kantonopou’s blog

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Μπορεί ο Χριστός να προήλθε από τη γενιά του Δαβίδ και να είχε εβραϊκή καταγωγή, αλλά με την ενανθρώπησή του προσέλαβε την ανθρώπινη φύση στην ολότητά της. Προσέλαβε “παγγενή τον Αδάμ”, όπως αναφέρεται στην υμνολογία. Η Γέννησή Του απέβλεπε στη λύτρωση πάντων των εθνών. Ο Χριστός απέρριψε εξαρχής την καύχηση για την κληρονομιά του εκλεκτού λαού, εγκαινιάζοντας την παγκοσμιότητα της σωτηρίας διά της πίστεως. Στη συνέχεια, απέστειλε τους μαθητές να κηρύξουν “εις πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”(Ματθ. 28,19).

β) Δεν σώζεται κάποιος επειδή ανήκει σε ορισμένο έθνος, δηλαδή “κληρονομικώ δικαίω”, αλλά επειδή αποδέχεται το ευαγγελικό μήνυμα, τη ζωοποιό χάρη των μυστηρίων και εφαρμόζει το θείο θέλημα. Η αντίληψη για την παγκοσμιότητα της σωτηρίας απαντά καιστην Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα στον προφήτη Ιωνά, αλλά δεν γινόταν ευρύτερα αποδεκτή από την ιουδαϊκή κοινωνία. Γι’αυτό και στο τέλος του βιβλίου του Ιωνά, παρότι ο Θεός παιδαγωγεί τον προφήτη με πολλούς τρόπους, εκείνος παραμένει δύσπιστοςκαι σιωπά μπροστά στα αμείλικτα ερωτήματα που θέτονται.

γ) Γενικότερα, ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης περιλάμβανε πολύπλοκες δεσμευτικές εντολές, που αφορούσαν την καθημερινή αλλά και τη λατρευτική ζωή. Υπήρχε σχολαστική εξωτερική τήρησή τους, αλλά συχνά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Το ανθρώπινο πρόσωπο υποβαθμιζόταν και έχανε την αξία του μπροστά στις απρόσωπες τυπικές διατάξεις. Κλασικό παράδειγμα η αργία του Σαββάτου. Η τυπολατρική συμμόρφωση με αυτή σε βάρος της υγείας των ανθρώπων οδήγησε τον Κύριο να πει: “Ότι το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο, κι όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο”.

δ) Παρ’ όλα αυτά, όπως αναφέρεται στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα (Γαλ. 3,23-4,5), ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης είχε θέση αυστηρού παιδονόμου. Προετοίμαζε για την αποδοχή του ευαγγελικού μηνύματος. Δόθηκε για να φανεί πόσο πολύ παραβαίνουν οι άνθρωποι το θέλημα του Θεού. Με τη φανέρωση όμως του Χριστού υπερβαίνεται ο νόμος αυτός και οι χριστιανοί γεύονται τη θεία υιοθεσία και την ελευθερία των τέκνων του Θεού. Γράφει ο Απ. Παύλος στους Γαλάτες: “Πριν έρθει ο Χριστός, μας επιτηρούσε ο νόμος. Ήμασταν φυλακισμένοι, μέχρι να αποκαλυφθεί η μέλλουσα πίστη… Τώρα όμως που ήρθε ο Χριστός, δεν είμαστε υπόδουλοι στον νόμο”. Η απελευθέρωση αυτή προϋποθέτει αυτοπροαίρετη αποδοχή του ευαγγελικού κηρύγματος.

ε) Να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι κάθε ευνομούμενη πολιτεία στηρίζεται σε νόμους. Οι νόμοι ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, συμβάλλουν στην ομαλή κοινωνική συμβίωση και με βάση αυτούς απονέμεται η δικαιοσύνη. Όμως, συχνά αναπτύσσεταικάποια μορφή πολυνομίας με πολύπλοκες διατάξεις, που έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός δύσκαμπτου νομικού συστήματος, το οποίο λειτουργεί αναποτελεσματικά για το κοινωνικό σύνολο. Παράλληλα δυσκολίες και καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης αφήνουν να διαχέεται στην κοινωνία η αντίληψη ότι είναι δύσκολο να “βρει κάποιος το δίκιο του”. Έτσι ο “νόμος”, αντί να διαφυλάσσει τους πολίτες, αδρανοποιείται. Οπότε τα πράγματα οδηγούνται σε μια ιδιότυπη ανελευθερία, αφού στην ουσία δεν προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις.

στ) Αλλά ακόμη κι αν ξεπερασθούν όλα αυτά, ισχύσουν οι νόμοι και λειτουργήσει άψογα η δικαιοσύνη, θα ανακύπτουν πάντοτε προβλήματα στις διανθρώπινες σχέσεις. Αυτό παρατηρείται σε κάθε εποχή αλλά εντονότερα στις μέρες μας. Διότι, ενώ υπάρχει νομική κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον δυτικό κυρίως κόσμο, εντούτοις συχνά αυτά καταπατούνται. Και παρατηρείται εκμετάλλευση, αδικία, φυλετικό ή άλλο μίσος, ξενοφοβία, έλλειψη κοινωνικής ευθύνης και κοινωνικός ρατσισμός διαφόρων μορφών. Οπότε, δεν αρκούν οι νόμοι, παρότι είναι χρήσιμοι και αναγκαίοι, για την προστασία του ανθρώπινου προσώπου. Χρειάζεται παιδεία και πνευματική καλλιέργεια που να στηρίζεται σε στέρεες και δοκιμασμένες βάσεις.

ζ) Ο σημερινός Απόστολος προσφέρει τα μέγιστα προς την κατεύθυνση αυτή, αφού όπως αναφέρει: “Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και ειδωλολάτρης, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα, όλοι είστε ένας, χάρη στον Ιησού Χριστό”. Δηλαδή, εν Χριστώ και σε εκκλησιολογικό επίπεδο υπερβαίνονται οι φυλετικές, κοινωνικές ή άλλες διακρίσεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί όσο οι άνθρωποι βρίσκονται σε πνευματική νηπιότητα, έστω κι αν ηλικιακά γέρασαν. Αντίθετα, όταν κάποιος εμπνευσθεί από το χριστιανικό μήνυμα της θυσιαστικής αγάπης που συμπεριλαμβάνει και τον εχθρό, μπορεί να λειτουργήσει ειρηνευτικά και ενωτικά αφήνοντας στην άκρη κάθε μικρότητα, εγωκεντρισμό, νομικισμό και αυτάρκη φυλετισμό.

http://www.makthes.gr/news/opinions/66101/