ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ Μαρία Σταμάτογλου 

Γεια σας, με λένε Άλκη και θα σας διηγηθώ παρακάτω μια ιστορία, που όσο κι αν μοιάζει με παραμύθι, είναι πραγματικά αληθινή και έγινε και βιβλίο! Είναι η ιστορία του φίλου μου και συμμαθητή μου Ναβίντ που δεν ήρθε για διακοπές…

«Μια φορά και έναν καιρό, ο Ναβίντ ζούσε στη χώρα του ωραία και καλά, αλλά μετά ήρθε ένας τρελός Πρόεδρος και από τότε όλα έγιναν άσχημα και κακά. Η μαμά του Ναβίντ απολύθηκε από το νοσοκομείο που δούλευε γιατί δεν συμπαθούσε τον Πρόεδρο και ο μπαμπάς του (ο κ. Γιουσίφ) μπήκε στη φυλακή γιατί έγραψε στην εφημερίδα του ότι ο λαός θέλει δημοκρατία.

Για να γλιτώσει ο Ναβίντ και η μαμά του έφυγαν κρυφά και πήγαν προσωρινά σε μία καινούργια χώρα. Εκεί έμειναν πολλούς μήνες. Έπρεπε να δουλέψουν, να μαζέψουν λεφτά για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Αν πήγαιναν στην αστυνομία της χώρας να βγάλουν χαρτιά ή να ζητήσουν οποιαδήποτε βοήθεια, οι αστυνομικοί θα τους έστελναν πίσω στην πατρίδα του, γιατί είναι φίλοι με τον κακό Πρόεδρο. Γι’ αυτό έπρεπε να ξαναφύγουν κρυφά. Αλλά για να ξαναφύγουν έπρεπε πάλι να πληρώσουν ένα σωρό λεφτά.

Έτσι κι ο Ναβίντ, από ανάγκη δούλεψε σε κείνη τη χώρα. Μαζί με τη μαμά του, για πολλούς μήνες έκαναν τους ράφτες σε ένα υπόγειο και μικρό ραφτάδικο. Έπαιρναν πολύ λίγα λεφτά, γι’ αυτό, αν ήθελαν να φύγουν μια ώρα αρχίτερα από τη χώρα αυτή, έπρεπε να δουλεύουν πολλές ώρες. Και αυτό έκαναν! Δούλευαν περίπου 15 ώρες την ημέρα και τελικά αφού μάζεψαν κάποια λεφτά, τα έδωσαν σε έναν άνθρωπο που είχε μια βάρκα για να τους περάσει στην Ελλάδα.

Αυτός ο άνθρωπος, στη βάρκα του, δεν έβαλε μόνο τον Ναβίντ και την κ. Γιουσίφ. Παρόλο που η βάρκα ήταν μικρή, στρίμωξε μέσα κι άλλους πολλούς ανθρώπους, γυναίκες, άντρες, παιδιά. Κόσμο από πολλές διαφορετικές χώρες, που ήθελε να έρθει στην Ελλάδα. Όλοι ήταν αμίλητοι και στα μάτια τους είχαν μία στεναχώρια και ένα φόβο. Ο Ναβίντ κατάλαβε ότι μάλλον και αυτοί οι άνθρωποι είχαν αναγκαστεί να φύγουν από τα σπίτια τους, όπως ο ίδιος και η μητέρα του.

Το ταξίδι με τη βάρκα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Είχε κύμα και κουνούσε πολύ. Σε κάποια στιγμή και όταν η βάρκα πλησίαζε στην ακτή, ο βαρκάρης είπε σε όλους να πηδήξουν στη θάλασσα. Η κ. Γιουσίφ τότε, του είπε με δυνατή φωνή ότι τον είχαν πληρώσει ένα σωρό λεφτά για να τους βγάλει στην ακτή και όχι για να τους ρίξει στη θάλασσα. Κάποιοι άλλοι φώναξαν ότι δεν ήξεραν κολύμπι όμως αυτός ο άνθρωπος ήταν πολύ κακός τελικά, γιατί έβγαλε ένα όπλο και είπε σε όλους όσους ήταν στη βάρκα: «Ή βουτάτε στη θάλασσα ή σας γεμίζω τρύπες».

Αναδημοσίευση από τις ιστορίες προσφύγων.

Την ιστορία του Ναβίντ μπορείς να τη γράψεις εσύ, αν παίξεις το παρακάτω παιχνίδι:

παίξε το παιχνίδι με το Ναβίντ

“Σάμος: Συγκλονισμένη η Ύπατη Αρμοστεία από τη νέα τραγωδία στο Αιγαίο

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες εκφράζει τη βαθιά της θλίψη με αφορμή το νέο τραγικό ναυάγιο που σημειώθηκε σήμερα τα ξημερώματα. Τουλάχιστον είκοσι δύο άτομα (12 γυναίκες, 6 άντρες και 4 παιδιά) πνίγηκαν ανοιχτά της Σάμου, όταν το σκάφος στο οποίο επέβαιναν ανετράπη. Τριάντα έξι άτομα διασώθηκαν στο πλαίσιο κοινής επιχείρησης του ελληνικού Λιμενικού και της Frontex. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, πρόκειται για Σομαλούς, Ερυθραίους και Σύρους. Κλιμάκιο της Ύπατης Αρμοστείας βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη Σάμο για να συνδράμει τους διασωθέντες.

Τις δύο τελευταίες μέρες, περισσότεροι από 250 άνθρωποι διασώθηκαν από τις ελληνικές αρχές σε τρεις ξεχωριστές θαλάσσιες επιχειρήσεις.

Χθες (4 Μαΐου), η Ύπατη Αρμοστεία επισκέφτηκε στον Πειραιά 147 άτομα συριακής κι αιγυπτιακής καταγωγής, μεταξύ των οποίων κι ένας μεγάλος αριθμός ασυνόδευτων παιδιών, όπου είχαν μεταφερθεί μετά από επιχείρηση έρευνας και διάσωσης των λιμενικών αρχών νότια της Κρήτης. Το σκάφος τους είχε μείνει ακυβέρνητο για περισσότερες από τρεις ημέρες στη Μεσόγειο, μεταξύ Ελλάδας και Μάλτας. Η Ύπατη Αρμοστεία παρείχε ενημέρωση, υπηρεσίες διερμηνείας και διένειμε ανθρωπιστικό υλικό στους διασωθέντες.

Επιπλέον, 69 άτομα, κυρίως Σύροι και Αφγανοί, περισυλλέγησαν χθες ανοιχτά της Σαμοθράκης και μεταφέρθηκαν στον Έβρο. Εκεί, συναντήθηκαν με κλιμάκιο της Ύπατης Αρμοστείας στην περιοχή, ενώ αναμένεται να μεταφερθούν στο Κέντρο Πρώτης Υποδοχής.

Με αφορμή τη συνεχιζόμενη απώλεια ανθρώπινων ζωών και τους κινδύνους που  αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες στην προσπάθειά τους να βρουν ασφάλεια ή να επανενωθούν με μέλη της οικογένειάς τους σε άλλες χώρες, η Ύπατη Αρμοστεία επαναλαμβάνει την έκκλησή της στις κυβερνήσεις για ενίσχυση της δυνατότητας  νόμιμης μετακίνησης, ώστε να αποφεύγεται η επιλογή επικίνδυνων παράτυπων περασμάτων. “

ΥΠΑΤΗ ΑΡΜΟΣΤΕΙΑ

Ο Μαρουάν ήταν 21 χρονών όταν έχασε το δεξί του χέρι και το αριστερό του μάτι από οβίδα, στη Συρία, τον Αύγουστο του 2012.  Με παραδειγματικό κουράγιο και αισιοδοξία  προσπαθεί τώρα να ξανακτίσει τη ζωή του.

Το μεγαλύτερο παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας,  υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στη Δαμασκό.  Μετά το ξέσπασμα του πολέμου μεταφέρθηκε στη Χάμα. Εκεί αρνήθηκε τις εντολές για συμμετοχή σε βομβαρδισμό περιοχών όπου είχαν οργανωθεί αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις.  Κρύφτηκε σε ένα φίλο του σε γειτονικό χωριό και αποφάσισε να αναζητήσει ασφάλεια στην Τουρκία.

Κατά την έξοδό του όμως,  στις 22 Αυγούστου,  ο στρατός άρχισε να βομβαρδίζει.   ”Προσπάθησα να κρυφτώ σε ένα σπίτι και ξαφνικά είδα το χέρι μου να ξεριζώνεται από το σώμα μου,” εξιστορεί ο Μαρουάν στην  Ύπατη Αρμοστεία.   Οι φίλοι του έδεσαν το άκρο του ακρωτηριασμένου χεριού με σύρμα για να σταματήσει η αιμορραγία.   ”Πήρα το χέρι μου στο λεωφορείο. Ήλπιζα ότι θα μου το αποκαταστήσουν χειρουργικά.”

Όταν φτάσανε σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο, μετά από μιάμιση ώρα, ο Μαρουάν έχασε τις αισθήσεις του. Οι γιατροί του φρόντισαν τα τραύματα και του έβγαλαν ένα θραύσμα από το αριστερό μάτι.  Δυστυχώς δεν  υπήρχαν ελπίδες για το χέρι του αλλά ούτε και για το μάτι.

Ωστόσο δεν το έβαλε κάτω.  Πέρασε στην Τουρκία με δύο καλούς του φίλους και νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της Αντάκια.   Ο Μαρουάν ήθελε να πάει οπουδήποτε θα είχε θεραπεία για το μάτι του κι ένα προσθετικό μέλος,  που στοιχίζει ακριβά.

Αποφάσισαν να περάσουν  στην Ελλάδα αλλά δεν είχαν ούτε διαβατήρια ούτε και λεφτά για τους διακινητές.   Τότε πήραν τη μεγάλη απόφαση.   Αψηφώντας την αναπηρία του, θα κολυμπούσαν μέχρι το Καστελλόριζο. Θα ένωναν την Ασία με την Ευρώπη κολυμπώντας!

Στις 1 Νοεμβρίου 2013, έφτασαν στην περιοχή του Κας της Τουρκίας, στο πιο κοντινό ακρωτήρι απέναντι από το Καστελλόριζο.  Είχαν τυλίξει τα κινητά τους σε πλαστικές σακούλες,  είχαν δέσει τα παπούτσια  στις  ζώνες τους και βούτηξαν στο νερό με τα ρούχα, γύρω στις 8 το βράδυ.  Η θάλασσα ήταν ήρεμη αλλά κρύα. Κολύμπησαν ήσυχα,  χωρίς να κάνουν θόρυβο.

Σε μία ώρα και είκοσι λεπτά έφτασαν στο Καστελλόριζο. «Ανάψαμε φωτιά για να στεγνώσουμε και στη συνέχεια παραδοθήκαμε στην αστυνομία,» μας λέει. «Δεν μας πίστεψαν και έψαχναν  για  το σκάφος και για το διακινητή,»  λέει χαμογελώντας.  Κατάγεται από μια παραλιακή πόλη, νότια της  Λαττάκιας, την ξέρει καλά τη θάλασσα από παιδί.

Στο Καστελλόριζο έμεινε πέντε μέρες και έλαβε «αναβολή απομάκρυνσης» για 6 μήνες.  Αίτηση ασύλου δεν υπέβαλε την Ελλάδα γιατί πίστευε ότι δεν θα του εξασφάλιζε ούτε προσθετικό μέλος αλλά ούτε και τα ελάχιστα απαιτούμενα για μια φυσιολογική ζωή.

Το όνειρό του είναι να μπορέσει να ξαναρχίσει τη ζωή του με ασφάλεια, να δουλέψει,  να παντρευτεί, να ζήσει.   Οι γονείς και τα δύο αδέλφια του – 10 και 15 ετών – βρίσκονται στην Τουρκία ενώ η νιόπαντρη του αδελφή είναι στη Συρία.

Σήμερα ο Μαρουάν βρίσκεται στη Αυστρία, όπου πέρασε παράτυπα, και ζήτησε πολιτικό άσυλο. Ελπίζει στην επανένωση της διασκορπισμένης οικογένειάς του και σε ένα καλύτερο μέλλον.

ΠΗΓΗ: Ιστορίες προσφύγων, Ύπατη Αρμοστεία

Ένα ταξίδι για σπουδές στη Γερμανία ήταν η καθοριστική στιγμή για τη ζωή του Κούσα. «Ο πατέρας μου είχε πάει εκεί για λίγους μήνες, όταν ήμουν μικρός. Κι όταν γύρισε, μας είπε ότι στη χώρα δεν εφαρμόζεται η θανατική ποινή», εξηγεί ο 32χρονος Ιρανός. «Για μένα, ήταν συγκλονιστικό. Ήταν η στιγμή που άρχισα να σκέφτομαι. Να ψάχνω πρόσβαση σε πληροφορίες, σε μια εποχή που δεν υπήρχε Ίντερνετ. Να ερευνώ σε απαγορευμένα βιβλία, που αν σε έπιαναν με αυτά μπορούσαν κάλλιστα να σε σκοτώσουν». Ο Κούσα κατάφερε να διαφύγει απ’ τους κινδύνους που προκαλούσε η δίψα του για μάθηση. Το τίμημα που πλήρωσε ωστόσο, ήταν ο δρόμος της προσφυγιάς.

Μεγαλωμένος στην Τεχεράνη, ο Κούσα πέρασε στο Πολυτεχνείο, στο τμήμα μηχανολόγων μηχανικών. Ήταν μια εποχή που «καταβρόχθιζε» βιβλία κριτικά προς την οικονομική ανισότητα και το Ισλάμ. Από τους πρώτους μήνες των σπουδών του ξεκίνησε να ασχολείται με την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σύντομα, η σχολή τον διέγραψε για τη δράση του και λίγο αργότερα κλήθηκε στο στρατό.

«Δεν ήθελα με τίποτα να πάω», λέει με αμείωτη αποφασιστικότητα. «Δεν ήθελα να είμαι φαντάρος, γιατί δεν ήθελα να μάθω να σκοτώνω. Η οικογένειά μου νόμιζε πως απλώς απέφευγα τις κακές συνθήκες και με κατηγορούσε ότι δεν κάνω κάτι που έχουν καταφέρει όλοι». Με τη μεσολάβηση γνωστών, ο Κούσα τοποθετήθηκε σε στρατόπεδο της πρωτεύουσας. Ωστόσο, όταν παρουσιάστηκε, αρνήθηκε να πάρει όπλο. Δεν το έκανε επειδή φοβόταν, αλλά επειδή δεν το επέτρεπε η συνείδησή του. Τον έστειλαν στο ψυχιατρείο με διάγνωση για βαριά κατάθλιψη και ο γιατρός συνέστησε ηλεκτροσόκ. «Ένιωθα ότι ήμουν διαφορετικός, περίεργος», διηγείται. «Ότι ήμουν ο μόνος που σκέφτεται έτσι, κι ότι δεν υπάρχει κανείς να μου πει ‘δεν είναι κι άσχημη ιδέα’. Προσπάθησα να δώσω τέλος στη ζωή μου, αλλά ευτυχώς δεν τα κατάφερα».

Ευάλωτος και ταλαιπωρημένος, ο Κούσα έφυγε μακριά: στην Αρμενία, όπου είχε σπίτι και όπου γνώρισε το χριστιανισμό. «Δεν μπορούσα να μείνω άθεος», εξηγεί. «Χρειαζόμουν δύναμη ψυχολογικά, γιατί δεν τα άντεχα όλα αυτά μόνος μου. Διάβαζα τη Βίβλο και μου άρεσε σαν πορεία ζωής». Όταν όμως επέστρεψε στο Ιράν κι άρχισε να μιλάει ανοιχτά για τη νέα του θρησκεία, ο κίνδυνος που διέτρεχε ήταν μεγάλος. Ήρθαν στο σπίτι του για να τον συλλάβουν και τότε αποφάσισε να διαφύγει από τη χώρα.

Με λεωφορεία, με τρένα και με τα πόδια, ο Κούσα βρέθηκε στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2008. Στο ταξίδι του, γνώρισε από κοντά τα κρατητήρια και στις δύο πλευρές των ελληνοτουρκικών συνόρων. Βίωσε κακοποίηση, απειλές και κακουχίες, που ωστόσο δεν κατάφεραν να του σπάσουν το ηθικό. Στόχος του ήταν, μεταξύ των άλλων, να καταπολεμήσει τη μοναξιά. «Την τρομακτική μοναξιά», όπως λέει, «που νιώθουν όσοι αναζητούν την ελευθερία – στην έκφραση, στη θρησκευτική συνείδηση, στη δράση».

Από την Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε.

Ταξίδι φυγής

Ένα διαδικτυακό παιχνίδι προσομοίωσης των βασανιστικών διλημμάτων, του αγώνα επιβίωσης και της οδύσσειας των προσφύγων.

Θα τα καταφέρετε να επιβιώσετε σε μια χώρα που στερεί κάθε ελευθερία στους πολίτες της; Θα μπορέσετε να διαφύγετε σε μια άλλη χώρα; Θα καταφέρετε να πάρετε το πολυπόθητο άσυλο; Θα βρείτε βοήθεια στη χώρα υποδοχής, για να εξασφαλίσετε τροφή και στέγη ή θα πέσετε θύματα εκμετάλλευσης; Θα αποφύγετε την παρανομία; Θα χτίσετε μια νέα ζωή ή είστε για πάντα κυνηγημένοι και σε καθεστώς τρόμου;

Από το εκπαιδευτικό υλικό της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες.