Τις νύχτες του φθινοπώρου του 1937 οι περαστικοί από τη διασταύρωση της 40ής οδού με την 6η Λεωφόρο, πίσω από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, μπορούσαν ακόμη να δουν στο πάρκο Μπράιαντ μια οικεία για τους περιοίκους μορφή. Ενας πανύψηλος, ξερακιανός, ηλικιωμένος άνδρας, ντυμένος με μαύρο παλιομοδίτικο πανωφόρι, λευκό πουκάμισο με σκληρό κολάρο, γκρίζα σουέντ γάντια και μαύρο καπέλο Ντέρμπι, στεκόταν ανάμεσα στα περιστέρια. Τα τάιζε, τους μιλούσε, τα χάιδευε, τα άφηνε να κάθονται επάνω του και να γεμίζουν τα ρούχα του με τις ακαθαρσίες τους.

Ο «άνδρας με τα περιστέρια» ήταν ο Νίκολα Τέσλα, ο άνθρωπος στον οποίον οφείλουμε το εναλλασσόμενο ηλεκτρικό ρεύμα και τις ασύρματες επικοινωνίες. Εκείνες οι νύχτες του 1937 ήταν οι τελευταίες που οι Νεοϋορκέζοι θα τον έβλεπαν ανάμεσα στα πουλιά του πάρκου. Ενα ταξί θα έπεφτε επάνω του ενώ περπατούσε, αφηρημένος όπως πάντα, στους δρόμους του Μανχάταν. Παρά τα 81 του χρόνια, ο Τέσλα επέζησε αλλά, ανήμπορος πια, περιορίστηκε στο δωμάτιο 3327 του 33ου ορόφου του ξενοδοχείου Νew Υorker. Μια καμαριέρα τον βρήκε νεκρό το πρωί της 7ης Ιανουαρίου του 1943.

Αν και πολλοί τον θεωρούν τον μεγαλύτερο εφευρέτη του 20ού αιώνα, ο Τέσλα πέθανε παραγνωρισμένος και καταχρεωμένος. Σερβικής καταγωγής, γεννημένος το 1856 στην τότε αυστροουγγρική Κροατία, μετανάστευσε το 1884 στην Αμερική για να κυνηγήσει τις μεγάλες ιδέες του. Ο «κυρίαρχος των κεραυνών» ήταν χαρισματικός μαθητής (έλυνε τις ασκήσεις τόσο γρήγορα ώστε οι δάσκαλοί του τον κατηγορούσαν ότι αντέγραφε) αλλά, σύμφωνα με πανεπιστημιακές πηγές, δεν πήρε ποτέ το πτυχίο του ηλεκτρολόγου μηχανολόγου. Διάβαζε όμως ασταμάτητα- μιλούσε περισσότερες από επτά γλώσσες και είχε μια ιδιαίτερη διαίσθηση σε ό,τι είχε σχέση με τον ηλεκτρισμό. Από την τεράστια συμβολή του στον τομέα αυτόν ελάχιστα είναι γνωστά στο ευρύ κοινό- ίσως η μονάδα μαγνητικής επαγωγής και το πηνίο που φέρουν το όνομά του. Και όμως, αυτός κατασκεύασε τον πρώτο υδροηλεκτρικό σταθμό στους καταρράκτες του Νιαγάρα και, επιμένοντας στις αρετές του εναλλασσόμενου ρεύματος, αποδείχθηκε σωστός στον «Πόλεμο των Ρευμάτων» έναντι του αρχικά συνεργάτη και μετέπειτα άσπονδου εχθρού του Θωμά Εντισον.

Πραγματικός σόουμαν και αφάνταστα εκκεντρικός ακόμη και για την ελαστική απέναντι στην ιδιορρυθμία εποχή των αρχών του προηγούμενου αιώνα, ο Τέσλα ενσαρκώνει τον κατ΄ εξοχήν «τρελό επιστήμονα» των μυθιστορημάτων και μία από τις περιπτώσεις που περιλαμβάνονται σε μόνιμη βάση στις μελέτες και στα δοκίμια που επιδιώκουν να διερευνήσουν τις σχέσεις της μεγαλοφυΐας με τις ψυχικές παθήσεις. Από τις τελευταίες φαίνεται ότι τον συνόδευαν πολλές. Οι ειδικοί υποστηρίζουν σήμερα ότι έπασχε από ψυχαναγκαστική διαταραχή- κατάσταση μάλλον άγνωστη την εποχή εκείνη- και ότι υπέφερε από συναισθησία και οπτικές και ακουστικές παραισθήσεις. Του αποδίδουν επίσης μια σειρά από εμμονές και φοβίες: Μικροβιοφοβία, αρρωστοφοβία, σφαιροφοβία (φόβος για τα σφαιρικά αντικείμενα), σκοτοφιλία (αγάπη για το σκοτάδι), εμμονή με τον αριθμό 3, περιστεροφιλία.

Στα ξενοδοχεία, όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ζητούσε πάντοτε δωμάτια με αριθμό που να διαιρείται διά του τρία και, προτού μπει σε ένα κτίριο, έκανε τον γύρο του τετραγώνου τρεις φορές. Απέφευγε τις χειραψίες- συνήθως έδενε τα χέρια πίσω από την πλάτη του- και ακολουθούσε μια αυστηρή τελετουργία στο φαγητό του. Απαιτούσε να τον σερβίρει ο αρχισερβιτόρος, πάντοτε στο ίδιο τραπέζι, το οποίο έπρεπε να στρωθεί ειδικά για αυτόν με καθαρό τραπεζομάντιλο και αποστειρωμένα σερβίτσια. Δίπλα του έπρεπε να υπάρχουν 18 καθαρές πετσέτες τις οποίες χρησιμοποιούσε για να πιάνει κάθε πιάτο ή αντικείμενο. Στο Ρalm Room του παλιού Waldorf Αstoria, όπου έμεινε για πολλά χρόνια, διάφοροι θαυμαστές του συνωστίζονταν για να τον δουν. Εκείνος όμως έτρωγε πάντοτε μόνος, εκτός από τις σπάνιες φορές που ήταν υποχρεωμένος να δειπνήσει με τους συνεργάτες ή τους χρηματοδότες του.

Ο Τέσλα απέφευγε τις κοινωνικές συναναστροφές, όταν όμως αποφάσιζε να μιλήσει λέγεται ότι ήταν εξαιρετικά γοητευτικός. Παρά το γεγονός ότι πολλές κυρίες τον πολιόρκησαν, δεν παντρεύτηκε ποτέ ούτε είχε κάποια ερωτική σχέση- επέμενε ότι η αγνότητα είχε βοηθήσει πολύ τις επιστημονικές του ικανότητες. Επιπλέον, εξαιτίας της σφαιροφοβίας του, δεν άντεχε τη θέα των γυναικείων κοσμημάτων, ιδιαίτερα των μαργαριταριών, ενώ μπορούσε να λιποθυμήσει αν έβλεπε στο πιάτο του ένα ολόκληρο ροδάκινο.

Φωταγωγώντας φαντασμαγορικά την Εκθεση του Σικάγου, αρνούμενος το Νομπέλ για να μην το μοιραστεί με τον Εντισον, «οδηγώντας» τηλεκατευθυνόμενα πλοιάρια, κάνοντας ηλεκτρικές εκκενώσεις και πολύχρωμους σπινθήρες να διαπερνούν το σώμα του, στολίζοντας με αναμμένους ηλεκτρικούς λαμπτήρες το φόρεμα της κυρίας Βάντερμπιλτ,υποστηρίζοντας ότι επικοινωνεί με Αρειανούς, σχεδιάζοντας την «Ακτίνα Θανάτου», ένα τρομερό όπλο που, ως αποτροπή, θα έσβηνε για πάντα τους πολέμους, προβλέποντας προφητικά πολλές μεταγενέστερες εξελίξεις και προβαίνοντας σε σημαντικές ανακαλύψεις χωρίς ποτέ να εξηγεί το πώς ούτε να επιδιώκει τα εύσημα, ο Νίκολα Τέσλα θεοποιήθηκε και απαξιώθηκε όσο κανείς, όχι μόνο εν ζωή αλλά και μετά θάνατον.

Αν και μεγάλο μέρος της συμβολής του έχει πλέον αναγνωριστεί, αρκετοί επιστημονικοί κύκλοι αρνούνται να τον θεωρήσουν «δικό» τους- φοβούμενοι ίσως το γεγονός ότι πολλοί οπαδοί των παραφυσικών φαινομένων και των UFΟ επικαλούνται τις ιδέες και τις θεωρίες του. Το βέβαιο είναι ότι ελάχιστοι επιστήμονες έχουν εξάψει τόσο τη φαντασία όσο αυτός. Αποτέλεσε την έμπνευση για το «Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη»του Νίκολας Ρεγκμε πρωταγωνιστή τον Ντέιβιντ Μπάουι, ο οποίος επίσης ενσάρκωσε τον Τέσλα σε μια από τις πιο «μαγικές» απεικονίσεις του στην ταινία «Τhe Ρrestige». Ο Ορσον Γουέλς χρηματοδότησε μια γιουγκοσλαβική κινηματογραφική παραγωγή αφιερωμένη στη ζωή του εφευρέτη, στην οποία υποδύθηκε ο ίδιος τον χρηματοδότη του,Τζ. Π.Μόργκαν.

Οταν, μετά το ατύχημα, ο Τέσλα αναγκάστηκε να μείνει πλέον στο κρεβάτι, προσέλαβε έναν αγγελιαφόρο της Western Union για να ταΐζει τα περιστέρια στο πάρκο. Ως φόρο τιμής ίσως στη μοναδική αγάπη της ζωής του, ένα λευκό θηλυκό περιστέρι για το οποίο είχε εξομολογηθεί στον μετέπειτα βιογράφο τουΤζον Ο΄ Νιλ: «Ταΐζω τα περιστέρια εδώ και χρόνια, χιλιάδες από αυτά…Υπήρξε όμως ένα λευκό περιστέρι, ένα όμορφο πουλί. Ηταν θηλυκό. Το αναγνώριζα οπουδήποτε. Ναι,το αγαπούσα αυτό το περιστέρι, το αγαπούσα όπως ένας άνδρας αγαπά μια γυναίκα. Και με αγαπούσε και εκείνη».

Υποστήριζε ότι το περιστέρι αυτό τον ακολουθούσε παντού, εκείνος το φρόντιζε και, όσο το είχε κοντά του, ήταν ευτυχισμένος, ώσπου μια νύχτα μπήκε στο δωμάτιό του για να τον αποχαιρετίσει επειδή πέθαινε. «Οταν πέθανε», είπε, «κάτι χάθηκε από τη ζωή μου.Ναι,ταΐζω τα περιστέρια εδώ και χρόνια. Συνεχίζω να τα ταΐζω, χιλιάδες από αυτά, γιατί, στο κάτω κάτω, δεν ξέρεις ποτέ…».  Πηγή

Η ιδέα δεν είναι καινούργια: να κατασκευάσουμε σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ηλιακούς συλλέκτες στην έρημο Σαχάρα και να μεταφέρουμε το ρεύμα στην Ευρώπη μέσω καλωδίων υψηλής τάσης. Στη θεωρία, ακούγεται απλό, πρακτικά όμως είναι πολύ σύνθετο και ιδιαίτερα δαπανηρό. Ωστόσο, πρόκειται για έναν τρόπο παραγωγής ενέργειας με μηδενικούς ρύπους, ενώ αν καλυφθεί με συλλέκτες μία έκταση του μεγέθους της Αυστρίας, θα μπορούσε να προμηθευθεί ρεύμα ολόκληρος σχεδόν ο κόσμος. Η αρχή για το έργο πάντως έγινε στις 13 Ιουλίου. Η μεγαλύτερη εταιρεία ασφάλισης ασφαλιστικών εταιρειών στον κόσμο, Munich Re, κάλεσε 20 επιχειρηματικούς κολοσσούς (συμπεριλαμβανομένης της Siemens, της RWE, της ΕΟΝ και της Deutsche Bank) να σχηματίσουν κοινοπραξία με την επωνυμία Desertec. Αν όλα πάνε καλά, η κοινοπραξία θα κατασκευάσει μια ολόκληρη λεγεώνα από ηλιακούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας στην Αφρική και στην Αραβία και θα τους διασυνδέσει με το δίκτυο διανομής ενέργειας της Ευρώπης. Οι σταθμοί που σχεδιάζονται θα είναι «θερμο-ηλιακοί» και όχι τα γνωστά μας φωτοβολταϊκά συστήματα. Με άλλα λόγια, αντί να μετατρέπουν την ηλιακή ακτινοβολία απευθείας σε ενέργεια, χρησιμοποιώντας πανάκριβους ημιαγωγούς πυριτίου, θα χρησιμοποιούν φθηνά μεταλλικά κάτοπτρα, τα οποία είτε θα κατευθύνουν την ακτινοβολία σε καυστήρες, που με την σειρά τους θα κινούν τουρμπίνες ατμού, είτε σε δοχεία που περιέχουν άλατα με χαμηλό σημείο τήξεως, όπου η θερμότητα θα αποθηκεύεται για να κινεί τις τουρμπίνες τις νυχτερινές ώρες. Επιπλέον, η μεγάλη αυτή επένδυση στη Σαχάρα πολύ πιο συμφέρουσα από τα φωτοβολταϊκά. Εάν η επένδυση υλοποιηθεί, το κόστος της θα ανέλθει σε περίπου 400 δισεκατομμύρια ευρώ σε σημερινές τιμές, σε μία περίοδο 40 χρόνων. Το ρεύμα που θα παράγεται θα είναι αρκετό για να καλύψει το 15% των ευρωπαϊκών αναγκών του 2050, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Αφρικής και της Αραβίας, μέσω καλωδίων HVDC, τα οποία, σε αντίθεση με τα καλώδια συνεχούς ρεύματος, είναι σε θέση να μεταφέρουν ρεύμα σε μεγάλες αποστάσεις χωρίς σημαντικές απώλειες.

Πρόκειται, λοιπόν, για ένα φιλόδοξο σχέδιο. Δεν είναι όμως και παρανοϊκό. Οπως λέει και ένα παλιό κινέζικο ρητό, ακόμη και τα μεγάλα ταξίδια, αρχίζουν με ένα μικρό βήμα.

The Economist

Θα σας περιγράψω το μοντέλο λειτουργίας ενός ιδιωτικού κολεγίου, συνεργαζομένου με κάποιο ξένο πανεπιστήμιο, που τώρα ζητεί την άδεια να παρέχει σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου και ταυτόχρονα την αναγνώριση των τίτλων σπουδών και των συνακόλουθων επαγγελματικών δικαιωμάτων. Το μοντέλο δεν είναι αυθαίρετο, δεν το πλάσαμε με το μυαλό μας. Προκύπτει ανάγλυφα από επώνυμη καταγγελία για συγκεκριμένο κολέγιο που λειτουργεί ήδη, παρέχει κάποιες σπουδές και βρήκε τρόπους να προωθεί την αναγνώριση των τίτλων. Τώρα απλώς διεκδικεί τη συγκατάθεση της πολιτείας να μεταπηδήσει, κυρίως για εμπορικούς λόγους, στην τάξη… των ΑΕΙ.

Μεταβάλαμε την επώνυμη καταγγελία σε μοντέλο για να δείξουμε ότι αυτός ο τρόπος λειτουργίας ισχύει σχεδόν για όλα τα κολέγια, δεν περιορίζεται μόνο στο καταγγελλόμενο. Κυρίως όμως για να αναδειχθουν τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν, οι σκοτεινές πλευρές που πρέπει να φωτιστούν και ο έλεγχος που οφείλει να ασκεί η πολιτεία. Το μοντέλο: Το κολέγιο Αλφα (έτσι το ονομάζουμε) εμφανίστηκε προ ετών στην αγορά (ακριβέστερα στη μαύρη αγορά) «ανώτατης εκπαίδευσης» ως συνεργαζόμενο με το «φημισμένο» ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο Βήτα ή ως παράρτημά του. Δεν έχει και τόση σημασία ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της συνεργασίας και ποιοι οι όροι της εκπλήρωσής της. Το βέβαιο είναι ότι το «παράρτημα» δέχεται σπουδαστές, οι οποίοι για ένα χρονικό διάστημα φοιτούν εδώ, κατόπιν δίνουν κάποιες εξετάσεις στο πανεπιστήμιο – κηδεμόνα, παίρνουν πτυχίο και με το πτυχίο αυτό, αφού κάνουν μεταπτυχιακά, επιστρέφουν στην Ελλάδα για να αναγνωρισθούν οι τίτλοι και τα επαγγελματικά τους δικαιώματα.

Θα μπορούσαμε κατ’ αρχήν να μην έχουμε αντίρρηση σε αυτό το είδος των σπουδών. Υπάρχουν μερικά κολέγια που προσφέρουν σπουδές επιπέδου, με διαφανείς συμφωνίες και αξιόπιστους τίτλους. Δεν συμβαίνει αυτό με το μοντέλο μας. Ψάξαμε σε όλες τις έγκυρες πηγές, στους καταλόγους των Times και Guardian και στην ειδική ηλεκτρονική αναζήτηση του Google για να βρούμε αυτό το συνεργαζόμενο πανεπιστήμιο και τον βαθμό της αξιολόγησής του. Δεν το βρήκαμε πουθενά. Δεν φαίνεται να είναι εντελώς ανύπαρκτο. Κάπου φαίνεται ότι υπάρχει και λειτουργεί ως «πανεπιστήμιο ευκαιρίας», αλλά δεν αξιολογείται για να περάσει σε επίσημους και αξιόπιστους καταλόγους. Σημασία έχει ότι όποιος διαθέτει μερικές χιλιάδες ευρώ (δυστυχώς πολύ λιγότερα από όσα θα απαιτούσε η εισαγωγή και φοίτηση στα ελληνικά «δωρεάν» δημόσια πανεπιστήμια) αποκτά πτυχίο και μεταπτυχιακούς τίτλους. Το γενικευμένο (με ελάχιστες εξαιρέσεις) μοντέλο λειτουργίας των κολεγίων, από μόνο του και χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση, αναδεικνύει τα σημεία όπου οφείλει η πολιτεία να συγκεντρώσει τη ρυθμιστική προσοχή της και τον έλεγχο: Είναι η αξιολόγηση και η φήμη του ξένου συνεργαζόμενου πανεπιστημίου, η αξιοπιστία του εδώ «παραρτήματος» τουλάχιστον ως προς το πρόγραμμα σπουδών και το διδακτικό προσωπικό και, τέλος, η διαδικασία απόκτησης και αναγνώρισης τίτλων σπουδών. Θα χαιρόμασταν αν είχαμε παράρτημα της Οξφόρδης ή του Γέιλ. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχουμε...Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

Διαβάστε το! Είναι εξαιρετικό! Ο Δ@σκ@λος Σαλονικίδης is back!

Η Τoyota παρουσίασε ένα αναπηρικό αμαξίδιο το οποίο κινείται με νοητικές εντολές του χρήστη του. Ερευνητές της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας σε συνεργασία με επιστήμονες διάφορων ερευνητικών ινστιτούτων ανέπτυξαν ένα προηγμένο σύστημα νοητικού ελέγχου. Το νέο σύστημα καταλαβαίνει πού θέλει να πάει ο χρήστης μέσα σε 125 χιλιοστά του δευτερολέπτου, καθιστώντας το απόλυτα πρακτικό.  Το άτομο που κάθεται στο αμαξίδιο φοράει ένα καπέλο με ηλεκτρόδια, συνδεδεμένο σε έναν φορητό ηλεκτροεγκεφαλογράφο. Τα ηλεκτρικά σήματα του εγκεφάλου αναλύονται στη συνέχεια από ειδικό λογισμικό. Το σύστημα επιτρέπει στον χρήστη να κινηθεί ευθεία μπροστά και να στρίβει, αντιμετωπίζει όμως δυσκολία στο φρενάρισμα αφού για να σταματήσει, ο χρήστης πρέπει να ανασηκώνει το ένα του μάγουλο, κίνηση που αναγνωρίζεται από έναν ανιχνευτή που φοριέται στο πρόσωπο. Το σύστημα προορίζεται για χρήση σε άτομα που για διάφορους λόγους (ηλικία, ιατρικούς λόγους) δυσκολεύονται στη μετακίνηση.  ToVima

Κοινούς φορτιστές για τα μοντέλα τους συμφώνησαν να κυκλοφορήσουν από τον επόμενο χρόνο οι δέκα μεγαλύτεροι κατασκευαστές κινητών τηλεφώνων. Υπό την πίεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, χθες, δέκα κατασκευαστές υπέγραψαν Μνημόνιο Συνεργασίας. Το Μνημόνιο υπέγραψαν οι εταιρείες Apple, LG, Motorola, NEC, Nokia, Qualcomm, Research In Motion, Samsung, Sony Ericsson και Texas Instruments. Οφελος από τη χρήση κοινών φορτιστών προκύπτει και για το περιβάλλον.  Μέχρι σήμερα με την αγορά ενός κινητού τηλεφώνου ο καταναλωτής ήταν αναγκασμένος να αγοράζει και τον αντίστοιχο φορτιστή του πετώντας τον παλιό και συμβάλλοντας στην πρόκληση ηλεκτρονικών σκουπιδιών. Ετσι θα μειωθούν κατά χιλιάδες τόνους αυτού του είδους οι ρύποι. Το άλλο όφελος για τους καταναλωτές είναι ότι θα μειωθεί και η τιμή του κινητού. Οι νέοι συμβατοί φορτιστές θα χρησιμοποιούν το βύσμα micro USB. Ο μοναδικός περιορισμός είναι ότι οι νέοι συμβατοί φορτιστές θα ταιριάζουν μόνο σε μοντέλα κινητών που έχουν θα ανταλλάσσουν δεδομένα με υπολογιστή.  “Κ”

 Δεν ξέρω εσείς, αλλά η αφεντιά μου θα διευκολυνθεί πολύ!  Θα αδειάσουν τουλάχιστον 2 συρτάρια με τέτοιου είδους “αξεσουάρ”! Διότι δεν είναι η τεχνολογία μόνο που τρέχει με φρενήρη ρυθμό, έχω και το κουσούρι να χάνω συχνά το κινητό μου… Έτσι, το μόνο που μου απομένει είναι ο …φορτιστής του!

Φιλικές προς το περιβάλλον οι κατασκευές των αρχαίων Ελλήνων! Καινοτόμα, προσαρμοσμένα απόλυτα στο περιβάλλον και αρκετά προχωρημένα -ακόμα και για την εποχή μας- έργα κατασκεύαζαν οι Μινωΐτες, τόνισε ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Αθηνών Θεοδόσης Τάσιος, στο πλαίσιο ημερίδας με θέμα την αρχαία ελληνική τεχνολογία, που πραγματοποιήθηκε στα Χανιά. «Ήδη από την εποχή των Μυκηναίων μέχρι την αρχαιότητα της ελληνιστικής εποχής, οι Έλληνες είναι παθιασμένοι με την τεχνολογία, και τα έργα τους, από άποψη υδραυλικής οδομέτρων μηχανικής αυτομάτων, είναι εξαιρετικά προχωρημένα ακόμα και για τις σημερινές αντιλήψεις» είπε ο καθηγητής του Πολυτεχνείου. «Aυτές οι φωτογραφίες απεικονίζουν τον πολιτισμό από την Μινωική εποχή και φθάνομε μέχρι την Τουρκοκρατία, αλλά κυρίως δίνουμε έμφαση στο Μινωικό πολιτισμό γιατί λόγω παλαιότητας είναι ο πιο σημαντικός. Ορισμένα πράγματα αν τα κοιτάξουμε προσεκτικά είναι εκπληκτικής τεχνολογίας και απίστευτης προνοητικότητας, πράγματα που ούτε σήμερα δεν γίνονται τόσο καλά και με τόσο μακροχρόνια πρόγνωση». «Τα διδάγματα που μπορούμε να έχουμε εμείς σήμερα είναι το πώς οι άνθρωποι εκείνων των εποχών με σημείο αναφοράς τον Μινωικό πολιτισμό κατασκεύαζαν αυτά τα έργα που λειτουργούν αιώνες»!“K”

Βρε, σε τίποτε να μην τους μοιάσουμε;  Σε τίποτε…;;;;;

Ενα ανθρωπόμορφο είδωλο με την ονομασία avatar που θα εμφανίζεται στην οθόνη του υπολογιστή θα μπορεί να εκπαιδεύει διά βίου το αυτιστικό άτομο και να συμβάλει στη βελτίωση της ανάπτυξής του. Το καινοτόμο λογισμικό δημιούργησε το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο ερευνητικού προγράμματος με τίτλο «Εκπαίδευση αυτιστικών ατόμων με χρήση νέων τεχνολογιών». Βασίστηκε στον «ειδικό» τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου των αυτιστικών ατόμων και αναπτύχθηκε προσαρμοσμένο στις παιδαγωγικές απαιτήσεις τους. Ο αυτισμός είναι ένα ιατρο-κοινωνικο-ψυχο-εκπαιδευτικό πρόβλημα με μεγάλη συχνότητα (μία στις 150 γεννήσεις) και με τεράστιες επιπτώσεις στο παιδί και στην οικογένειά του, αφού δεν θεραπεύεται, απλώς βελτιώνεται με «ειδικές εκπαιδευτικές μεθόδους».  Η Μονάδα Ακοής – Ομιλίας (διαταραχών επικοινωνίας) της ΩΡΛ Κλινικής του ΑΧΕΠΑ με επιστημονική υπεύθυνη την καθηγήτρια Iατρικής Μαγδαληνή Χίτογλου – Αντωνιάδου και το Εργαστήριο Ιατρικής Πληροφορικής με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Π. Μπαμίδη, σε συνεργασία με το εκπαιδευτικό προσωπικό της Μονάδας Αυτιστικού Aτόμου «Ελπίδα», δημιούργησαν ένα εύκολο και λειτουργικό εργαλείο που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στο σπίτι από τους γονείς. Το avatar μπορεί να εκπαιδεύσει το αυτιστικό παιδί σε θέματα αυτοεξυπηρέτησης, κοινωνικών δεξιοτήτων (σούπερ μάρκετ, οδοντίατρο), κατανόησης του σώματος, συναισθηματικής ανταπόκρισης (να αναγνωρίζει εάν ένα πρόσωπο είναι λυπημένο ή χαρούμενο) ώστε να μπορεί να ζήσει μια αυτόνομη καλύτερη ζωή.

«Ο αυτισμός στις μέρες μας παίρνει τη μορφή επιδημίας και τα προβλήματά του έχουν πολύπλευρες διαστάσεις», διευκρινίζει η κ. Αντωνιάδου. «Είναι η μόνη περίπτωση ανάπηρου παιδιού που ο εγκέφαλός του λειτουργεί ως υπολογιστής. Το αυτιστικό άτομο δεν καταλαβαίνει τον δικό μας κόσμο, γι’ αυτό προσπαθούμε εμείς να προσαρμοστούμε στον δικό του τρόπο λειτουργίας. Βάσει αυτού δημιουργήσαμε ένα λογισμικό που να εξατομικεύει προγράμματα ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού και θα εμπλουτίζεται διαρκώς με σενάρια για την καθημερινότητά του ανάλογα με την ηλικία».  “K”

Αμερικανοί επιστήμονες κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα μόριο η ύπαρξη του οποίου είχε μόνο θεωρητική υπόσταση.
Το μόριο αυτό ονομάζεται Rydberg και η ύπαρξή του είχε αρχικά διατυπωθεί από τον πρωτοπόρο νομπελίστα φυσικό Ενρίκο Φέρμι τη δεκαετία του 1930. Η δημιουργία του ενισχύει σημαντικά τις θεμελιώδεις κβαντικές θεωρίες και ειδικά εκείνες που αφορούν τη συμπεριφορά και την αλληλεπίδραση των ηλεκτρονίων. Τα άτομα διαθέτουν πολλά ηλεκτρόνια τα οποία κινούνται γύρω από τον πυρήνα. Το Rydberg δημιουργήθηκε μέσα από την αλληλεπίδραση δύο ατόμων ρουβιδίου. Η αλληλεπίδραση αυτή προκάλεσε τη δημιουργία ενός νέου ατόμου (του Rydberg) που είναι ξεχωριστό από τα υπόλοιπα επειδή διαθέτει μόλις ένα ηλεκτρόνιο, το οποίο μάλιστα κινείται μακριά από τον πυρήνα. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι επίσης το γεγονός ότι για να κάνει την εμφάνισή του το μόριο οι επιστήμονες έπρεπε να χρησιμοποιήσουν παγωμένα άτομα ρουβιδίου τα οποία είχαν θερμοκρασία κοντά στο απόλυτο μηδέν (-273 βαθμοί Κελσίου). ToVima

Λέγεται πως όταν ο Ναπολέων παρατήρησε με κάποια έκπληξη στον Πιερ – Σιμόν Λαπλάς ότι δεν είδε πουθενά τον Θεό στο επιστημονικό του έργο, ο μεγάλος φυσικομαθηματικός του απάντησε: «Ο Θεός, εξοχότατε, θα ήταν περιττή παράμετρος στις εξισώσεις της θεωρίας μου». Ακριβής ή όχι, η μαρτυρία έχει ισχυρή συμβολική σημασία: Καθώς οι θετικές επιστήμες, από την ίδια τους τη φύση, δέχονται ότι υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα, που υπακούει στους δικούς της, κοσμικούς νόμους, οι λειτουργοί τους πολύ συχνά κλίνουν προς τον υλισμό, τον αγνωστικισμό, τον Θεό – Φύση του Σπινόζα ή, το πολύ- πολύ, τον Θεό – ωρολογοποιό του Ντεκάρτ. Εναν Θεό, ο οποίος, αφού έφτιαξε το Σύμπαν – ωρολογιακό μηχανισμό και το «κούρδισε», προικίζοντάς το με τους νόμους της αέναης ελέλιξής του, το άφησε στην (αυστηρά προκαθορισμένη) μοίρα του.   Τέκνο αυτής της παράδοσης είναι και ο ευρέως γνωστός, Βρετανός βιολόγος και συγγραφέας, Ρίτσαρντ Ντόκινς (Το Εγωιστικό Γονίδιο, Η περί Θεού Αυταπάτη κ.α.). Μαχητικά άθεος και υπερασπιστής του κοσμικού κράτους, ο Ντόκινς πρότεινε κάποτε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, να αντικατασταθεί, στην πολυπολιτισμική Βρετανία, η γιορτή των Χριστουγέννων από τον εορτασμό των γενεθλίων του… Ισαάκ Νεύτωνα! Ο θεμελιωτής της σύγχρονης Φυσικής, ο οποίος γεννήθηκε, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ίσχυε τότε, στις 25 Δεκεμβρίου του 1642, είναι κοινός ευεργέτης της ανθρωπότητας και προσφέρει, κατά τον Ντόνικς, μια καλή δικαιολογία για διακοπές στους πάντες.   Είναι αλήθεια ότι το έργο που άφησε πίσω του ο Νεύτων προκαλεί δέος με την πρωτοτυπία, το βάθος και το σχεδόν υπερφυσικό εύρος του: Μηχανική, Βαρύτητα, Οπτική, Θερμότητα, Διαφορικός Λογισμός, Αλγεβρα – είναι τα κυριότερα γνωστικά πεδία όπου άφησε ανεξίτηλο στίγμα, όπως γνωρίζουν σήμερα οι μαθητές του λυκείου. Αν ζητούσαμε όλους τους φυσικούς να διαλέξουν τον επιστήμονα που άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή ανά τους αιώνες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ψήφιζαν τον Νεύτωνα, πολύ μπροστά και από τον «ροκ σταρ» της σύγχρονης Φυσικής, τον Αϊνστάιν – όσο κι αν ο ίδιος ο Νεύτων, παρότι δεν φημιζόταν για τη σεμνότητά του, είπε κάποτε: «Αν μπόρεσα να δω μακριά, ήταν μόνο γιατί στηριζόμουν σε ώμους γιγάντων»!  Παρόλα αυτά, ο Νεύτων είναι βέβαιο ότι όχι μόνο δεν θα χειροκροτούσε, αλλά θα έφριττε με την πρόταση του Ντόκινς. Ο συγγραφέας του Principia ήταν πιστός Χριστιανός -ίσως «αιρετικός» με τα μέτρα της εποχής, αλλά πιστός- και μάλιστα έγραψε περισσότερες σελίδες θεολογικού, παρά επιστημονικού περιεχομένου (αν και δεν έμεινε στην Ιστορία για την ποιότητα των μεταφυσικών του αναζητήσεων και δεν δέχθηκε να κοινωνήσει στο κρεβάτι του θανάτου). «Η θεωρία μου εξηγεί τους νόμους της βαρύτητας, αλλά δεν εξηγεί ποιος θέσπισε αυτούς τους νόμους», έγραψε χαρακτηριστικά.   Αν κάτι ενσάρκωσε ο Νεύτων, αυτό ήταν η συμβατότητα μεταξύ θρησκείας και αγοράς. Από το 1699 μέχρι τον θάνατό του, το 1727, ήταν επικεφαλής του Βασιλικού Νομισματοκοπείου. Υπηρέτησε (με το αζημίωτο) τα οικονομικά της Βρετανίας, στέλνοντας στην αγχόνη ή στο διαμελισμό πολλούς παραχαράκτες χωρίς το παραμικρό έλεος. Προσεβλήθη κι αυτός από τη διαδεδομένη, εκείνη την εποχή, μανία των αλχημιστών, που πάσχιζαν να μετατρέψουν φτηνά μέταλλα σε χρυσό. Αποτέλεσμα ήταν, στο πτώμα αυτού του έξοχου επιστήμονα, να βρεθούν πολύ ισχυρές συγκεντρώσεις υδραργύρου. Κι ήταν γι’ αυτό που ο διάσημος οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς, είπε κάποτε: «Ο Νεύτων δεν ήταν ο πρώτος της εποχής του Λόγου, αλλά ο τελευταίος των μάγων»!