Eνας από τους πιο επιτυχημένους φροντιστηριάδες στη δεκαετία του ’80, τρεις φορές τον χρόνο υπέβαλε τους μαθητές του σε προσομοίωση γενικών εξετάσεων. Δεν το έκανε μόνον για να συνηθίσουν. Αλλά γιατί στο τέλος του έτους συνέκρινε τους βαθμούς που πετύχαιναν στις πραγματικές εξετάσεις με εκείνους των δικών του καθηγητών, προκειμένου να διώξει κλωτσηδόν από το φροντιστήριό του εκείνους που τους βαθμολογούσαν άλλα αντ’ άλλων.

Στην ακατανόητη απόφαση να καταργηθεί η βάση του 10 και να «ντυθούν» φοιτητές ακόμη και όσοι έδωσαν λευκές κόλλες, δεν διάβασα πουθενά κάτι που οφείλει να απαντήσει το υπουργείο Παιδείας. Συγγνώμη, αλλά πώς στον διάολο οι 15.000 μαθητές που έγραψαν κάτω από τη βάση και στα στα 6 μαθήματα πήραν απολυτήριο Λυκείου; Συνέβη άραγε σε όλους αυτούς κάτι απροσδόκητο στις πανελλαδικές, ενώ στο σχολείο τα πήγαιναν περίφημα; Και ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι καθηγητές που τους επιβράβευσαν μια ολόκληρη χρονιά με βαθμούς πάνω από τη βάση, υπογράφοντας ένα (δημόσιο) χαρτί το οποίο πιστοποιεί ότι οι 15.000 σκράπες ολοκλήρωσαν επιτυχώς το Λύκειο;   Στα χρόνια μου -όχι πολλά πριν- οι βαθμοί των Πανελλαδικών αυτονόητα συνυπολογίζονταν για να πάρει κάποιος απολυτήριο. Επομένως όσοι έγραφαν κάτω από τη βάση όχι μόνον δεν μπορούσαν να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο, αλλά θα έπρεπε να ξαναδώσουν εξετάσεις για να ολοκληρώσουν το Λύκειο. Ολα τούτα παραδόξως καταργήθηκαν. Με συνέπεια σήμερα να συμβαίνει η εξής παγκόσμια, προφανώς, πρωτοτυπία. Να χρίζονται κάποιοι φοιτητές με μέσο όρο 0,91, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι με τη συγκεκριμένη βαθμολογία θα ήταν αδιανόητο να τους δοθεί απολυτήριο Λυκείου.   Μήπως όμως εκεί θα κρυβόταν και μια λύση στο πρόβλημα; Γιατί άραγε δεν ανακαλεί το υπουργείο Παιδείας όλους τους χαριστικούς βαθμούς που προφανώς πήραν ολόκληρη τη χρονιά οι εν λόγω μαθητές και να τους υποχρεώσει να επαναλάβουν την τάξη; Ή και να πετάξει κλωτσηδόν από τα σχολεία όσους σκανδαλωδώς τους πριμοδότησαν; Το παράκανα. Αυτά θα συνέβαιναν μόνον σε σοβαρές χώρες ή έστω σε κάποιες που ένα μνημόνιο θα τις υποχρέωνε να βάζουν στα πανεπιστήμια όσους πραγματικά το αξίζουν.  “Κ”

Τα αποτελέσματα των εξετάσεων δεν εξέπληξαν τους στοιχειωδώς ορθολογιστές και σκεπτομένους αυτού του τόπου. Παρ’ ολίγον να περάσουν στο πανεπιστήμιο και αυτοί που δεν έδωσαν εξετάσεις. Ας μην ανησυχούν, όμως, διότι το 2013 η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας υπόσχεται την ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ. Υποθέτω ότι τώρα θα γίνει και μια μελέτη για να δούμε σε ποιο βαθμό η κατάργηση της βάσης του 10 πέτυχε τους στόχους που είχαν τεθεί. Αλήθεια ποιους στόχους; Βέβαια για όσους έχουν ιδέα από ανώτατη εκπαίδευση, ξέρουν δηλαδή ότι ο χώρος αυτός συνεπάγεται την ανάπτυξη επιστήμης και έρευνας, είναι προφανής η διά των έργων κατάργηση της έννοιας της ανώτατης εκπαίδευσης, έννοιας που ισχύει στην Ευρώπη από τον 11ο αιώνα, όταν δημιουργήθηκε το πρώτο Πανεπιστήμιο της Ευρώπης, εκείνο της Bologna. Θα μου πείτε, τώρα θα ασχοληθούμε με το τι έλεγαν περί Επιστήμης και Πανεπιστημίων και Ανώτατης Εκπαίδευσης τον 11ο αιώνα; Εδώ είμαστε στον 21ο και στην Ελλάδα μας, όπου είσαι ό,τι δηλώνεις. Οι εξετάσεις για τα ΑΕΙ ασφαλώς πρέπει να αλλάξουν. Γι’ αυτό και από το 2006 όπως είχα δημόσια ανακοινώσει, το υπουργείο και το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας σε συνεργασία μελετούσαν τη διεθνή πραγματικότητα, ώστε να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος που θα αποδέσμευε το λύκειο από το εξεταστικό σύστημα. Την αποδέσμευση είχαν ζητήσει τα ΑΕΙ, οι οργανώσεις εκπαιδευτικών και τα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Σήμερα «είμαστε σε άλλη εποχή». Η οικονομική κρίση και η διεθνής επιτροπεία μας επιβάλλουν πολλά, αλλά μας «επιτρέπουν» και πολλά. Μας επιβάλλουν, π.χ. σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά μας «επιτρέπουν» να αγνοούμε τη διεθνή πραγματικότητα, την ανάγκη για υψηλής ποιότητας εκπαίδευση και αριστεία, τον σεβασμό σε όλα τα επαγγέλματα και την ποιότητά τους και κυρίως την ισόρροπη ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού σε μια εποχή οικονομικής παγκοσμιοποίησης και σκληρότατου ανταγωνισμού σε όλα τα επίπεδα. Μα θα μου πείτε, στην πολιτική το σημαντικότερο απ’ όλα, όπως συμβουλεύουν οι επικοινωνιολόγοι, είναι να υπόσχεσαι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Λέμε στους νέους που δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις ότι τους προσφέρουμε θέσεις ακόμα και αν δώσουν λευκή κόλλα και ξεχνάμε να τους θυμίσουμε ότι οι εξετάσεις για την ανώτατη εκπαίδευση δεν είναι μόνο για να εγγραφούν στα ανώτατα ιδρύματα, αλλά και για να διαπιστώσουμε αν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν και να περατώσουν τις σπουδές τους. Αλλωστε με το αν θα τελειώσουν ποιος ασχολείται; Αν θα έχουν ένα χαρτί στο χέρι που δεν θα σημαίνει τίποτα, ποιος έχει απάντηση; Αυτό που έχει σημασία για «το σύστημα» είναι ότι μέχρι τότε θα «βολευτούν» πολλές καταστάσεις. Θα έχουμε περισσότερους φοιτητές και λιγότερους ανέργους, θα δουλεύουν οι υπηρεσίες ενοικίασης και τροφοδοσίας της περιφέρειας (αφού χάσαμε τα στρατόπεδα, τώρα τι μας μένει;) και θα περηφανεύονται οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι για την αγάπη τους στον λαό, αφού καταργήθηκε το άβατο του 10 στα ΑΕΙ. Για όλα αυτά ανεξάρτητος παρατηρητής του 2020 θα καταγράψει τα συμπεράσματά του. Το ερώτημα είναι αν θα τον ακούσουν σ’ ετούτη τη χώρα και αν θα καταλάβουν ότι οι πολιτικές του σήμερα, που χαϊδεύουν τ’ αυτιά και προσφέρουν φρούδες ελπίδες στη νεολαία, θα καταδικαστούν οριστικά και θα ανοίξουμε όλοι μαζί ένα παράθυρο στο μέλλον. Της Μαριεττας Γιαννακου

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ δεν το περίμενα το σκηνικό που διαμορφώθηκε! Δεν συζητώ για τη βάση του 10…Επίσης δεν σχολιάζω πώς θα τελειώσει την Ιταλική Φιλολογία ο φοιτητής πού πέρασε με 6,κάτι!!! Όπως θεωρώ απαράδεκτο να εισέρχεται κάποιος σε σχολές του Εμπορικού Ναυτικού με 3 και 4!!!! Οι προτάσεις υπάρχουν. Η βούληση δεν υπάρχει! Εξ άλλου “παίζονται” και πολλά!!!! Κάθε πόλη και Πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ!!!! Σκανδαλώδες! Αλλά, σκόρπιες σκέψεις κάνω, μιάς και δεν έχω συνέλθει ούτε απο τα απανωτά χτυπήματα της νέας τάξης πραγμάτων, ούτε απο τις λίγες καλοκαιρινές διακοπές, απο πού να το πιάσομε το θέμα;;;;; Απο την μείωση των απουσιών;;;; Αυτό το φωνάζουμε χρόοοονια τώρα! Η κ. Γιαννάκου όταν το εισηγήθηκε έπεσαν πάνω της συνδικαλιστές και αντιπολίτευση να την “φάνε”! Όμως…. στο τέλος της προηγούμενης σχολικής χρονιάς, αυξήσαμε το όριο των απουσιών… ελέω της “νέας γρίππης”.   Αλλά και τώρα! Άλλαξαν οι διευθυντές εκπαίδευσης! Αξιοκρατία τώρα!!! Εγώ γιατί   δεν το πιστεύω;;;; Οι αποσπάσεις στην Κεντρική Υπηρεσία κ.α, γίνεται σε… δόσεις, οι οποίες φυσικά και δεν ανακοινώνονται!!!  Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία! Και δυστυχώς οι κυβερνώντες την Βασιλεύουσα δεν έχουν κανένα τέτοιο προτέρημα! Ίσως η …”συμπαθής τάξη των εκπαιδευτικών” αν ξυπνήσει ….

Τελικά πόσους εκπαιδευτικούς χρειαζόμαστε; Να συμφωνήσουμε ότι φέτος -λόγω εφαρμογής του Μνημονίου- θα είναι μια δύσκολη χρονιά. Πιθανώς η πιο δύσκολη από την έναρξη της ατέλειωτης αυτής μεταπολίτευσης. Αλλά και πέρυσι, όταν ήμασταν μες την τρελή χαρά και τις δαπάνες, πάλι το ίδιο σενάριο παίχτηκε. Η κυβέρνηση διόρισε 4.800 εκπαιδευτικούς (2.000 περισσότερους από φέτος). Τα συντεχνιακά σωματεία (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ) έσκουζαν ότι υποσκάπτεται η δωρεάν παιδεία. Ο Τύπος -πιστός στο δόγμα «του λαού τα ντέρτια λέω…»- κραύγαζε «χωρίς δασκάλους και καθηγητές τα σχολεία», κι εμείς κάθε χρόνο μένουμε με την απορία. Πόσοι χρειάζονται για να γεμίσουν τα σχολεία;

Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ (Education at a Glance 2009: OECD Indicators) δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει την καλύτερη αναλογία δασκάλων προς μαθητές στον δυτικό κόσμο: ένας διδάσκων ανά δέκα διδασκόμενους στην Ελλάδα, όταν η Φινλανδία (με το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα του κόσμου) το αντίστοιχο κλάσμα είναι 1/15. Την ίδια αναλογία δασκάλων μαθητών (1/15) έχουν και οι ΗΠΑ, ενώ ακόμη χειρότερη είναι στις Γερμανία, Ιαπωνία, Γαλλία, Βρετανία, Αυστραλία που πλησιάζουν το 1/20. Τι, στην ευχή, έχουν τα δικά μας σχολεία και μονίμως εμφανίζονται κενά;

Μια εξήγηση είναι τα «Greek statistics». Σύμφωνα με δημοσιεύματα την περίοδο 2005-2006 στείλαμε ψεύτικα στοιχεία στον ΟΟΣΑ και για τα σχολεία! Τα «λάθη», όμως, δεν αφορούσαν τον αριθμό των εκπαιδευτικών, αλλά τη δουλειά τους. Τότε οι δείκτες έδειξαν ότι στην Ελλάδα, τα σχολεία λειτουργούσαν συνεχώς χωρίς διακοπές, αργίες, χωρίς καταλήψεις κ.λπ. και είχε εξαφανιστεί και η μαθητική διαρροή. («Ελευθεροτυπία» 14/2/2010)

Υπάρχει, βέβαια, το φαινόμενο της διαρροής διδασκόντων με αποσπάσεις σε πολιτικά γραφεία. Αλλά πάλι το ποσοστό είναι πολύ μικρό (5.000 αποσπασμένοι σε 170.000 εκπαιδευτικούς, δηλαδή 3%) και για να δικαιολογήσει τον υπερπληθυσμό των διδασκόντων και την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Κυρίως, όμως, υπάρχει αυτό που αποκάλυψε προ καιρού η κ. Διαμαντοπούλου: 19 γυμναστές υπηρετούσαν σε ένα μόνο σχολείο του Νομού Κοζάνης!

Βεβαίως, οι 19 γυμναστές σε ένα σχολείο είναι μια περίπτωση που βγάζει μάτι. Αλλά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Σίγουρα σε κάποιο διπλανό σχολείο θα υπάρχουν δύο περισσοί φιλόλογοι, σε κάποιο παραδιπλανό θα λείπει ένας μαθηματικός, και σε ένα τρίτο θα υπάρχουν τρεις φυσικοί που δεν θα έχουν αντικείμενο εργασίας κ.ο.κ. Οι ισχυρότερος υπολογιστής του κόσμου, το πιο ικανό επιτελείο της οικουμένης δεν θα μπορούσαν ούτε να αποτυπώσουν, αλλά ούτε να προβλέψουν τις ανάγκες σε προσωπικό για τις 16.000 εκπαιδευτικές μονάδες της χώρας. Ο κεντρικός σχεδιασμός, ακόμη και σ’ ένα κόσμο αγαθών προθέσεων (δεν τηλεφωνεί ο x υπουργός, ζητώντας να μην αποσπαστεί ο δικός του εκπαιδευτικός σε σχολείο) δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα σε ένα τόσο πολύπλοκο και ρευστό σύστημα.

Πόσο διαφορετικό όμως θα ήταν το σύστημα αν οι τοπικές κοινωνίες διαχειριζόταν τις εκπαιδευτικές μονάδες και τις πλήρωναν διά των δικών τους φόρων; Θα ανεχόταν οι Κοζανίτες να συντηρούν 19 γυμναστές σε ένα σχολείο; Δεν θα φρόντιζαν να αναπληρώνουν όλα τα κενά; “Κ”

Οι 19 γυμναστές, σίγουρα ΔΕΝ θα υπηρετούσαν στο σχολείο. Θα ανήκαν ίσως οργανικά, αλλά θα ήταν αποσπασμένοι είτε στην δ/νση της Εκπαίδευσης ή σε Κεντρική Υπηρεσία ή σε γραφείο ή στην καλύτερη περίπτωση σε άλλο σχολείο!!!! Καί πώς οι τοπικές κοινωνίες θα διαχειρίζονταν τις εκπαιδευτικές μονάδες;;;; Μέσω των δήμων; Τότε είναι που τα σχολεία θα ρημάξουν!!! Όταν περσυ έγινε η προσπάθεια συγκέντρωσης των βιβλίων, στο τέλος της σχολικής χρονιάς, για ανακύκλωση, σκεφθείτε πόσοι το σαμποτάρησαν, περιγελώντας το; Όταν έγινε νύξη για να έχουν τα σχολεία ένα “όνομα” αντι για “7ο, 14ο κλπ”, και τί δεν ακούστηκε! Για σπόνσορες, για παραχώρηση των σχολείων σε …ιδιώτες και ένα σωρό ανοησίες! Φυσικά, σε εκείνους τους συλλόγους γελάσαμε πολύ! Αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε! Όμως, εμένα δεν θα με ενοχλούσε καθόλου, αντιθέτως θα μου διευκόλυνε την ζωή “τα μάλα”, αν το σχολείο μου ονομαζόταν π.χ “Α. Ωνάσης” και το αντίστοιχο ίδρυμα χορηγούσε στο σχολείο ένα ποσόν, ικανό να μας παρέχει γραφική ύλη, επισκευές, υλικοτεχνική υποδομή και γιατί όχι και ένα νέο κτίριο!!!! Πού θίγεται η “δωρεάν παιδεία” αν κάθε οικογένεια κατέβαλε με την εγγραφή σε κάθε σχολική χρονιά ένα συμβολικότατο ποσόν, ας πούμε 5-10 ευρώ για το σχολείο; Ας αφήσουμε λοιπόν τα μικροπολιτικά κόλπα και τους λαϊκισμούς. Τις κραυγές απελπισίας στο όνομα της δωρεάν παιδείας!

Κατάντια! Στη σημερινή εποχή, όπου απαιτείται η Ελλάδα να γυρίσει σελίδα βασιζόμενη στην Παιδεία -τον ισχυρότερο αναπτυξιακό πυλώνα κάθε αναπτυγμένης χώρας- στα ελληνικά πανεπιστήμια και ΤΕΙ εισήχθησαν υποψήφιοι με μέσο όρο κάτω από τη μονάδα. Ο πήχυς της υποβάθμισης στάθηκε στο 0,9, που ήταν ο βαθμός του τελευταίου εισακτέου στα ΤΕΙ και στο 2,3 του τελευταίου εισακτέου (ήταν περσινός απόφοιτος που απλώς εκμεταλλεύθηκε φέτος την κατάργηση της βάσης και εισήχθη χωρίς εξετάσεις!) στα πανεπιστήμια. Συνολικά, σε 114 τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ ο τελευταίος υποψήφιος είχε βαθμό ή μόρια πρόσβασης κάτω από τη βάση.

Η εικόνα αυτή, που εκθέτει διεθνώς τη χώρα και ενισχύει την απορία της κοινής γνώμης για τη λειτουργία άχρηστων ΑΕΙ με πολύ υψηλό κόστος, αποτελεί κόλαφο για την κυβέρνηση, η οποία από φέτος κατήργησε τη βάση του 10, που είχε καθιερωθεί το 2006, επί υπουργίας Μαριέττας Γιαννάκου.

Από την άλλη, οι «πολικές βαθμολογίες» δίνουν την ευκαιρία για να ξεκινήσουν μεταρρυθμίσεις. «Προχωράμε σε αλλαγές σε βάθος, σε θεσμική μεταρρύθμιση και χωροταξική αναδιάρθρωση στην ανώτατη εκπαίδευση. Το θέμα ετέθη την Τρίτη στο άτυπο υπουργικό συμβούλιο. Το κείμενο για τη διαβούλευση θα δοθεί στα τέλη Σεπτέμβρη. Θα υπάρξει περίοδος συζητήσεων με την πανεπιστημιακή κοινότητα, με τα Τεχνολογικά Ιδρύματα, με τους κοινωνικούς φορείς, με όλη την κοινωνία, γιατί το θέμα των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ δεν αφορά μόνο όσους συμμετέχουν σε αυτά. Και ο στόχος είναι στις αρχές της επόμενης χρονιάς να υπάρχει νομοθετική ρύθμιση» τόνισε χθες η υπουργός Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου.

Ειδικότερα, από το 2014 θα εφαρμοσθεί νέο σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Οι αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής θα συνδυαστούν με μεταρρύθμιση τόσο της ύλης όσο και των μαθημάτων στο λύκειο. Θα καθιερωθεί το Εθνικό Απολυτήριο, για την απόκτηση του οποίου οι τελειόφοιτοι θα συμμετέχουν σε εξετάσεις, αλλά στη διαμόρφωση του βαθμού του θα υπολογίζονται και οι επιδόσεις τους σε εργασίες*. Με βάση το Εθνικό Απολυτήριο οι απόφοιτοι θα δηλώνουν τις σχολές ΑΕΙ στις οποίες επιθυμούν να εισαχθούν και κατόπιν θα συμμετέχουν σε πανελλαδικές εξετάσεις σε 4 μαθήματα (από 6 σήμερα) και με μικρότερη ύλη**. Ταυτόχρονα, θα ενισχυθεί ο ρόλος των πανεπιστημίων στην επιλογή των εισακτέων. Σε όσες σχολές (κυρίως ΤΕΙ) οι αιτήσεις είναι λιγότερες από τις προσφερόμενες θέσεις, οι υποψήφιοι θα εισάγονται χωρίς εξετάσεις με μόνο κριτήριο το Απολυτήριο Λυκείου.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες της «Κ», θα αρχίσει ο ανασχεδιασμός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με καταργήσεις τμημάτων***. Ηδη φέτος σε 25 τμήματα ΤΕΙ και τρεις ξενόγλωσσες φιλολογίες υπήρξαν κενές θέσεις. Συνολικά έμειναν 4.108 κενές θέσεις, ενώ το 2009 είχαν μείνει 20.390 κενές θέσεις. Τα 25 αυτά τμήματα ΤΕΙ είναι πρώτα στη λίστα των προς κατάργηση τμημάτων. Ταυτόχρονα, τα ΤΕΙ θα συνδεθούν με τη δευτεροβάθμια και την τεχνολογική μεταλυκειακή εκπαίδευση. Επίσης, αλλαγές προωθούνται στην επαγγελματική εκπαίδευση. Εξετάζεται το ενδεχόμενο κατάργησης της δυνατότητας που έχουν οι απόφοιτοι για εισαγωγή στα ΑΕΙ. Τέλος, από το 2011 θα περιοριστεί η χρονική διάρκεια των εξετάσεων και ο αριθμός των εμπλεκομένων. «Φέτος λειτούργησαν 2.020 διαφορετικές επιτροπές εξετάσεων. Το σύνολο των ατόμων που απασχολήθηκαν στις επιτροπές αυτές ήταν 30.165» ανέφερε ο υφυπουργός κ. Ι. Πανάρετος. “K”

Έχουμε και λέμε, λέμε κι έχουμε:

* Αν δεν αναβαθμιστεί ο ρόλος του καθηγητή και σχολείου, αν δεν έλθει η εκπαιδευτική διαδικασία στα χέρια του καθηγητή, όπως ήταν πριν …ρημαχτούν τα πάντα, δυστυχώς, πάλι θα είναι όλα στον αέρα. Πρέπει ο βαθμός να έχει πραγματική υπόσταση! Αναλογιστήκατε ποτέ, πόσοι είναι οι αριστούχοι στο Γυμνάσιο κάθε χρόνο; Συνειδητοποιήσατε ότι οι μαθητές και οι γονείς τους …”σνομπάρουν” το 15, το 16; Ποιός θα βάζει τα θέματα των εργασιών και ποιός θα τις διορθώνει; Με ποιά κριτήρια; Στις τάξεις των 27-30 μαθητών; Σήμερα; … Μειδιώ….

**Δηλαδή στην μικρότερη ύλη είναι πιοοοο εύκολο; Και σε ένα κεφάλαιο, μπορώ να βάλω μια άσκηση δυσεπίλυτη για την πλειονότητα των μαθητών! Γιατί άραγε κατέβηκε η ύλη του πρώτου έτους των σχολών θετικών επιστημών στα Λύκεια?

***

Απο δημοσίευμα της 24-08-10 στο προφίλ της Υπουργού, σας παραθέτω σχόλιο:

“…μπραβο αννα επιτελους με την πτωση της βασης του 10 θα ανοιξουν και παλι της πορτες τους τα αδεια τει της επαρχιας που θα τα εκλεινε η νεα δημοκρατια προς οφελος των κολλεγιων!…”

Τα οποία κολλέγια, ενέκρινε η νέα κυβέρνηση, εκτός απο 10, που είναι θέμα χρόνου να εγκριθούν και αυτά! Τίνι τρόπω; …Φανταστείτε… Πάντως, περνώντας απο πολλά ανθοπωλεία, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τις συνθέσεις που πωλούνται! Σκέτη τέχνη! Θεωρώ οτι ο ανθοδέτης, εκτός του ότι πρέπει να είναι πολύ μερακλής, θα κερδίζει και ανάλογο μεροκάματο!!! Και μπράβο του! Κι όμως…Το ΤΕΙ Ανθοκομίας …πάτωσε! Γιατί;; Γιατί ο Έλλην θέλει το παιδί του να γίνει ή γιατρός ή δικηγόρος!

Εν κατακλείδι, όσα κράτη προσφέρουν Παιδεία, διαθέτουν και χρήματα! Άλλως…”Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα, δεν διακρίνεται η αλήθεια…”

Βαθιά άγνοια της ιστορίας των γειτονικών λαών έχουν οι Ελληνες φοιτητές. Μόλις το 2% δηλώνει ότι τη γνωρίζει πολύ καλά. Την ίδια στιγμή, οι εννέα στους δέκα «φωτογραφίζουν» ως κύριο υπεύθυνο της άγνοιάς τους τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται το μάθημα της Ιστορίας στο σχολείο. Δηλαδή, καταδικάζουν την παπαγαλία.

Ειδικότερα, ο ένας στους δύο Ελληνες φοιτητές (52,1%) απάντησε σε έρευνα -έγινε από τον αναπληρωτή καθηγητή του ΑΠΘ κ. Δημήτρη Μαυροσκούφη και τον διδάσκοντα του Παν. Mακεδονίας κ. Δημήτρη Κυρίτση- ότι ξέρει λίγο την ιστορία των γειτονικών λαών. Και θα πρέπει να προβληματίσει όχι μόνο το υψηλό ποσοστό όσων δήλωσαν «λίγη γνώση», αλλά και το γεγονός ότι στην έρευνα συμμετείχαν φοιτητές του τμήματος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με κλίση στις θεωρητικές επιστήμες όπως η Ιστορία. Ακόμη μεγαλύτερη είναι η άγνοια των Ελλήνων φοιτητών για την ιστορία λαών από άλλες ηπείρους, για την οποία το 84,4% δήλωσε μεγάλη ή πλήρη άγνοια. Αντίθετα, περισσότερες συγκριτικά με τους Ελληνες είναι οι γνώσεις ξένων φοιτητών του Σχολείου Νέας Ελληνικής Γλώσσας του ΑΠΘ, οι οποίοι συμμετείχαν σε αντίστοιχη έρευνα των δύο πανεπιστημιακών. Συγκεκριμένα, το 32,2% των αλλοδαπών φοιτητών δήλωσε ότι γνωρίζει πολύ ή και πάρα πολύ την ιστορία των λαών που γειτνιάζουν με τις χώρες τους. Το 42,4% των αλλοδαπών φοιτητών δήλωσε ότι έχει μέτρια γνώση και το 25,4% ότι την γνωρίζει λίγο ή και καθόλου. Ως προς την ιστορία λαών από άλλες ηπείρους, το 33,9% δήλωσε μεγάλη ή πλήρη άγνοια. Το 29,1% των αλλοδαπών φοιτητών που συμμετείχαν στην έρευνα κατάγεται από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, το 18,2% από χώρες της Δυτικής Ευρώπης, το 9,1% από τα Βαλκάνια, το 21,8% από την Ασία, και περίπου το 11% από τη Λατινική Αμερική και το ίδιο από την Αφρική.

Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε στο εκπαιδευτικό περιοδικό «Σύγχρονη Εκπαίδευση», καταδεικνύει εύλογα ότι το έλλειμμα ιστορικών γνώσεων των Ελλήνων φοιτητών έχει ως κύρια αιτία το περιεχόμενο και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος της Ιστορίας στο σχολείο. Με δεδομένο ότι στην Ελλάδα όλοι γνωρίζουμε πως η αποστήθιση είναι η βασική μέθοδος εκμάθησης της Ιστορίας, είναι δικαιολογημένες οι απαντήσεις των φοιτητών. Το ζήτημα είναι γιατί δεν έχουν δρομολογηθεί λύσεις, αφού όλοι εδώ και χρόνια… ξορκίζουν την αποστήθιση. Του Αποστολου Λακασα

Το τόσο ενδιαφέρον άρθρο του Χ. Γιανναρά, συνοδεύεται απο ακομη πιο ενδιαφέροντα σχόλια, που σας προτείνω να διαβάσετε! Όπως ΑΥΤΟ:(…Δυστυχώς δεν ξέρετε τι γράφετε. Το πρόβλημα με την παιδεία δεν ειναι το άσυλο.Είναι Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, συνεπικουρούμενες από τους ΠΑΡΑΝΟΜΑ διορισμένους καθηγητές.Η ΔΑΠ/ΠΑΣΠ κρατάνε τα χαλινάρια στα πανεπιστήμια εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια – οι “αναρχικοί” πληρώνονται από τους μεν και τους δε για να καλύπτουν μικροσυμφέροντα.Οι χιλιάδες ρεμπεσκέδες/αποσπασμένοι/συνδικαλιστές(ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) είναι μια πληγή για όλο το δημόσιο. Τώρα την είδατε;’Αντε να δούμε πότε και αν θα αποδοθούν ευθύνες)

μα και ΑΥΤΟ  και ΤΟΥΤΟ (…το αν ενδιαφερεται η κυρια υπουργος πραγματι για την παιδεια φαινεται αμεσα απο τις ταξεις των τριαντα παιδιων που ετοιμαζει.για την αξιολογηση των εκπαιδευτικων φερνει μεγαλη ευθυνη το κομμα της που κυριο μελημα του ηταν η προς τα κατω εξισωση.αυτο ηταν που καταργησε επιθεωρητες μαλιστα οι τελευταιοι εξ αυτων ηταν ατομα αξιολογα με σπουδες και μεταπτυχιακα που δεν θυμιζαν την εικονα παλαιοτερων επιθεωρητων εκλεγμενων με ρουσφετια. δεν τους περασε απο κοσκινο.τους κατηργησε. εβαλε στη θεση τους συμβουλους με κομματικη ταυτοτητα.εκανε καθηγητες κομμωτριες ,μπουζουξηδες και λυραρηδες .εξισωσε πανεπιστημιακες σπουδες με αλλες μονοετους και διετους φοιτησεως.εθρεψε το συνδικαλισμο που τωρα εχει απεναντι της.περασε πρωτο τη μοδα των καταληψεων.αναθρεψε παιδια με μοναδικο στοχο να περναει το δικο τους.τωρα το ποταμι ειναι δυσκολο να διευθετηθει δυστυχως.η αξιολογηση δεν ξερω αν θα προσφερει.το φιλοτιμο ομως που στηριζε το εργο στο σχολειο παει χαθηκε!!!.μια εκπαιδευτικος που εζησε τα καλα χρονια στο σχολειο.στην επαρχεια.)!

Η κ. Υπουργός κατάφερε στους 9 μήνες της θητείας της αυτό που δεν κατάφερε κανένας απο τους προκατόχους της: Να έχει όλους τους εκπαιδευτικούς απέναντί της! Μου δίνεται η αίσθηση του πλοιάρχου που αναλαμβάνει πλοιαρχία σε ένα παλιό πλοίο, με δύσκολα φορτία και δύσκολα ταξίδια και αντί να δεί πώς θα επισκευάσει το σκαρί, πώς θα κάνει την σωστή φόρτωση και να χαράξει την κατάλληλη πορεία, έχοντας μαζί του το …πλήρωμά του, αρχίζει τις φωνές για το ποιός φταίει, κόβει τις υπερωρίες του πληρώματος, και με ένα “μπότο” μπογιάς προσπαθεί να βγάλει το ναύλο!

Από τους πρώτους που ομολογώ τις “αμαρτίες” του κλάδου! Δεν ζώ στα βουνά, ούτε εθελοτυφλώ! Αυτό που με πλήγωσε, που με πείραξε, που με έθιξε τόσο πολύ ήταν η λάσπη πού πετάχτηκε στο πρόσωπο των εκπαιδευτικών, τόσο ανερυθρίαστα και με τόση ευκολία…

H σημερινή υπουργός Παιδείας είναι μάλλον από τις ευφυέστερες παρουσίες στο πεδίο της επαγγελματικής πολιτικής. Αποκλείεται να μην καταλαβαίνει τη λογική που συναρθρώνει αλυσιδωτά τα προβλήματα και τις λύσεις των προβλημάτων στον χώρο των αρμοδιοτήτων της.

Αποκλείεται να μην καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα-σκάνδαλο του διαβόητου «πανεπιστημιακού ασύλου» είναι αδύνατο να λυθεί, αν δεν αλλάξει ο τρόπος εκλογής πρυτάνεων – αν δεν απεξαρτηθεί η εκλογή πρυτανικών αρχών από την ψήφο των κομματικών νεολαιών. Αποκλείεται να αναβαθμισθούν τα ελλαδικά πανεπιστήμια, αν δεν επανακριθεί-επαναξιολογηθεί, στο σύνολό του, το διδακτικό – ερευνητικό προσωπικό με κριτήριο τις επιστημονικές του δημοσιεύσεις σε περιοδικά ή εκδοτικούς οίκους διεθνούς εγκυρότητας.

Τα δύο παραδείγματα είναι απλώς ενδεικτικά της λογικής (προφανέστατης) που συναρθρώνει αλυσιδωτά τα προβλήματα με τις λύσεις ασυναφών φαινομενικά προβλημάτων στο υπουργείο Παιδείας. Αγνόησαν αυτή τη λογική ευφυέστατοι και με ηγετικές φιλοδοξίες προκάτοχοι του θώκου της σημερινής υπουργού: ο Αντώνης Τρίτσης, ο Γεράσιμος Αρσένης, και το πλήρωσαν με οριστική πολιτική συντριβή. Το ίδιο σφάλμα μεγέθυνε την πολιτική ασημαντότητα και εξέθεσε ανεπανόρθωτα καλοπροαίρετους υπουργούς – Γιωργάκη Παπανδρέου, Πέτρο Ευθυμίου, Μαριέττα Γιαννάκου, Αρη Σπηλιωτόπουλο. Το υπουργείο Παιδείας είναι δοκιμαστήριο αδυσώπητο και ανελέητο της ανθρώπινης ποιότητας, της φυσικής ευφυΐας, του πολιτικού ταλέντου.

Αποπειράται τώρα η Αννα Διαμαντοπούλου το στοιχειώδες και καίριο που οι προγενέστεροί της δεν αποτόλμησαν: Να αποκαταστήσει ποιοτικό έλεγχο και αξιολόγηση της δουλειάς των εκπαιδευτικών, ύστερα από εικοσιοχτώ χρόνια απόλυτης ασυδοσίας, ανεξέλεγκτου «μπάχαλου» που έχει εδραιωθεί ως αυτονόητο «κεκτημένο». Και οι εκπαιδευτικοί αρνούνται και απειλούν. Οπως αρνούνται, στο όνομα των μελλοντικών συναδέλφων τους (φουτουρολογικός συνδικαλισμός πέρα κι από τον παραλογισμό) και κάθε προϋπόθεση παιδαγωγικής εξειδίκευσης για τον διορισμό στην εκπαίδευση. Το λογικοφανές επιχείρημά τους είναι: ποιος θα τους κρίνει και αξιολογήσει για τη δουλειά τους ή για την παιδαγωγική τους προετοιμασία, όταν κάθε διοικητική αρμοδιότητα στον χώρο της Παιδείας, εδώ και εικοσιοχτώ χρόνια, ασκείται μόνο και αποκλειστικά από αυλόδουλους του εκάστοτε κομματικού κράτους;

Κομματικοποιημένος ώς την πιο αυτεξευτελιστική υπερβολή ο εκπαιδευτικός συνδικαλισμός τρέμει οποιοδήποτε ενδεχόμενο αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, ακριβώς επειδή έχει επίγνωση της φαυλεπίφαυλης αθλιότητας του κομματισμού. Ξέρει ότι η αξιολόγηση θα γίνει το πρόσχημα για να εναλλάσσεται στην εκπαίδευση η κυριαρχία του εκάστοτε κομματικού κράτους. Εικοσιοχτώ χρόνια τώρα η κάθε κυβέρνηση διορίζει τους δικούς της γυμνασιάρχες, λυκειάρχες, διευθυντές εκπαίδευσης σε επίπεδο Νομαρχίας, διευθυντές σε επίπεδο Περιφέρειας. Με την «αξιολόγηση» θα επεκταθεί ο έλεγχος του κάθε κομματικού κράτους σε κάθε εκπαιδευτικό – αυτό ξέρουν και φοβούνται οι ίδιοι οι κομματάνθρωποι του συνδικαλισμού.

Το αγνοεί στον δημόσιο λόγο της η κυρία Διαμαντοπούλου. Και παζαρεύει αντιπροτείνοντας φαιδρότητες: «αυτοαξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, προφανώς με υπόδειγμα και μέτρο επιείκειας την κατάργηση της βάσης του 10, που θεσμοθέτησε η υπουργός για την είσοδο στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Ντροπής πράγματα, την ώρα που η χώρα ζει την τραγωδία της πτώχευσης, του εξευτελισμού και της χλεύης σε πλανητικό επίπεδο, κατάφωρο έγκλημα της κομματοκρατίας.

Τα προβλήματα της εκπαίδευσης δεν λύνονται αποσπασματικά, χρειάζεται επιτελική λογική για την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων. Και πρώτη προτεραιότητα, «κλειδί» για να ξαναστηθούν σχολειά και πανεπιστήμια, να λειτουργήσουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις σοβαρότητας και εντιμότητας του εκπαιδευτικού έργου είναι να καταλυθεί η εικοσιοχτάχρονη τυραννία του κομματισμού. Εχει η Αννα Διαμαντοπούλου την ανθρώπινη ποιότητα, τη φυσική ευφυΐα, το πολιτικό ταλέντο να τολμήσει τη ρήξη με αυτή την τυραννία;

Για να ανακάμψει η χώρα από την πτώχευση, τον διεθνή εξευτελισμό, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας (αντάλλαγμα για την ελεημοσύνη του ΔΝΤ), πρέπει να προηγηθεί απελευθέρωση της κρατικής λειτουργίας από τα άνομα συμφέροντα της κομματοκρατίας. Εστω και παραδειγματικά, σε επιμέρους τομέα. Και ο τομέας κρατικής λειτουργίας που επηρεάζει αμεσότερα την κοινωνική ψυχολογία, είναι η Παιδεία. Αν εξαλειφθεί με συνέπεια από τα σχολειά και τα πανεπιστήμια ο κομματισμός, θα γεννηθεί προβλέψιμη κοινωνική δυναμική πολύ ευρύτερη. Δυναμική ανάσχεσης της αυθαιρεσίας, της ατιμωρησίας, της αργομισθίας, της βάναυσης μετριοκρατίας.

Από τους 180.000 εκπαιδευτικούς (που είναι αριθμός εξωφρενικός για τον πληθυσμό της Ελλάδας) οι 18-20.000 είναι επισήμως αργόσχολοι: αποσπασμένοι για «γραμματειακή υποστήριξη» σε Διευθύνσεις Εκπαίδευσης Νομαρχιών ή Περιφερειών, σε πανεπιστημιακά Τμήματα, σε «πολιτιστικές υπηρεσίες» Δήμων ή Νομαρχιών, σε Μητροπόλεις. Ανεξέλεγκτος ο αριθμός όσων (για πολυποίκιλους λόγους) εργάζονται με εξαιρετικά μειωμένο ωράριο ή των συνδικαλιστών που είναι διά βίου απαλλαγμένοι από κάθε εργασιακή υποχρέωση. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί ανελλιπώς μισθοδοτούμενοι αλλά σε μόνιμη «λευκή απεργία» επειδή «διαφωνούν με το σύστημα»! Δάσκαλοι και καθηγητές «λειτουργικώς αναλφάβητοι»: ανίκανοι να συντάξουν έστω και δύο φράσεις πιστοποιητικού ή υπηρεσιακής αλληλογραφίας (υπολογίζονται σε 9.000 οι δάσκαλοι με αγορασμένα πτυχία, χωρίς φοίτηση, από Παιδαγωγικές Ακαδημίες βαλκανικών χωρών). Θλιβερό αλλά συνεχώς αυξανόμενο και το ποσοσστό εξαρτημένων από ναρκωτικά εκπαιδευτικών, όπως και άλλων με σοβαρά ψυχικά νοσήματα ή με βάναυση και χυδαία συμπεριφορά (γυμνασιάρχης – γυμναστής που κάθε πρωί στην «προσευχή» βρίζει τα παιδιά με σεξουαλικές αισχρολογίες). Χώρια οι εκπαιδευτικοί που εκβιάζουν τους μαθητές τους για «ιδιαίτερα» μαθήματα.

Ολες αυτές οι περιπτώσεις (και πλήθος ανάλογες), ανεξέλεγκτες, ασύδοτες, αχαλίνωτες, έχουν ή κομματική κάλυψη και προστασία ή τη σίγουρη ασυλία που τους προσφέρει η απουσία θεσμών ελέγχου και αξιολόγησης του προσωπικού της εκπαίδευσης. Αν η κυρία Διαμαντοπούλου τολμήσει να συγκροτήσει θεσμικά όργανα αμερόληπτης, ακομμάτιστης, αξιοκρατικής στελέχωσης του διοικητικού μηχανισμού της εκπαίδευσης με ιεραρχική κλιμάκωση ευθυνών, τότε θα την εμπιστευθεί ο εκπαιδευτικός κόσμος και για την άκρως αναγκαία αξιολόγησή του.

H σημερινή υπουργός Παιδείας είναι μάλλον από τις ευφυέστερες παρουσίες στο πεδίο της επαγγελματικής πολιτικής. Αποκλείεται να μην καταλαβαίνει τη λογική που συναρθρώνει αλυσιδωτά τα προβλήματα και τις λύσεις των προβλημάτων στον χώρο των αρμοδιοτήτων της.

Αποκλείεται να μην καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα-σκάνδαλο του διαβόητου «πανεπιστημιακού ασύλου» είναι αδύνατο να λυθεί, αν δεν αλλάξει ο τρόπος εκλογής πρυτάνεων – αν δεν απεξαρτηθεί η εκλογή πρυτανικών αρχών από την ψήφο των κομματικών νεολαιών. Αποκλείεται να αναβαθμισθούν τα ελλαδικά πανεπιστήμια, αν δεν επανακριθεί-επαναξιολογηθεί, στο σύνολό του, το διδακτικό – ερευνητικό προσωπικό με κριτήριο τις επιστημονικές του δημοσιεύσεις σε περιοδικά ή εκδοτικούς οίκους διεθνούς εγκυρότητας.

Τα δύο παραδείγματα είναι απλώς ενδεικτικά της λογικής (προφανέστατης) που συναρθρώνει αλυσιδωτά τα προβλήματα με τις λύσεις ασυναφών φαινομενικά προβλημάτων στο υπουργείο Παιδείας. Αγνόησαν αυτή τη λογική ευφυέστατοι και με ηγετικές φιλοδοξίες προκάτοχοι του θώκου της σημερινής υπουργού: ο Αντώνης Τρίτσης, ο Γεράσιμος Αρσένης, και το πλήρωσαν με οριστική πολιτική συντριβή. Το ίδιο σφάλμα μεγέθυνε την πολιτική ασημαντότητα και εξέθεσε ανεπανόρθωτα καλοπροαίρετους υπουργούς – Γιωργάκη Παπανδρέου, Πέτρο Ευθυμίου, Μαριέττα Γιαννάκου, Αρη Σπηλιωτόπουλο. Το υπουργείο Παιδείας είναι δοκιμαστήριο αδυσώπητο και ανελέητο της ανθρώπινης ποιότητας, της φυσικής ευφυΐας, του πολιτικού ταλέντου.

Αποπειράται τώρα η Αννα Διαμαντοπούλου το στοιχειώδες και καίριο που οι προγενέστεροί της δεν αποτόλμησαν: Να αποκαταστήσει ποιοτικό έλεγχο και αξιολόγηση της δουλειάς των εκπαιδευτικών, ύστερα από εικοσιοχτώ χρόνια απόλυτης ασυδοσίας, ανεξέλεγκτου «μπάχαλου» που έχει εδραιωθεί ως αυτονόητο «κεκτημένο». Και οι εκπαιδευτικοί αρνούνται και απειλούν. Οπως αρνούνται, στο όνομα των μελλοντικών συναδέλφων τους (φουτουρολογικός συνδικαλισμός πέρα κι από τον παραλογισμό) και κάθε προϋπόθεση παιδαγωγικής εξειδίκευσης για τον διορισμό στην εκπαίδευση. Το λογικοφανές επιχείρημά τους είναι: ποιος θα τους κρίνει και αξιολογήσει για τη δουλειά τους ή για την παιδαγωγική τους προετοιμασία, όταν κάθε διοικητική αρμοδιότητα στον χώρο της Παιδείας, εδώ και εικοσιοχτώ χρόνια, ασκείται μόνο και αποκλειστικά από αυλόδουλους του εκάστοτε κομματικού κράτους;

Κομματικοποιημένος ώς την πιο αυτεξευτελιστική υπερβολή ο εκπαιδευτικός συνδικαλισμός τρέμει οποιοδήποτε ενδεχόμενο αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, ακριβώς επειδή έχει επίγνωση της φαυλεπίφαυλης αθλιότητας του κομματισμού. Ξέρει ότι η αξιολόγηση θα γίνει το πρόσχημα για να εναλλάσσεται στην εκπαίδευση η κυριαρχία του εκάστοτε κομματικού κράτους. Εικοσιοχτώ χρόνια τώρα η κάθε κυβέρνηση διορίζει τους δικούς της γυμνασιάρχες, λυκειάρχες, διευθυντές εκπαίδευσης σε επίπεδο Νομαρχίας, διευθυντές σε επίπεδο Περιφέρειας. Με την «αξιολόγηση» θα επεκταθεί ο έλεγχος του κάθε κομματικού κράτους σε κάθε εκπαιδευτικό – αυτό ξέρουν και φοβούνται οι ίδιοι οι κομματάνθρωποι του συνδικαλισμού.

Το αγνοεί στον δημόσιο λόγο της η κυρία Διαμαντοπούλου. Και παζαρεύει αντιπροτείνοντας φαιδρότητες: «αυτοαξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, προφανώς με υπόδειγμα και μέτρο επιείκειας την κατάργηση της βάσης του 10, που θεσμοθέτησε η υπουργός για την είσοδο στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Ντροπής πράγματα, την ώρα που η χώρα ζει την τραγωδία της πτώχευσης, του εξευτελισμού και της χλεύης σε πλανητικό επίπεδο, κατάφωρο έγκλημα της κομματοκρατίας.

Τα προβλήματα της εκπαίδευσης δεν λύνονται αποσπασματικά, χρειάζεται επιτελική λογική για την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων. Και πρώτη προτεραιότητα, «κλειδί» για να ξαναστηθούν σχολειά και πανεπιστήμια, να λειτουργήσουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις σοβαρότητας και εντιμότητας του εκπαιδευτικού έργου είναι να καταλυθεί η εικοσιοχτάχρονη τυραννία του κομματισμού. Εχει η Αννα Διαμαντοπούλου την ανθρώπινη ποιότητα, τη φυσική ευφυΐα, το πολιτικό ταλέντο να τολμήσει τη ρήξη με αυτή την τυραννία;

Για να ανακάμψει η χώρα από την πτώχευση, τον διεθνή εξευτελισμό, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας (αντάλλαγμα για την ελεημοσύνη του ΔΝΤ), πρέπει να προηγηθεί απελευθέρωση της κρατικής λειτουργίας από τα άνομα συμφέροντα της κομματοκρατίας. Εστω και παραδειγματικά, σε επιμέρους τομέα. Και ο τομέας κρατικής λειτουργίας που επηρεάζει αμεσότερα την κοινωνική ψυχολογία, είναι η Παιδεία. Αν εξαλειφθεί με συνέπεια από τα σχολειά και τα πανεπιστήμια ο κομματισμός, θα γεννηθεί προβλέψιμη κοινωνική δυναμική πολύ ευρύτερη. Δυναμική ανάσχεσης της αυθαιρεσίας, της ατιμωρησίας, της αργομισθίας, της βάναυσης μετριοκρατίας.

Από τους 180.000 εκπαιδευτικούς (που είναι αριθμός εξωφρενικός για τον πληθυσμό της Ελλάδας) οι 18-20.000 είναι επισήμως αργόσχολοι: αποσπασμένοι για «γραμματειακή υποστήριξη» σε Διευθύνσεις Εκπαίδευσης Νομαρχιών ή Περιφερειών, σε πανεπιστημιακά Τμήματα, σε «πολιτιστικές υπηρεσίες» Δήμων ή Νομαρχιών, σε Μητροπόλεις. Ανεξέλεγκτος ο αριθμός όσων (για πολυποίκιλους λόγους) εργάζονται με εξαιρετικά μειωμένο ωράριο ή των συνδικαλιστών που είναι διά βίου απαλλαγμένοι από κάθε εργασιακή υποχρέωση. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί ανελλιπώς μισθοδοτούμενοι αλλά σε μόνιμη «λευκή απεργία» επειδή «διαφωνούν με το σύστημα»! Δάσκαλοι και καθηγητές «λειτουργικώς αναλφάβητοι»: ανίκανοι να συντάξουν έστω και δύο φράσεις πιστοποιητικού ή υπηρεσιακής αλληλογραφίας (υπολογίζονται σε 9.000 οι δάσκαλοι με αγορασμένα πτυχία, χωρίς φοίτηση, από Παιδαγωγικές Ακαδημίες βαλκανικών χωρών). Θλιβερό αλλά συνεχώς αυξανόμενο και το ποσοσστό εξαρτημένων από ναρκωτικά εκπαιδευτικών, όπως και άλλων με σοβαρά ψυχικά νοσήματα ή με βάναυση και χυδαία συμπεριφορά (γυμνασιάρχης – γυμναστής που κάθε πρωί στην «προσευχή» βρίζει τα παιδιά με σεξουαλικές αισχρολογίες). Χώρια οι εκπαιδευτικοί που εκβιάζουν τους μαθητές τους για «ιδιαίτερα» μαθήματα.

Ολες αυτές οι περιπτώσεις (και πλήθος ανάλογες), ανεξέλεγκτες, ασύδοτες, αχαλίνωτες, έχουν ή κομματική κάλυψη και προστασία ή τη σίγουρη ασυλία που τους προσφέρει η απουσία θεσμών ελέγχου και αξιολόγησης του προσωπικού της εκπαίδευσης. Αν η κυρία Διαμαντοπούλου τολμήσει να συγκροτήσει θεσμικά όργανα αμερόληπτης, ακομμάτιστης, αξιοκρατικής στελέχωσης του διοικητικού μηχανισμού της εκπαίδευσης με ιεραρχική κλιμάκωση ευθυνών, τότε θα την εμπιστευθεί ο εκπαιδευτικός κόσμος και για την άκρως αναγκαία αξιολόγησή του. Θα την εμπιστευθεί η ελληνική κοινωνία για το ηγετικό της ανάστημα.
Tου Χρηστου Γιανναρα

Είναι γεγονός ότι έχω αρκετές ημέρες να ενημερώσω το ιστολόγιο μου. Οι λόγοι; Πολλοί! Λίγο θέματα υγείας, λίγο κάποιοι οικογενειακοί λόγοι…Αμ! Να πείς ότι και τα γεγονότα δεν βοηθάνε; Αλοιφή στο ψωμί μου! Αλλά …Θυμώνω! Και πιά έχω ορκιστεί, θυμωμένη να μην …ομιλώ! Όμως στο παραπάνω βίντεο-απόσπασμα απο πρωϊνή “ενημερωτική” εκπομπή, ήταν ικανό  να με βγάλει έξω απο τα ρούχα μου! 

Σε ποιόν χτυπάει ο κ. Καμπουράκης το χέρι του; Στον εκπαιδευτικό; Με ποιό δικαιώμα; Του δίκαιου κριτή των πάντων; Του μορφωμένου, αδέκαστου δημοσιογράφου; Ποιός δίνει το δικαίωμα σ΄αυτόν τον “κύριο” να διαρρηγνύει τα ιμάτια του και να παθαίνει υστερία, φωνάζοντας: “αξιολογήστε τους”;    Σε μια εποχή που η οικονομική κρίση και η ανεργία αυξάνουν αλματωδώς (άααλλο θέμα αυτό! Δεν άπτεται όμως της παρούσης…), όταν μειώνονται μισθοί, συνθλίβεται η μεσαία τάξη – στην οποία η “προνομιούχος” κάστα των εκπαιδευτικών ανήκει, φαίνεται ότι αυτή ευθύνεται για τα “καζάντια” της χώρας- ο κ. Καμπουράκης και ο πιστός του συνάδελφος, συναινούν στον στραγγαλυσμό και της εκπαιδευτικής κοινότητας. Φαίνεται πώς αγνοούν, ότι σε πολλά σχολεία ΔΕΝ φτάνουν οι καρέκλες να καθίσουμε τον “απαυτό μας”, όταν συμπέσουμε αρκετοί καθηγητές μαζί.  Ότι δεν υπάρχουν βιβλιοθήκες να πάμε να διορθώσουμε και να διαβάσουμε. ‘Οτι δεν υπάρχει διαδίκτυο… Ότι το φωτοτυπικό χαρτί είναι με το δελτίο, ότι και το φωτοτυπικό μηχάνημα πολλές φορές είναι χαλασμένο.  Ένω το Υπουργείο πριμοδοτεί με συν 3 μόρια τους αποσπασμένους στην Κεντρική Υπηρεσία.. Τα “δικά μας” παιδιά! Θα “σουτάρει ” βέβαια τα παιδιά των “άλλων”, για να έλθουν και άλλα δικά μας παιδιά. Πιο πολλοί, πιο καλά! Ή νομίζετε ότι τα “βίσματα” θα πάψουν να υπάρχουν; Έχω σταματήσει πια να ελπίζω…

Μα, καμαρώστε τον δημοσιογράφο, πόσο σθεναρά αντιπαρατίθεται με τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ! Ενεός δίπλα του ο κ. Οικονομέας! Ο “κακός” και ο …”καλός”! Ευτυχής η … Υπουργός! Δούλευε ο ¨δημοσιογράφος” για …χάρη της! 

Να χτυπήσει το χέρι του στην Υπουργό ο κ. Καμπουράκης! Πού δεν εμπιστεύεται το Δημόσιο Σχολείο, για το οποίο ετοιμάζεται  και εκείνη, να εφαρμόσει τα δικά της  σχέδια. Όπως άλλωστε και οι προκάτοχοί της! Χωρίς σχεδιασμό! Και κυρίως χωρίς χρήματα! Ξέρετε, οι λέξεις όπως: διαδραστικοί πίνακες, θρανία, “Νέα Τάξη”, πράσινη εκπαίδευση, ακούγονται “ξύλινες” και θλιβερές όταν ξέρεις εκ των έσω την πραγματικότητα. Να χτυπήσει το χέρι του και στους γονείς, οι οποίοι πρώτοι απαξιώνουν το σχολείο, στα μάτια των παιδιών τους!

Ξεκαθαρίζω ότι δεν σχολιάζω ούτε για τις υπερωρίες, ούτε για το ωράριο, ούτε για την αξιολόγηση, ούτε, ούτε, ούτε…Έχω πολλές φορές σχολιάσει  τα κακώς κείμενα   της Εκπαίδευσης και του κλάδου μας.  Αλλά να χτυπάει και ο καθένας το χέρι του – ποιό ξέρει σε ποιούς χρωστάνε!- στον δάσκαλο αυτό πάει πολύ! Λύπαμαι για τον Πρόεδρο της ΟΛΜΕ! Δεν θα μετείχα σ΄αυτό το ..τραπέζι!

Είναι πολύ δύσκολες οι μέρες που περνάμε… Δεν ξέρω αν “απο εκεί ψηλά” η Ελένη Βλάχου και η Μαρία Ρεζάν βλέπουν πως διαμορφώθηκε η σύγχρονη δημοσιογραφία.

Θυμάμαι:” Τυχαία υπηρέτησα την δημοσιογραφία, αλλά δεν την υπηρέτησα ποτέ στην τύχη. Κάπιο βλέμμα με παρακολουθούσε πάντοτε: του δασκάλου μου! Όπως με παρακολουθούσε και το βλέμμα του πατέρα μου και άλλων ανθρώπων και δεν μου επέτρεψαν να κάνω στην τύχη ένα σωρό αλλά πράγματα. Αισθανόμουν πάντα πώς είχα να δώσω λόγο σε αυτούς. Που ήταν κάτι σαν την συνείσησή μου. Μιά συνείδηση που μια ζωή με παρακολουθούσε σαν …Κέρβερος. (Μαρία Ρεζάν)

Στη Παιδεία και στην Υγεία λάθος “αλλαγές” ευαγγελίζεσθε κύριοι κυβερνώντες! Χωρίς Υγεία και Παιδεία τί πρόοδο μπορεί να έχει ένας λαός; Φυσικά και χρειάζονται δραστικότατα μέτρα, φυσικά και να σταματήσουν τα φαινόμενα φυγοπονίας, ρουσφετολογίας, εγκαθέτων, κομματόσκυλων, και όλα αυτά που μας έχουν στείλει πιο κάτω και απο χώρες της Υποσαχάριας περιοχής, φυσικά και να διορθωθούν τα ΠΟΛΛΑ κακώς κείμενα! Αλλά μόνον αυτά ΔΕΝ διορθώνετε! Με έναν καθηγητή εξαθλιωμένο, με ένα σχολείο φτωχό, με τμήματα 30 μαθητών, τί να την κάνει ο μαθητής την … ηλεκτρονική τάξη; Τί του λείπει του ψωριάρη; Σκούφια με μαργαριτάρι!!!!

Και με ποιούς καθηγητές; Πώς θα τούς επιμορφώσετε; Α! Ξέχασα! Το …φιλότιμο! Αλλά, αυτό το συναντώ μόνο στην μία …όχθη!  Η άλλη….βρίσκεται στο ¨εγώ και όχι στο εμείς”!

Μετά το Πάσχα, τελικά, θα έλθει στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας που αφορά τις εκπαιδευτικές αλλαγές στη σχολική εκπαίδευση και στο σύστημα διορισμών- μεταθέσεων- αποσπάσεων των 200.000 εκπαιδευτικών.

Αυτό δήλωσε στις 16 Μαρτίου στη Βουλή η υφυπουργός Παιδείας κ. Εύη Χριστοφιλοπούλου επισημαίνοντας ότι «… όσον αφορά το πλαίσιο αποσπάσεων, μεταθέσεων, διορισμών εκπαιδευτικών ισχύουν οι υπάρχουσες διατάξεις. Σύντομα θα έλθει στη Βουλή- και πάντως μετά το Πάσχα- για πρώτη ανάγνωση αρχικά, το νομοσχέδιο που θα αφορά την αλλαγή αυτού του καθεστώτος».

Ωστόσο και με βάση τις αλλαγές οι οποίες περιγράφονται τόσο στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης όσο και στο νομοσχέδιο 3833/2010 «Προστασία της εθνικής οικονομίας- Επείγοντα μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης» που ψηφίστηκε πρόσφατα, στην κόψη του ξυραφιού αναμένεται να βρεθεί τη νέα σχολική χρονιά η λειτουργία των σχολείων, καθώς οι μισθοί του εκπαιδευτικού προσωπικού, οι προσλήψεις και οι διορισμοί, τα ολοήμερα σχολεία, η πρόσθετη διδακτική στήριξη και η ενισχυτική διδασκαλία, οι μεταφορές των μαθητών ακόμη και οι Πανελλήνιες Εξετάσεις πλήττονται άμεσα από τις δραστικές περικοπές!

Οι νέες ρυθμίσεις προκαλούν αναστάτωση σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς, ενώ έχουν βεβαίως και σημαντικές συνέπειες στη σχολική εκπαίδευση. Πρώτον και κύριον το υπουργείο Παιδείας ζητά από τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης και τα σχολεία να επανέλθουν στα τμήματα των 30 μαθητών για να εξοικονομηθούν εκπαιδευτικοί, καθώς στη νέα σχολική χρονιά προβλέπεται μείωση κατά 50% των διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών και κατά 70% των προσλήψεων αναπληρωτών. Το γεγονός αυτό αναμένεται να επηρεάσει αρνητικά την εκπαιδευτική διαδικασία ιδιαίτερα στις λαϊκές περιοχές που πλήττονται από τη σχολική αποτυχία (Δυτική Αθήνα, Δυτική Θεσσαλονίκη, Πειραιάς κ.λπ.), καθώς και στις περιοχές όπου συγκεντρώνεται μεγάλος όγκος αλλοδαπών μαθητών (Καλλιθέα, Μενίδι, Ταύρος, κέντρο Αθήνας κ.λπ.). Επίσης είναι ορατός ο κίνδυνος να μην μπορούν να λειτουργήσουν σε πλήρη ανάπτυξη τα ολοήμερα σχολεία, η πρόσθετη διδακτική στήριξη, αλλά και οι τάξεις υποδοχής, αφού η μείωση των προσλήψεων θα δημιουργήσει εδώ τα μεγαλύτερα προβλήματα.

Επίσης αποφασίστηκε η μείωση των αποσπάσεων εκπαιδευτικών σε φορείς του υπουργείου Παιδείας κατά 50%. Ακόμη στο νέο νομοθετικό πλαίσιο (Ν. 38/33/2010) προβλέπεται ότι ο λόγος του αριθμού των ετήσιων διορισμών εκπαιδευτικού προσωπικού προς τον αριθμό των αποχωρήσεων, για την περίοδο από 1/1/2011 έως 31/12/2013, δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από ένα προς ένα (παρ. 2 του άρθρου 11).

Παράλληλα μειώνεται κατά 100 εκατ. ευρώ το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων του υπουργείου Παιδείας και κατά επιπλέον 100 εκατ. ευρώ οι πιστώσεις νέων προγραμμάτων του. Αν συνδυαστεί με την απόφαση του υπουργού Οικονομικών (2/4431/25-1-2010) να περικόψει κατά 10% τις πιστώσεις του τακτικού προϋπολογισμού σε όλα τα υπουργεία (για το υπουργείο Παιδείας κατά 781 εκατ. ευρώ), οι προεκλογικές και μετεκλογικές υποσχέσεις για χορήγηση ενός επιπλέον δισ. ευρώ για την παιδεία το 2010 εξανεμίστηκαν ήδη. Οι περικοπές των κονδυλίων προς τις νομαρχίες για τη μεταφορά των μαθητών θα δημιουργήσουν πρόσθετα προβλήματα σε έναν χώρο όπου υπάρχουν ήδη χρέη προς ΚΤΕΛ και ιδιώτες για μεταφορικό έργο, που φθάνουν τα 100 εκατ. ευρώ.TANEA