Συγγραφέας: kantonopou στις 16 Ιανουαρίου, 2011
Όταν ανθίζουν χρυσάνθεμα
του Αντωνίου Ν. Στυλιανάκη
Ιεροκήρυκα -Λογοτέχνη Υποδιευθυντή Δημοσίου Λυκείου
Από το περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεύχος 380 – Οκτώβριος 2004
Όταν, κατά μήνα Οκτώβριο, ανθίζουν τα χρυσάνθεμα και πέφτουν οι πρώτες βροχές, όταν η Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία μας γιορτάζει τον Άγιο Δημήτριο της κι όταν η Πολιτεία ετοιμάζεται για τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου του ΟΧΙ, η ψυχή ανασαίνει δοξολογικά και ευχαριστιακά. Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι, για τα ωραία πού μας δίνεις, για τον όμορφο Οκτώβρη Σου.
Το απόγευμα της 25ης Οκτωβρίου, κατά τον πανηγυρικό εσπερινό του Αγίου Δημητρίου οι ψυχές γονάτισαν νοερά και ικετευτικά μπροστά στην ιερή εικόνα του Μυροβλήτη της Θεσσαλονίκης μας.
Και είναι η μορφή του Αγίου Δημητρίου ιερότατη και γλυκύτατη: Νέος, νεότατος, αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού στα χρόνια του φοβερού διωγμού του Διοκλητιανού (285-305 μ.Χ.). Ένα παλληκάρι στο σώμα και την ψυχή. Χριστιανός με συνέπεια και παρρησία. Συλλαμβάνεται με εκατοντάδες άλλους και ρίχνεται στις φοβερές φυλακές. Στη φυλακή τον επισκέπτεται ό νεαρός Χριστιανός Νέστορας και παρακαλεί να τον ευλογήσει, για να παλέψει με τον προκλητικό ειδωλολάτρη, γίγαντα Λυαίο.
Ο Νέστορας κατανικά τον Λυαίο. Ο μαινόμενος όχλος στις κερκίδες του κατάμεστου σταδίου ζητά την άμεση θανάτωση του Νέστορα, μα και του Δημητρίου, ως τον ευλογήσαντα τον Νέστορα. Και υπέμειναν τα δυο γενναία παλληκάρια θάνατον μαρτυρικόν. Και έγινεν ο Δημήτριος Μυροβλήτης και πολιούχος Άγιος της ελληνικότατης Θεσσαλονίκης μας, της πόλης της καταγωγής του. Και προσετέθησαν τα δύο φωτερά ονόματα των μαρτύρων Νέστορα και Δημητρίου στα άλλα, σ’ αυτά των 155.000 (εκατόν πενήντα πέντε χιλιάδων) μαρτύρων και ομολογητών του φοβερού και σκληρότατου διωγμού του Διοκλητιανού.
Στην τουρκοπατημένη πατρίδα χρειαζόμαστε, αδελφοί αγαπητοί, στρατιώτες πού βαδίζουν στα χνάρια των Αγίων, Δημητρίου και Νέστορα. Να ομολογούν, έργω και λόγω, μετά παρρησίας και θάρρους Χριστόν, και να πλημμυρίζει η καρδιά τους φιλοπατρία και πνεύμα αυτοθυσίας αληθινής. Τέτοιους στρατιώτες, δόξα τω Θεώ, έχουμε. Μα δεν ξέρω, ίσως να είναι ολίγιστοι. Και η πατρίδα στενάζει κάτω από Αττίλες, κάτω από σκάνδαλα, ωχαδελφισμούς, εφησυχασμούς, συδαριτισμούς και μιθριδατισμούς. Έχουν σαπίσει τα πάντα γύρω μας και, ίσως μέσα μας. «Άλλαξαν τα πράγματα τώρα», ψιθυρίζει δίπλα μου η αγοραία νοοτροπία…
Η πατρίδα πρέπει να σωθεί πάση θυσία. Άλλη επιλογή ΔΕΝ υπάρχει. Και αν ψάχνουμε για διαζευτικές επιλογές, ματαιοπονούμε. Θα είναι απλές κομπρέσες και συνηθισμένες ασπιρίνες στο σώμα ενός δαρύτατα ασθενούντος. Ο βίος, η πολιτεία και το μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου δείχνουν ολοκάθαρα τον δρόμο: Χριστιανική ζωή συνέπειας πού γεμίζει την ψυχή ανδρεία και γενναιότητα και ενθουσιασμό μαρτυρίου. Πόσο, αλήθεια, χρειαζόμαστε τον ενθουσιασμό του μαρτυρίου! Να μάθουν οι στρατιώτες μας να διδάσκονται και από τις θλίψεις της ζωής, δοξολογώντας τον Τριαδικό μας Θεό. Ας μην ξεχνούν ότι είναι Έλληνες στρατιώτες της ημικατεχόμενης ελληνικής Μεγαλονήσου Κύπρου και όχι φαντάροι της ευζωίας και της άνεσης της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, πού δεν έχουν προβλήματα σαν τα δικά μας. Είναι Έλληνες στρατιώτες ενός έθνους με ιστορία ατίμητη.
Και κάτι από την καθημερινότητα. Η σκηνή σε Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Ο άρρωστος έχει καρκίνο στη γλώσσα. Η απόφαση των γιατρών είναι σκληρή: Πρέπει να κοπεί η γλώσσα, για να σωθεί ο ασθενής.
Όλα είναι έτοιμα. Το χειρουργείο δέχεται σε λίγο τον άρρωστο. Τότε ένας από τους γιατρούς πλησιάζει τον καρκινοπαθή και με απέραντο και αληθινόν πόνον ψυχής του λέγει: «Αγαπητέ μου, σε λίγα λεπτά θα γίνει η εγχείρηση. Στη ζωή σου πια δεν θα μπορείς να ομιλείς. Πες τώρα, αν θέλεις, τις τελευταίες λέξεις». Ο ασθενής σκέφτηκε για λίγο. Έστριψε μετά το βλέμμα του προς τον ουρανό. Πλημύρισαν τα μάτια του από δάκρυα και είπε ήρεμα: «Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Θεού!». Και εσίγησε για πάντα. Δεν ξαναμίλησε. Αυτές ήταν οι τελευταίες του λέξεις. Λέξεις δοξολογίας της αγάπης του Θεού… Από μακριά οι καμπάνες του Αγίου Δημητρίου σκορπούσαν παρηγοριά και ελπίδα… Και τα χρυσάνθεμα στο κομοδίνο ομορφιά Ουρανού!
Αυτή είναι η ζωή! Και στις τραγικότερες ώρες μπορούμε να κρατηθούμε όρθιοι, αρκεί να έχουμε αποθέματα υπομονής και πίστεως και την ευλογία των Όσιων και των Άγιων μας. Ο άρρωστος με την κομμένη γλώσσα μας αποκαλύπτει το μεγάλο μυστικό της νίκης! Ο Άγιος Δημήτριος μας αναμένει, στο κελλί της φυλακής του, εκκλησιολογικά και μυστηριακά μόνο, να ευλογήσει τους αγώνες μας για αγιασμό της ζωής μας και σωτηρία της αγαπημένης πατρίδας. Το είπαμε πολλές φορές και θα το λέμε χωρίς νυσταγμό, παντού και πάντοτε: Άλλος δρόμος ΔΕΝ υπάρχει. Για άλλο λιμάνι ας μην ψάχνουμε. Άλλη ελπίδα ας μην επιζητούμε. Θα μας προλάβει η νύκτα κι ακόμη θα ψάχνουμε εναγωνίως και «μετά μανίας» για σωτήρες με διάφορα ονόματα. Εν τω μεταξύ «ο Κύριος εγγύς». Ο Κύριος έρχεται για τον καθένα μας ξεχωριστά. Είμαστε έτοιμοι; Ο Μυροβλήτης άγιος της Θεσσαλονίκης μας μας δίνει πλούσια την ευλογία του για μιαν προετοιμασία μετανοίας εσχατολογικού αντικρύσματος.
Τί όμορφα πού είναι τα χρυσάνθεμα του Αη-Δημήτρη μας. Πώς δεν τάχουμε, αλήθεια, προσέξει όσο θάπρεπε στην πεζή ζωή μας.
Και είχαμε την ψευδαίσθηση πώς η αληθινή ομορφιά είναι στα πολύπλοκα και φαντασμαγορικά του κόσμου τούτου. Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι, πάντων ένεκα.
Υποβλήθηκε στις 16 Ιανουαρίου, 2011 στις 10:47 μμ και βρίσκεται κάτω από ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ.
.
Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια για το άρθρο χρησιμοποιώντας RSS 2.0 τροφοδότης (feed).
Μπορείς να πας στο τέλος και να αφήσεις σχόλιο. Το Pinging προσωρινά δεν επιτρέπεται.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.