Συχνά είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν από μαθητές όταν συναντούν σε ένα κείμενο το όνομα ενός ειδικού, ενός ειδήμονος, μιας αυθεντίας : είναι επίκληση στην αυθεντία η αναφορά ενός ονόματος , ενός οργανισμού, μιας επιστήμης ή μήπως λειτουργεί ως τεκμήριο ,άρα και ως μέσο επίκλησης στη λογική ;
Επειδή στο σχολικό βιβλίο δεν απαντάται το ερώτημα αυτό με σαφήνεια και αποτελεί ένα από τα σημεία της…”σκοτεινής” ύλης του, διευκρινίζουμε : η αναφορά σε κάποιο όνομα μπορεί να λειτουργεί και ως αυτόνομος τρόπος πειθούς και ως τεκμήριο. Η διάκριση γίνεται ως εξής :
α) Επίκληση στην Αυθεντία (Τρόπος Πειθούς) : στην περίπτωση αυτή στο κείμενο υπάρχουν αυτούσια τα λόγια της αυθεντίας ,είτε μέσα σε εισαγωγικά , είτε σε πλάγιο λόγο. (βλέπε και παράδειγμα σχ. βιβλίου, σελ. 46). Η επίκληση στην Αυθεντία επιτυγχάνεται και με τη χρήση άλλων μέσων ,όπως των ρητών, των αποφθεγμάτων, των παροιμιών, της παράθεσης απόψεων μεγάλων διανοητών κ.ά.
π.χ. 1)Ο Φράνσις Μπέικον υποστήριζε : “Η γνώση είναι δύναμη”
2)Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πολιτικό ζώο.
β)Η Αυθεντία ως Τεκμήριο (Επίκληση στη Λογική) : στην περίπτωση αυτή στο κείμενο υπάρχει απλή αναφορά του ονόματος της αυθεντίας , χωρίς να μεταφέρονται σε ευθύ ή πλάγιο λόγο απόψεις του. Η αναφορά του ονόματος προσδίδει αξιοπιστία στη θέση του πομπού / συντάκτη ή τεκμηριώνει την απόψή του.
π.χ. 1)Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία διαμορφώθηκε κυρίως από το Σωκράτη , τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.
2) Ο Τζιότο, ο μεγάλος ζωγράφος του 13ου και 14ου αιώνα, έθεσε τις βάσεις της αναγεννησιακής ζωγραφικής.
Σχόλια Αναγνωστών-Επισκεπτών