Άρθρα: Βιολογία

Ιαν 10
20
Κάτω από (Βιολογία, Έρευνα) από στις 20-01-2010

Άκρως εξελιγμένη συμπεριφορά το κλάμα, σύμφωνα με ισραηλινή έρευνα. Οι άνθρωποι κλαίνε όταν αισθάνονται σωματικό ή ψυχικό πόνο, αλλά και για άλλους λόγους, ακόμα και από χαρά, όμως ποιόν εξελικτικό σκοπό εξυπηρετεί το κλάμα; Σύμφωνα με μια νέα επιστημονική θεωρία, το κλάμα αναπτύχθηκε στους ανθρώπους ως ένα σκόπιμο σημάδι μειονεκτήματος για να δείξουμε στους γύρω μας ότι ρίχνουμε τις άμυνές μας.

«Το κλάμα είναι μια άκρως εξελιγμένη συμπεριφορά», σύμφωνα με τον εξελικτικό βιολόγο Όραν Χάσον του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ στο Ισραήλ. Όπως υποστηρίζει, εκ των πραγμάτων το κλάμα θολώνει την όραση, άρα ο άνθρωπος δεν βλέπει καλά το περιβάλλον του και είναι πιο ευάλωτος σε κάθε πιθανό κίνδυνο, από ζώο, άλλο άνθρωπο, φυσικό φαινόμενο κλπ. Έτσι, το κλάμα δείχνει ότι ο οργανισμός έχει χαμηλώσει τις φυσικές άμυνες και το επίπεδο εγρήγορσης που του εξασφαλίζει την επιβίωσή του, συνεπώς εξαρτάται περισσότερο -ή και απόλυτα- από τη βοήθεια των συνανθρώπων του.

Η νέα θεωρία, που παρουσιάστηκε σε άρθρο στο περιοδικό «Evolutionary Psychology» (Εξελικτική Ψυχολογία), θεωρεί το κλάμα ένα σήμα υποταγής του εαυτού, μια κραυγή απόγνωσης για βοήθεια από τους γύρω, μια επίδειξη συναισθηματικής προσέγγισης και εξάρτησης από τους άλλους και, τελικά, μια ένδειξη κοινωνικής συνοχής, αφού αυτός που κλαίει, χρειάζεται υποστήριξη.

Το κλάμα για συναισθηματικούς λόγους είναι μοναδικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Στο παρελθόν, οι επιστήμονες έχουν υποστηρίξει ότι το κλάμα βοηθά για να απομακρύνει από το σώμα επικίνδυνες χημικές ουσίες που δημιουργούνται από το στρες ή ότι διατηρήθηκε ως λειτουργία επειδή απλώς μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα ή επειδή, από τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος, μπορεί με το κλάμα, ως μωρό, να μεταδώσει τη δυσφορία του για κάτι ή για κάποιο πρόβλημα υγείας. Τώρα, ο ισραηλινός επιστήμονας υποστηρίζει ότι το κλάμα, καθώς θολώνει την όραση, εμποδίζει την επιθετική συμπεριφορά προς τους άλλους και σηματοδοτεί ότι κάποιος είναι ευάλωτος, μια στρατηγική που δένει συναισθηματικά τους άλλους με αυτόν που κλαίει, δημιουργώντας στενότερους διαπροσωπικούς δεσμούς.

Στο απώτατο παρελθόν, το κλάμα πιθανότατα ήταν ακόμα πιο φανερά μια στρατηγική επιβίωσης, καθώς αυτός που έκλαιγε, δήλωνε την υποταγή του σε έναν εχθρό ή επιδρομέα και ζητούσε το έλεός του για να ζήσει ή ζητούσε συμπάθεια και έμπρακτη βοήθεια από τα άτομα της δικής του κοινότητας, σε μια στιγμή που αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα. Με την ίδια λογική, όταν ένας άνθρωπος μοιράζεται το κλάμα του με κάποιον άλλο (και το κλάμα έχει αποδειχτεί ότι συχνά είναι «κολλητικό» ), σύμφωνα με τον Χάσον, σημαίνει ότι επιδεικνύει τη διάθεσή του και την ικανότητά του να δεθεί με τους γύρω του, να μοιραστεί τα συναισθήματά τους, να αναπτύξει ή να εμβαθύνει τη φιλία μαζί τους, να λειτουργήσει ομαδικά. Από την άλλη, κατά τον ισραηλινό βιολόγο, η αποτελεσματικότητα αυτής της εξελικτικής συμπεριφοράς δεν είναι πάντα εξασφαλισμένη. Για παράδειγμα, όπως αναφέρει, στη δουλειά τους (όπου συχνά επικρατεί ένα ανταγωνιστικό κλίμα) οι άνθρωποι τείνουν να κρύβουν τα συναισθήματά τους, επειδή αισθάνονται ότι το κλάμα δεν θα λειτουργήσει υπέρ τους.

Ως «την πιο εύλογη θεωρία για την εξελικτική λειτουργία του κλάματος και των δακρύων» χαρακτήρισε την υπόθεση του Χάσον ο εξελικτικός ψυχολόγος Ντέηβιντ Μπας του πανεπιστημίου του Τέξας των ΗΠΑ.

ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να σκεφτεί μια λέξη, να εφαρμόσει τους κανόνες της γραμματικής σε αυτήν και να τη στείλει στο στόμα ως λόγο. Για πρώτη φορά, οι νευροεπιστήμονες παρακολούθησαν σε πραγματικό χρόνο την επεξεργασία της γλώσσας στον εγκέφαλο, κατέγραψαν αναλυτικά αυτή την αστραπιαία διαδοχή καταστάσεων και την «έσπασαν» σε διακριτά βήματα. Η ανακάλυψη έγινε μέσω ηλεκτροδίων που είχαν εμφυτευτεί σε εγκεφάλους εθελοντών επιληπτικών. Το «δίκτυο της γλώσσας» στον εγκέφαλο μελέτησε ομάδα επιστημόνων υπό τους Νεντ Σαχίν και Στίβεν Πίνκερ του Τμήματος Ψυχολογίας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ των ΗΠΑ και η σχετική δημοσίευση έγινε στο περιοδικό «Science».

Με ποιο τρόπο η πρόθεσή μας να μιλήσουμε, μετατρέπεται σε πραγματικό λόγο; Στον εγκέφαλο δημιουργείται ένα προλεκτικό μήνυμα, που διαφέρει στους ανθρώπους, ανάλογα με τη συγκεκριμένη γλώσσα που μιλάει ο καθένας. Μέσα από διαδοχικά βήματα, το προλεκτικό μήνυμα γίνεται λόγος. Τα βήματα αυτά περιλαμβάνουν την ανάκληση από τον εγκέφαλο διαφορετικών ειδών πληροφοριών (σημασιολογικών, συντακτικών, φωνολογικών), που στη συνέχεια συνδυάζονται σε μεγαλύτερες δομές, μια διαδικασία που καλείται «ενοποίηση».

brain.jpgΑν και μέχρι εδώ οι επιστήμονες γενικά συμφωνούν, δεν υπάρχει συναίνεση από εκεί και πέρα για το πώς ακριβώς η σκέψη γίνεται λόγος. Μετά την ανακάλυψη από το Γάλλο γιατρό Πολ Μπροκά, το 1865, του ρόλου του αριστερού κατώτερου μετωπιαίου φλοιού στην παραγωγή της γλώσσας, πολύ μικρή πρόοδος από τότε μέχρι σήμερα έχει γίνει για την κατανόηση της νευρωνικής υποδομής που υποστηρίζει την παραγωγή του λόγου. Ένας βασικός λόγος είναι ότι η γλώσσα αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του ανθρώπου, με συνέπεια να μην μπορεί να μελετηθεί η νευροβιολογία της γλώσσας σε πειράματα με ζώα. Ένα σημαντικό ερώτημα είναι αν τα διάφορα στάδια παραγωγής της γλώσσας λαμβάνουν χώρα παράλληλα μεταξύ τους ή διαδοχικά το ένα μετά το άλλο.

Η νέα έρευνα έδειξε ότι τα διαφορετικά είδη γλωσσικών πληροφοριών επεξεργάζονται με σειριακό (διαδοχικό) τρόπο μέσα στην περιοχή του Μπροκά. Τα ηλεκτρόδια που είχαν εμφυτευτεί στις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με τη γλώσσα, έδειξαν μια ξεχωριστή και διαδοχική νευρωνική δραστηριότητα σε τρία διαφορετικά στάδια: λεξιλογική (σχετίζεται με τις φράσεις που χρησιμοποιούνται και όχι με τη γραμματική) διάρκειας 200 χιλιοστών του δευτερολέπτου, γραμματική-συντακτική με διάρκεια 320 χιλιοστών του δευτερολέπτου και φωνολογική (οργάνωση του ήχου) με διάρκεια 450 χιλιοστών του δευτερολέπτου (συνολικά 970 χιλιοστά του δευτερολέπτου). Οι χρόνοι αυτοί αφορούν την επεξεργασία των ουσιαστικών και των ρημάτων, από τη στιγμή που συλλαμβάνεται μια σκέψη μέχρι που γίνεται λόγος.  “Κ”

 

«Τα ελληνόπουλα είναι από τα πιο παχύσαρκα παιδιά της Ευρώπης». Την πρωτιά της χώρας μας υπενθυμίζει η Ελληνική Ενδοκρινολογική Εταιρεία, με αφορμή την σημερινή παγκόσμια ημέρα παχυσαρκίας και τα νεότερα στοιχεία που φέρνει στη δημοσιότητα είναι άκρως απογοητευτικά: το 26% των αγοριών και το 19% των κοριτσιών ηλικίας μεταξύ 6-17 ετών αναφέρονται ως υπέρβαρα, ενώ εντυπωσιακά είναι τα δεδομένα για τον παιδικό πληθυσμό της Κρήτης, όπου το 39% των 12χρονων παιδιών είναι υπέρβαρα. Πού εντοπίζονται οι παράγοντες που συντελούν στην αύξηση της παχυσαρκίας και ενοχοποιούνται για την εμφάνιση από την παιδική ηλικία χρόνιων και σοβαρών προβλημάτων; Στο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον, απαντά η ενδοκρινολόγος Μαρία Σώμαλη, μέλος του Δ.Σ. της Ε.Ε. επισημαίνοντας παράλληλα ότι τα φάρμακα που κυκλοφορούν για την αντιμετώπισή της δεν θα προσφέρουν τη «μαγική» λύση στο πρόβλημα εάν δεν συνοδεύονται από την κατάλληλη υγιεινή διατροφή και την άσκηση.

mmon14l.jpg«Εργαζόμενοι γονείς, που αναζητούν γρήγορους και εύκολους τρόπους διατροφής με προκατασκευασμένα ή γρήγορα γεύματα. Κυλικεία σχολείων με διατροφικά σκευάσματα που περιέχουν λιπαρά κακής ποιότητας. Διαφημιστικά μηνύματα που δεν προάγουν την υγιεινή διατροφή. Η διαχείριση μεγάλων ποσών χρημάτων για την αγορά σνακ από το παιδί. Ελλειψη εκπαιδευτικών προγραμμάτων στα σχολεία σχετικά με την υγιεινή διατροφή». Το πλέγμα αυτό, σε συνδυασμό με το υπερβολικά βεβαρημένο πρόγραμμα των παιδιών της σχολικής ηλικίας και την έλλειψη πάρκων στα αστικά κέντρα, έχουν εξαφανίσει από τη ζωή των παιδιών το παιχνίδι, την άσκηση και γενικά τη φυσική δραστηριότητα.

Κρίσιμες ηλικίες για την εμφάνιση της παχυσαρκίας -η οποία αν δεν αντιμετωπιστεί τα οδηγεί σε παχύσαρκους ενήλικες- είναι εκείνη των 2-3 ετών, των 5-7 ετών αλλά και της εφηβείας. Πολύτιμες πληροφορίες, πάντως, για την ενδοκρινολογική λειτουργία του λιπώδους ιστού αναμένεται να δώσει η ταυτοποίηση των γονιδίων FTO και ΜC4 καθώς, όπως επισημαίνει η κ. Σώμαλη, αν και οι γνωστοί παράγοντες (έλλειψη άσκησης, εγκατάλειψη μεσογειακής διατροφής, χαμηλά ποσοστά θηλασμού) ευθύνονται για την αύξηση των ποσοστών παχυσαρκίας, στη χώρα μας δεν έχουν μελετηθεί ακόμη τα γονίδια FTO και ΜC4, τα οποία παίζουν ρόλο στα υπερφαγικά επεισόδια και στον αυξημένο λιπώδη ιστό σε περιπτώσεις παχυσαρκίας.

 

Σεπ 09
07

syntheticdna-large.jpg

Η Γενωμική είναι ένας διεπιστημονικός κλάδος της Βιολογίας και της Πληροφορικής. Πιο συγκεκριμένα, αποτελεί συνδυασμό της Γενετικής, Βιοπληροφορικής και της Ρομποτικής. (Wiki-Science).Ο Μπάρυ Σούλερ μιλά για τη Γενωμική. Πώς επηρεάζει την υγεία μας και το χώρο της υγείας γενικότερα; Απολαύστε την ομιλία στο TED με Ελληνικούς υπότιτλους.

Μάι 09
21

Μια σκηνή που θύμιζε stand-up comedy, πέντε κριτές, δέκα υποψήφιοι κι ένα χρονόμετρο που σε τρία μόλις λεπτά «σήμαινε» αδυσώπητα τη λήξη.greece-science-330x220-famelab-logo.gif Καθένας από τους φιναλίστ του διαγωνισμού Famelab, του talent show των επιστημόνων, όφειλε να παρουσιάσει ένα επιστημονικό θέμα με ακρίβεια, σαφήνεια, αλλά -κυρίως- χαρισματικότητα. «Κάτι ξεχωριστό» αναζήτησαν, σύμφωνα με τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, συγγραφέα Γιώργο Ζαρκαδάκη, οι πέντε κριτές και το βρήκαν στο πρόσωπο του Σάκη Λίτσιου, δευτεροετή φοιτητή Βιολογίας στο ΑΠΘ. Στο διαγωνισμό που διοργάνωσε για τρίτη συνεχή χρονιά το Βρετανικό Συμβούλιο, με την υποστήριξη του υπουργείου Παιδείας, ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός και το επίπεδο των παρουσιάσεων υψηλότερο από κάθε άλλη χρονιά. Κάποιος «νικήθηκε» από το άγχος του, ένας άλλος «έχασε πόντους» γιατί απέτυχε να «χαλιναγωγήσει» τον ενθουσιασμό και τη σκέψη του. Ο μύθος ότι η τέχνη είναι συνδεδεμένη με την έκφραση, ενώ η επιστήμη όχι, καταρρίφθηκε πλήρως στη σκηνή του «Ιανού». Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μία από τις συμμετοχές έχασε το μέτρο κι έριξε υπερβολικό βάρος στη θεατρικότητα…

bstn233l.jpgΟ 20χρονος Θεσσαλονικιός που κέρδισε τελικά βρήκε τη «χρυσή τομή», μιλώντας για την προμνησία, το γνωστό σε όλους μας déjà-vu. Για να εξηγήσει πώς ο ιππόκαμπος (περιοχή του εγκεφάλου) «τακτοποιεί» τις πληροφορίες που λαμβάνει, ανέβηκε στη σκηνή φορώντας μια μπλούζα που πάνω της έδειχνε έναν… ιππόκαμπο, όχι του εγκεφάλου, αλλά το αλογάκι της Παναγίας! Ο Σάκης έλαβε μέρος στο διαγωνισμό έπειτα από παρακίνηση συμφοιτητών του και κυριολεκτικά… σάρωσε, αφού, εκτός από τις ψήφους της κριτικής επιτροπής, απέσπασε το βραβείο κοινού και ένα ειδικό βραβείο που… απένειμαν οι «βετεράνοι» (παλαιότεροι φιναλίστ) του διαγωνισμού. «Ηταν μια τρομερή εμπειρία που άνοιξε μπροστά μου έναν νέο κόσμο», δήλωσε στον ΕΤ αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Τον ερχόμενο Ιούνιο θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στον αντίστοιχο διεθνή διαγωνισμό που θα πραγματοποιηθεί στο Cheltenham της Μεγάλης Βρετανίας. Τη δεύτερη θέση κατέκτησε ο διδάκτωρ Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Σταύρος Δημητρακούδης. Κραδαίνοντας μια ραδιενεργή πέτρα, ο 29χρονος επιστήμονας ξόδεψε τα τρία του λεπτά μιλώντας για την «πανταχοπαρουσία» της ραδιενέργειας στο Σύμπαν και την καθοριστική της συμβολή για τη γέννηση της ζωής στη Γη.

 

Είναι τρελοί και το προδίδει το όνομά τους, είναι οι «σάικο» («SciCo» εκ του science communication, όχι… psycho) και δηλώνουν παλαβοί για την επιστήμη. Οχι για να τη μελετήσουν οι ίδιοι -αυτό το έχουν κάνει προ πολλού- αλλά για να τη… διδάξουν, και μάλιστα με τρόπο μοναδικό ή μάλλον θεατρικό. «Πώς καταφέρνει ο Aγιος Βασίλης και παραδίδει τα δώρα του μέσα σε μια νύχτα σε περισσότερες από 800 εκατομμύρια οικογένειες σε όλο τον κόσμο;», «πώς οι τρεις μάγοι βρήκαν το δρόμο τους για τη Βηθλεέμ;», «γιατί ο άγιος των παιδιών είναι τόσο χοντρός;», «γιατί οι χιονονιφάδες μοιάζουν με αστέρια και γιατί δεν είναι ίδιες μεταξύ τους;», είναι κάποιες μόνο από τις ερωτήσεις που η ομάδα απαντά επί σκηνής, στη θεατρική παράσταση «Η Επιστήμη των Χριστουγέννων». Με στόχο να διασκεδάσει, να εκπαιδεύσει και να εμπνεύσει, το έργο εξερευνά τη «μαγεία» των Χριστουγέννων, μέσα από το μοναδικό πρίσμα της επιστήμης. einsteinaivasilis_98.gifΓια την απάντηση στο πρώτο ερώτημα «επιστρατεύεται» η θεωρία της σχετικότητας, ενώ για το άστρο των Χριστουγέννων γίνεται αναφορά στις θεωρίες που έχουν προταθεί, αν και καμιά τους δεν έχει απαντήσει μέχρι τώρα πειστικά στο μυστήριο. Για την παχυσαρκία του αγίου με τα κόκκινα, οι επιστήμονες αποφαίνονται: Δεν φταίει ότι τσιμπολογάει διαρκώς γλυκά στα σπίτια που επισκέπτεται.

Αντί απάντησης, οι «SciCo» διηγούνται την ιστορία δύο μικρών κοριτσιών, κατοίκων ενός χωριού που το λένε ανθρώπινο σώμα. Το πρώτο κορίτσι, η λεπτίνη, δεν πάει σχολείο. Δουλειά της είναι να δίνει πληροφορίες για το αν υπάρχουν τα απαραίτητα καύσιμα στον οργανισμό, ενώ αποστολή του άλλου κοριτσιού, της ινσουλίνης, να μοιράζει το καύσιμο (μόρια γλυκόζης) σε ίσα κομμάτια και να τα διανέμει σε όλους τους κατοίκους του χωριού, σ’ όλα δηλαδή τα κύτταρα του οργανισμού. Ζωντάνια, χιούμορ, γνώση αλλά κυρίως μεράκι γι’ αυτό που κάνουν είναι τα εφόδια που παίρνουν μαζί τους στη σκηνή οι νεαροί επιστήμονες, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Κώστα Γάκη.

Βασικό χαρακτηριστικό τους ότι είναι πάντα έτοιμοι να «παίξουν» με το κοινό, προκαλώντας το να κάνει ερωτήσεις και να μαντέψει τις σωστές απαντήσεις στα ερωτήματα που αυτοί θέτουν. Η παράσταση, η οποία φέτος παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, βασίζεται σε κείμενα της SciCo εμπνευσμένα από «The Physics of Christmas» του Ρότζερ Χάιφιλντ και ανεβαίνει σε σχολεία και σε πνευματικά κέντρα της Αθήνας. Την Παρασκευή (19/12) θα παρουσιαστεί στο Πνευματικό Κέντρο Νέας Φιλαδέλφειας (ώρα: 18.30, είσοδος δωρεάν). Στόχος μας είναι να κάνουμε θεσμό το επιστημονικό θέατρο στην Ελλάδα, κάτι που ενώ στο εξωτερικό γνωρίζει ήδη άνθηση, στη χώρα μας κάνει μόλις τα πρώτα του βήματα», σημειώνει μιλώντας στον ΕΤ ο ιδρυτής της ΜΚΟ «ΕπιστήμηxΚοινωνία – SciCo (www.scico.gr), βιολόγος-ερευνητής στο Δημόκριτο κ. Θοδωρής Αναγνωστόπουλος και προσθέτει: «Η ομάδα μας προετοιμάζει τέσσερις ακόμη παραστάσεις, με θέματα από την οικολογία, την ελληνική μυθολογία, τον αθλητισμό και την αγάπη. Αυτό που μακροπρόθεσμα θέλουμε να πετύχουμε είναι να πηγαίνουμε στα σχολεία (όλο το χρόνο όχι μόνο τα Χριστούγεννα) και να παρουσιάζουμε στα παιδιά έργα από τα οποία θα μπορούν να μαθαίνουν πράγματα».

 

Δεκ 08
13
Κάτω από (Άνθρωποι, Βιολογία, Έρευνα, Κοινωνία) από στις 13-12-2008 και με ετικέτα

Μια σπάνια γενετική ανωμαλία προστατεύει ορισμένα μέλη μιας απομονωμένης κοινότητας Άμις από τις καρδιοπάθειες, ανακάλυψη που θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία νέων φαρμάκων για την αντιμετώπιση σοβαρών ασθενειών. Αμερικανοί ερευνητές ανέφεραν στην επιστημονική επιθεώρηση Science ότι το 5% των Άμις της Παλαιάς Τάξης, που ζουν στο Λάνκαστερ της Πενσιλβάνια παρουσιάζουν μετάλλαξη σε ένα γονίδιο το οποίο επιταχύνει την εξαφάνιση των τριγλυκεριδίων από το αίμα. Όσοι έχουν τη μετάλλαξη έχουν και πολύ χαμηλά ποσοστά τριγλυκεριδίων, όπως εξήγησε ο επικεφαλής των ερευνητών, Τόνι Πόλιν, καθηγητής ιατρικής στο πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. amish_98.jpg Οι ερευνητές εξέτασαν περίπου 800 Άμις και διαπίστωσαν ότι ένας στους 20 έφερε τη μετάλλαξη. Εκτός από χαμηλά τριγλυκερίδια, όσοι είχαν τη μετάλλαξη είχαν επίσης υψηλά επίπεδα της λεγόμενης «καλής» χοληστερόλης (HDL) και χαμηλά επίπεδα «κακής» χοληστερόλης (LDL). Διατρέχουν επομένως πολύ μικρό κίνδυνο να παρουσιάσουν καρδιοπάθειες.

«Οι Άμις της Παλαιάς Τάξης είναι ιδανικοί για γενετική έρευνα γιατί κατάγονται όλοι από μια μικρή ομάδα που ήλθε στην Πενσιλβάνια από την Ευρώπη στα μέσα του 16ου αιώνα», εξήγησε ο Δρ. Άλαν Σάλντινερ. Εδώ και 14 γενιές ζουν απομονωμένοι σε μικρές αγροτικές κοινότητες και συνήθως παντρεύονται μεταξύ τους. Κοινότητες Άμις υπάρχουν επίσης στο Οχάιο, την Ιντιάνα και σε άλλες Πολιτείες. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η μετάλλαξη προήλθε από κάποιον που γεννήθηκε στα μέσα του 16ου αιώνα. Η ιδιαιτερότητα αυτή είναι πολύ σπάνια ή και εντελώς απούσα στο γενικό πληθυσμό. Πηγή

 

Δεκ 08
04
Κάτω από (Βιολογία, Έρευνα) από στις 04-12-2008

somata.jpgΟ εθελοντής αντικρύζει την κούκλα βιτρίνας στο πλαίσιο του πειράματος και έχει την ψευδαίσθηση ότι το πλαστικό σώμα της είναι το δικό του. Μια ψευδαίσθηση «αλλαγής σώματος», η οποία πείθει τους ανθρώπους ότι βρίσκονται μέσα σ΄ ένα άλλο σώμα, δημιουργήθηκε για πρώτη φορά από Σουηδούς επιστήμονες. Στο πλαίσιο της έρευνας που παρουσιάσθηκε χθες, νευρολόγοι του περίφημου Ινστιτούτου Καρολίνσκα της Στοκχόλμης έδειξαν πώς κατάφεραν να δημιουργήσουν σε εθελοντές την ψευδαίσθηση ότι άλλαξαν σώματα με μια κούκλα βιτρίνας. «Ενδιαφερόμαστε για το κλασικό ερώτημα που φιλόσοφοι και ψυχολόγοι συζητούν εδώ και αιώνες: γιατί αισθανόμαστε ότι ο εαυτός μας βρίσκεται μέσα στο σώμα μας;», δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας Ένρικ Έρσον. «Για να το μελετήσουμε επιστημονικά, ξεγελάσαμε την αντίληψη με ψευδαισθήσεις».

 ? ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ξεγελάστηκαν μέσω ενός συστήματος από ειδικούς φακούς και κάμερες ώστε να αντιληφθούν ως δικό τους το σώμα άλλου ανθρώπου ή μιας κούκλας.

? ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ έγινε για να διαπιστωθεί πώς ο εγκέφαλος οικοδομεί την αίσθηση του εαυτού του

? ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΗΚΕ ότι ο εγκέφαλος αισθάνεται σε ποιο σώμα ανήκει λιγότερο από τα σήματα που λαμβάνει από τους μύς, τις αρθρώσεις και το δέρμα και περισσότερο με βάση το τι βλέπει

? ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ότι θα έχει πρακτικές εφαρμογές στη θεραπεία διαταραχών που έχουν να κάνουν με την αντίληψη της σωματικής εικόνας, όπως η ανορεξία, στον σχεδιασμό νέας ρομποτικής τεχνολογίας και στην ανάπτυξη πιο συναρπαστικών παιχνιδιών εικονικής πραγματικότητας

 

Νοέ 08
14
Κάτω από (Βιολογία, Έρευνα, Ιατρική) από στις 14-11-2008

Ερευνητές του γίγαντα των ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών προϊόντων Ρhilips κατασκεύασαν μια μηχανική κάψουλα, η οποία αφού εισέλθει στον οργανισμό ενός ασθενούς πηγαίνει στην περιοχή όπου υπάρχει το πρόβλημα και απελευθερώνει το ανάλογο φάρμακο. xapi.jpgΗ κάψουλα αποτελείται από έναν μικροεπεξεργαστή, αισθητήρα, μπαταρία, μια αντλία, σύστημα ασύρματης επικοινωνίας και μια θήκη στην οποία τοποθετείται η φαρμακευτική ουσία. Ο αισθητήρας του «iΡill» (όπως το ονόμασαν οι δημιουργοί του) μετρά τα επίπεδα οξύτητας στον οργανισμό και ειδικά στην περιοχή του στομαχιού και τα χρησιμοποιεί ως πυξίδα για να μπορέσει να βρει τον δρόμο και να φτάσει στην επίμαχη περιοχή. Το γεγονός ότι η χορήγηση του φαρμάκου γίνεται «επί τόπου» είναι πολύ σημαντικό, αφού με αυτόν τον τρόπο η δόση μπορεί να είναι μικρότερη από εκείνη που θα ήταν απαραίτητη αν η λήψη γινόταν με συμβατική μέθοδο. Το Βήμα

Οκτ 08
13
Κάτω από (Βιολογία, Μαθησιακές δυσκολίες, Σχολείο) από στις 13-10-2008 και με ετικέτα

logo.gifπου δυσχεραίνει την ανάγνωση, εντοπίστηκε. Ενα κομματάκι του DNA μπορεί να μετατρέψει την ανάγνωση ενός παραμυθιού σε σωστό εφιάλτη. Ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ανακάλυψε μια γενετική παραλλαγή ενός γονιδίου, δηλαδή ένα αλληλόμορφο, που ευθύνεται για τα προβλήματα στην ανάγνωση, ασθένεια γνωστή και ως «δυσαναγνωσία». Το «ένοχο» γονίδιο εμφανίζεται με αρκετά μεγάλη συχνότητα (πάνω από 1 άτομο στα 7) και είχε ήδη ενοχοποιηθεί για τον καταλυτικό ρόλο του στην εμφάνιση μίας άλλης ασθένειας, της δυσλεξίας. Ομως, τα πρόσφατα τεστ που πραγματοποιήθηκαν από τους Βρετανούς ερευνητές έδειξαν ότι τα άτομα που έχουν τη συγκεκριμένη αλληλουχία στο DNA τους τείνουν να εμφανίζουν χαμηλές επιδόσεις στην ανάγνωση. Ωστόσο, σύμφωνα με την ίδια πάντα έρευνα, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «American Journal of Psychiatry», η συγκεκριμένη παραλλαγή δεν επηρεάζει καθόλου τον Δείκτη Νοημοσύνης. Προηγούμενες μελέτες είχαν εντοπίσει τουλάχιστον έξι γονίδια τα οποία έδειχναν να προδιαθέτουν για την εμφάνιση δυσλεξίας. Από αυτά, το πλέον ύποπτο ήταν ακριβώς το γονίδιο ΚΙΑΑ0319 που βρίσκεται στο χρωμόσωμα έξι. Οι ερευνητές της Οξφόρδης είχαν προτείνει τότε ότι το εν λόγω χρωμόσωμα ίσως να εμπλέκεται στα προβλήματα της ανάγνωσης. Με την ανακάλυψη αυτού του γονιδίου γίνεται ένα αποφασιστικό βήμα προς την κατανόηση των αιτιών που γεννούν τη δυσλεξία. Στην πρόσφατη έρευνά τους οι Βρετανοί επιστήμονες εξέτασαν τη σχέση ανάμεσα σε μια συγκεκριμένη αλληλουχία του DNA που παρουσιάζει μία ή περισσότερες διαφορές από τη συνήθη αλληλουχία (οι ειδικοί την αποκαλούν «απλότυπο») και την επιδεξιότητα στην ανάγνωση, υποβάλλοντας σε ad hoc τεστ έξι χιλιάδες παιδιά ηλικίας επτά έως εννέα ετών. Με τη βοήθεια αυτής της δοκιμασίας κατέληξαν σε δύο πολύ σημαντικές διαπιστώσεις: ότι αφενός όσα παιδιά έχουν αυτή την παραλλαγή του γονίδιου τείνουν κατά κανόνα να έχουν χαμηλή βαθμολογία στην ανάγνωση, και αφετέρου ότι αυτό αφορά μόνο τη συγκεκριμένη δεξιότητα και όχι το σύνολο των γνωστικών ικανοτήτων.