυψωμένη λευκή σημαία. Η εγκληματικότητα οργιάζει, η αναλγησία το ίδιο. Η εκπαίδευση καρκινοβατεί. Η κυβέρνηση ανέχεται την εισαγωγή σε ΤΕΙ της Κοζάνης με βαθμολογία 0,9! Η υγεία θυμίζει εγκαταλελειμμένη γεροντοκόρη. Η επιχειρηματικότητα ψυχορραγεί και γενικότερα η παραγωγική οικονομία μοιάζει με έμβρυο στις πρώτες εβδομάδες κύησης, χωρίς σαφή χαρακτηριστικά.

Το δυσάρεστο είναι ότι με εξαίρεση τη Γερμανία -η οποία έχει την τάση να εντυπωσιάζει με τις επιδόσεις της- το κλίμα στην Ευρώπη δεν είναι ό, τι καλύτερο. Η Ιρλανδία επιστρέφει στα σαγόνια του καρχαρία, η Γαλλία… πανηγυρίζει για το 0,6% της ανάπτυξης του τελευταίου τριμήνου (!), η Δανία περικόπτει δραματικά το κοινωνικό κράτος και η Βρετανία προβαίνει στις χειρότερες περικοπές όλων των εποχών… Κατά τον οικονομολόγο Τζ. Στίγκλιτς, ο οποίος διαφωνεί με την πολιτική λιτότητας, ο φόβος της διπλής ύφεσης υφίσταται και είναι αμφίβολο αν η Ευρώπη θα τα καταφέρει. Κι εμείς; Εμείς βαυκαλιζόμαστε με τις φήμες περί ανασχηματισμού, ενώ τα κόμματα ρίχνουν το βάρος τους στις επικείμενες εκλογές, τις οποίες περιμένουν για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους.

Tης Ριτσας Μασουρα

Eνας από τους πιο επιτυχημένους φροντιστηριάδες στη δεκαετία του ’80, τρεις φορές τον χρόνο υπέβαλε τους μαθητές του σε προσομοίωση γενικών εξετάσεων. Δεν το έκανε μόνον για να συνηθίσουν. Αλλά γιατί στο τέλος του έτους συνέκρινε τους βαθμούς που πετύχαιναν στις πραγματικές εξετάσεις με εκείνους των δικών του καθηγητών, προκειμένου να διώξει κλωτσηδόν από το φροντιστήριό του εκείνους που τους βαθμολογούσαν άλλα αντ’ άλλων.

Στην ακατανόητη απόφαση να καταργηθεί η βάση του 10 και να «ντυθούν» φοιτητές ακόμη και όσοι έδωσαν λευκές κόλλες, δεν διάβασα πουθενά κάτι που οφείλει να απαντήσει το υπουργείο Παιδείας. Συγγνώμη, αλλά πώς στον διάολο οι 15.000 μαθητές που έγραψαν κάτω από τη βάση και στα στα 6 μαθήματα πήραν απολυτήριο Λυκείου; Συνέβη άραγε σε όλους αυτούς κάτι απροσδόκητο στις πανελλαδικές, ενώ στο σχολείο τα πήγαιναν περίφημα; Και ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι καθηγητές που τους επιβράβευσαν μια ολόκληρη χρονιά με βαθμούς πάνω από τη βάση, υπογράφοντας ένα (δημόσιο) χαρτί το οποίο πιστοποιεί ότι οι 15.000 σκράπες ολοκλήρωσαν επιτυχώς το Λύκειο;   Στα χρόνια μου -όχι πολλά πριν- οι βαθμοί των Πανελλαδικών αυτονόητα συνυπολογίζονταν για να πάρει κάποιος απολυτήριο. Επομένως όσοι έγραφαν κάτω από τη βάση όχι μόνον δεν μπορούσαν να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο, αλλά θα έπρεπε να ξαναδώσουν εξετάσεις για να ολοκληρώσουν το Λύκειο. Ολα τούτα παραδόξως καταργήθηκαν. Με συνέπεια σήμερα να συμβαίνει η εξής παγκόσμια, προφανώς, πρωτοτυπία. Να χρίζονται κάποιοι φοιτητές με μέσο όρο 0,91, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι με τη συγκεκριμένη βαθμολογία θα ήταν αδιανόητο να τους δοθεί απολυτήριο Λυκείου.   Μήπως όμως εκεί θα κρυβόταν και μια λύση στο πρόβλημα; Γιατί άραγε δεν ανακαλεί το υπουργείο Παιδείας όλους τους χαριστικούς βαθμούς που προφανώς πήραν ολόκληρη τη χρονιά οι εν λόγω μαθητές και να τους υποχρεώσει να επαναλάβουν την τάξη; Ή και να πετάξει κλωτσηδόν από τα σχολεία όσους σκανδαλωδώς τους πριμοδότησαν; Το παράκανα. Αυτά θα συνέβαιναν μόνον σε σοβαρές χώρες ή έστω σε κάποιες που ένα μνημόνιο θα τις υποχρέωνε να βάζουν στα πανεπιστήμια όσους πραγματικά το αξίζουν.  “Κ”

Μια έξυπνη ατάκα ρίχνει ευκολότερα μια γυναίκα από ένα κερασμένο ποτό. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει μια νέα βρετανική έρευνα, επιβεβαιώνοντας ότι το χιούμορ είναι ο συντομότερος… δρόμος για την καρδιά μιας γυναίκας.

Το 66% των Βρετανίδων δήλωσε απερίφραστα ότι μια ευφυής κουβέντα, που αφήνει να φανεί η χιουμοριστική φύση ενός άνδρα, είναι καλύτερη από ένα κερασμένο σφηνάκι στο πρώτο ραντεβού. Σύμφωνα με τη μελέτη που διεξήγαγε μια εταιρεία διαδικτυακών παιχνιδιών, η Μr Green, αν ένας άνδρας θέλει να κερδίσει μια γυναίκα, από το πρώτο κιόλας ραντεβού τους, δεν χρειάζεται να της κάνει το τραπέζι ή να της αγοράσει λουλούδια. Αρκεί απλώς να της μιλήσει με ευρηματικότητα και φαντασία.

Σχεδόν οι δύο στις τρεις γυναίκες (64%) δήλωσαν ότι θα έβγαιναν ραντεβού με έναν άνδρα που θα τις προσέγγιζε με μια έξυπνη πρώτη ατάκα, όπως «Θέλεις επιτέλους να μιλήσουμε ή θα εξακολουθούμε να κοιταζόμαστε από μακριά;». Ενα ποσοστό της τάξεως του 59% δήλωσε ότι ακόμη και μια γλυκερή ατάκα όπως «Πόνεσες όταν έπεσες απ΄ τον ουρανό; Γιατί μοιάζεις με άγγελο» είναι σημάδι ενός άνδρα που διαθέτει έντονα την αίσθηση του χιούμορ, ενώ ένα 58% θεωρεί ότι μια τέτοια χιουμοριστική ευστροφία υποδηλώνει άνθρωπο με πλεόνασμα αυτοπεποίθησης. Και όλα αυτά δεν είναι λόγια του αέρα. Τέσσερις στις 10 γυναίκες συμφώνησαν όντως να βγουν ραντεβού με κάποιον που τις προσέγγισε με τέτοιον τρόπο, ενώ μία στις 10 συνήψε τελικά μακροχρόνια σχέση μαζί του.

«Για πολλά χρόνια αυτές οι ατάκες προσέγγισης ( σ.σ. γνωστές και ως «pick up lines») θεωρούνταν ως δείγμα ενός άνδρα τολμηρού ή σχεδόν απελπισμένου, που δεν είχε τίποτε να χάσει εκστομίζοντάς τες» επισημαίνει η επικεφαλής της έρευνας και διευθύντρια της εταιρείας, Κατ Μακ Λουρ, προσθέτοντας ότι «το χιούμορ είναι ο συντομότερος δρόμος για την καρδιά μιας γυναίκας. Οι γυναίκες λατρεύουν τον άνδρα που έχει υψηλή την αίσθηση του χιούμορ και μια έξυπνη ατάκα είναι το καλύτερο διαπιστευτήριο πως διαθέτεις μια τόσο σημαντική αρετή».

«Μπορεί κάποιες απ΄ αυτές τις ατάκες να είναι όντως γλυκερές ή κιτς, αλλά εδώ στη Βρετανία, τουλάχιστον, θεωρούνται ως σήμα κατατεθέν ενός πραγματικού τζέντλεμαν» καταλήγει εμφατικά η κυρία Μακ Λουρ, η οποία έδωσε και μια λίστα με τις πλέον δημοφιλείς ατάκες γνωριμίας. Η φράση «Πιστεύεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά ή να ξαναπεράσω;» φιγουράρει στην κορυφή του σχετικού καταλόγου. Ακολουθούν ατάκες όπως «Πρέπει να έχουν κάποιο πρόβλημα τα μάτια μου, δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω από πάνω σου» και «Γεια, θέλω απλώς να σου δώσω την ικανοποίηση να με απορρίψεις, γι΄ αυτό εμπρός λοιπόν…».

Αντίστοιχη έρευνα που έγινε σε 3.000 Βρετανούς κατέδειξε ότι 4 στους 10 άνδρες χρησιμοποιούν συστηματικά αυτόν τον τρόπο προσέγγισης στις κοινωνικές συναναστροφές τους, καθώς πιστεύουν ότι μια τέτοια ατάκα, όσο γλυκανάλατη και αν ακούγεται, είναι ικανή από μόνη της να «σπάσει τον πάγο» ανάμεσα σε δύο ξένους.

Φράσεις που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο (σας)

• Πιστεύεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά ή να ξαναπεράσω; Τι άλλο κάνεις στη ζωή σου, εκτός φυσικά από το να είσαι όμορφη; Σε πειράζει να σε βλέπω από κοντά αντί να σε κοιτάζω από την άλλη άκρη του μαγαζιού;

• Εχω ένα πρόβλημα με τα μάτια μου: δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω από πάνω σου.

• Θέλεις να μιλήσουμε επιτέλους ή θα εξακολουθήσουμε να κοιταζόμαστε από μακριά;

Μπορεί μετά τις ανακοινώσεις των βάσεων πολλά νεαρά παιδιά να στενοχωρήθηκαν και να απογοητεύτηκαν επειδή δεν κατάφεραν να πιάσουν τους στόχους τους, αλλά σύμφωνα με αμερικανούς ειδικούς σε βάθος χρόνου η αποτυχία αυτή πιθανόν να αποβεί γι΄ αυτά πολύ χρήσιμη, πιο χρήσιμη ίσως και από μια πιθανή επιτυχία τους.

Οπως υποστηρίζουν ειδικοί της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου του Ντένβερ, που πραγματοποίησαν σχετική έρευνα, αν γίνει σωστή ερμηνεία και ανάλυση της αποτυχίας θα αποτελέσει έναν χρήσιμο οδηγό για το μέλλον σε αυτόν που απέτυχε. «Διαπιστώσαμε ότι η γνώση που αποκτάται από μια επιτυχία πολλές φορές χάνεται και μάλιστα γρήγορα, ενώ αντίθετα η εμπειρία και η γνώση από μια αποτυχία διατηρούνται για πολλά χρόνια. Δυστυχώς όμως η κοινωνία και ειδικά ο κόσμος των επιχειρήσεων έχει την τάση να αγνοεί την αποτυχία ή να μη δίνει σε αυτήν ιδιαίτερη σημασία. Πολλοί προϊστάμενοι ή εργοδότες αντί να προσπαθούν να δουν και να αναλύσουν τι έφταιξε όταν υπάρξει ένα πρόβλημα ή μια αποτυχία απλώς τα βάζουν με τους υπαλλήλους ή τους απολύουν» δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα «Daily Τelegraph» o καθηγητής Βίνιτ Ντεσάι , επικεφαλής της έρευνας.

Οι ερευνητές έσπευσαν να επισημάνουν βέβαια ότι δεν πρέπει να παρεξηγηθεί η εκτίμησή τους, αφού σε καμία περίπτωση δεν προτείνουν να γίνει κάποιος «κυνηγός αποτυχίας» για να πάρει μαθήματα και να αποκτήσει γνώσεις.  ToBHMA