Ογδοντά πέντε χρόνια πέρασαν από τη γέννηση ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες, του Μάνου Χατζιδάκι. Γεννημένος στη Ξάνθη, ο καλλιτέχνης είχε την πρώτη του επαφή με τη μουσική, μόλις στα τέσσερά του χρόνια, παίρνοντας μαθήματα πιάνου, βιολιού και ακορντεόν.

Εγκατεστημένος στην πρωτεύουσα από το 1932, ο μεγάλος μουσικός συνδέεται με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους μέσα σε μία δεκαετία. Επιρροές όπως του Νίκου Γκάτσου, του Γιώργου Σεφέρη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Άγγελου Σικελιανού και του Γιάννη Τσαρούχη είναι εμφανής σε όλο το έργο του δημιουργού.

Η πρώτη του βράβευση έρχεται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1959, για τη μουσική της ταινίας «Το ποτάμι». Μόλις ένα χρόνο αργότερα, γίνεται ο πρώτος Έλληνας συνθέτης στον οποίο απονέμεται το βραβείο Όσκαρ για το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά» από την ταινία «Ποτέ την Κυριακή».

Το 1966 ο Χατζιδάκις φεύγει για την Αμερικής όπου και παρέμεινε μέχρι το 1972. Ο Ζυλ Ντασσέν, η Μελίνα Μερκούρη και ο Μάνος Χατζηδάκις βρίσκονται στην Αμερική για να ανεβάσουν τη θεατρική εκδοχή του «Ποτέ την Κυριακή» στο Μπρόντγουεϊ – και εκεί τους βρίσκουν τα νέα για το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Εκεί, ηχογραφεί « Το χαμόγελο της Τζοκόντα» και αρχίζει να συνθέτει την «Εποχή της Μελισσάνθης», μια μουσική ιστορία βασισμένη σε αυτοβιογραφικά στοιχεία, που διαδραματίζεται τις πρώτες ημέρες της απελευθέρωσης.

Από το 1975 έως και το 1982, ο Χατζιδάκις αναλαμβάνει καθήκοντα Διευθυντή στον κρατικό σταθμό «Τρίτο Πρόγραμμα», γεγονός που αποτελεί μέχρι και σήμερα σημείο αναφοράς για την πορεία του σταθμού.

Στα τέλη του 1989 ο Χατζιδάκις ιδρύει την «Ορχήστρα των Χρωμάτων» με σκοπό να παρουσιάσει έργα που συνήθως δεν καλύπτονται από τις συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες. Ο ίδιος ο Χατζιδάκις διηύθυνε την ορχήστρα μέχρι το τέλος της ζωής του δίνοντας συνολικά είκοσι συναυλίες και δώδεκα ρεσιτάλ ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου.

Από την αρχή της παρουσίας του στον ελληνικό χώρο και συγχρόνως με όλες τις προηγούμενες δραστηριότητες του, ήταν διαρκώς δισκογραφικά παρών με δεκάδες δίσκους που θεωρούνται πια κλασικοί. Ο Κύκλος με την Κιμωλία (1956), Παραμύθι χωρίς Όνομα (1959), Πασχαλιές μέσα απ’ τη νεκρή γη (1961), Δεκαπέντε Εσπερινοί (1964), Μυθολογία (1965), Καπετάν Μιχάλης (1966), Τα Λειτουργικά (1971), Αθανασία (1975), Τα Παράλογα (1976), Σκοτεινή Μητέρα (1985), Τα Τραγούδια της Αμαρτίας (1992) κ.ά. Οι περισσότεροι κύκλοι τραγουδιών είναι σε στίχους Νίκου Γκάτσου.

Ο μεγάλος δημιουργός έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουνίου του 1994.