Μικροί μου καλλιτέχνες,
Ήσασταν όλοι υπέροχοι! Ναι, γράψατε ιστορία! Και να εξακολουθήσετε να γράφετε!
Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι τίποτα δε θα γινόταν αν δεν στήριζαν την προσπάθειά μας οι γονείς σας, αλλά και η διεύθυνση του σχολείου, για να μην πω για τους συναδέλφους που ανέχτηκαν τις απουσίες σας από τα μαθήματα….
Προσωπικά, συγκινήθηκα, γέλασα, νευρίασα, θύμωσα, φώναξα, σας απόλαυσα δηλαδή!
Εργάστηκα κι εγώ σκληρά μαζί σας, είχα όμως μια… δύναμη να με κινεί, την κα Πουλιάνου και την ευχαριστώ γι’ αυτό (και για όλα τα άλλα), η οποία είναι υπεύθυνη για πολλά από όσα είδαμε σήμερα επί σκηνής, αλλά είναι μια αφανής ηρωίδα. Για να μην πω ότι με τα ” Όσκαρ” δεν της έκανα ούτε μία αγκαλιά! Σ’ ευχαριστώ λοιπόν τώρα δημοσίως, Κασσιανή, ως όφειλα να έχω ήδη κάνει. Να’ σαι πάντα καλά (για να με βάζεις και στον ίσιο δρόμο, με την τρέλα που κουβαλάω…)
“Εδώ που αγάπης χύνονται βρύσες χαριτωμένες…”, στα πρόσωπά σας!
Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι!Κι αν μπορώ να ευχηθώ κάτι, είναι κάποτε που θα ‘ μαι γριούλα να λάβω μία πρόσκληση από κάποιον από εσάς να δω τη δική του σκηνοθετική παρέμβαση στο χειρόγραφο που κρατάτε. Γι’ αυτό μην το πετάξετε. (είδατε τι έπαθα εγώ που το κράτησα…)
Ίσως τότε πράγματι το “αλωνάκι” να κλείσει τον ΚΥΚΛΟ του (τότε το σχήμα λόγου που μάθατε μέσα από το κείμενο που αρχίζει και τελειώνει με τα ίδια λόγια, θα γίνει σχήμα ζωής). Όταν από μαθήτρια και 3η Μεσολογγίτισσα το 1996, εκπαιδευτικός και σκηνοθέτιδα το 2015, γίνω μια απλή γιαγιούλα – θεατής που νοσταλγεί τα παλιά, το 2080 ίσως;;;
Εις το επανιδείν, λοιπόν!!!The end….
ΥΓ. Που λέει ο λόγος….!!!
25 Μαρτίου 2015
