Χρόνια πολλά Ελλάδα!

0

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Επικαιρότητα, Ημέρα αφιερωμένη ... | , στις 25-03-2020

Ας είναι αυτή μόνο η δοκιμασία μας, ας είναι μόνο μια μικρή υπενθύμιση του τι αξίζει πραγματικά στη ζωή, μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, μια ευκαιρία να θυμηθούμε τον Θεό!

Ένα μεγάλο “χειροκρότημα”, λοιπόν, στους μεγάλους αγωνιστές του 1821 αλλά και σ’ εκείνους τους αφανείς ήρωες της καθημερινότητας, που αγωνιούσαν για το ψωμί και την καθημερινή επιβίωση. Ο ποταμός του δικού τους αίματος μας έδωσε το δικαίωμα να δίνουμε κι εμείς σήμερα τον δικό μας αγώνα εντός των θυρών!!!

Χρόνια πολλά Ελλάδα!

Καρυωτάκης – Πολυδούρη: ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ένας έρωτας ζωής

0

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ημέρα αφιερωμένη ..., Λογοτεχνικοί Αγώνες, Μαθήματα λογοτεχνίας γ' γυμνασίου, Ποίηση | , στις 14-02-2016

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
– μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

 

Ο έρωτας ανεκπλήρωτος αλλά αρκετός για να τη σημαδέψει, να της δώσει και να της πάρει τη ζωή….

“Η Πολυδούρη άλλωστε δεν το κρύβει, το διατυμπανίζει, το βροντοφωνάζει: Στο ημερολόγιο της, το Μάη του 1922 εξομολογείται: «Τον αγαπώ, τον αγαπώ καμιά αμφιβολία πιά! (…) Απελπισμένε μου ποιητή θα σε αγαπήσω άραγε όσο θέλω ν’ αγαπήσω, όσο σου πρέπει;» Ενώ αργότερα σε ένα σπαρακτικό γράμμα τον καλεί να ζήσουν μαζί: «Έλα, Τάκη, να ζήσουμε μαζί… να ιδείς πόσο γλυκιά, πόσο ανακουφιστική θα ‘μαι σε σένα. Δεν είναι δύσκολο, μα καθόλου δύσκολο. Ξέρω όλα τα εμπόδια, όλες τις συνέπειες. Είμαστε φτωχοί και οι δυό, αλλά τι μ’ αυτό; μήπως τώρα που ήμαστε χωριστά δεν είμαστε φτωχοί και χωρίς καμιά ελπίδα να γίνουμε πλούσιοι; Δύο δωμάτια μας φτάνουν.»

Όμως αυτός θα δειλιάσει. Ίσως γιατί η Μαρία είναι μια γυναίκα απελευθερωμένη, χειραφετημένη, δυναμική, φεμινίστρια, που δεν δίσταζε να συμμετέχει σε ανδρικές παρέες -πράγμα απαράδεκτο για την εποχή εκείνη. Εκείνη νόμιζε πως στον Τάκη, όπως τον έλεγε, πέρα από τον φτασμένο ποιητή, που πάνω του θα στηριζόταν στις ποιητικές της αναζητήσεις, θα εύρισκε τον απελευθερωμένο άνθρωπο, που θα της έμοιαζε…

Έτσι, η απάντηση του Καρυωτάκη θα τη προσγειώσει ανώμαλα. Σε έναν περίπατό τους στο Φάληρο, θα αρνηθεί την πρόταση της,  επικαλούμενος ότι δεν έχει το δικαίωμα να παντρευτεί καμιά γυναίκα, γιατί πάσχει από χρόνιο αφροδίσιο νόσημα. Στην πραγματικότητα η Πολυδούρη δεν θα τον πιστέψει, υποθέτοντας ότι ο καλός της δε θέλει να την παντρευτεί επειδή έχει αποκτήσει κακή φήμη με τον τρόπο ζωής που κάνει. Η πτώση του στα μάτια της είναι μοιραία και χωρίζουν. Της προτείνει να συνεχίσουν την φιλία τους και την διαβεβαιώνει ότι δεν θα πάψει να την αγαπά. Αυτή όμως νοιώθει μειωμένη και ταπεινωμένη. Θα δεχτεί την αλλαγή μορφής στη σχέση τους και θα κρύψει τον σπαραγμό της … ”

πηγή: http://www.tempo.gr

Ο Καρυωτάκης όμως έπρεπε να κλείσει κάθε χαραμάδα ευτυχίας, είχε το δικό του μοναχικό δρόμο να τραβήξει, η αγάπη δεν ήταν γι’ αυτόν, η ευτυχία δεν ήταν γι’ αυτόν….

Νοσταλγία

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
— πόσος καιρός! — τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν’ ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ’ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν — ήλιοι χλωμοί —
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…

 

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που `ζησα ζωή!

 

Είσαι ψυχή μου

Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ’ απομείνει.

Κατάμονη σε μι’ άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θα `σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.

 

 

 

Λόγω της ημέρας… αφιερωμένα στους απανταχού ερωτευμένους!

7

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ημέρα αφιερωμένη ..., Μουσικές επιλογές, Ποίηση | , στις 13-02-2016

Ξεκινώντας μια νέα επανάσταση στην εορτή των ερωτευμένων, παρουσιάζω σήμερα το μικρό μου αφιέρωμα στον έρωτα, καθώς  για τους Ορθόδοξους, οι Άγιοι των ερωτευμένων είναι οι Απόστολοι Ακύλας και Πρίσκιλλα, των οποίων η μνήμη τιμάται στις 13 Φεβρουαρίου, παρακαλώ!

ΕΡΩΤΙΚΟ (Ναπολέων Λαπαθιώτης)

” Καημός, αλήθεια , να περνώ του έρωτα , πάλι, το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα, του θανάτου,
στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό,
τι μου στοιχίζει, στην καρδιά , το ξαναπέρασμά του.

Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί;  Γυρεύω πάντα το φιλί,
Στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα το φιλί , που μου το τάξανε πολλοί,
Κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ , να μου το δώσει…

Ίσως,  μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας, πάλι, στο βυθό,
Και με τη Νύχτα, μυστικά, γίνουμε πάλι, ταίρι,
Αυτό τ’ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,
Σα μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!”

 

 

“Τα γράμματά σου”,  Κώστας Καρυωτάκης

Τα γράμματά σου τα χω, Αγάπη πρώτη,

σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου.

Τα γράμματά σου πνέουνε τη νιότη

κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου.

Τα γράμματά σου, πόσα μου μιλούνε

με τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!

Τρέμουν, γελάνε, κλαίνε, ανιστορούνε

παιχνίδισμα τη ζούλια και την κάκια

Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει,

του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα.

Παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει

η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα!

Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη μόνη,

βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.

Τα γράμματά σου τάφοι· δεν τελειώνει

απάνω τους η λέξη του Θανάτου.

 

“Ερωτικό κάλεσμα”, Μενέλαος Λουντέμης, από τη συλλογή “Τα αντικλείδια”

Έλα κοντά μου , δεν είμαι η φωτιά.

Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.

Τις πνίγουν οι νεροποντές.

Τις κυνηγούν οι βοριάδες.

Δεν είμαι , δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.

Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.

Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.

Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.

Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης

ένας αποσταμένος περπατητής

που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς

νακούσει το τραγούδι των γρύλων.

Κι αν θέλεις, έλα να τακούσουμε μαζί.

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο νακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;

 

“Αν μΗγάπας”,  Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

(Εκ του Γαλλικού)

Αν του βίου μου το σκότος

φαεινή έρωτος ακτίς

διεθέρμαινεν, ο πρώτος

της αλγούσης μου ψυχής

ο παλμός ήθελεν ήτο ραψωδία ευτυχής.

Δεν τολμώ να ψιθυρίσω

ό,τι ήθελον σε ειπεί:

πως χωρίς εσέ να ζήσω

μοι είναι αφόρητος ποινή

αν μηγάπαςπλην, φευ, τούτο είνελπίς απατηλή!

Αν μηγάπας, των δακρύων

ήθελον το τέρμα ιδεί·

και των πόνων των κρυφίων.

Οι δε πλάνοι δισταγμοί

δεν θα ετόλμων πλέον να δείξουν την δολίαν των μορφή.

Εν τω μέσω οραμάτων

θείων ήθελευρεθείς.

Ρόδα θαλερά την βάτον

θα εκόσμων της ζωής

αν μηγάπαςπλην, φευ, τούτο είναπατηλή ελπίς!

 

Οδυσσέας Ελύτης

Του Αιγαίου

Ο έρωτας.

Το αρχιπέλαγος

Κι η πρώρα των αφρών του

Κι οι γλάροι των ονείρων του

Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει

Ένα τραγούδι.

Ο έρωτας

Το τραγούδι του

Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του

Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει

Ένα καράβι.

Ο έρωτας

Το καράβι του

Κι η αμεριμνησιά των μελτεμιών του

Κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ενα νησί λικνίζει

Τον ερχομό.

 http://www.real-greece.ru/ska4/POEMS.pdf

29η Μαϊου: η θλιβερή επέτειος του ελληνισμού

0

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ημέρα αφιερωμένη ..., Ιστορία | , στις 29-05-2015

Η Πόλις εάλω

Σαν σήμερα η ιστορία άλλαξε πορεία για την Ευρώπη και τον ελληνισμό, σαν σήμερα η εθνική μνήμη χαράχτηκε με τα μελανότερα χρώματα και σηματοδοτήθηκε το τέλος της εκτεταμένης επικράτειας και της μεγάλης δόξας, για να ανοίξει το κεφάλαιο των μεγάλων δοκιμασιών, από τις οποίες θα γεννιόταν ο Έλληνας.

“Της άρνης το νερό στάξε να πιω”, τον πόνο να ξεχάσω, εσένα όμως δεν μπορώ ποτέ να σ’ αρνηθώ, Πόλη αγαπημένη!

άρθρο της Ελένης – Γλύκατζη Αρβελέρ

 

Χρόνια μας πολλά μαμάδες όλου του κόσμου!

2

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ημέρα αφιερωμένη ..., Μουσικές επιλογές, Ποίηση | , στις 10-05-2015

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ

Κική Δημουλά

 
Το μικρό μου παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι.
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο
στον τοίχο τ’ ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο Θεός απόρησε
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
και να έρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί,
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.

 

 

 

Εδώ Πολυτεχνείο!

0

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ημέρα αφιερωμένη ... | , στις 17-11-2014

Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες

0

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ημέρα αφιερωμένη ... | , στις 28-10-2014

Πανελλήνια ημέρα σχολικού αθλητισμού: “όλοι ίδιοι, όλοι διαφορετικοί”

4

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ανθρώπινα δικαιώματα, Ημέρα αφιερωμένη ... | , στις 06-10-2014

Ζωγραφίσαμε, είδαμε την εξαιρετική ταινία “42”, παίξαμε, εργαστήκαμε, συνεργαστήκαμε, χαρήκαμε, προβληματιστήκαμε. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο πέρα από αυτό το εξαιρετικό βιντεάκι που μας έστειλε η κ. Μπενέτου, ίσως το πιο συγκινητικό όσων έχω ανεβάσει τελευταία. Σας ευχαριστώ για την ανταπόκρισή σας, σας καλωσορίζω όλους και υπόσχομαι να σας ανταποδώσω ευχάριστα το ενδιαφέρον σας.

Καλή αρχή!

5 Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

1

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ημέρα αφιερωμένη ..., Περιβάλλον | , στις 05-06-2014

PERIVALLON

“Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος τιμάται κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου, για να θυμίζει σε όλους την προστιθέμενη αξία για την ανθρωπότητα και το μέλλον του πλανήτη της Διάσκεψης της Στοκχόλμης για το Ανθρώπινο Περιβάλλον. Το 2012 αποτελεί χρονιά ορόσημο καθώς γιορτάζεται η 40ή επέτειος από την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος και κυρίως γιατί οι ηγέτες του κόσμου θα συναντηθούν για άλλη μια φορά στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Αειφόρο Ανάπτυξη (Ρίο 20+), μια εικοσαετία μετά την ιστορική Σύνοδο Κορυφής της Γης το 1992, μια εικοσαετία διεθνούς δράσης για την προώθηση των τριών πυλώνων της βιώσιμης ανάπτυξης (κοινωνία, οικονομία, περιβάλλον).

Στους κινδύνους που επιφέρουν οι κλιματικές αλλαγές είναι αφιερωμένη από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Οι επιστήμονες εξηγούν ότι έχει παγιωθεί η άνοδος της στάθμης της θάλασσας τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της ανόδου της θερμοκρασίας και θα πρέπει να ληφθούν μέτρα μεγάλης κλίμακας. Υπολογίζεται ότι σε όλο τον κόσμο 634 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε περιοχές με μόλις 10 μέτρα από τη στάθμη της θάλασσας και κινδυνεύουν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

Στο πλαίσιο του εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας Περιβάλλοντος, το ΥΠΕΚΑ, διοργανώνει σειρά δράσεων περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης οι οποίες περιλαμβάνουν, διαγωνισμό φωτογραφίας και βίντεο με θέμα «Το Περιβάλλον μου: τι θέλω να κρατήσει για πάντα – Τι θέλω να αλλάξει» και έναρξη του διαγωνισμού στις 5 Ιουνίου.

earth_on_leafΓια συμμετοχή και περισσότερες πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να ακολουθούν τον σχετικό σύνδεσμο στην ιστοσελίδα του ΥΠΕΚΑ: http://www.ypeka.gr. Προβολή βίντεο με περιβαλλοντικά μηνύματα για την ανακύκλωση, την «κυκλική οικονομία», τη μείωση παραγωγής απορριμμάτων και τη βιοποικιλότητα στις οθόνες όλων των σταθμών του δικτύου του μετρό και του ηλεκτρικού. Επίσης, στις 10 Ιουνίου, διοργανώνεται ημερίδα παρουσίασης της Εθνικής Στρατηγικής και του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για τη Βιοποικιλότητα.

Οι δράσεις ολοκληρώνονται στις 28 Ιουνίου, με το «Παιδικό Οικολογικό Φεστιβάλ» στη Μαρίνα Φλοίσβου, με δρώμενα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για την Ανακύκλωση με πρωταγωνιστές τα παιδιά: διαδραστικά παιχνίδια, προβολή περιβαλλοντικής ταινίας και εργαστήρια (θεατρικό ανακύκλωσης, δημιουργική απασχόληση – ζωγραφική, κατασκευές).

«Η ουσία βρίσκεται στη συμμετοχή, τη συνεργασία και την οργανωμένη δράση όλων μας. Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος μας δίνει την αφορμή στον καθένα από εμάς να αναλογιστεί και να δράσει» δήλωσε ο υπουργός ΠΕΚΑ Γιάννης Μανιάτης. Κάλεσε, επίσης, όλους «να συμμετάσχουν στη διαρκή προσπάθεια για την προστασία και αναβάθμιση του περιβάλλοντος, το σεβασμό στο δημόσιο χώρο, τη βιώσιμη και αειφορική ανάπτυξη, διαμορφώνοντας, με τον τρόπο αυτό, καλύτερη ποιότητα ζωής για όλους».

periballon

Τα περιβαλλοντικά προβλήματα πρέπει να λύθουν άμεσα. Μερικοί από τους τομείς που χρήζουν άμεσης προσοχής προκειμένου να «σώσουμε ότι μπορούμε» είναι:

1. Διαχείριση και ποιοτική αναβάθμιση υδατίνων πόρων
2. Στερεά απόβλητα
3. Πολιτική προστασία-προστασία τοπίων και θαλάσσιου περιβάλλοντος
4. Ατμοσφαιρικό περιβάλλον – θόρυβος
5. Θεσμοί – περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση
6. Χωροταξία – Πολεοδομία, αναπλάσεις
7. Διαχείριση προστατευόμενων περιοχών, βιότοποι

Σε αντίθεση με την πεποίθηση πολλών, η προστασία του περιβάλλοντος δεν έρχεται σε σύγκρουση με την ανάπτυξη. Αντίθετα, η βιώσιμη ανάπτυξη είναι συμφέρον όλων μας. Η προστασία παράκτιων τουριστικών περιοχών, η εισαγωγή καθαρών τεχνολογιών, η εξοικονόμηση ενέργειας με χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή μέτρων και παρεμβάσεων στη βιομηχανία, τον οικιστικό τομέα και τις μεταφορές, η αντιμετώπιση της βιομηχανικής ρύπανσης αποτελούν ορισμένες από τις δράσεις που ενισχύουν τη βιώσιμη ανάπτυξη.  Ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε και να δράσουμε σοβαρά για τη σωτηρία του πλανήτη μας. Μικρές αλλαγές στις καθημερινές μας συνήθειες μπορούν να συμβάλουν σημαντικά στην προστασία του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα στην καταπολέμηση της αλλαγής του κλίματος. Αρκεί να μην ξεχνάμε, ότι ο πλανήτης μας είναι κάτι που έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας και οφείλουμε να τους τον αποδώσουμε αλώβητο.”

environment

                                                                                 Αναδημοσίευση από www.infokids.gr

“Της άρνης το νερό”

0

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ημέρα αφιερωμένη ..., Μουσικές επιλογές | , στις 30-05-2014

Ένα υπέροχο κομμάτι στολίζει το αφιέρωμα στη άλωση της Πόλης που μας έστειλε η κ. Πουλιάνου. Ευχαριστούμε!

“Της άρνης το νερό“, στίχοι και μουσική Σταύρος Σιόλας

Αααα…
Της Άρνης το νερό
Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς…
Της αρνησιάς τη βρύση

Αααα…
Της Άρνης το νερό
το ήπιες και…
το ήπιες και μ’ αρνήθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ

Αααα…
Της λήθης το στενό
το πέρασες…
το πέρασες κι εχάθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ

στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ…

 

Αφιερωμένο στην Πόλη μας!

“Εάλω η Πόλις” σαν σήμερα

1

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ημέρα αφιερωμένη ... | , στις 29-05-2014

alosi-1“Ο θρύλος λέει ότι τη στιγμή που ο βασιλιάς περικυκλώθηκε από τους Τούρκους, ένας άγγελος του Κυρίου τον άρπαξε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά, αφού πρώτα τον μαρμάρωσε. Στη σπηλιά αυτή περιμένει για αιώνες ο “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς” να ξαναέρθει την κατάλληλη στιγμή, “το πλήρωμα του χρόνου”, και ο άγγελος Κυρίου θα του ξαναδώσει τη ζωή και το σπαθί του για να διώξει τους Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη. Άλλοι θρύλοι και προφητείες αναφέρουν ότι θα τους κυνηγήσει μέχρι την “Κόκκινη Μηλιά” και στη μάχη που θα γίνει οι Τούρκοι θα νικηθούν και “θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα τους”. Ο θρύλος προσθέτει, ακόμα, ότι οι Τούρκοι ψάχνουν συνεχώς να ανακαλύψουν τη σπηλιά, όπου βρίσκεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς για να χτίσουν την είσοδό της, ώστε να μην μπορεί να ξαναβγεί από εκεί. Όμως, οι προσπάθειες τους είναι συνεχώς άκαρπες, αφού ο άγγελος προστατεύει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και περιμένει την εντολή του Θεού για να τον ξυπνήσει” (Βικιπαίδεια)


Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
τo `να σκοτώθηκε, τ’ άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
το `να σκοτώθηκε, τ’ άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
δυο πετροχελιδόνια,
μα κει εμμείνανε κι όνειρο γίνανε
και δακρυσμένα χρόνια.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.

Eπέτειος γέννησης του Δ. Σολωμού

0

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ημέρα αφιερωμένη ... | , στις 08-04-2014

Διονύσιος Σολωμός

Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στις 8 Απριλίου του 1798 στη Ζάκυνθο, ως εξώγαμο τέκνο του κόντε Νικόλαου Σολωμού και της υπηρέτριάς του Αγγελικής Νίκλη.

Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και το 1808 έφυγε για σπουδές στην Ιταλία, με τη συνοδεία του ιταλού δασκάλου του Ρώσση. Επτά χρόνια αργότερα πήρε το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Πάβιας, απ’ όπου πήρε το πτυχίο της Νομικής. Παράλληλα με τις σπουδές στη νομική, για την οποία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε, άρχισε να γράφει στίχους στην ιταλική γλώσσα, ενώ ήρθε σε επαφή με διαπρεπείς φιλοσόφους, φιλολόγους και αξιόλογους εκπροσώπους της λογοτεχνικής κίνησης της εποχής.

Το 1818 επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε για δέκα χρόνια. Εκεί άρχισε να γράφει τα πρώτα του αξιόλογα στιχουργήματα στα ελληνικά. Το πρώτο εκτενές ελληνικό ποίημά του και πλέον γνωστό είναι ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν, απόσπασμα του οποίου καθιερώθηκε ως Εθνικός μας Ύμνος. Λίγο αργότερα, συνέθεσε το λυρικό ποίημα Εις τον θάνατο του Λορδ Μπάυρον και ακολούθησαν Η καταστροφή των Ψαρών, Η Φαρμακωμένη, Ο Λάμπρος, Εις Μοναχήν, Ο Κρητικός, Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, Ο Πορφύρας.

Στα τέλη του 1828 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα, συνεχίζοντας την ενασχόλησή του με την ποίηση σχεδόν απομονωμένος. Δεν έκανε ούτε ένα ταξίδι στην ελευθερωμένη Ελλάδα, γιατί, όπως υποστηρίζεται, «δεν εσυνηθούσε να θεατρίζει στο εθνικό του φρόνημα αλλά μες το άγιο βήμα της ψυχής».

Στις 3 Φεβρουαρίου του 1849 παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, διότι «με την ποίηση του διέγειρε τα αισθήματα του λαού στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία».

Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1857 στην Κέρκυρα, ύστερα από αλλεπάλληλες εγκεφαλικές συμφορήσεις. Τα οστά του μεταφέρθηκαν το 1865 στη Ζάκυνθο και τοποθετήθηκαν αρχικώς σ’ ένα μικρό μαυσωλείο στον τάφο του Κάλβου.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/112#ixzz2yIezSOij

Επετειακό αφιέρωμα στους “Ελεύθερους Πολιορκημένους”

2

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ημέρα αφιερωμένη ..., Ποίηση | , στις 24-03-2014

Ήρθε η ώρα να βγάλω το μεράκι μου, μέρες που είναι! Ανεβάζω, λοιπόν, μια συναυλία απ΄ τα παλιά του Γιάννη Μαρκόπουλου, ο οποίος μελοποίησε τόσο μοναδικά τους “Ελεύθερους Πολιορκημένους”, σαν να έγραφε ποίηση πάνω στην ποίηση. Έτσι, για να τ΄ αφιερώσω σ΄αυτή τη “Μητέρα μεγαλόψυχη, στον πόνο και στη δόξα”, σ΄ όσους την αγαπούν ‘”με λογισμό και μ΄ όνειρο” , σ΄ όλους εσάς, για να΄χετε “πάντ΄ ανοιχτά, πάντ΄ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής” σας, στο Βασίλη, που κάποτε μάζεψε μια ομάδα άγουρων νέων να ψάλουν “το χάραμα επήρα του ήλιου το δρόμο”, στη Χρυσούλα, που μας έβαλε νότες στη φωνή και πάνω απ΄ όλα σε μένα, που τόλμησα να τραγουδήσω…

Βασίλη και Χρυσούλα, σας ευχαριστώ!

 

“Aηδονολάλειε στήθος μου, πριν το σπαθί σε σχίσει”.

Στοχασμός του ποιητή:

Κάμε ώστε ο μικρός Κύκλος, μέσα εις τον οποίο κινιέται η πολιορκημένη πόλη, να ξεσκεπάζει εις την ατμοσφαίρα του τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ελλάδας, για την υλική θέση, οπού αξίζει τόσο για εκείνους οπού θέλουν να τη βαστάξουν, όσο για εκείνους οπού θέλουν να την αρπάξουν,― και, για την ηθική θέση, τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ανθρωπότητος.  Τοιουτοτρόπως η υπόθεση δένεται με το παγκόσμιο σύστημα. – Ιδές τον Προμηθέα και εν γένει τα συγγράμματα του Αισχύλου. – Ας φανή καθαρά η μικρότης του τόπου και ο σιδερένιος και ασύντριφτος κύκλος οπού την έχει κλεισμένη. τοιουτοτρόπως από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δύναμες, θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες.
Μητρα μεγαλόψυχη (από το Γ’ Σχεδίασμα)

Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,
κι αν στο κρυφό μυστήριο ζούν πάντα τα παιδιά σου
με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρ’ έχουν τα μάτια,
τα μάτια τούτα, να σ’ ιδούν μες στο πανέρμο δάσος,
που ξάφνου σου τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια
(κοίτα) με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα τού Βαϊώνε!
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα·
ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πόχει,
που μέρη τόσα φαίνονται καί μέρη ‘ναι κρυμμένα!
Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου,
κι ευθύς εγώ τ’ ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα ‘χ’ η μαύρη πέτρα του καί το ξερό χορτάρι.

 

Το χάραμα (από το Α’ Σχεδίασμα)

Το χάραμα επήρα
του ήλιου το δρόμο
κρεμώντας τη λύρα
τη δίκαιη στον ώμο
κι απ’ όπου χαράζει
κι ως όπου βυθά

Παράμερα στέκει
ο άντρας και κλάιει
αργά το ντουφέκι
σηκώνει και λέει
σε τούτο το χέρι
τι κάνεις εσύ;
Ο εχθρός μου το ξέρει
πως μου `σαι βαρύ

Της μάνας ω! λαύρα
τα τέκνα τριγύρου
φθαρμένα και φαύλα
σαν ίσκιος ονείρου
λαλεί το πουλάκι
στου πόνου τη γη
και βρίσκει σπυράκι
κι η μάνα φθονεί

 

Άκρα του τάφου σιωπή (από το Β’ Σχεδίασμα)

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει.
“Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω `γώ στο χέρι;
Οπού συ μου `γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει”.

 

Στοχασμός του ποιητή: “H ωραιότης της φύσης, που τους περιτριγυρίζει, αυξαίνει εις τους εχθρούς την ανυπομονησία να πάρουν τη χαριτωμένη γη, και εις τους πολιορκημένους τον πόνο ότι θα τη χάσουν”.

…Mάγεμα η φύσις κι’ όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
H μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·
Mε χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει·
Όποιος πεθάνη σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει. (από το Β’ Σχεδίασμα)

 

Αλλ’ ήλιος, αλλ’ αόρατος (από το Γ’ Σχεδίασμα)

Από το μαύρο σύγνεφο κι από τη μαύρη πίσσα

Αλλ’ ήλιος, αλλ’ αόρατος αιθέρας κοσμοφόρος
παντόγυρα στον όμορφον αέρα της αντρείας,
δεν τους βαραίν’ ο πόλεμος, αλλ’ έγινε πνοή τους
δεν τους βαραίν’ ο πόλεμος κι εμπόδισμα δεν είναι
στις κορασιές να τραγουδούν και στα παιδιά να παίζουν.

Αλλ’ ήλιος, αλλ’ αόρατος αιθέρας κοσμοφόρος
κάθε φωνή κινούμενη κατά το φως μιλούσε
κι εσκόρπα τα τρισεύγενα λουλούδια της αγάπης
κι ο ουρανός καμάρωνε κι η γη χειροκροτούσε.

 

Η θέλησή μου βράχος (από το Β’ Σχεδίασμα)

Πάλι μου ξίπασε τ’ αυτί γλυκιάς φωνής αγέρας.
Κι έπλασε τ’ άστρο της νυχτός και τ’ άστρο της ημέρας.
Του πόνου εστρέψαν οι πηγές από το σωθικό μου,
έστρωσ’ ο νους κι ανέβηκα πάλι στον εαυτό μου.

Ήταν με σένα τρεις χαρές στην πίκρα φυτρωμένες,
όμως για μένα στη χαρά τρεις πίκρες ριζωμένες.
Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι, πολύ βαθιά στη χτίση
η Ανατολή τ’ αρχίναγε κι ετέλειωνέ το η Δύση.

Έστρωσ’ , εδέχθ’ η θάλασσα άντρες ριψοκινδύνους
κι εδέχθηκε στα βάθη της τον ουρανό κι εκείνους.
Κι όπου η βουλή τους συφορά κι όπου το πόδι χάρος.
Η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος.

 

Πειρασμός (από το Γ’ Σχεδίασμα)

Έστησ’ ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη
κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα
και μες τη σκιά, που φούντωσε και κλεί δροσιές και μόσχους,
ανάκουστος κηλαηδισμός και λιποθυμισμένος.

Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη
και παίρνουνε το μόσχο της κι αφήνουν τη δροσιά τους
κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί και κάνουν σαν αηδόνια.

Έξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ ’γη, σ’ ουρανό, σε κύμα.
Αλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητο `ναι κι άσπρο,
ακίνητ’ όπου κι αν ιδείς και κάτασπρ’ ως τον πάτο,
με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
πούχ’ ευωδίσει τς’ ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.
Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι `δες.

Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
ουδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
γύρου σε κάτι ατάραχο, π’ ασπρίζει μες τη λίμνη,
μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι
κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.

 

Οι γυναίκες (από το Β’ Σχεδίασμα)

Οι γυναίκες απόψε, ενώ είχαν τα παράθυρα ανοιχτά για τη δροσιά,
μία απ’ αυτές, η μικρότερη, επήγε να τα κλείσει,
και μία άλλη της είπε:
«Όχι, παιδί μου, άφησε να μπει η μυρουδιά από τα φαγητά, είναι χρεία να συνηθίσουμε.
Mεγάλο πράμα η υπομονή!
Eμείς πρέπει να έχουμε υπομονή, αν και έρχονταν οι μυρουδιές.
Aπ’ όσα δίν’ η θάλασσα, απ’ όσ’ η γη, ο αέρας.»

Kαι λέγοντας έτσι εματάνοιξε το παράθυρο και η πολλή μυρωδιά των αρωμάτων
εχυνότουν μέσα κι’ εγιόμισε το δωμάτιο.
Kαι η πρώτη είπε: «Kαι το αεράκι μάς πολεμάει;»
Mία άλλη εκάθουνταν σιμά εις το ετοιμοθάνατο παιδί της
κι άφ’σε το χέρι του παιδιού κι’ εσώπασε λιγάκι
και ξάφνου της εφάνηκε στο στόμα το βαμπάκι.

Kαι άλλη είπε χαμογελώντας, να ειπούν όλες τα ονείρατά τους
κι όλες εφώναξαν μαζί κι είπαν πως είδαν ένα
κι ότι αποφάσισαν μαζί να πουν τα ονείρατά τους.

Kαι μία είπε:
«Mου εφαίνοτουν ότι όλοι εμείς, άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέροι,
ήμαστε ποτάμια, ποια μικρά, ποια μεγάλα κι’ ετρέχαμε ανάμεσα εις τόπους φωτεινούς,
εις τόπους σκοτεινούς, σε λαγκάδια, σε γκρεμούς, απάνου κάτου
κι έπειτα εφθάναμε μαζί στη θάλασσα με πολλή ορμή
και μες στη θάλασσα γλυκά βαστούσαν τα νερά μας».

Kαι μία δεύτερη είπε:
«Eγώ ’δα δάφνες κι εγώ φως
κι’ εγώ σ’ φωτιά μιαν όμορφη π’ αστράφταν τα μαλλιά της».

Kαι αφού όλες εδιηγήθηκαν τα ονείρατά τους, εκείνη πού `χε το παιδί ετοιμοθάνατο είπε:
«Iδές, και εις τα ονείρατα ομογνωμούμε, καθώς εις τη θέληση και εις όλα τ’ άλλα έργα».
Kαι όλες οι άλλες εσυμφώνησαν κι’ ετριγύρισαν με αγάπη το παιδί της που `χε ξεψυχήσει.

Iδού, αυτές οι γυναίκες φέρνονται θαυμαστά αυτές είναι μεγαλόψυχες
κι ας λένε ότι μαθαίνουν από μας δε δειλιάζουν, μολονότι τους επάρθηκε η ελπίδα που είχαν
να γεννήσουν τέκνα για τη δόξα και για την ευτυχία.
Eμείς λοιπόν μπορούμε να μάθουμε απ’ αυτές και να τες λατρεύουμε έως την ύστερην ώρα.

 

Όπου ‘ν’ ερμιά και σκοτεινιά (από το Γ’ Σχεδίασμα)

Φως που πατεί χαρούμενο τον ʼδη και το χάρο
όπου ‘ν’ ερμιά και σκοτεινιά και του θανάτου σπίτι,
στο δρόμο επαίζαν τα παιδιά και τραγουδούσε η κόρη
στον όμορφο κι ατάραχο ελευθεριάς αέρα
με φουσκωμένα τα πανιά περήφανα κι ωραία
και με το ρούχο ολόμαυρο σαν του λαγού το αίμα.

Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου.

 

Βαρώντας γύρου ολόγυρα  – σάλπιγγα (από το Β΄Σχεδίασμα)

(Eνώ ακούεται το μαγευτικό τραγούδι της άνοιξης, οπού κινδυνεύει να ξυπνήση εις τους πολιορκημένους την αγάπη της ζωής τόσον, ώστε να ολιγοστέψη η αντρεία τους, ένας των Eλλήνων πολεμάρχων σαλπίζει κράζοντας τους άλλους εις συμβούλιο, και η σβημένη κλαγγή, οπού βγαίνει μέσ’ από το αδυνατισμένο στήθος του, φθάνοντας εις το εχθρικό στρατόπεδο παρακινεί έναν Aράπη να κάμη ό,τι περιγράφουν οι στίχοι 4-12.)

Γέλιο στο σκόρπιο στράτευμα σφοδρό γεννοβολιέται,
Kι’ η περιπαίχτρα σάλπιγγα μεσουρανίς πετιέται·
Kαι με χαρούμενη πνοή το στήθος το χορτάτο,
T’ αράθυμο, το δυνατό, κι’ όλο ψυχές γιομάτο,
Bαρώντας γύρου ολόγυρα, ολόγυρα και πέρα,
Tον όμορφο τρικύμισε και ξάστερον αέρα·
Tέλος μακριά σέρνει λαλιά, σαν το πεσούμεν’ άστρο,
Tρανή λαλιά, τρόμου λαλιά, ρητή κατά το κάστρο.

 

Μια φούχτα χώμα – επάψαν τα φιλιά στη γη (από το Γ’ Σχεδίασμα)

( Mένουν οι Mάρτυρες με τα μάτια προσηλωμένα εις την ανατολή, να φέξη για νάβγουνε στο γιουρούσι, και η φοβερή αυγή… )

Eπάψαν τα φιλιά στη γη . ..

Mνήσθητι, Kύριε ― είναι κοντά· Mνήσθητι, Kύριε ― εφάνη!

Eπάψαν τα φιλιά στη γη . . .
Στα στήθια και στο πρόσωπο, στα χέρια και στα πόδια.

Eπάψαν τα φιλιά στη γη . .

Mνήσθητι, Kύριε ― είναι κοντά· Mνήσθητι, Kύριε ― εφάνη!
Mια φούχτα χώμα να κρατώ και να σωθώ μ’ εκείνο.
Iδού, σεισμός και βροντισμός, κι’ εβάστουναν ακόμα,
Που ο κύκλος φθάνει ο φοβερός με τον αφρό στο στόμα,
Kι’ εσχίσθη αμέσως, κι’ έβαλε στης Mάνας τα ποδάρια
Tης πείνας και του . . . . . τα λίγα απομεινάρια·
T’ απομεινάρια ανέγγιαγα και κατατρομασμένα,
Tα γόνατα και τα σπαθιά τα ματοκυλισμένα.

 

Αραπιάς άτι (από το Γ’ Σχεδίασμα)

Ποιητής:

Μια μυριόφωνη βοή ακούεται εις το εχθρικό στρατόπεδο, και η βίγλα του κάστρου, αχνή σαν το χάρο, λέει των Eλλήνων: «Mπαίνει ο εχθρικός στόλος.» Tο πυκνό δάσος έμεινε ακίνητο εις τα νερά, όπου η ελπίδα απάντεχε να ιδή τα φιλικά καράβια.

Αχ, τ’ άλογο της αραπιάς καλά χαλινωμένο και με του Τούρκου τ’άρματα νους Ιταλού και Γάλλου πέλαγο μέγα πολεμά το δόλιο καλυβάκι.

 

Έργα και λόγια, στοχασμοί, στέκομαι και κοιτάζω,
λούλουδα μύρια, πούλουδα, που κρύβουν το χορτάρι
κι άσπρα, γαλάζια, κόκκινα, καλούν χρυσό μελίσσι.
Εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με τον Χάρο.
Μες τα χαράματα συχνά και μες τα μεσημέρια
και σαν θολώσουν τα νερά και τ’ άστρα σαν πληθύνουν,
ξάφνου σκιρτούν ακρογιαλιές, τα πέλαγα κι οι βράχοι.
“Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Άγγλου!
Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι.
Κι αλιά! Σε λίγο ξέσκεπα τα λίγα στήθια μένουν,
αθάνατη ΄ σαι που ποτέ βροντή δεν ησυχάζεις;”
Στην πλώρη, που σκιρτά, γυρτός, τούτα `π’ ο ξένος ναύτης.
Δειλιάζουν γύρου τα νησιά, παρακαλούν και κλαίνε
και με λιβάνια δέχεται και φώτα τον καημό τους
ο σταυροθόλωτος ναός και το φτωχό ξωκλήσι.
Το μίσος όμως έβγαλε και `κείνο τη φωνή του:
“Ψαρού, τ’ αγκίστρι π’ άφησες αλλού να ρίξεις άμε”.

Μες τα χαράματα συχνά και μες τα μεσημέρια
κι όταν θολώσουν τα νερά κι όταν πληθύνουν τ’ άστρα,
ξάφνου σκιρτούν οι ακρογιαλιές τα πέλαγα κι οι βράχοι.
Γέρος μακριά, π’ απίθωσε στ’ αγκίστρι τη ζωή του,

 

Έξοδος – Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά (από το Γ’ Σχεδίασμα)

Και βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες
γύρου στη φλόγα π’ άναψαν και θλιβερά τη θρέψαν
μ’ αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεβάτια,
ακίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ.
Και  ΄γγίζ’ η σπίθα τα μαλλιά και τα λιωμένα ρούχα.
Γλήγορα στάχτη να φανείς, οι φούχτες να γιομίσουν.
Είν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων
δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν
εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο.

Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν.

 

 

 

 

 

21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του ρατσισμού

0

Συγγραφέας: ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΜΑΤΟΓΛΟΥ | Κατηγορία Ανθρώπινα δικαιώματα, Ημέρα αφιερωμένη ... | , στις 21-03-2014

Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι. Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.

Ο ΟΗΕ μάς καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/6#ixzz2wbThdrGN

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση