ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ Μαρία Σταμάτογλου 

Ο πόλεμος μαίνεται και ο Έκτορας επιστρέφει στην πόλη της Τροίας για να εκτελέσει εντολή, δεν μπορεί όμως να μην αναζητήσει τη γυναίκα και το παιδί του. Αυτή η  συζυγική ομιλία, ένα διάλειμμα από τον πόλεμο και ένα ηχηρό μήνυμα για την αξία της ειρήνης, ενέπνευσε καλλιτέχνες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Η Ελευθερία, η Ιωάννα, ο Στράτος και ο Ανέστης από το Β1 συνέθεσαν την εικαστική παρουσίαση αυτής της συζυγικής σκηνής, προβάλλοντας εικόνες διαφόρων καλλιτεχνών που την αναπαριστούν και συνοδεύοντάς τες με στίχους από το ομηρικό κείμενο. Ως μουσική υπόκρουση της παρουσίασης χρησιμοποίησαν το τραγούδι “Έκτορας και Ανδρομάχη” των Ι. Καμπανέλλη και Μ. Χατζιδάκι.

Στα πλαίσια του αφιερώματος στον Κ. Π.Καβάφη, οι μαθητές μας έγραψαν ποιήματα χρησιμοποιώντας λέξεις του ποιητή υπερήφανα σας τα παρουσιάζω:

“Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος”

Η σκέψη είναι πτωχική

το ίδιο είναι και η πνοή.

Παρηγορία θέλω να βρω

στον καλοκαιρινό ουρανό.

Από θάλασσες περνώ

στο νησί για να βρεθώ.

Την καρδιά μου ακολουθώ

όλο τείχη προσπερνώ.

Αφανισμένος κολυμπώ

στον κοραλλένιο τον βυθό.

Η καρδιά μου με αφήνει

στα μισά της διαδρομής

και ποτέ μου δε θα ζήσω

τη χαρά της επιστροφής.

Νίκος, Σπύρος, Αντώνης, Ανδρέας, Δημήτρης

“Ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω“

Ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω.

Δεν ελπίζω στις μέρες του μέλλοντος

που στέκονται  μπροστά μου.

Η μια μέρα μονότονη η άλλη απαράλλακτη,

δεν βλέπω άσπρη μέρα.

Καινούριους τόπους δεν θα βρω,

τα καλοκαίρια πάνε

και οι χειμώνες πέρασαν,

ερείπια μαύρα θα’ ναι.

Άρης, Δημήτρης, Αλέξης, Ντανιέλ

“Πολλά καλοκαιρινά πρωιά“

Μονότονη η ζωή δίχως τη θάλασσα για συντροφιά.

Κάθε ταξείδι σε νησί, ο δρόμος προς τη γαλήνη της ψυχής.

Καλοκαίρια πτωχικά δίχως τη θάλασσα αγκαλιά.

Καθώς κάθομαι στην αμμουδιά, ο ήλιος αντανακλά.

Το πνεύμα μου νεκρό πριν στο πλοίο να εμβώ

για ένα μακρινό προορισμό.

Ένα ερείπιο η καρδιά μου, με τη θάλασσα μακριά μου.

Πρωινές περιπέτειες αναζητώ μέσα στο γιαλό.

Το φως του ουρανού κοιτάζω και αναπολώ

το Ποσειδώνιο φως.

Κατερίνα, Αμαλία, Στεφανία, Μαριαλένα, Ζωή

“Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μην μοιάζει“

Οι μέρες μου μονότονες και βαρετές θα μένουν,

θα μοιάζουν σαν τις χθεσινές και αύριο δεν θα’ χουν.

Θα είναι απαράλλακτες και όλο θα πληθαίνουν,

σαν δυο γραμμές από κεριά που όλο θα μακραίνουν.

Αυτή τους η μορφή πάντα θα με λυπεί,

σαν μια απαίσια βοή που θα μ’ ακολουθεί.

Στις σκοτεινές μου κάμαρες ψάχνω παράθυρα να βρω.

Ελπίδα να ιδώ για να μπορέσω να σωθώ.

Μαρία, Ήβη, Γωγώ, Φωτεινή, Ζωή

“Όσο μπορείς“

Όσο μπορείς προσπάθησε να φτιάξεις τη ζωή σου,

να δώσεις ένα νόημα στην άσκοπ’ ύπαρξή σου.

Μη σπαταλάς το χρόνο σου με ανθρώπους που δε μοιάζεις,

μόνο και μόνο για να βρεις κάποιον να διασκεδάζεις.

Μην παριστάνεις τον πλούσιο μήτε και τον μοντέρνο,

για να μη γίνεις στη ζωή λουλούδι μαδημένο.

Να μείνεις αναλλοίωτος στην ίδια τη ζωή σου,

να μην εξευτελίζεσαι, κράτα την άποψή σου.

Έτσι θα γίνεις ευτυχής στον κόσμο που υπάρχεις,

αφού θα εύρεις στη ζωή υπέροχες υπάρξεις.

Ο χαρακτήρας σου και η προσωπικότητά σου να σου γεμίζουν το κενό,

να είναι η συντροφιά σου.

Όσο μπορείς προσπάθησε να είσαι αληθινός,

αλλιώς θα είσαι ψεύτικος και ένας ελεεινός.

Τις συμβουλές μας άκουσε αν θες να ευτυχήσεις,

αλλιώς θα έχεις στη ζωή απαίσιες αναμνήσεις.

Μαρία, Ήβη, Γωγώ, Φωτεινή

Το σκηνικό των “Ελεύθερων Πολιορκημένων”

Παίρνει σάρκα και οστά ο περίφημος φράχτης που θα εικονίζει το περιβάλλον που έκλεινε όμορφα αλλά ασφυκτικά τους Μεσολογγίτες στην παράσταση των “Ελεύθερων Πολιορκημένων”! Οι μικροί ζωγράφοι μας θα μας αφήσουν άφωνους στο τέλος. Απομένει το γαλάζιο του ουρανού και το γκρι των κανονιοβολισμών. Ευχαριστούμε Αιμιλία, Σταυρίνα, Ανδρέα, Άρη, Μαργαρίτα, Άννα – Μαρία και όσους άλλους από την ομάδα “έβαλε το χεράκι της”, γιατί πράγματι απεδείχθη θαυματουργό.

Μην ξεχνάμε όμως ότι την ευθύνη, την επίβλεψη και το συντονισμό του έργου έχει ο κατεξοχήν καλλιτέχνης του σχολείου μας, ο κ. Βάης!