“Τη μέρα που η δύναμη της αγάπης  θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης,
ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη” .

Μαχάτμα Γκάντι

Καθημερινά γινόμαστε θεατές σκηνών βίας και τρομοκρατίας. Συχνά πληροφορούμαστε πως νέοι πόλεμοι ξεκινούν και άλλοι συνεχίζονται σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης. Και ξαφνικά στις οθόνες μας ξεπροβάλλουν βομβαρδισμένα τοπία, κατεστραμμένες πόλεις, ισοπεδωμένες γειτονιές, άψυχα σώματα και τραυματίες στη μέση του δρόμου, ηχούν σειρήνες και κραυγές απελπισίας. Είναι η κτηνωδία του πολέμου που μας κάνει να αναρωτηθούμε πόσο αδίστακτη και άτεγκτη είναι κάποιες φορές η φύση του ανθρώπου. Άραγε ο πόλεμος είναι προϊόν της ανθρώπινης φύσης ή αποτελεί μια κοινωνική ασθένεια που πυροδοτείται από αρρωστημένα μυαλά;

Μάλλον, ισχύει το δεύτερο. Η βία, η τρομοκρατία, ο πόλεμος και κάθε είδος επιθετικής συμπεριφοράς, σχετίζεται με την παιδεία των ανθρώπων και των κοινωνιών. Τις περισσότερες φορές, οι τρομοκρατικές ενέργειες και οι φιλοπόλεμες συμπεριφορές υποκινούνται από «δυνατούς» και παρανοϊκούς ηγέτες και υποστηρίζονται από λαούς απαίδευτους και επομένως εύκολα χειραγωγήσιμους.

Ο πόλεμος, όμως, καταδυναστεύει τα πάντα, προκαλεί ολέθριες καταστροφές στον άνθρωπο, στη φύση και στον πολιτισμό. Σε καιρό πολέμου όλοι ξεπερνούν σε αγριότητα τα θηρία  και δεν διστάζουν να εξοντώσουν με κάθε τρόπο τον αντίπαλο, να σκοτώσουν άμαχο πληθυσμό, μικρά ανυπεράσπιστα παιδιά, αφαιρώντας τους αιφνίδια το δικαίωμα της ζωής και της παιδικότητάς τους. Παιδικές, ανυποψίαστες ψυχές που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τους κόβουν απότομα το «νήμα» της ζωής. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο απεχθές από το να παρακολουθούμε τη ζωή να λιγοστεύει γιατί όπως είχε πει και ένας ξένος ποιητής, τα νεκρά παιδιά δεν μεγαλώνουν.

Είναι άραγε άκρως ουτοπικό να ελπίζουμε σε έναν κόσμο χωρίς πολέμους; Ίσως, ναι.

Αλλά η αποδοχή ότι ο πόλεμος είναι σύμφυτος του ανθρώπου και η μη προσπάθεια να ανατρέψουμε αυτή τη νοοτροπία, θα έχει ολέθριες επιπτώσεις για όλους. Ο πόλεμος, προκαλεί φθορά  στο ήθος και τον λόγο των ανθρώπων.
Η βίαιη επίλυση των διαφορών με τη δύναμη των όπλων ή την βία είναι αρρωστημένη και ως τέτοια πρέπει να λαμβάνεται καθώς αναπαράγει μία ατελείωτη φρίκη. Αντίθετα το αίτημα για ειρήνη πρέπει να συνεχίσει να προβάλλεται ως διαχρονικό και οικουμενικό και είναι αναγκαίο να κοπιάσουμε όλοι για την ικανοποίησή του.

Σε αυτόν τον  κόσμο μας λοιπόν, των ολοένα αυξανόμενων προκλήσεων και  συγκρούσεων καθίσταται επιτακτική η ανάγκη να παλέψουμε και να υποστηρίξουμε  την παγκόσμια ειρήνη σαν μοναδική διέξοδο σε αυτή την παράνοια!!!
Στον αγώνα αυτό ο οποίος δεν είναι θεωρητικός «πρωτεργάτες» πρέπει να γίνουν  οι φορείς αγωγής που θα εμφυσήσουν στους νέους φιλειρηνικές αξίες μέσα από  έναν  κοινό πανανθρώπινο αγώνα. Έναν οικουμενικό «πόλεμο» για τη διεκδίκηση της παγκόσμιας ειρήνης.
Εξάλλου έργο της εκπαίδευσης είναι η αγωγή του ανθρώπου. Είναι ο προσανατολισμός της συνείδησής του προς ένα σκοπό. Επομένως η προσπάθεια της εκπαίδευσης στην εδραίωση της ειρήνης θα πρέπει να στοχεύει στη συμφιλίωση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Η ειρήνη θα εξασφαλιστεί όταν αρθούν οι αιτίες που προκαλούν τον ανταγωνισμό στην καθημερινή ζωή.

Ο φαύλος  κύκλος  του  πολέμου αποτελεί ανθρώπινο “κατόρθωμα”

Εμείς οι άνθρωποι «καταφέραμε» -η χρήση του ρήματος είναι βεβαίως ειρωνική- να κάνουμε εκατοντάδες πολέμους, ανάμεσά τους και δύο  Παγκόσμιους. Δεν υπάρχει σημείο του πλανήτη που να μην έχει να επιδείξει μνημεία ηρώων. Μνημεία, δηλαδή, νέων κατά κανόνα ανθρώπων που σκοτώθηκαν, υπερασπίζοντας μια διαφορετική πατρίδα, μια διαφορετική ιδεολογία, αλλά πάντως μια κοινή ελπίδα: την ελπίδα πως η «επόμενη ημέρα» του κάθε πολέμου θα είναι ευτυχέστερη, καλύτερη.
Όλοι γνωρίζουμε ότι η «επόμενη ημέρα» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κράτησε μισό αιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου η ειρήνη δολοφονήθηκε χιλιάδες φορές στις τέσσερις γωνιές της γης.
Και, ύστερα από το τέλος και του «Ψυχρού Πολέμου», κάποιοι μίλησαν για μια παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων. Αλλά αυτή η νέα τάξη έφερε και πάλι πόλεμο, δυστυχία, βία, τρομοκρατία. Με μια λέξη: αδιέξοδο….
Ο φαύλος κύκλος διαιωνίζεται, παρά τις ευχές μας, παρά τους αγώνες των ανθρώπων για την ειρήνη.
Ευτυχώς, οι περισσότεροι όμως άνθρωποι πάνω στον πλανήτη Γη πιστεύουν  ότι το μέλλον τους οι άνθρωποι το φτιάχνουν μόνοι τους. Πιστεύουν  ότι ο πόλεμος και η βία δεν είναι γενετικά εγγεγραμμένα στοιχεία στο DNA κάθε ανθρώπου. Αποτελούν κατάρες επίκτητες που το ξέσπασμά τους το ευνοούν οι πιο ταπεινές σκέψεις και επιδιώξεις.
Κι αυτές, με τη σειρά τους, καλλιεργούνται και θεριεύουν, όταν υποχωρεί η λογική, η ανθρωπιά, η έγνοια για το συμπολίτη, το συνάνθρωπο…. άλλωστε, εμείς οι άνθρωποι προοδεύσαμε, κατανικώντας και υποτάσσοντας τα βίαια ένστικτά μας.
Έτσι δημιουργήσαμε και δημιουργούμε πολιτισμό.
Τίποτα, λοιπόν, απ’ όσα εξακολουθούν να συμβαίνουν και σήμερα γύρω μας δεν είναι αναπόφευκτο ή  μοιραίο. Πρέπει όλοι μας μικροί και μεγάλοι να δώσουμε τον αγώνα μας και να διεκδικήσουμε έναν καλύτερο για όλους μας κόσμο.

  Η κινητοποίηση και η συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών έχει πρωταρχική σημασία, αφού  είναι ο χώρος συνάντησης όλων των ζωντανών κοινωνικών ρευμάτων και αντιλήψεων . Μάλιστα  τις περισσότερες φορές αντιτάσσεται στις απόψεις  που εκφράζουν συγκεκριμένα –μειοψηφικά, κατά κανόνα- συμφέροντα.
Κι αυτή η διεκδίκηση αποκτά ιδιαίτερη αξία σήμερα.
Γιατί, σήμερα, στη νέα εποχή της παγκοσμιοποιημένης αταξίας, οι εντάσεις και οι κρίσεις στις σχέσεις των κοινωνιών, οδηγούν στο ξεπέρασμα των παραδοσιακών μορφών σύγκρουσης και των κανόνων τους.
Οι πόλεμοι του μέλλοντος δε θα είναι μόνον πόλεμοι ανάμεσα σε κράτη. Θα είναι και μαζικές επιθέσεις, που θα στοχεύουν στην καταστροφή ολόκληρων κοινωνιών και πολιτισμών. Η τρομοκρατία είναι, δυστυχώς, η νέα μορφή πολέμου που έρχεται.
Και όσο οι αιτίες που τη δημιουργούν και διευκολύνουν την ανάπτυξή της αντί να καταπολεμούνται, γιγαντώνονται, τόσο θα κυριαρχεί στον κόσμο μας η ανασφάλεια και θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος το μίσος, ο ρατσισμός και ο ολοκληρωτισμός.
Εμείς, απέναντι στις γενιές του μέλλοντος, έχουμε την ευθύνη να μην επιτρέψουμε μια τέτοια εξέλιξη.
Να αγωνιστούμε για μια άλλη πορεία της ανθρωπότητας, που θα βασίζεται στις αρχές της προόδου, της ισότητας ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την καταγωγή, τη θρησκεία, το χρώμα, τη φυλή.
Μια πορεία, που θα θέσει στο επίκεντρο τη διάχυση των επιτευγμάτων της τεχνολογικής προόδου και την οικονομική ανάπτυξη σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Μια πορεία ελευθερίας, δημοκρατίας και ειρήνης.

Δεν υπάρχει δρόμος προς την ειρήνη. Η ειρήνη είναι ο δρόμος.

Είναι ευθύνη όλων των παιδαγωγών να μεταλαμπαδεύσουν την  ελπίδα ενός κόσμου ειρηνικού, όπου οι άνθρωποι θα επιδίδονται σε έργα δημιουργικά, σε έργα προόδου, και να συνδράμουν ενεργά για να συνειδητοποιήσουν οι νέοι μας πως αυτός ο αγώνας  δεν είναι ουτοπία.

“Ας πολεμήσουμε  τον πόλεμο…”

(θα μπορούσε να είναι το δικό μας σύνθημα)

Επειδή οι πόλεμοι γεννιούνται στο μυαλό των ανθρώπων, θα πρέπει να αποδομήσουμε τις πηγές τους. Να ενισχύσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη και τη φιλία, συνδιαμορφώνοντας μια κουλτούρα ειρήνης. Μόνο μέσω αυτής της οδού θα αντισταθούμε σε κάθε πολεμοκάπηλο, ψυχρό εκτελεστή, υψώνοντας φωνή διαμαρτυρίας σε στρατικοποιήσεις και υπερεξοπλισμούς.
Για να αποτρέψουμε τις φρικαλεότητες και τα δεινά του πολέμου είναι αναγκαίο να ενωθούμε για ένα κάλεσμα ειρηνικής συμβίωσης με οικουμενική διάσταση μέσα από κοινές πολιτιστικές δραστηριότητες και με σύμμαχο τις δύο «παγκόσμιες γλώσσες» την τέχνη και τον αθλητισμό.

Και να ξέρετε δεν θα είμαστε οι μόνοι… Κατά την διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων υπήρξαν πολλοί ονειροπόλοι, καλλιτέχνες, συγγραφείς, και άλλοι  άνθρωποι που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά μας. Το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ… η ειρηνική διαμαρτυρία του Γκάντι… ο αγώνας του Νέλσον Μαντέλα…ο αγώνας της Μαλάλα Γιουσαφζάι… είναι μερικά μόνο παραδείγματα από τις μεγάλες προσωπικότητες του κόσμου, που αφιέρωσαν τη ζωή τους για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο με ειρηνικό τρόπο.

Η ειρήνη δεν είναι φυσική κατάσταση
[Oικοδομείται παντού και κάθε στιγμή]

Οι ορισμοί των εννοιών  “πόλεμος” και “ειρήνη” 

Ο πόλεμος είναι ένοπλη σύγκρουση μεταξύ κρατών και κοινωνιών. Οι άνθρωποι διεξάγουν πόλεμο προκειμένου να επεκτείνουν τα κράτη τους και για να κερδίσουν χρήματα από απληστία και φιλοδοξία.

Η ειρήνη αποτελεί μία κατάσταση στην κοινωνική ζωή του ανθρώπου, κατά την οποία οι σχέσεις λειτουργούν αρμονικά και χωρίς βίαιες αντιπαραθέσεις. Είναι μία όμορφη λέξη και τα αισθήματα που μας γεννά είναι ελπίδα, ανακούφιση, ηρεμία και σιγουριά. Όσοι προσπαθούν να τη διατηρήσουν, ρυθμίζουν τις  διαφορές τους ομαλά και τα κράτη κάνουν συμφωνίες μεταξύ τους.

Η ειρήνη είναι μια από τις πιο παρεξηγημένες και ταλαιπωρημένες έννοιες απ’ όσες χρησιμοποίησε ο άνθρωπος μέχρι σήμερα. Θεωρήθηκε ανακωχή, το μεσοδιάστημα δύο πολέμων, ονομάστηκε  “ένοπλη”  ή φάνηκε πως είναι η απαρχή για έναν καινούργιο πόλεμο. Πάντοτε δηλαδή συνδεόταν το περιεχόμενό της με τον πόλεμο, όχι τόσο για να φανεί η αντίθεσή της μ’ αυτόν, όσο για να υποτιμηθεί η αξία της και ο ρόλος της στη ζωή του ανθρώπου.

Η λέξη “ειρήνη” ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα «είρω» που σημαίνει “ενώνω”.

Η ειρήνη δηλαδή εκφράζει την ενότητα, τη συμφιλίωση των ανθρώπων, τη θέλησή τους για επικράτηση ενός τρόπου ζωής απαλλαγμένου από τις συγκρούσεις ανάμεσα στα έθνη και τους ανταγωνισμούς στο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Συμφιλίωση που δεν έχει τυπικό χαρακτήρα ούτε ξεκάθαρο νομικό περιεχόμενο· δεν πρόκειται για μια σύμβαση μικρής ή μεγάλης διάρκειας. Αν συνέβαινε εύκολα κάτι τέτοιο, θα ήταν αρκετό να πούμε πως οι άνθρωποι είναι “ενωμένοι”  ή “συμφιλιωμένοι”, αφού είναι όντα κοινωνικά.

Η ειρήνη όμως δεν είναι η προϋπόθεση της κοινωνικότητας αλλά ο σκοπός της· είναι η συνεκτική δύναμη των κοινωνιών. Επομένως η ειρήνη δεν είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου (στη φύση ο ανταγωνισμός των ειδών είναι κανόνας), αλλά η δικαίωσή του ως όντος κοινωνικού, που εξασφαλίζεται με την αναζήτηση της ποιότητας της ζωής.

Η συνοχή δεν είναι εύκολο να εξασφαλιστεί μόνο με το νόμο και το φόβο της τιμωρίας. Προϋποθέτει τη συγκατάθεση των πολιτών, τη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της αλληλεγγύης, της ομόνοιας. Αυτές είναι οι συνεκτικές δυνάμεις μιας κοινωνίας που επιτρέπουν στον άνθρωπο να αισθάνεται ασφαλής και βέβαιος.

ΜΑΘΗΜΑ ΕΙΡΗΝΗΣ – ΕΙΡΗΝΗ
Της Αγγελικής (Κικής) Καψάσκη-Μακρή.

Ας  διδάξουμε  στα  παιδιά μας … για την ειρήνη

Ας τους μάθουμε  ότι για  να διατηρείται η ειρήνη, είναι σημαντικό  να ξέρουμε πως η ειρήνη δεν είναι κάτι εντελώς φυσικό. Είναι θέμα ανατροφής!!! 

Γιατί άραγε  όμως οι άνθρωποι αυτό το θυμούνται δύσκολα;

Δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί πρέπει…

• να σεβόμαστε τους κανόνες
• να μάθουμε ν’ ακολουθούμε τον νόμο
• να μάθουμε να μη χρησιμοποιούμε τη φυσική μας δύναμη ενάντια στους άλλους .

Οι άνθρωποι διαπιστώνουν μονάχα αργότερα πως έτσι είναι καλύτερα, γιατί, όσο έχουν ειρήνη, ζουν πιο ευχάριστα, παρά αν κάνανε πόλεμο!

Η ειρήνη μπορεί να οικοδομείται παντού και σε κάθε στιγμή:

• Όταν μελετούμε την ιστορία του κόσμου
• Όταν συζητάμε μ’ αυτούς που έχουν διαφορετικές αντιλήψεις
• Όταν αντιδρούμε μπροστά στις αδικίες
• Όταν  υποστηρίζουμε τον αδύναμο, τον ευαίσθητο, αυτόν που αχνοφαίνεται στο παρασκήνιο της ζωής, τον πράο, τον αθώο
• …και όχι τον ισχυρό ή τον πρωτεργάτη της αδικίας και του δικαίου της πυγμής…

…τότε χτίζουμε την ειρήνη!!!

Η πολυμορφία στη ζωή μας  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΙΤΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ:

• Το πιο σημαντικό από όλα είναι να  κάνουμε τα παιδιά  να δεχτούν πως υπάρχουν πολλές αλήθειες και πολυμορφία στη ζωή, εξασφαλίζοντας έτσι την ισορροπία στις σχέσεις τους και την ειρήνη στον κόσμο.
• Να τα βοηθήσουμε να αντιληφθούν το πόσο σύνθετος είναι ο κόσμος μας σήμερα, ώστε να  “γκρεμίσουν” τα τείχη του μίσους, ανακαλύπτοντας ομοιότητες και εστιάζοντας σε αυτά που μας ενώνουν.
• Χρειάζεται να κατανοήσουν πως ο πόλεμος απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή και καταδεικνύει το έλλειμμα συλλογικής ευθύνης.
• Να τα κάνουμε να σκεφτούν για  τους λόγους  που γέννησαν το μίσος και την εχθρότητα, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία και κάθε είδους διακρίσεις.
• Να πείσουμε τα παιδιά πως ο πόλεμος, αντιμάχεται τις αξίες, τα ιδανικά και τα όνειρά τους, ενώ η ειρήνη είναι δικαίωμα και τρόπος να ζουν.
• Είναι ανάγκη να υιοθετήσουν τις αξίες του ανθρωπισμού και της ανεκτικότητας και να επιδεικνύουν σεβασμό στις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων και των λαών.

Οφείλουμε να επενδύσουμε σε ΟΛΑ τα  παιδιά της γης και να τα καθοδηγήσουμε να μάθουν να χρησιμοποιούν τα «όπλα» της ειρήνης.

Ας δούμε παρακάτω μερικές καθημερινές συμπεριφορές που  οικοδομούν την ειρήνη:

Παράδειγμα 1ο: Στο σχολείο οι μεγάλοι μαθητές βασανίζουν τους μικρούς μαθητές της Α΄ τάξης.

1. Ένας μαθητής πηγαίνει στον διευθυντή και του ζητάει να σταματήσει αυτή την κατάσταση: Ο μαθητής αυτός, που δεν αδιαφορεί για ό,τι γίνεται γύρω του, που αντιδρά και προσπαθεί να δώσει τέλος στα βάσανα των μικρών, δουλεύει για την ειρήνη.
2. Ο διευθυντής βρίσκει αυτούς που δέρνουν τους μικρούς, τους τιμωρεί και τους εξηγεί γιατί τους τιμωρεί: Κι αυτός δουλεύει για την ειρήνη.

Παράδειγμα 2ο:Σε μια εφημερίδα δημοσιεύεται ένα άρθρο που προτείνει ν’ απαγορευτεί η είσοδος στους κινηματογράφους σ’ αυτούς που είναι ξένοι. Χιλιάδες άνθρωποι αντιδρούν και γράφουν άρθρα για να εξηγήσουν ότι δε συμφωνούν μ’ αυτή την πρόταση: Αυτοί βοηθούν να επικρατεί ειρήνη.

Παράδειγμα 3ο:Στα σχολεία οι εκπαιδευτικοί  διδάσκουν την ιστορία. Προσπαθούν, μαζί με τους μαθητές, να καταλάβουν γιατί ξεσπάνε πόλεμοι. Μα και όλος ο κόσμος αναρωτιέται: Τι πρέπει να κάνουν για να μην επαναληφθεί; Έτσι οικοδομούν την ειρήνη.

Παγιδευμένοι  σε πολεμικές  πρακτικές  και   πολεμική ρητορική

Συχνά διαπιστώνουμε πως βρισκόμαστε όλοι παγιδευμένοι σ’ έναν κόσμο ο οποίος όχι μόνο δημιούργησε ένα φάσμα πολεμικών πρακτικών, αλλά και καλλιεργεί ένα αντίστοιχο φάσμα πολεμικής ρητορικής.

Πώς να εξηγήσεις στα παιδιά  ότι στον αιώνα της ηλεκτρονικής επανάστασης πολύ απλά κάποιοι μπορούν να σκοτώνουν κάποιους άλλους, γιατί δεν τους αρέσει το χρώμα τους, η ηλικία τους, η φωνή τους ή η εθνική, η θρησκευτική, η πολιτική, η κοινωνική ή η όποια άλλη ταυτότητά τους;

Γιατί διαπιστώνουμε πως, τη στιγμή που πρέπει η απορία να μετασχηματιστεί σε πράξη που να έχει κοινωνική σημασία, βρισκόμαστε όλοι παγιδευμένοι (θύτες, θύματα και μαζί θεατές) σ’ αυτές τις σύγχρονες εκδοχές του πολέμου, αυτές που βλέπουμε από την τηλεόραση ή ακούμε ή διαβάζουμε (αυτές που άλλοι ζουν τη φρίκη της πραγματικότητάς τους κι άλλοι εισπράττουν ανώδυνα τη φρίκη ή το μεγαλείο των παραστάσεων και των αναπαραστάσεών τους).

Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να περιμένουμε την ειρήνη να έρθει μόνη της. Πρέπει να ζούμε ειρηνικά κάθε μέρα.

Πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό;

1. Να είμαστε καλοί: Να φερόμαστε με καλοσύνη σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που είναι διαφορετικοί από εμάς.
2. Να μοιραζόμαστε: Να μοιραζόμαστε τα πράγματά μας και να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη.
3. Να ακούμε: Να ακούμε τους άλλους και να προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς νιώθουν.
4. Να λύνουμε τις διαφορές μας: Όταν μαλώνουμε, να προσπαθούμε να βρίσκουμε λύσεις χωρίς να θυμώνουμε.
5. Να μαθαίνουμε: Να μαθαίνουμε για διαφορετικούς πολιτισμούς και να σεβόμαστε τις διαφορές μας.

https://www.youtube.com/watch?v=dPqly96mUjA

Ανάγνωση παραμυθιού | « Η Βαλίτσα »

Το παραμύθι «Η Βαλίτσα» είναι μια ιστορία που συχνά χρησιμοποιείται για να διδάξει σημαντικά μηνύματα σχετικά με την ειρήνη και την κατανόηση.

Η ιστορία συνήθως περιγράφει έναν χαρακτήρα που φέρνει μαζί του μια βαλίτσα γεμάτη με αντικείμενα που έχουν συναισθηματική αξία και αναμνήσεις. Μέσα από την αφήγηση, οι αναγνώστες μαθαίνουν για την αξία της καλοσύνης, της αποδοχής και της ενσυναίσθησης – όλα αυτά είναι θεμελιώδη στοιχεία για την ειρήνη.

Επιπλέον, τέτοιες ιστορίες βοηθούν τα παιδιά και τους ενήλικες να κατανοήσουν καλύτερα τις εμπειρίες των άλλων και να αναπτύξουν μια πιο ειρηνική και συνεργατική προσέγγιση στη ζωή τους.

Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να δείτε το βίντεο που απευθύνεται στις μικρές τάξεις του δημοτικού

Ερωτήσεις κατανόησης  για το παραμύθι “Η Βαλίτσα”:

1. Ποιος είναι ο κύριος χαρακτήρας της ιστορίας;
2. Τι κρατάει ο ξένος όταν φτάνει;
3. Ποιες είναι οι αντιδράσεις των άλλων ζώων όταν βλέπουν τον ξένο;Πιστεύεις ότι η αντίδρασή τους είναι ειρηνική; Γιατί ή γιατί όχι;
4. Τι περιέχει η βαλίτσα σύμφωνα με τον ξένο;
5. Πώς αλλάζει η συμπεριφορά των ζώων προς τον ξένο καθώς προχωρά η ιστορία; Τι μας διδάσκει αυτό για την ειρήνη και την αποδοχή;
6. Πώς αντιδρούν τα ζώα όταν ανοίγουν τη βαλίτσα;
7. Ποιο είναι το μήνυμα της ιστορίας σχετικά με την κατανόηση και την αποδοχή των άλλων; Πώς αυτό συνδέεται με την ειρήνη;
8. Πώς θα μπορούσαν τα ζώα να δείξουν περισσότερη ειρήνη και κατανόηση από την αρχή της ιστορίας;
9. “Πώς μπορούμε να είμαστε καλοί φίλοι;” ή “Τι μπορούμε να κάνουμε όταν κάποιος είναι θυμωμένος;”.
10. Ποιο είναι το μήνυμα της ιστορίας;
11. Πώς νομίζεις ότι η ιστορία θα μπορούσε να βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν τη σημασία της ειρήνης στην καθημερινή τους ζωή; 
12. Η έννοια της ειρήνης σχετίζεται με τη σημασία της συνεργασίας της αποδοχής και της αλληλοκατανόησης;
13. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας  προσωπικές ιστορίες όπου έδειξαν ειρηνική συμπεριφορά ή όπου είδατε  κάποιον άλλο να το κάνει;

Τα αγαθά της ειρήνης και οι συνέπειες του πολέμου

Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να δείτε ένα πολύ παραστατικό βίντεο  που μας παρουσιάζει τον πόλεμο και την ειρήνη μέσα από μια σειρά φωτογραφιών, τονίζοντας τις αντιθέσεις σε αρκετές πτυχές της ζωής των ανθρώπων.

Τα αγαθά της ειρήνης είναι πολύτιμα και μπορούμε να τα συνοψίσουμε στις παρακάτω προτάσεις:

• Ασφάλεια: Οι άνθρωποι μπορούν να ζουν χωρίς φόβο κινδύνου.
• Εκπαίδευση: Τα παιδιά μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο τακτικά.
• Οικονομική ανάπτυξη: Οι επιχειρήσεις μπορούν να αναπτυχθούν και οι άνθρωποι να έχουν σταθερές δουλειές.
• Υγεία: Τα νοσοκομεία και οι κλινικές μπορούν να λειτουργούν κανονικά.
• Οικογενειακή ζωή: Οι οικογένειες μπορούν να μένουν μαζί και να απολαμβάνουν το χρόνο τους.

Όταν έχω ΕΙΡΗΝΗ, μπορώ να ονειρεύομαι…

Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά..

Αρχικά, ο πολιτισμός αναπτύσσεται σε όλους τους τομείς-επιστήμες, γράμματα, τέχνες- καθώς ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να εμπνευστεί και να δημιουργήσει. Επιπλέον, διαδίδονται η ανθρωπιστική παιδεία και οι ηθικές αξίες, όπως για παράδειγμα η δικαιοσύνη, η δημοκρατία και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Ζούμε σε μία ειρηνική εποχή όπου αυτές οι αξίες εφαρμόζονται στην καθημερινή μας ζωή και πρέπει να τις αξιοποιούμε. Ακόμη, ξεπερνιούνται οι εθνικές διαφορές και οι ρατσιστικές προκαταλήψεις, με αποτέλεσμα την αρμονική συνύπαρξη των λαών, ενώ τα προβλήματα επιλύονται με διεθνή συνεργασία και διάλογο. Τέλος, η οικονομία αναπτύσσεται ,αφού μειώνονται οι δαπάνες για πολεμικό εξοπλισμό και οι άνθρωποι ασχολούνται με το εμπόριο και με άλλα επαγγέλματα που επιφέρουν κέρδος. Συμπερασματικά, είναι ωφέλιμο για όλους να ζούμε ειρηνικά και αρμονικά.

Οι συνέπειες του πολέμου είναι τραγικές και μπορούμε να τις συνοψίσουμε στις παρακάτω προτάσεις:

1. Κίνδυνος: Οι άνθρωποι μπορεί να τραυματιστούν ή να χάσουν τα σπίτια τους.
2. Διακοπή εκπαίδευσης: Τα σχολεία μπορεί να κλείσουν ή να γίνουν επικίνδυνα.
3. Οικονομικά προβλήματα: Οι επιχειρήσεις μπορεί να κλείσουν και οι άνθρωποι να χάσουν τις δουλειές τους.
4. Προβλήματα υγείας: Τα νοσοκομεία μπορεί να καταστραφούν και τα φάρμακα να σπανίζουν.
5. Χωρισμένες οικογένειες: Οι άνθρωποι μπορεί να αναγκαστούν να φύγουν από τα σπίτια τους και να χωριστούν από τους αγαπημένους τους.

Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά..

Χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους    στο πεδίο της μάχης , ή από τις αρρώστιες που εξαπλώνονται και την πείνα, καθώς δεν έχουν να φάνε ένα κομμάτι ψωμί. Επίσης ,τα θύματα του πολέμου τραυματίζονται ψυχικά και κουβαλούν σε όλη τους τη ζωή οδυνηρές εμπειρίες. Φοβούνται να ζήσουν και να προχωρήσουν μπροστά. Ο πόλεμος εξαχρειώνει ηθικά τον άνθρωπο, τον υποβιβάζει στην κατάσταση του θηρίου. Προκειμένου να επιβιώσει, και σε καθεστώς ανομίας και βίας, καταφεύγει σε πράξεις απάνθρωπες, που ποτέ δε θα σκεφτόταν σε περίοδο ειρήνης. Ενισχύονται έτσι επικίνδυνα κοινωνικά φαινόμενα, όπως η εγκληματικότητα και η παρεμπόδιση της ομαλής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τέλος, δεν υπάρχει ανάπτυξη αλλά οπισθοδρόμηση. Οι τέχνες και οι επιστήμες μένουν στάσιμες και τα σχολεία κλείνουν. Έτσι, τα παιδιά δε διευρύνουν τους ορίζοντές τους και χάνονται οι ευκαιρίες στη ζωή. Βέβαια, το πιο σημαντικό είναι ότι εκείνα τα παιδιά δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη χαμόγελο. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι οι συνέπειες του πολέμου είναι τραγικές για όλον τον κόσμο.

Oι 5 αισθήσεις μας στον πόλεμο και στην ειρήνη (της Άννας Βρεττού)

Πώς μπορούν οι αισθήσεις μας να αλλάξουν σε καιρό ειρήνης και πολέμου; Ένα βίντεο για την ομορφιά της ειρήνης και την ασχήμια του πολέμου…

Παραδείγματα:

1. Σε καιρό ειρήνης, μια πόλη μπορεί να φτιάξει ένα νέο πάρκο, όπου τα παιδιά μπορούν να παίζουν με ασφάλεια. Σε καιρό πολέμου, το ίδιο πάρκο μπορεί να γίνει επικίνδυνο ή να καταστραφεί.
2. Στην ειρήνη, οι αγρότες μπορούν να καλλιεργούν και να πουλούν τρόφιμα στις αγορές. Στον πόλεμο, τα αγροκτήματα μπορεί να εγκαταλειφθούν και το φαγητό να γίνει σπάνιο.
3. Σε καιρό ειρήνης, οι άνθρωποι μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα για να επισκεφθούν φίλους ή να πάνε διακοπές. Σε καιρό πολέμου, τα ταξίδια μπορεί να περιοριστούν ή να γίνουν επικίνδυνα.

Η αντίληψη του πολέμου στην αρχαία Ελλάδα

Ο πόλεμος εκφράζει την πιο βάρβαρη και ζωώδη πλευρά του ανθρώπου, με τα εγκλήματα να αποτελούν τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση.

Εντούτοις, στην αρχαία Ελλάδα τον αντιλαμβάνονταν ως αθλητικό δρώμενο. Για αυτό τον λόγο οι πολεμικοί κώδικές τους έμοιαζαν περισσότερο με αθλητικούς κανόνες, με τους αρχαίους να προτιμούν κυρίως  όπλα που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με αγωνίσματα (π.χ. το δόρυ).

Η παραπάνω νοοτροπία διευκόλυνε την τήρηση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας και άλλαξε μόνο μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, καθιστώντας την ειρήνη ακόμη περισσότερο αναγκαία, καθώς έγινε αντιληπτό το μέγεθος των κακών που επιφέρουν οι εχθροπραξίες.

«Σε καιρό ειρήνης οι γιοι θάβουν τους πατεράδες τους, αλλά στον πόλεμο οι πατεράδες θάβουν τους γιους τους»

(Θουκυδίδης)

«Όλοι οι πόλεμοι διεξάγονται για την απόκτηση χρημάτων  και οποιαδήποτε ειρήνη είναι καλύτερη από οποιονδήποτε πόλεμο»

(Πλάτωνας)

Η Έννοια της Ολυμπιακής Εκεχειρίας

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ανέκαθεν είχαν ως προαπαιτούμενο για τη διεξαγωγή τους την Ολυμπιακή Εκεχειρία, η οποία στις μέρες μας παραβιάζεται ασύστολα, με πρόσφατα παραδείγματα τους πολέμους σε Ουκρανία και Γάζα. Στην αρχαία Ελλάδα, όμως, όλες οι πλευρές την τηρούσαν και καμία δεν διανοούνταν να «σπάσει» την ειρήνη.

Η Ολυμπιακή Εκεχειρία στην Αρχαία Ελλάδα: Πώς ξεκίνησε/Από ποιους/Ποιον σκοπό εξυπηρετούσε

“Φανταστείτε την ειρήνη….”

Αυτές πρέπει να ήταν οι σκέψεις του βασιλιά Ίφιτου της Ήλιδoς, όταν απευθύνθηκε στο μαντείο των Δελφών, αναζητώντας τρόπο για τον τερματισμό των ατελείωτων εχθροπραξιών ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις-κράτη.
Για πρώτη φορά θεσπίστηκε τον 7ο αιώνα π.Χ., όταν και καθιερώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, με την υπογραφή μιας συνθήκης μεταξύ του Ίφιτου της Ήλιδας, του Κλεισθένη της Πίζας και του Λυκούργου της Σπάρτης.

Σύμφωνα με το μύθο, το μαντείο των Δελφών συμβούλευσε τον Ίφιτο να διοργανώνει κάθε τέσσερα χρόνια αθλητικούς αγώνες στην Αρχαία Ολυμπία, για να σπάσει ο κύκλος της σύγκρουσης και να αντικατασταθεί ο πόλεμος με φιλικό αθλητικό ανταγωνισμό.
Ο Ίφιτος ζήτησε τη συνεργασία του βασιλιά της Σπάρτης Λυκούργου και του βασιλιά της Πίσσας, Κλεισθένη. Μαζί συμφώνησαν να υπογράψουν το μακροβιότερο σύμφωνο ειρήνης, την Ολυμπιακή Εκεχειρία και αναβίωσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ολυμπία, το 776 π.Χ. (συμβολική ημερομηνία). Οι εχθροπραξίες έπαυαν από την έβδομη ημέρα πριν την έναρξη των Aγώνων έως την έβδομη ημέρα μετά τη λήξη τους, επιτρέποντας σε αθλητές και θεατές να μεταβούν στην Oλυμπία, να συμμετάσχουν στους Aγώνες και να επιστρέψουν στις εστίες τους με ασφάλεια.

Παράλληλα, όλοι οι αγώνες ήταν αφιερωμένοι στον Δία και δινόταν έμφαση στο θρησκευτικό μέρος, οπότε όσοι ξεκινούσαν εχθροπραξίες θα προκαλούσαν την οργή των Ολύμπιων Θεών.

Έτσι γεννήθηκε η αρχαία ελληνική παράδοση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας που  αποτελούσε το θεμέλιο λίθο των Ολυμπιακών Αγώνων για δώδεκα αιώνες, και σχεδόν πάντα εφαρμοζόταν .

Η  “εκεχειρία” στην κυριολεξία σημαίνει παύση εχθροπραξιών και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις έχω και χειρ, συγκρατώ, δηλαδή, τα χέρια μου!

Σκοπός της εκεχειρίας  ήταν να δοθεί η δυνατότητα της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες τόσο των αθλητών που ενδεχομένως πολεμούσαν εκείνο το διάστημα, όσο και των εμπλεκομένων σε πολέμους  που επιθυμούσαν να μεταβούν στην Ολυμπία για να παρακολουθήσουν ως θεατές τους αγώνες.

Το μαντείο των Δελφών κατείχε ιδιαίτερο κύρος και πολιτικό ρόλο στην αρχαιότητα, οπότε διασφάλιζε την υπογραφή και τήρηση της εκεχειρίας από όλες τις πόλεις-κράτη. Με βάση την ιστορία, πριν από την έναρξη των Αγώνων, το μαντείο έστελνε τρεις κήρυκες να αναγγείλουν την ανακωχή που χαρακτηριζόταν ιερή, αδιαφορώντας για τις διαφορές που μπορεί να είχαν οι εκάστοτε πόλεις-κράτη.

 Η ιστοσελίδα της Ολυμπιακής Επιτροπής ανέφερε ότι στόχος ήταν να μπει τέλος στους πολέμους που έκαναν την Πελοπόννησο να δεινοπαθεί. Τότε στην περιοχή ήταν σε εξέλιξη η κάθοδος των Δωριέων, η κατάρρευση του μυκηναϊκού πολιτισμού και, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, κατέφθαναν μετανάστες από αυτοκρατορίες της Ανατολής που κατέρρεαν , κυρίως των Αιγυπτίων και έπειτα των Ασσυρίων.

Δείτε την ιστορία της Ολυμπιακής Εκεχειρίας σε κόμικ, από το Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας! Το βίντεο είναι βασισμένο στο κόμικ του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας “The Truce story”.

Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος για τον οποίο γίνονταν οι αγώνες  στην αρχαία Ολυμπία. Για να επιτραπεί στις αντιμαχόμενες ελληνικές πόλεις-κράτη να αφήσουν κατά μέρος τις συγκρούσεις, να γιορτάσουν την αλληλεγγύη, να βιώσουν μια ειρήνη εμπνευσμένη από τον αθλητισμό, να φανταστούν την ειρήνη…

Τι επιδιώκει η Ολυμπιακή Εκεχειρία να πετύχει στη σύγχρονη εποχή;

Στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες γίνεται μεγάλη προσπάθεια να αναβιώσουν όσο γίνεται πιο αυθεντικά το τελετουργικό της αρχαιοελληνικής εποχής. Από την αφή της Ολυμπιακής φλόγας, που γίνεται παραδοσιακά και σήμερα στην αρχαία Ολυμπία, από όπου η φλόγα μεταφέρεται στην εκάστοτε έδρα των Αγώνων, μέχρι την είσοδο της Ολυμπιακής φλόγας στο στάδιο στην τελετή έναρξης και την παρέλαση των αθλητών, το σύγχρονο τελετουργικό αναβιώνει το τελετουργικό των Ολυμπιακών Αγώνων που διεξάγονταν στην αρχαία Ελλάδα.

Δυστυχώς, αυτή η παγκόσμια γιορτή των Ολυμπιακών Αγώνων σημαδεύεται περισσότερο από ποτέ από τη μάστιγα του πολέμου και της βίας, από την κλιματική κρίση, από τις βαθιές διαιρέσεις και τις κοινωνικές ανισότητες.

Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, οι Ολυμπιακοί Αγώνες μάς δίνουν το έναυσμα να αναλογιστούμε τις θεμελιώδεις αξίες του Ολυμπισμού. Είναι οι ίδιες αξίες που ενέπνευσαν δύο επιφανείς προσωπικότητες του 19ου αιώνα, τον Γάλλο ανθρωπιστή Pierre de Coubertin και τον Έλληνα διανοούμενο Δημήτρη Βικέλα.

Αυτοί οι δύο οραματιστές συνέχισαν, μετά από αιώνες, την πορεία της ολυμπιακής δάδας και το 1896 επανέφεραν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αποκαθιστώντας τις θεμελιώδεις αξίες τους: την ειρήνη, την ανεκτικότητα, την αλληλεγγύη και τον σεβασμό.

Η Ολυμπιακή Εκεχειρία βρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των αξιών.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αναβίωσαν στη σύγχρονη εποχή, στην Αθήνα, το 1896, εξυμνώντας τις ανθρώπινες αξίες, την ευγενή άμιλλα και την ειρηνική συνύπαρξη, μέσα από τον αθλητισμό, τις αξίες και τις αρχές του Ολυμπισμού, όλων των ανθρώπων και όλων των πολιτισμών.

“Αν καταφέρουμε να έχουμε ειρήνη για 16 ημέρες, ίσως μια μέρα να μπορέσουμε να έχουμε για πάντα”.

Όπως ακριβώς η Ολυμπιακή Φλόγα, το μήνυμα του Ολυμπισμού και της Ολυμπιακής Εκεχειρίας μπορεί και πρέπει να φτάσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα όραμα για ένα καλύτερο μέλλον. Χωρίς διακρίσεις με βάση τη φυλή, το φύλο ή τη θρησκεία. Χωρίς βία. Με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. Αυτό το μήνυμα, αυτό το όραμα, έχει αναγνωριστεί από τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία υιοθέτησαν από το 1993 ένα σχετικό Ψήφισμα.

Κατά τα τέλη της τελευταίας χιλιετίας, δημιουργήθηκε ένα ισχυρό κίνημα για την αναβίωση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας.

Σκοπός του κινήματος είναι η ενθάρρυνση των εθνών να τηρούν την Ολυμπιακή Εκεχειρία και να παύουν όλες τις εχθροπραξίες κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Ελπίδα του, να εμπνεύσει την ανθρωπότητα και να δημιουργήσει ένα απολύτως αναγκαίο παράθυρο ευκαιρίας για την ειρηνική επίλυση των διαφορών. Υπόσχεσή του, να υπάρξει δυνατότητα ειρήνης και πέρα από τη διάρκεια των Αγώνων.

Κάθε 4 χρόνια η ανθρωπότητα παρακολουθεί με δέος τους λαούς όλου του κόσμου να ενώνονται κάτω από έναν φιλικό ανταγωνισμό. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι ένα πραγματικά εμπνευσμένο θέαμα που μας κάνει να αναρωτιόμαστε… Γιατί να μην μπορεί να είναι πάντα έτσι; Φαντάσου την ειρήνη…

Η Ολυμπιακή Εκεχειρία θα μπορούσε να γίνει ένα μοναδικό εργαλείο για την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης. Θα μπορούσε να βοηθήσει στην προώθηση του διαλόγου και της ειρήνης. Καλεί την ανθρωπότητα να χαμηλώσει τα όπλα και να εργαστεί για την ειρήνη, τον αμοιβαίο σεβασμό, την κατανόηση και τη συμφιλίωση. Καλεί να πάψουν οι εχθροπραξίες κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων αλλά και μετά, και κινητοποιεί τους νέους του κόσμου προς τον σκοπό της ειρήνης.
Αν και είναι περιορισμένη σε διάρκεια και έκταση, η Ολυμπιακή Εκεχειρία μπορεί να προσφέρει ένα ουδέτερο σημείο για μια κοινή συναίνεση, ένα παράθυρο χρόνου για να αρχίσει ο διάλογος, μια παύση για την παροχή ανακούφισης στον πληθυσμό που υποφέρει.

Ποιο είναι το σύμβολο της Ολυμπιακής Εκεχειρίας;

Η Ολυμπιακή Εκεχειρία συμβολίζεται από το περιστέρι της ειρήνης στο φόντο της παραδοσιακής Ολυμπιακής φλόγας πάνω από τα Ολυμπιακά δαχτυλίδια. Στο σύμβολο, η φλόγα είναι φτιαγμένη από πολύχρωμα ζωηρά στοιχεία και παραπέμπει σε εκδηλώσεις για τον εορτασμό του ανθρώπινου πνεύματος. Αυτά τα στοιχεία συμβολίζουν ανθρώπους από όλες τις φυλές που έρχονται μαζί για την τήρηση της Εκεχειρίας.

Γιατί τα Ολυμπιακά ιδεώδη είναι και ιδεώδη των Ηνωμένων Εθνών;

Όπως λέει ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, κ. Κόφι Άνναν:
«Τα Ολυμπιακά ιδεώδη είναι και ιδεώδη των Ηνωμένων Εθνών: ανοχή, ισότητα, ίση μεταχείριση και, πάνω από όλα, ειρήνη. Μαζί, οι Ολυμπιακοί Αγώνες και τα Ηνωμένα Έθνη μπορούν να γίνουν μια νικηφόρος ομάδα. Όμως ο αγώνας δεν θα κερδηθεί εύκολα.

Πόλεμος, μισαλλοδοξία και στέρηση συνεχίζουν να υπάρχουν στη γη. Πρέπει να αντισταθούμε. Όπως οι αθλητές αγωνίζονται για παγκόσμια ρεκόρ, έτσι κι εμείς πρέπει να παλέψουμε για την παγκόσμια ειρήνη. Για αυτό είναι τόσο σημαντικό που η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) αναβίωσε την αρχαία ελληνική παράδοση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, καλώντας να σταματήσουν όλες οι εχθροπραξίες κατά τη διάρκεια των Αγώνων. Μαζί με τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών καλούμε όλους όσοι βρίσκονται σε πόλεμο να συμμετάσχουν στην Ολυμπιακή Εκεχειρία. Αυτό μπορεί να ακούγεται ουτοπικό. Όμως, όπως κάθε αθλητής θα σας πει, τίποτα δεν γίνεται χωρίς όνειρα…».

Το 1993 μπήκε η Ολυμπιακή Εκεχειρία για πρώτη φορά στην ατζέντα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών;

Η ΔΟΕ ήταν αυτή που για πρώτη φορά από την αρχαιότητα πήρε την πρωτοβουλία το 1992 για την αναβίωση της ιδέας της Ολυμπιακής Εκεχειρίας . Σε μια προσπάθεια να δοθεί μεγαλύτερη προβολή στην Ολυμπιακή Εκεχειρία, η ΔΟΕ αποφάσισε να περάσει την ιδέα στα Ηνωμένα Έθνη. Η αίτηση της ΔΟΕ έγινε εύκολα αποδεκτή από τον παγκόσμιο οργανισμό, που αποφάσισε να συμπεριλάβει την ερώτηση στην ατζέντα της 48ης Συνόδου της Γενικής Συνέλευσης. Η 48η Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης, υιοθέτησε ομόφωνα ένα ψήφισμα το οποίο συνυπέγραφαν 121 μέλη για την τήρηση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, με την ευκαιρία της εκατονταετηρίδας της ΔΟΕ. Το ψήφισμα του 1993 (Α/RES/48/11), υπέρ της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, είναι ένα ορόσημο στην ιστορία του Ολυμπισμού. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι τα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών που υποστηρίζουν την Εκεχειρία έχουν υπογραφεί από τα περισσότερα Κράτη-Μέλη συγκριτικά με άλλα ψηφίσματα στην ιστορία του Οργανισμού και επίσης ότι το θέμα αυτό συζητείται κάθε δυο χρόνια.

Η Ολυμπιακή Εκεχειρία του 21ουαιώνα : « Μια ουτοπία σε πέντε κύκλους»

Αν θέλουμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα θα πρέπει πρώτα να την κατανοήσουμε, όπως έλεγε ένας μεγάλος φιλόσοφος! Να την παραδεχτούμε, ώστε να την αλλάξουμε!

Η διεθνής δημοσιογραφική κοινότητα χαρακτήρισε  την 33η Ολυμπιάδα «ουτοπία σε πέντε κύκλους», δεδομένης της κατάστασης που επικρατούσε ανά τον κόσμο και, όντως, αντικατοπτρίστηκε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξήχθησαν  εδώ και λίγες ημέρες στο Παρίσι.
Δυστυχώς η παγκόσμια κοινότητα είδε την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή να δέχεται ή να μην δέχεται συμμετοχές ομάδων που οι χώρες τους πρωταγωνιστούν στις πολεμικές συγκρούσεις αναλόγως των πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού φέτος, διεξάγονταν κατά τρόπο προκλητικό για το αρχαίο πνεύμα της εκεχειρίας, δύο πόλεμοι.

Με την Ουκρανία, η οποία συμμετείχε επίσημα, με την έγκριση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, να εισβάλει στη Ρωσική πόλη Κουρσκ κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Και με τη Ρωσία, το θύμα δηλαδή της Ουκρανικής πολεμικής επίθεσης, να μην μπορεί να συμμετέχει επισήμως, αλλά μόνο με όσους αθλητές της θα δέχονταν να παρελάσουν σαν ουδέτερη αποστολή, χωρίς σημαία και χωρίς τον εθνικό ύμνο της πατρίδας τους. Με αποτέλεσμα να δεχτούν την ταπεινωτική αυτή προϋπόθεση  ελάχιστοι μόνο Ρώσοι αθλητές. Με την ουδέτερη Ρωσική και Λευκορωσική αποστολή να μην αριθμεί ούτε στο 10% της αντίστοιχης των προηγούμενων αγώνων.

Ανεξαρτήτως του ποιος ξεκίνησε και ποιος ευθύνεται γι’ αυτόν τον πόλεμο, κάτι που δεν απασχολούσε, άλλωστε, το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαίας εποχής, το γεγονός ότι η εκεχειρία παραβιάστηκε μονομερώς από την Ουκρανία, δεν θα έπρεπε να μείνει χωρίς αντίδραση από τους σύγχρονους Ελλανοδίκες της ΔΟΕ. Ούτε θα έπρεπε να μείνει χωρίς την καταδίκη της διεθνούς κοινότητας.

Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού όμως, συνεχίζονταν ανενόχλητη και η άγρια πολεμική επίθεση του Ισραήλ στα Παλαιστινιακά εδάφη.
Την ίδια ώρα που το Ισραήλ βομβάρδιζε άμαχους Παλαιστίνιους στη Γάζα και αλλού, η αθλητική αντιπροσωπεία του συμμετείχε ανενόχλητη στους αγώνες του Παρισιού, με τις ευλογίες της ΔΟΕ και την ανοχή της διεθνούς κοινότητας.

«Μπορούμε πραγματικά να κλείσουμε τα μάτια επειδή το σόου έπρεπε να αρχίσει, και να ξεχάσουμε ότι 400 ουκρανοί αθλητές που θα μπορούσαν να είχαν προκριθεί επιστρατεύτηκαν για το μέτωπο και πέθαναν;» γράφει στη Repubblica ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι.
«Τελικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι απλώς η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα»
Πηγή: Protagon.gr

Φλόγα ειρήνης και εκεχειρίας από την Ιερή Γη της Αρχαίας Ολυμπίας

Κάθε 4 χρόνια  στον  ιερό  τόπο  της  Ολυμπίας,  γίνεται η  τελετή  αφής  της Ολυμπιακής Φλόγας. Στον τόπο όπου γεννήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και όπου κάθε τέσσερα χρόνια οι αρχαίοι Έλληνες ενώνονταν για να τιμήσουν τους θεούς τους η Ολυμπιακή Φλόγα  έκαιγε σε όλη τη διάρκεια των Αγώνων και αντιπροσώπευε τα ιδανικά της ειρήνης και της ενότητας μεταξύ των λαών.
Πανανθρώπινες αξίες Πολιτισμού  που σήμερα μέσω του ταξιδιού της Ολυμπιακής φλόγας  από την Ολυμπία στην εκάστοτε διοργανώτρια πόλη διαδίδεται  από χέρι σε χέρι  αδιάκοπα ένα πανανθρώπινο, οικουμενικό μήνυμα:

Το Μήνυμα της Ειρήνης και της  Συμφιλίωσης των Λαών.

Η Ολυμπιακή Ιδέα  που  γεννήθηκε εδώ  δεν περιορίζεται στον αθλητισμό, αλλά δίνει νόημα και περιεχόμενο στο ιδεώδες της αξίας  του ανθρώπου. Αυτή είναι και η μεγάλη συνεισφορά των Ελλήνων. Το πέρασμα από τον μύθο, στην ιστορική αλήθεια και  πραγματικότητα.

Η Ολυμπία,  γενέτειρα και  λίκνο των αγώνων, κρατά μέσα στο πέρασμα των χρόνων το  χρέος να παραμείνει θεματοφύλακας των αξιών και  ιδανικών του Ολυμπιακού πνεύματος.

Από την  Ολυμπία στέλνουμε κάθε 4 χρόνια το αυθεντικό μήνυμα της παγκόσμιας Ειρήνης τονίζοντας πως σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουμε χρέος να προστρέξουμε και πάλι σε Οικουμενικές Αξίες.

Αξίες όπως αυτές της ειρήνης, της εκεχειρίας, της συναδέλφωσης των λαών, της αλληλεγγύης και του ευ αγωνίζεσθαι. Αξίες όπως η δικαιοσύνη, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα, η μέριμνα για την περιβαλλοντική ισορροπία.

Η Αρχαία Ολυμπία με την βαριά κληρονομιά και το τεράστιο ιστορικό φορτίο στέλνει σε κάθε διοργανώτρια πόλη το Ολυμπιακό Φως,  κάνοντας έκκληση  στην Παγκόσμια Κοινότητα για Ειρήνη, για Σεβασμό στις ανθρώπινες Αξίες και τα θεμελιώδη δικαιώματα.

Καλεί τις εμπόλεμες πλευρές να σεβαστούν το ιερό φως και την Εκεχειρία. Κάθε τόπος έχει το χρέος του απέναντι στην Ιστορία. Το αιώνιο χρέος της Ολυμπίας είναι να δηλώνει παρούσα σε κάθε προσπάθεια διασφάλισης και σεβασμού αυτών των αξιών.

Απαιτείται να τρέξουμε όλοι  νοητά, δίπλα στην ολυμπιακή φλόγα  που διασχίζει τόπους, έθνη, πολιτισμούς και θρησκείες και να μεταφέρουμε τα μηνύματα της μέσα από αυτό το σπουδαίο ταξίδι. Ένα ταξίδι που θα έχει πάντα αφετηρία τον ιερό τούτο τόπο, όποιος και αν είναι κάθε φορά ο τερματισμός. Η αφή της Ολυμπιακής φλόγας είναι μια υπενθύμιση της άμεσης σύνδεσης αυτής της αρχαίας κληρονομιάς με τη σύγχρονη Ελλάδα.

Θα πρέπει να εμφυσήσουμε στα παιδιά τον αγώνα  για την επικράτηση και τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης. Είναι σημαντικό να κατανοήσουν ότι η ζωή μας δεν έχει κανένα νόημα αν δε ζούμε ειρηνικά .Θα πρέπει να ενεργοποιούνται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που μπορούν να καταδείξουν τη φρίκη του πολέμου και να ευαισθητοποιήσουν το κοινό για τον αγώνα υπέρ της ειρήνης .
Ακόμη ,οι πνευματικοί ηγέτες έχουν χρέος να παραδειγματίζουν με τη στάση τους και να συμμετέχουν σε κάθε καταδίκη του πολέμου, θεωρητική ή έμπρακτη.

Εσείς τι πιστεύετε ; Μήπως ήρθε η ώρα να αναλάβουμε δράση ; Γιατί μόνο τότε θα ανακόψουμε τη λαίλαπα του πολέμου και θα νικήσουμε τον φόβο του θανάτου και κάθε μορφή βαναυσότητας και απανθρωπιάς.

Πόλεμος-Ειρήνη (6o Πειραματικό Γυμνάσιο Αλεξανδρούπολης)

Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να κάνουμε τον κόσμο μας πιο ειρηνικό. Γιατί η ειρήνη δεν είναι απλά ο στόχος μας – είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε για έναν καλύτερο κόσμο!

Δείτε περισσότερα γι΄αυτόν εδώ:

https://gr.humanrights.com/voices-for-human-rights/martin-luther-king-jr.html

https://www.sansimera.gr/biographies/1267

https://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=1399

https://el.wikipedia.org/wiki

“Έχω ένα όνειρο…”- “I have a dream…” έτσι άρχιζαν οι περισσότερες φράσεις του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στην ιστορική του ομιλία που άλλαξε τον κόσμο:

 

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΕΤΑ  ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΒΙΝΤΕΟ

Λήψη αρχείου

Δείτε το ΦΕ κι εδώ: https://drive.google.com/file/d/1l4mcC3lvdQjPPdn0dMyjBsEoMDP_W4XX/view

“Έχουμε ένα όνειρο… κι εμείς!”

Στα εργαστήρια δεξιοτήτων οι μαθητές και οι μαθήτριες της Ε΄ τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου (κατά το σχολικό έτος 2024-2025) ασχολήθηκαν με το θέμα της ειρήνης στην καθημερινή μας ζωή. Γνώρισαν ανάμεσα σε άλλα σημαντικά πρόσωπα που αγωνίστηκαν για την ειρήνη(χωρίς βία) και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Με αφορμή την ομιλία του “Έχω ένα όνειρο…”  έκαναν και τα παιδιά τις δικές τους σκέψεις για τα δικά τους όνειρα στον κόσμο… Τα παρουσιάζουμε εδώ με μουσικό χαλί τους μελοποιημένους από την τεχνητή νοημοσύνη στίχους της εκπαιδευτικού της τάξης Σωτηρίας Κίτσιου.

2)Μαχάτμα Γκάντι

Δείτε περισσότερα γι΄αυτόν εδώ:

https://gr.humanrights.com/voices-for-human-rights/mahatma-gandhi.html

 

3)Μαλάλα Γιουσαφζάι

Δείτε περισσότερα γι΄αυτή εδώ:

https://el.wikipedia.org/wiki

https://www.europarl.europa.eu/sakharovprize/el/malala-yousafzai-2013-pakistan-/products-details/20200331CAN54205

 

4)Μητέρα Τερέζα

Δείτε περισσότερα γι΄αυτήν  εδώ:

https://el.wikipedia.org/wiki

https://www.sansimera.gr/biographies/1676

5 Σεπτεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Φιλανθρωπίας

 

Κουίζ  με ερωτήσεις βασισμένες στο ποίημα:

Λήψη αρχείου

 

Το  κουίζ  και σε ψηφιακή  μορφή. Δείτε το πατώντας πάνω στην εικόνα:

 

Ομαδική δραστηριότητα  που μπορεί να συνδεθεί με την εκεχειρία:

Μιλήστε με τα παιδιά για την εκεχειρία και τι ακριβώς είναι. Θα βρείτε πολλές και χρήσιμες πληροφορίες στο άρθρο  μας αυτό. Επίσης δείτε και τους ολυμπιακούς κύκλους με τα χρώματά τους και τι σημαίνουν αυτά. 

Χρησιμοποιήστε την παρακάτω παρουσίαση για να κάνετε την κατάλληλη προεργασία πριν δώσετε το ΦΕ για τη  δραστηριότητα. Πατήστε πάνω στην εικόνα για να τη δείτε:

***Αν θέλετε- και θα είχε μάλλον περισσότερο ενδιαφέρον η δραστηριότητα αυτή-μπορείτε να αφήσετε τα παιδιά να δουλέψουν στις ομάδες τους πρώτα το ΦΕ και κατόπιν να προσθέσετε τις επιπλέον πληροφορίες ενημερώνοντάς τα  για όσα δεν γνωρίζουν…

Είναι στην ευχέρεια του κάθε εκπαιδευτικού να το χρησιμοποιήσει όπως κρίνει.

Λήψη αρχείου

 

“ΕΙΡΗΝΗ” – Γιάννης Ρίτσος

Το ποίημα «Ειρήνη» γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο στη δεκαετία του 1950, και αφιερώθηκε στον Κώστα Βάρναλη. Πρόκειται για ένα ποίημα που ο ποιητής αγαπούσε ιδιαίτερα και συνήθιζε να απαγγέλλει στις συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις, και που σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ…

Ένα υπέροχο ποίημα-ύμνος στην ειρήνη…εκεί στα απλά και καθημερινά!!!
Γιατί είναι τελικά πολύ λίγα τα πράγματα που τους έχουμε δώσει μέσα στη μέρα μας τη θέση που τους αξίζει!!! Πόσο μάλλον στη ζωή μας…Και φοβάμαι πως δεν θα το κάνουμε ούτε αύριο ούτε την επόμενη μέρα…οι περισσότεροι από εμάς…
Ας προσπαθήσουμε να υπάρξουμε με αξιοπρέπεια και να μην εγκαταλείψουμε τα όπλα σε έναν πόλεμο τελικά διαφορετικό από τους άλλους!!! … που όταν ΔΕΝ δώσεις…τότε ΘΑ χάσεις!!!! Και που αν το καταλάβει κανείς νωρίς…ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΠΟΤΕ!
Με τη μοναδική απαγγελία του Γιάννη Ρίτσου…

 

“Ειρήνη”

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που’ σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές που’ καψε η πυρκαγιά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος
Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κι οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τρένο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.

Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου,
αυτό  είναι η ειρήνη.
Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου,
αυτό  είναι η ειρήνη.

Οι χαρταετοί της ειρήνης

Δράση κοινωνικού ακτιβισμού(Σολωμού Γεωργία)

Στο υλικό που ακολουθεί θα βρείτε πολλές ιδέες για δραστηριότητες με θέμα την ειρήνη:

Λήψη αρχείου

Παραπάνω στο άρθρο είδαμε και αναφέραμε παραδείγματα πάνω στη σκέψη ότι              Η ειρήνη μπορεί να οικοδομείται παντού και σε κάθε στιγμή…

Ας  ρωτήσουμε τα παιδιά τι είναι για εκείνα η ειρήνη. Και ας  τους ζητήσουμε να σκεφτούν απλές στιγμές ειρήνης  στην καθημερινότητα της ζωής στον κόσμο…

 

Λήψη αρχείου

---

Συναφή άρθρα 

© THE BOX /μια ταινία μικρού μήκους για τη βία και τον παραλογισμό του πολέμου

 

© Το αντιπολεμικό μήνυμα μέσα από τραγούδια ταινίες & Animation /21 Σεπτεμβρίου Διεθνής Ημέρα Ειρήνης /

© Το ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ μέσα από την τέχνη της Ζωγραφικής / «Συνοµιλώντας µε τη Γκουέρνικα»

 

©  Μη ξεχνάτε τα παιδιά… ένα καλλιτεχνικό αντιπολεμικό πρότζεκτ

 

Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.