Κατερίνα Αϋφαντή, η νεότερη ερευνήτρια – «Στα νανοϋλικά βλέπω την ομορφιά του Θεού»
Συγγραφέας: kantonopou στις 14 Οκτωβρίου, 2008
*********************************************************************
Διαβάζουμε τον τίτλο της έρευνάς σας: «Διερευνώντας τη μετάβαση από τη Μικροκλίμακα στη Νανοκλίμακα: θεωρεία/πείραμα και προσομοιώσεις/εφαρμογές». Η ερώτηση εύλογη, αφού απευθύνεται σε μια 25χρονη ερευνήτρια, που φαίνεται να παίζει στα δάχτυλα αυτά που για μας είναι απλώς ακατάληπτα: έχετε μετρήσει ποτέ το δείκτη ευφυΐας σας;
Όχι, δεν το έχω κάνει ποτέ. Δεν τα πιστεύω αυτά. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που ήξεραν ότι έχουν υψηλό δείκτη ευφυΐας κι έμεναν σ’ αυτό, δεν προχωρούσαν. Δε θεωρώ τον εαυτό μου πανέξυπνο με αυτήν την έννοια. Ναι, είμαι 25 ετών και είμαι μια νεαρή ερευνήτρια, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την ευφυΐα. Απλώς μπήκα στον κλάδο μικρή, 16 ετών, κι έβλεπα πάντα αυτόν τον τομέα σαν παιχνίδι. Αντί να παίζω μπάσκετ, εγώ έλυνα ασκήσεις μαθηματικών.Στα 16 σας γίνατε δεκτή στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, ολοκληρώσατε σε τρία χρόνια τις σπουδές σας εκεί, ακολούθησε μεταπτυχιακό στο Κέμπριτζ και διδακτορικό έτοιμο σε ηλικία 21 ετών στο πανεπιστήμιο του Γκρόνιγκεν. Στερηθήκατε κάποια πράγματα;
Στερήθηκα τη φιλία. Το καλό είναι ότι ήμουν πολύ δεμένη με τη μητέρα μου κι είχα ένα στήριγμα, μία φίλη. Η μητέρα μου φρόντισε να δω κι άλλα πράγματα στη ζωή πέρα από τα βιβλία. Με πήγαινε για ιππασία και μπαλέτο, στην Αμερική συμμετείχαμε και σε εθελοντικές δράσεις. Πολλοί ακούν την ηλικία μου και πιστεύουν ότι είμαι όλη τη μέρα μπροστά σε έναν υπολογιστή. Όχι, νιώθω νορμάλ. Είμαι νορμάλ. Δεν ήμουν ποτέ αποκομμένη από τη φυσιολογική ζωή. Οι φίλοι μου, βέβαια, είναι μεγαλύτερης ηλικίας, από το χώρο της δουλειάς, κυρίως γιατί είχαμε κι έχουμε κοινά ενδιαφέροντα.
Γεννηθήκατε στις ΗΠΑ κι έκτοτε καθίσατε σε διάφορα… θρανία. Πήγατε σχολείο εκεί, αλλά και στην Ελλάδα. Πώς κρίνετε το εκπαιδευτικό μας σύστημα;
Ηρθα στην Ελλάδα στη Γ’, Δ’, Ε’ Δημοτικού και μετά πάλι στο γυμνάσιο. Μετά ξαναέφυγα. Σε αυτές τις βαθμίδες της εκπαίδευσης θεωρώ ότι το σύστημα είναι εντάξει στην Ελλάδα. Προσωπικά τουλάχιστον, το διάστημα που ήρθα στην Ελλάδα, φοίτησα σε διάφορα ιδιωτικά γυμνάσια, από τα οποία δεν έμεινα ευχαριστημένη. Αντίθετα, στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμαριάς, όπου φοίτησα τελικά, το επίπεδο ήταν εξαιρετικό. Δε θα το άλλαζα με τίποτε. Ο γυμνασιάρχης, ο κ. Δεσπότης, και οι καθηγητές μού έδωσαν πολύ γερές βάσεις και πιστεύω ότι με βοήθησαν να αντεπεξέλθω αργότερα στην Αμερική.
Στην Ελλάδα, ένας μαθητής ασχολείται με πολλά μαθήματα, στο εξωτερικό με πέντε, κάτι που δεν του δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει διάφορα γνωστικά αντικείμενα, να επιλέξει τι τελικά τον αντιπροσωπεύει. Σε πανεπιστημιακό επίπεδο, όμως, τα πράγματα είναι σαφώς πιο οργανωμένα στο εξωτερικό. Το πρόβλημα που, κατά την άποψή μου, αντιμετωπίζουν η Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι το γεγονός ότι οι φοιτητές δίνουν εξετάσεις είτε στο τέλος της χρονιάς είτε στα μέσα της.
Στην Αμερική, τα τεστ και οι εξετάσεις είναι πολύ πιο συχνά, με αποτέλεσμα οι φοιτητές να έχουν συνεχή ενασχόληση με το αντικείμενό τους.
Στην Ελλάδα τι ήρθατε να κάνετε;
Δε μου αρκεί μόνον η επιστήμη για να ζω. Ο άνθρωπος έχει και μια άλλη υπόσταση, αυτήν του πνεύματος, που στην Ελλάδα μπορεί κανείς να την αναπτύξει. Πιστεύω ότι αυτό στο εξωτερικό δεν υπάρχει. Στο εξωτερικό καλούμαστε να κάνουμε καλά τη δουλειά μας και μέχρι εκεί. Αισθανόμουν ότι εκεί πρέπει μόνο να παράγω αποτέλεσμα στη δουλειά μου. Εμένα αυτό δε μου αρκεί.
Στη Θεσσαλονίκη καλύπτω ένα κενό που έχει σχέση και με την Ορθοδοξία, καλύπτεται η πνευματική μου ανάγκη ως ανθρώπου. Το ΑΠΘ έχει μια δυναμική. Το πειραματικό κομμάτι της έρευνάς μου καλύπτεται, ενώ διαθέτει και εγκαταστάσεις. Νομίζω όμως ότι το ΑΠΘ πρέπει να το αγαπήσουν οι φοιτητές. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτός ο αρνητισμός, γιατί αυτή η ασέβεια στο χώρο. Όταν, για παράδειγμα, πάω στο εργαστήριο και βλέπω μέσα στις σχολές παιδιά να κάνουν σκέιτμπορντ, με ξενίζει…
Προλαβαίνετε να κάνετε κάτι άλλο εκτός από δουλειά;
Δουλεύω πολύ. Οχι μόνο στο πανεπιστήμιο, αλλά και στο σπίτι. Είμαι με το λάπτοπ αγκαλιά. Διαβάζω όμως βιβλία, κυρίως θρησκευτικά, παίζω τένις, κάνω σκι, ενώ και το πιάνο με ηρεμεί. Βρίσκομαι με τις φίλες μου για καφέ, απλώς δεν το κάνω για ώρες. Μου αρέσει επίσης πολύ να δοκιμάζω νέες συνταγές.
Η ανταπόκριση από την Πολιτεία;
Πριν από λίγο καιρό, ο δήμαρχος Καλαμαριάς, Χριστόδουλος Οικονομίδης, με τίμησε σε σχετική εκδήλωση. Αισθάνθηκα ικανοποιημένη που το έκανε αυτό, μόλις διάβασε για μένα. Στη Γαλλία, οι ερευνητές που βραβεύτηκαν προσκλήθηκαν από τον πρωθυπουργό της χώρας, στη Γερμανία από την καγκελάριο Μέρκελ. Δεν είναι η τιμή που αποζητώ. Απλώς αναρωτιέμαι: στη χώρα που γέννησε τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, γιατί σήμερα δε νοιαζόμαστε καθόλου γι’ αυτά; Οι φοιτητές πρέπει να σεβαστούν το χώρο του πανεπιστημίου
Η 25χρονη Κατερίνα Αϋφαντή πήρε επιχορήγηση ύψους 1,3 εκατ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας για την έρευνά της στη νανοτεχνολογία. Μπορούσε να επιλέξει ως έδρα οποιοδήποτε πανεπιστήμιο. Αυτή προτίμησε το ΑΠΘ!
«Στα νανοϋλικά βλέπω την ομορφιά του Θεού»
Πώς ασχοληθήκατε με την έρευνα;
Αφορμή στάθηκε ο πατέρας μου, που είναι καθηγητής. Από μικρή τον έβλεπα να ασχολείται και είχα περιέργεια να μάθω τι κάνει. Έβλεπα πόσο δουλεύει, πόσο αφοσιωμένος ήταν στη δουλειά του, αν και ποτέ δεν ήθελα να δουλεύω συνέχεια, όπως αυτός. Έμαθα, λοιπόν, τι κάνει και αργότερα κατάλαβα ότι προσφέρει μέσα από τη δουλειά του. Αυτό είναι που με τραβάει περισσότερο στην έρευνα: ότι προσφέρω μέσα από αυτό.
Τι θα προσφέρετε μέσα από την έρευνά σας;
Η έρευνά μου βρίσκεται ακόμη σε αρχικό στάδιο. Μεγάλο κομμάτι των ερευνητών προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη νανοτεχνολογία στην ιατρική κι ήδη έχει κάποιες εφαρμογές. Προς το παρόν, βέβαια, υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ των γιατρών και των μηχανολόγων. Πρέπει να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, να ανταλλάξουμε ιδέες, να συνεργαστούμε. Αν ξεπεράσουμε αυτό το χάσμα, τότε θα υπάρξουν σημαντικά αποτελέσματα στην ιατρική για τον άνθρωπο. Αυτό που προσπαθούμε με την έρευνά μας, στο πλαίσιο της οποίας συνεργάζομαι με τον καθηγητή Ιατρικής, Σταύρο Μπαλογιάννη, είναι να δημιουργήσουμε πολύ μικρές μπαταρίες λιθίου για να βοηθήσουμε ανθρώπους που πάσχουν από παράλυση. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μπαταρίες λιθίου, πάχους όσο ενός χαρτιού, για να τις εμφυτεύσουμε μεταξύ εγκεφάλου και κρανίου για τέτοιες εφαρμογές. Πιστεύω ότι σε δέκα χρόνια από σήμερα η νανοτεχνολογία θα έχει πολλές εφαρμογές στην ιατρική. Προσωπικά, στα νανοϋλικά βλέπω την ομορφιά του Θεού.
Πηγή :http://agelioforos.gr/archive/article.asp?date=10/12/2008&page=30
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.