kantonopou’s blog

Πρόκειται για λόγια του Πατριάρχη Αβραάμ από την παραβολή του Πλουσίου και του Φτωχού Λαζάρου,  που είπε ο Χριστός για να μας διδάξει αιώνιες αλήθειες και να μας αποκαλύψει τα μέλλοντα να συμβούν (Λουκ.16,19-31).

Πόσοι άνθρωποι σήμερα αν τους ρωτήσεις τι γίνεται μετά θάνατον θα απαντήσουν, δεν ξέρω, ποιός να ξέρει… ή θα σου ξεφουρνήσουν κάποια περίεργη ή ανόητη άποψη περί μεταμψύχωσης, που έχουν ακούσει στην τηλεόραση ή έχουν διαβάσει σε κάποιο αμφίβολο περιοδικό.

Κι όμως ο Χριστός απαντάει υπεύθυνα σε όλα αυτά τα ερωτήματα και είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει μια αξιόπιστη απάντηση, αφού μόνον Αυτός γνωρίζει. Και από τα λόγια του Χριστού προκύπτει ότι:

1) Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τουτο κρίσις (Εβρ.9,27) ! Που σημαίνει ότι άλλοι θα πάνε μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, με τους αγγέλους στη βασιλεία του Θεού και άλλοι στην αιώνια κόλαση και τιμωρία. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι μια μέρα θα πεθάνουμε. Αυτό όχι μόνον αποτελεί την ύψιστη φιλοσοφία (πβλ. Μ.Αλέξανδρος, μαθητής του Αριστοτέλη), αλλά και μια ασφαλή προϋπόθεση σωτηρίας (Μ.Αντώνιος, βίος υπό Μ.Αθανασίου) όπως μας αποκαλύπτουν παλιοί και σύγχρονοι Πατέρες της εκκλησίας.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη και τέχνασμα του διαβόλου, από το να κλονίζει την εμπιστοσύνη μας στα λόγια του Χριστού και τις αλήθειες της εκκλησίας μας, ώστε να μην είμαστε απόλυτα σίγουροι για τον Παράδεισο και την κόλαση. Γι΄αυτό ο ίδιος ο Χριστός μας το ξεκαθαρίζει, οριστικά

2) Ο κάθε άνθρωπος θα κριθεί με βάση τις πράξεις του, όπως καθαρά φαίνεται και στην περικοπή της μελλούσης κρίσεως, όπου όσοι έκαναν πράξη την αγάπη θα βρεθούν στα δεξιά του Χριστού και όσοι έδειξαν σκληροκαρδία θα βρεθούν με το διάβολο και τους δαίμονες. Αυτό αποδεικνύεται και με την ιστορία του “πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου”. Όσοι εφαρμόζουν το θέλημα του Θεού με υπομονή και εγκαρτέρηση, θα βρεθούν στη βασιλεία Του, όσοι αμελούν και παραμελούν τα θεϊκά τους καθήκοντα και υποχρεώσεις, υποθηκεύουν το μέλλον τους, αντι πινακίου φακής, “τι γαρ δώση άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού”, όπως τόνισε ο ίδιος Χριστός. Με ποιές απολαύσεις και ποιά αγαθά μπορεί να συγκριθεί η βασιλεία του Θεού, ποιοτικά αλλά και ποσοτικά (“ουκ εστι η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις” Ρωμ.14,17), αφού είναι αιώνια, όπως ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως “και της βασιλείας Αυτού, ουκ έσται τέλος”.

3) Εν τω Αδη ουκ έστι μετάνοια ! Τότε, στην άλλη ζωή, μπορεί να ανοίξουν τα μάτια μας και να δούμε τη σκληρή πραγματικότητα, όμως θα είναι αδύνατον να μετανοήσουμε. Σε τίποτε δεν ωφέλησε τον πλούσιο η πληροφορία ότι ο Λάζαρος βρίσκεται σε μέρος αναψύξεως, στους κόλπους του Αβραάμ, ούτε κάν διανοείται τη μετάνοια. Το μόνο που ζητάει, είναι  μια μικρή παρηγοριά, μια χάρη, όμως και αυτό είναι αδύνατον. Σε τίποτε δεν τον ωφελεί και το γεγονός ότι σκέφτηκε τα αδέλφια του! Στην ουσία προσπαθεί να δικαιολογησει τον ευαυτό του “αν γνώριζα ακριβώς την αλήθεια, δεν θα βρισκόμουνα εδώ”! Όμως ο Πατριάρχης Αβραάμ τον αποστομώνει. Είχες αγαπητέ μου το Νόμο του Θεού και τους Προφήτες, αλλά περιφρονούσε και δεν εφάρμοζες όλα όσα σου έλεγαν. Είχες και την αγαθή συνείδηση που σου έδωσε ο Θεός, αλλά φρόντισες να την πνίξεις για να περνάς καλά. Απόλαυσες τις ηδονές και την καλοπέραση, ενώ ο καημένος ο Λάζαρος είχε όλο ταλαιπωρίες και δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ. Δίκαιο λοιπόν είναι τώρα ο καθένας να δρέψει τους καρπούς των έργων του, απέναντι στο Θεό. Όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς.

Γι΄αυτό και οι άγιοι Πατέρες τονίζουν πως ότι κάνει ο άνθρωπος για τη σωτηρία του, ας το κάνει όσο αναπνέει και αγωνίζεται. Λέει ένας γέροντας στο γεροντικό: Αν πέσεις σε μια αμαρτία και σηκωθείς κι αρχίσεις να θλίβεσαι και να μετανοείς γι΄αυτήν, πρόσεξε να μην σταματήσεις τη λύπη και τους στεναγμούς ενώπιον του Κυρίου, ως την ημέρα του θανάτου σου. Αλλιώς, θα πέσεις πάλι σύντομα, στον ίδιο βόθρο. Η κατά Θεόν λύπη είναι για την ψυχή χαλινάρι που δεν την αφήνει να πέσει στην αμαρτία.

4) Όχι μόνον δεν υπάρχει μετάνοια, αλλά και καμιά γέφυρα επικοινωνίας με τον παράδεισο. Φώναζε ο πλούσιος και κανείς δεν μπορούσε να τον ακούσει. Και ο Αβραάμ τον πληροφορεί ότι “χάσμα μέγα εστήρικται”. Αδύνατο είναι πλέον σήμερα, να μετανοήσει και αυτός ο διάβολος, ο εφευρέτης του κακού, γι αυτό και με κάθε τρόπο επιδιώκει να εκδικηθεί το δημιουργό Του και να πλανήσει τους ανθρώπους οδηγώντας τους μακρυά από την Αλήθεια και το Φως.

5) Ο Θεός μας έχει δώσει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, αλλά και αποδείξεις για την άλλη ζωή και είναι εκ του πονηρού να ζητούμε περισσότερες… Αυτό μόνον σαν άλλοθι μπορεί να λειτουργήσει, για την αμαρτωλή ζωή που κάνουμε. Είναι αξιόπιστος ο Θεός που μας έδωσε όλες τις αποδείξεις, αλλά και το γεγονός ότι αυτός που δεν λυπήθηκε τους αγγέλους, τα πρώτα του και ανώτερα δημιουργήματα, πώς εμείς πιστεύουμε ότι μπορεί να μας αμνηστεύσει, όντας στην αμαρτία, χωρίς να το επιδιώξουμε; Τη στιγμή μάλιστα που έχυσε το Τίμιο Αίμα Του για να μας απαλλάξει από την προπατορική ενοχή και αμάρτημα.

Γιατί πάντα ο άνθρωπος ζητάει αποδείξεις επι αποδείξεων; Και μάλιστα από το Θεό που είναι κατά πάντα αξιόπιστος;

Κι όμως όταν δανείζεις σε κάποιον πιστεύεις και μόνον από τα λόγια του, ότι θα τα πάρεις πίσω, είσαι ευκολόπιστος, έστω κι αν πρόκειται να χάσεις. Όταν ξεκινάς ένα ταξίδι πιστεύεις ότι θα φτάσεις, έστω κι αν ξέρεις ότι σκοτώνονται κάθε χρόνο πάνω από 2000 άτομα! Όταν παίζει η ομάδα σου, έστω κι αν δεν έχει καλά προγνωστικά, εσύ εξακολουθείς να ελπίζεις στο απίθανο, σε μια νίκη. Όταν και αυτός ο διάβολος σου λέει ότι και αν δεν μετανοήσεις σήμερα, θα μπορέσεις σίγουρα αύριο να το κάνεις, εσύ τον πιστεύεις, έστω κι αν η λογική λέει ότι “η αναβολή είναι μητέρα του ποτέ”.

Και δεν πιστεύεις τον Δημιουργό σου που σου λέει “νυν εστι καιρός ευπρόσδεκτος, νυν ημέρα σωτηρίας”, τώρα και όχι αύριο, που δεν ξέρεις που και πως θα βρίσκεσαι.

Γιατί όταν ο πανάγαθος Θεός και η αγία εκκλησία Του, σου λένε την αλήθεια ζητάς και εγγυητική επιστολή; Ζητάς να αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς για να σε πληροφορήσει! Κι ας πούμε ότι αυτό θα γινόταν για την προηγούμενη γενιά, για τους άλλους, για χθές, να ερχόταν ένας νεκρός. Εσύ πάλι θα ζητούσες να γίνει για σένα, σήμερα, ξανά και ξανά, για να βεβαιωθείς και πάλι θα είχες αμφιβολίες. Όπως διάβαζα πάλι αυτές τις μέρες μια επιστολή για κάποιον χριστιανό, που αμφισβητούσε με διάφορα επιχειρήματα, την αληθινή ύπαρξη του Αγίου Φωτός, αυτό που εμείς το είδαμε και το βιντεοσκοπήσαμε.  Όσες αποδείξεις κι αν του φέρεις, πάλι αυτός θα έχει τα δικά του επιχειρήματα.

Έπειτα-είπε ο Αβραάμ στον πλούσιο- και ένας νεκρός ακόμη να αναστηθεί, δεν πρόκειται να πιστέψουν αυτοί που έχουν πωρωθεί με την αμαρτία. Μήπως πίστεψαν οι  Φαρισαίοι που είχαν σφραγίσει τον τάφο με κουστωδία, για να μην κλέψουν το Χριστό; Όταν οι στρατιώτες τους είπαν ότι αναστήθηκε, εκείνοι αντί να πιστέψουν, τους δωροδόκησαν να μην το πουν πουθενά και εκτεθούν…

Αναστήθηκε λοιπόν Κάποιος και σε πληροφόρησε για του λόγου το αληθές.

Αναστήθηκε μια για πάντα, για να πληροφορεί όλους τους άπιστους θωμάδες ότι υπάρχει αιώνια ζωή και κρίση. Ακούσατε τι είπε στο ληστή, πάνω στο Σταυρό; Να είσαι σίγουρος ότι απόψε κι όλας, θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο. “Εμείς δίκαια τιμωρούμαστε, είπε ο ληστής μετανιωμένος και συμπλήρωσε το <<μνήσθητί μου Κύριε…>>” Η μετάνοια, την τελευταία στιγμή της ζωής, έβαλε και το ληστή στον Παράδεισο. Τον ένα μόνο ληστή,όμως! Τι έγινε με τον άλλο; Ποιός του ζήτησε να γίνει συνήγορος του διαβόλου και να υβρίζει έναν αθώο; Κανείς δεν του είπε να πιστέψει, αλλά να Τον υβρίζει κι όλας; Ο ίδιος επέλεξε δυστυχώς, τη θέση του.

Αναστήθηκε λοιπόν  ο Χριστός για να μας πει ότι και μεις θα αναστηθούμε την ημέρα εκείνη που θα έρθει ένδοξος και τότε “αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις” για να τον προϋπαντήσουμε και να ζήσουμε αιώνια μαζί Του.

Ανέλαβε ολόσωμους στον ουρανό, τον προφήτη Ενώχ και τον Ηλία γιατί εφάρμοζαν το θέλημά Του και τους χάρισε προκαταβολικά την αφθαρσία. Για να προεικονίσει έτσι και τη δική μας δόξα.

Αναστήθηκε ο Χριστός και διατηρεί άφθαρτα και μυροβλύζοντα τα λείψανα των αγίων του, για να θυμάσαι ότι πορευόμαστε προς την αφθαρσία και την αθανασία.

Έχε λοιπόν το νου στου στον ’δη (στο θάνατο) και ποτέ μην απελπίζεσαι, όπως λέει ο ’γιος Σιλουανός.

(Από ομιλία του π.Αντωνίου Στυλιανάκη , της 1-11-2002 προς τους φοιτητές)

http://users.otenet.gr/~styliant/