kantonopou’s blog

Ἀρχιµ. Ἄνθιµος Ἠλιόπουλος

Βλέπεις τὸ μικρὸ παιδάκι. Παίζει μὲ τὰ παιχνίδια του. Δίπλα ἡ μητέρα του εἶναι ἄρρωστη. Καρκίνος λένε οἱ γιατροί. Πεθαίνει. Τὸ παιδάκι ὅμως ἐκεῖ, στὰ παιχνίδια του. Καμμιὰ αἴσθηση πόνου γι’ αὐτὸ ποὺ γίνεται στὸ σπίτι. Καμμιὰ ἀντίδραση. Κανένας οἶκτος γιὰ τὴ μητέρα. Δὲν καταλαβαίνει. Εἶναι ἀνώριμο.

Βλέπεις τὴν σημερινὴ πραγματικότητα. Πόσο δύσκολα πᾶνε τὰ πράγματα στὴν πατρίδα μας. Καὶ σοῦ ἔρχεται στὸ μυαλὸ ἡ εἰκόνα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ δίπλα στὸ κρεββάτι τῆς μητέρας του. Πόσος παράξενος αὐτισμὸς, πόσος σκληρὸς ἐγκλεισμός στὸ προσωπικὸ μας κόσμο δὲν ὁδήγησε σὲ τούτη τὴν κατάσταση; Πόση ἀνωριμότητα δὲν γέννησε αὐτὴ τὴν θλίψη, ὅταν ἀφέθηκε ἐλεύθερη νὰ λειτουργήσει σὲ καίριους τομεῖς τῆς ζωῆς μας ποὺ χρειάζονταν ὑπευθυνότητα καὶ ὡριμότητα.

Εἶναι κατάδηλο πὼς τὸ πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶναι τὸ οἰκονομικὸ. Τὸ πρόβλημά της εἶναι ἡ ἀνωριμότητα ποὺ κινεῖται στὴν κοινωνικὴ καὶ τὴν προσωπικὴ μας ζωὴ. Καὶ εἶναι ἀλήθεια πὼς τὶς προηγούμενες δεκαετίες δὲν δουλεύτηκε τὸ θέμα τῆς ὡρίμανσης τῆς ψυχῆς τοῦ νεοέλληνα. Ἡ πνευματικὴ διάσταση τοῦ πολιτισμοῦ μας παρουσιάζει βασικὲς καθιζήσεις μὲ ἀποτέλεσμα καὶ στὰ σπίτια μέσα ἀλλὰ καὶ στὸν κοινωνικὸ στίβο νὰ λειτουργεῖ πολὺ τὸ ἀνώριμο στοιχεῖο.

Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι πὼς ἔχουμε βέβαια ἐγκέφαλους πιὸ ξύπνιους, ἀλλὰ ὅλο καὶ πιὸ ἄρρωστες ψυχὲς. Ψυχὲς χωρὶς περιεχόμενο φωτεινὸ, χωρὶς βάθος, χωρὶς δυνατότητες σχέσεως καὶ πόνου γιὰ τὸν ἄλλο, γιὰ τὴν κοινωνία, γιὰ τὴν πατρίδα. Ἕνας ἐφιαλτικὸς ἀτομικισμὸς κάθησε στὶς καρδιές μας καὶ αὐτὸ τὸ λογικὸ, συμφεροντολογικὸ πνεῦμα, ὅπου καὶ νὰ λειτουργήσει, ὑποτάσσει τὰ πάντα στὴν ἰδιοτέλεια, καὶ τὴν προσωπικὴ ἀπόλαυση. Μοιάζει νὰ ἀτονοῦν στοιχεῖα θυσίας καὶ προσφορᾶς καὶ ἀνιδιοτέλειας ποὺ κάποτε φέρναν τὴν ζωὴ πολὺ μπροστὰ.

Τὸ μικρὸ παιδάκι μπορεῖ νὰ θεωρεῖ ὅτι δὲν ἔχει εὐθύνη γιὰ τὴν σκληρὴ συμπεριφορὰ του μπροστὰ στὴν ἄρρωστη μητέρα του. Ὅμως τὸ νὰ δείχνει κανείς τὴν ἴδια χωρὶς οἶκτο συμπεριφορὰ καὶ σὲ προχωρημένη ἡλικία εἶναι πολὺ κουραστικὸ. Οἰκογένειες διαλύονται, σπίτια βυθίζονται στὸν πόνο καὶ στὸ ἀδιέξοδο, ἡ κοινωνία ἀρρωσταίνει λόγω αὐτῆς τῆς ἐπεκταμένης ἀνωριμότητος.

Τοῦτες τὶς μέρες ἑτοιμάσθήκαμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ νὰ γιορτάσουμε τὴν γέννηση τοῦ Κυρίου μας. Γεννιέται ὁ κατ’ ἐξοχὴν Ὥριμος Ἄνδρας· τὸ πρότυπο τῆς ὡριμότητος. Στὸ πρόσωπό Του βλέπει κανεὶς τὸν ἄνθρωπο στὴ καλύτερη στιγμή του. Καὶ γιορτάζουμε γιατὶ, κατὰ πὼς μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, ζητᾶμε καὶ πασχίζουμε κοντά Του νὰ καταρτιζόμαστε πνευματικὰ μέχρι νὰ ὡριμάσουμε καὶ νὰ γίνουμε τέλειοι πνευματικὰ καὶ ἔτσι νὰ ἀποκτήσουμε τὸ μέτρο τῆς πνευματικῆς ὡριμότητος ἔχοντας πλήρεις τὶς δωρεὲς καὶ τὴν ἠθικὴ τελειότητα τοῦ Χριστοῦ. (Ἐφεσ. 4, 13). Ὅσοι συντονίσθηκαν μαζί Του ἔζησαν μιὰν ἀφύσικη ὡριμότητα. Εἶδαν τὸν ἑαυτό τους νὰ ξεκινᾶνε ἀρχάριοι καὶ ἀνώριμοι, ἀλλὰ μὲ τὴν δική Του δύναμη ἔζησαν τὴν πραγματική ὡρίμανση. Σὰν καρποί ποὺ φτάσανε στὴν καλή τους στιγμή.

Τοῦτες τὶς ὧρες τὶς δύσκολες ἄς εἶναι αὐτὴ ἡ βασικὴ ἐλπίδα μας. Νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὸ κατ’ ἐξοχὴν ὥριμο στοιχεῖο ποὺ κινεῖται στὸν κόσμο. Καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ μιὰ ζωὴ ποὺ γεννᾶ πόνο, καθὼς τὴν διαφεντεύει ἡ ἀνωριμότητα καὶ ὁ «παιδικὸς» αὐτισμός. Ἡ ἐκκλησία, ἡ κοινωνία, τὸ σπίτι, τὸ ἐπάγγελμα, μᾶς χρειάζονται ὥριμους νὰ τὰ ὑποστηρίξουμε.

http://www.agiazoni.gr/article.php?id=61268506754429460096